Թեմայից դուրս, բայց հետաքրքիր կամ կարևոր գրառումներ

[Ուլուանա]

Իսկ ինձ համար հաիկու-հաիկու խաղալը ակումբային ամենահավես պահերից էր ապագայում էլ հավեսով կմիանամ

Ի դեպ, հիշեցի, որ մի հազար տարի առաջ ես էլ «Չափածո զրույց» թեմա էի բացել, ժամանակին հավեսով զրուցում էինք մեջը, շրջաններով լավ ակտիվ էր, բայց նոր նայեցի. վերջին գրառումը 10 տարի առաջ ա արվել: Էնտեղ էլ որ գրեք, ես էլ կմասնակցեմ: Նենց չի, որ հայկուի գործին ուզում եմ խփել դուք հայկու էլ գրեք, ովքեր որ հավես ունեն, ուղղակի ես հայկուի հետ չունեմ, բայց բանաստեղծորեն զրուցելը հավես կլիներ: Մի խոսքով` սա էլ փորձեք, մարդ ես, կարող ա հավես զրույց ստացվի:

[Բարեկամ]

Հետո էլ կասեն խի՞ գրառում չես անում։
Բարեկամ էդ կանոնները փոխի ։դ

Թազա խաղ եմ առաջարկել, ավելի հետաքրքիր․ չինական բանաստեղծություն։

[Բարեկամ]

Չսիրեցի էդ հայկուները: Հենց սկզբից էլ մի տեսակ անիմաստ ու անկապ ոտանավոր ա թվացել` անռիթմ, անբարեհունչ ու անտաղանդ : Կներեք, բայց վաղուց էի ուզում ասել:

Ճիշտ հակառակը, իմ կարծիքով։ Հայկուի հմայքը քիչ բառերի մեջ խոր իմաստ ամփոփելն ա (ուրիշ՝ որ մենք խաղի վերածելով ջրիկանում ենք)։ Հանգի բացակայությունն ա, որ չի սահմանափակում խոր իմաստի ամփոփման հնարավորությունը էդ մի քանի բառերում։ Հանգի բացակայությունը բնավ չի ենթադրում ռիթմի բացակայություն, ճիշտ ինչպես աբստրակտ նկարչությունը իրականության արտահայտման ձևի, այն է՝ արվեստի բացակայության ցուցանիշ չի։
Բառերի խնամքով, արվեստի զգացողության մակարդակում ընտրության դեպքում հայկուն ոչ միայն բարեհունչ է, այլև ավարտուն։
Ճապոնական հայկուները հիմնականում բնության տարրերի շուրջ են՝ խոհափիլիսոփայական համատեքստով։

Օրինակ սա (թեև թարգմանություն է)․

old pond
frog leaps in
water's sound

[Freeman]

Չսիրեցի էդ հայկուները: Հենց սկզբից էլ մի տեսակ անիմաստ ու անկապ ոտանավոր ա թվացել` անռիթմ, անբարեհունչ ու անտաղանդ : Կներեք, բայց վաղուց էի ուզում ասել:

Ինձ իրենք դուր են գալիս, որովհետև տրամադրություն են հաղորդում ու կարճ են։ Դրա համար հիմնականում չափածո չսիրելով հայկուներ սիրում եմ (նու սիրելն ուժեղ ա ասված, մյուս չափածոներից ավելի շատ եմ սիրում ։Դ)

[ivy]

Տեսնես՝ սա ի՞նչ է նշանակում, երեկվանից կարդում եմ, ուզում եմ հասկանալ.

Տասնհինգ րոպե,
Ունևորներին՝ մի ժամ։
Կուզեր մոռանալ։

[մարդ եղած վախտ]

Տեսնես՝ սա ի՞նչ է նշանակում, երեկվանից կարդում եմ, ուզում եմ հասկանալ.

Իմ ընկալմամբ էն մարդու տեսանկյունից ա, ով ծառայություն ա մատուցում ու էդքան էլ երջանիկ չի իրա զբաղվածությամբ։
Շատ եմ հավանել

[One_Way_Ticket]

Ես նախկին մարմնավաճառի մասին եմ գրել։ Բայց դե ով ոնց ուզում է, կարող է հասկանալ

[մարդ եղած վախտ]

ինչի՞ ա, որ ինչ֊որ բանի հասնելուց մարդը անպայման ուզում ա ցույց տա, որ դրան հասնելու համար մի լավ "տառապել" ա։ Եթե տառապել ա, ուրեմն արժանի ա՞։ Էդ տապառանքի ու արժանի լինելու միջև կապը կարծում եք սոցիալական կոնստրուկցիա ա՞ թե էվոլյուցիոն հիմք ունի

[enna]

ինչի՞ ա, որ ինչ֊որ բանի հասնելուց մարդը անպայման ուզում ա ցույց տա, որ դրան հասնելու համար մի լավ "տառապել" ա։ Եթե տառապել ա, ուրեմն արժանի ա՞։ Էդ տապառանքի ու արժանի լինելու միջև կապը կարծում եք սոցիալական կոնստրուկցիա ա՞ թե էվոլյուցիոն հիմք ունի

Եթե չտառապեր ուրեմն բավականաչափ արժանի չէր լինի մարդկանց աչքերում։ Կամ էլ կարողա ցույց տալու ձև ա, որ ամեն մեկը չի կարող անել էդ, հետևաբար իրան առանձնացնում ա ուրիշներից։ Առավելության զգացումն ա, կամ ինչքան դժվար ա տրվում էնքան ավելի շատ պիտի գնահատվի թափած ջանքը։ Կարողա կախվածա նրանից, թե կոնկրետ ինչ տիպի բան ա հաղթահարվել/ձեռքբերվել։ Մրցակցության մեջ հաղթած լինել, ապացուցել սեփական արժեքը և այլն։
Հետաքրքիր ա բոլոր հասարակություններում կա՞ն, թե՞ սպեցիֆիկ մշակութային երևույթ ա։

[ivy]

ինչի՞ ա, որ ինչ֊որ բանի հասնելուց մարդը անպայման ուզում ա ցույց տա, որ դրան հասնելու համար մի լավ "տառապել" ա։ Եթե տառապել ա, ուրեմն արժանի ա՞։ Էդ տապառանքի ու արժանի լինելու միջև կապը կարծում եք սոցիալական կոնստրուկցիա ա՞ թե էվոլյուցիոն հիմք ունի

Հմմմ, ինձ թվում է, հակառակ մոտեցումն էլ է ահագին տարածված։

Եթե «տառապելու» փոխարեն վերցնենք «ջանք թափելը» (ու գուցե սրանով հեռանում եմ քո թեմայից), ապա հաստատ հակառակ դեպքերն էլ կհիշենք, ու սա իմ կարծիքով ունի բացատրություն։

Ասենք՝ մարդը հանձնել է ինչ-որ բարդ քննություն, ու ասում է, որ իրականում համարյա ջանք չի թափել պատաստվելիս․ սրանով ակամայից ցույց է տալիս իր խելքը, որ առանց մեծ ջանքերի էդպիսի բարդ քննությունը հանգիստ հանձնել է։
Նույնը՝ ինչ-որ մրցույթում հաղթելիս, ասենք՝ գրական, երբ մարդն ասում է, որ արագ, ոտքի վրա գրված ստեղծագործություն էր․ էլի ակամայից ցույց է տալիս, որ «տաղանդավոր» է, առանց ջանքի՝ հաղթանակ։

Ուզում եմ ասել, հակառակ դեպքերն էլ կան։ Ու ինձ ավելի շատ են հանդիպել։

Իսկ շատ ջանք թափելով մի բանի հասնելը ցուցադրելիս ակամայից շեշտվում է նպատակասլացությունը, չհանձնվելը, ուժը, անկոտրունությունը։

Մի խոսքով, նայած ով իր որ կողմն է ուզում ցույց տալ, ճաշակի հարց

[մարդ եղած վախտ]

Եթե չտառապեր ուրեմն բավականաչափ արժանի չէր լինի մարդկանց աչքերում

ահա, տառապելը ինչ֊որ երանգներով թվում ա՝ "արդարացում" ա դառնում․ ոնց֊որ մարդիկ կողքից մեղադրում են թե բա ինչի՞ ես հաջողության հասել, մարդն էլ արդարանում ա՝ զատո տառապել եմ, հասարակությունն էլ՝ հաաաաա

[մարդ եղած վախտ]

Հմմմ, ինձ թվում է, հակառակ մոտեցումն էլ է ահագին տարածված։

Եթե «տառապելու» փոխարեն վերցնենք «ջանք թափելը» (ու գուցե սրանով հեռանում եմ քո թեմայից), ապա հաստատ հակառակ դեպքերն էլ կհիշենք, ու սա իմ կարծիքով ունի բացատրություն։

Ասենք՝ մարդը հանձնել է ինչ-որ բարդ քննություն, ու ասում է, որ իրականում համարյա ջանք չի թափել պատաստվելիս․ սրանով ակամայից ցույց է տալիս իր խելքը, որ առանց մեծ ջանքերի էդպիսի բարդ քննությունը հանգիստ հանձնել է։
Նույնը՝ ինչ-որ մրցույթում հաղթելիս, ասենք՝ գրական, երբ մարդն ասում է, որ արագ, ոտքի վրա գրված ստեղծագործություն էր․ էլի ակամայից ցույց է տալիս, որ «տաղանդավոր» է, առանց ջանքի՝ հաղթանակ։

Ուզում եմ ասել, հակառակ դեպքերն էլ կան։ Ու ինձ ավելի շատ են հանդիպել։

Իսկ շատ ջանք թափելով մի բանի հասնելը ցուցադրելիս ակամայից շեշտվում է նպատակասլացությունը, չհանձնվելը, ուժը, անկոտրունությունը։

Մի խոսքով, նայած ով իր որ կողմն է ուզում ցույց տալ, ճաշակի հարց

Ինձ թվում ա երևույթի էս կողմը (դե տաղանդավոր եմ, ի՞նչ անեմ) փոքր մասշտաբի հարցերում ա հաճախ պատահում․ ասենք՝ մրցույթին հաղթած խոստումնալից երիտասարդը եթե դառնում ա հաջողակ արվեստագետ, երևի մեկ ա ասում ա՝ բա գիտե՞ք քանի անքուն գիշերներ եմ գրել/նկարել, կամ չգիտեմ, սիրածներիս ձեռը ինչքան եմ տապակվել մինչև էս․․․

[StrangeLittleGirl]

ինչի՞ ա, որ ինչ֊որ բանի հասնելուց մարդը անպայման ուզում ա ցույց տա, որ դրան հասնելու համար մի լավ "տառապել" ա։ Եթե տառապել ա, ուրեմն արժանի ա՞։ Էդ տապառանքի ու արժանի լինելու միջև կապը կարծում եք սոցիալական կոնստրուկցիա ա՞ թե էվոլյուցիոն հիմք ունի

Նեոլիբերալ բուլշիթ ա, որ ցույց տան, թե աշխատել են մի բանի հասնելու համար, ոչ թե նախապես ավելի նպաստավոր ստարտային պայմաններում գտնվել (դասակարգ, սեռ, ազգություն, ռասսա, ինչու չէ նաև խելք և այլն)։

[One_Way_Ticket]

ինչի՞ ա, որ ինչ֊որ բանի հասնելուց մարդը անպայման ուզում ա ցույց տա, որ դրան հասնելու համար մի լավ "տառապել" ա։ Եթե տառապել ա, ուրեմն արժանի ա՞։ Էդ տապառանքի ու արժանի լինելու միջև կապը կարծում եք սոցիալական կոնստրուկցիա ա՞ թե էվոլյուցիոն հիմք ունի

Վալիդացիայի տեսակ է (Վիշապի ականջը կանչի)
Բա մի ձև պիտի, չէ՞, արդարացնես տառապանքներդ։ Պատկերացրու, լիքը տառապել ես, հետո գլխիդ ինչ-որ հաջողություն է թափվել, բայց պատճառահետևանքային կապերն այնքան էլ ակնհայտ չեն։ Ո՞ր դեպքում քեզ ավելի կզգաս, եթե հաջողությունը տառապանքի արդյունք էր, թե՞ պարզապես զուգադիպություն։ Ուրիշին պատմում ես, ինքը հաստատում է, դու էլ քեզնով հիանում ես, որ հավայի չես տառապել։

[մարդ եղած վախտ]

Նեոլիբերալ բուլշիթ ա, որ ցույց տան, թե աշխատել են մի բանի հասնելու համար, ոչ թե նախապես ավելի նպաստավոր ստարտային պայմաններում գտնվել (դասակարգ, սեռ, ազգություն, ռասսա, ինչու չէ նաև խելք և այլն)։

հա՞ որ․ ինձ թվում ա ահագին հին երևույթ ա․ ենթադրում եմ՝ քրիստոնեությունից եկած (կամ ավելի շուտ քրիստոնեությունը բռնել էդ երևույթը ձևակերպել ա) "երանի տառապածերին, աղքատներին, բլա, բլա, քանզի նրանցն է երկնքի արքայությունը" ոճով