Ես էլ եմ զարմանում, որ մարդիկ լուրջ են վերաբերվում խորհուրդներին։ Բոլոր խորհուրդներն ընկալում եմ որպես կարծիք, կօգնի ինձ թե չէ՝ ես կորոշեմ։
Եթե մարդն ինձ խորհուրդ տալով վերևից ա նայում, կամ իրա ինքնարտահայտման ցանկությունն ա բավարարում՝ է թող անի, ինձ ինչ, բոլոր շփման ձևերում էլ բոլոր մարդիկ իրենց ներսի խնդիրներն են լուծում ու ներքին ցանկություններն են բավարարում։ Իմ կյանքում բան չի փոխում, որ ինչ-որ մեկն ինձ բարձրից նայեց, կամ անփորձի տեղ դրեց, շատ քիչ դեպքերում ա, որ իր գլխի մեջ առաջացած հիերարխիան իմ կյանքում կարա բան փոխի։
Միակ պատճառը տվյալ մարդու հետ շփումը դադարացնելու էն կլինի, որ ինձ չհետաքրքրի իր ոչ մի ասած, բայց էս դեպքում էական չի՝ խորհուրդ էր տալիս, կարծիք էր ասում, թե ամենանրբանկատ մարդն էր աշխարհի։
Գրեթե միշտ էլ խորհրդից հնարավոր ա մի բան քաղել, նույնիսկ եթե էդ ամենասխալ կարծիքն ա աշխարհի՝ գոնե քեզ կարա ստիպի կասկածել քո իմացածի մեջ ու մի հատ ավել մտածել էն բաների մասին, ինչում համոզված ես։
Ինչ վերաբերվում ա ինձ՝ աշխատում եմ խորուրդ տալ մենակ էն ժամանակ, երբ հստակ հարցրել են դրա մասին ու էդ դեպքում էլ նենց եմ ձևակերպում, որ ոչ թե որպես որոշում հնչի ասածս, այլ որպես առաջարկ։
Վիշապի «կյանքի դասերը» ես էլ եմ հետաքրքրությամբ կարդում, չնայած դրանց մեջ շատ են նենց բաները, որոնց հետ համաձայն չեմ, բայց որպես տեսակետ ու իմինից տարբերվող փորձ՝ հետաքրքիր են։
Մյուս կողմից էլ վիշապներն սենց հատկություն ունեն՝ երբ իրենց հաղթում ես, կարող ա դու գայթակղվես ու դառնաս հաջորդ վիշապը
Էջանիշներ