Իրականում հոգին հնարովի բան է և իրենից ներկայացնում է գոյություն չունեցող աբսկտրակցիա: Աշխարհում ամեն ինչ նյութական է և ի վերջո ամեն ինչ բացատրվում (և բացատրվելու) է, նյութերի միջև փոխազդեցություններով: Դա բխում է այն պարզ փաստից, որ նյութը անվերջ բաժանելի է:
Quyr Qery (13.09.2010)
Այդ "փաստ" ըստ իստ պարզ է, բայց դեռևս փաստ չէ... ու դժվար էլ փաստ դառնա...Արիացի-ի խոսքերից
Որպես կանոն, մարդու մասին կարելի է դատել նրանով, թե ինչի վրա է նա ծիծաղում:
Եթե չես ընդունում նյութի անվերջ բաժանելիությունը, ապա ստիպված պիտի ընդունես որ նյութական աշխարհը սահմանափակ է, բայց նյութական աշխարհը հաստատ սահմանափակ չէ: Մարդկության պատմության ընթացքում ստեղծված ոչ մի հոգևոր տեսություն(կրոններ, գուշակություններ և այլն) կիրառություն չի ունեցել ոչ գիտության մեջ, ոչ էլ մարդու կյանքում: Իսկ այն ինչ կիրառվել է, վաղ թե ուշ բացատրվել է գիտության շրջանակներում: Դա ընդամենը ժամանակի հարց է: Նույն ձևով էլ մարդու ուղեղը և մտածողությունը վաղ թե ուշ կբացատրվեն գիտության շրջանակներում: Գիտության վերջին նվաճումները դրան են տանում:
Կան մարդիկ, որոնք ասում են իրականում նյութ չկա և կա միայն դաշտ, որի խտացումն էլ հենց նյութն է, բայց հենց դա նույնն է, ինչ ասես, որ նյութը անվերջ բաժանելի է, որովհետև եթե դաշտի խտացումը նյութ է, ապա այդ ձևով կարելի է ստանալ ցանկացած փոքր չափի նյութ:
հոգին այն է ինչ ամեն մարդ չունի
Зимой и летом одним цветом
Ստիպված պիտի ընդունենք?? Հաստատ??
Չէ համամիտ չեմ:
Հուսով եմ, որ մարկությունը մի օր կբացատրի... Բայց հավատ չունեմ թե այդ օրը կգա...
Չէ նյութ ընդհանրապես չկա... նյութը կոպիտ ասած դաշտի խտացման քանակական չափը ցույց տվող մեծություն է...
Որպես կանոն, մարդու մասին կարելի է դատել նրանով, թե ինչի վրա է նա ծիծաղում:
Լավ ծիծաղեցնում է էս գրածդ: Մի հարց եմ ուզում տամ. դու քո գրածը հասկանում էս, թե ուղղակի բառեր են ֆիզիկայի դասից հիշեցիր գրեցիր?
Նախ, որ նյութը մեծություն չի դա գիտես երևի: Միգուցե նկատի ունեիր նյութի զանգվածը? չգիտեմ, բայց եթե նույնիսկ դա նկատի ունեիր ու խոսում էս նյութի զանգվածի մասին, ապա այդտեղից բխում է, որ նյութ գոյություն ունի, քանի որ եթե նյութ գոյություն չունենա, զանգվածի մասին չես կարող խոսել:
Quyr Qery (13.09.2010)
Ասածս բառացի մի ընկալի...ու ծիծաղելու հարլ էլ ընդհանրապես չկա...
Նախ, որ նյութը մեծություն չի դա գիտես երևի: Միգուցե նկատի ունեիր նյութի զանգվածը? չգիտեմ, բայց եթե նույնիսկ դա նկատի ունեիր ու խոսում էս նյութի զանգվածի մասին, ապա այդտեղից բխում է, որ նյութ գոյություն ունի, քանի որ եթե նյութ գոյություն չունենա, զանգվածի մասին չես կարող խոսել:
Էն որ ասում ես նյութին... պատկերացնում ես կոշտություն...իսկ քանի որ նյութ չկա, ուրեմն կոշտություն էլ չկա... ու դրան փոխարինում է խիտ դաշտը... ու ինչքան դաշտը խիտ ա այնքան լավ է արտահայտված կոշտությունը... իսկ հետևար նյութը... որը և բերում է այն արտահայտության ձևակերպմանը, որը բերված է վերևում
Որպես կանոն, մարդու մասին կարելի է դատել նրանով, թե ինչի վրա է նա ծիծաղում:
Ընկեր, կարող է դու չես ընդունում որ նյութ կա, ու ընդունում էս որ ինչ որ դաշտ կա, բայց երբ վերլուծում եմ քո ասածները դաշտի մասին, հասկանում եմ, որ այլ նույն նյութն է անվերջ բաժանված, որը մենք չենք կարող շոշափենք, բայց կարող ենք այլ զգայարաններով զգալ, ինչ վերաբերում է, ուղեղի ու հոգու մասին, ապա ես իմ նույն ասածները կարող եմ վերաձևակերպել քո համար մատչելի դաշտի տերմիններով, որը որոշ չափով արել եմ վերևում: Քանի որ դաշտի խտացումը առաջացնում է կոշտություն ու նյութ, ապա այդ խտացումը կարող է լինել ցանկացած չափի, դա բխում է մաթեմատիկական (երկրաչափական) պատկերացումներից: Հետևաբար մենք կարող ենք այս ձևով ստանալ ցանկացած փոքր չափի դաշտի խտացում, որը կարող ենք որոշ սահմանափակումներով դիտել որպես մասնիկ, օժտված որոշակի հատկություններով: Այդ մասնիկը կարող է լինել կամայական փոքր չափի: Որն էլ իմ ասած բաժանելիությունն է:
Եթե նայում ենք դասական ֆիզիկայով, ապա մենք ունենք նյութ որը անընդհատ բաժանելով ստանում ենք ավելի փոքր մասնիկներ, որոնք նույնպես բաժանելի են: Եթե նայում ենք քո ասած դաշտի տեսանկյունով, ապա ստացվում է հակառակ պրոցեսը, այսինքն անվերջ փոքր մասնիկների (դաստի կամայական կետ դիտելով որպես անվերջ փոքր մասնիկ) միավորումով ստանում ենք կամայական չափի մասնիկ:
Վերջին խմբագրող՝ Selene: 11.04.2008, 00:24:
Այսպիսի մի օրինակ բերեմ, ասածս ավելի լավ պատկերացնելու համար:
Ինչ ենք հասկանում էլեկտրոնների բախում ասելով: Պարզ է, որ նրանք ընդհուպ չեն հպվում միմյանց... այլ ինչ որ հեռավորությունից վանվում են իրարից առկա դաշտի պատճառով: Իսկ ինչպես ենք մենք զգում կոշտություն?
Այսինքն մենք նյութ որպես այդպիսին չենք զգում... և այն պատճառով հենց, որ այն գոյութուն չունի: Իսկ խտություն դա դեռևս չի նշանակում կոշտություն...
Ես էլէկտրոն ասելով չեմ հասկանում որևէ կոշտ գնդիկ, այլ պատկերացնում եմ տարածության մի հատված... որում խիտ է էներգիան,,, ինչպես կարելի է պատկերացնել օդում հատված, որտեղ խիտ կլինի օդը
Որպես կանոն, մարդու մասին կարելի է դատել նրանով, թե ինչի վրա է նա ծիծաղում:
Քո ասածները ճիշտ են, բայց դու ընդամենը մի փոքր բանում ես սխալվում: Դա այն է, որ դու ասում ես նյութ չկա: Եթե դու դրա փոխարեն ասես, որ նյութը և դաշտը նույն բանն են, ես կսեղմեմ քո ձերքը:
Ես այնուամենայնիվ աշխարհը պատկերացնում եմ ոչ թե ինչ որ կոշտ գնդիկների բազմություն...այլ տարածություն,, որտեղ տեղ տեղ խտացված է դաշտը:
Որպես կանոն, մարդու մասին կարելի է դատել նրանով, թե ինչի վրա է նա ծիծաղում:
Այնուամենայնիվ չկա մի տեղ,որտեղ ոչինչ չկա,նյութը տարածության մեջ անսահմանա,ու տարածությունն էլ հենց նյութիցա կազմված, ամբողջ բարդությունը կայանումա նրանում որ նյութը իրականության մեջ չափազանց բարդ ու բազմազան ձևերով կարողա արտահայտվի
Իսկ իմ կարծիքով հոգին ընդամենը էներգիա է,,, որը չի կորչում, և մեր մահից հետո անցնում է մեկ այլ վայր...
Maybe that's what hell is, the entire rest of eternity spent in fucking Bruges.
Իսկ հոգին հիշողություն ունի՞: Որպես էդպիսին, էներգիան հիշողություն չունի, կամ էլ դեռ ուսումնասիրված չի դա ֆիզիկայում: Բայց բնության մեջ կյանքից կյանք պետք ա մի ձևով հիշողությունը փոխանցվի: Երևի հենց հոգու միջոցով:
«հոգին ընդամենը էներգիա է»,այդ դեպքում ինչ է էներգիան՞ եթե ոչ նյութի վորոշակի մասնիկների կարգավորվաց շարժում:Գոյություն ունի նյութ, և ոչինչ բացի նյութից,ամեն ինչ՝ նույնիսկ «հոգին» հանդիսանում են նյութի բարդ եվ կազմակերպված շարժում:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ