Վիշապ-ի խոսքերից
Եթե գիտականորեն հոգու, կամ ինչ-որ հոգեկան աորայի օբյեկտիվ գոյությունը ժխտվում է առնվազն պաշտոնական բժշկական հաստատությունների կողմից, ապա հոգեկան հիվանդությունները պիտի բառացի չընկալել որպես հոգու հիվանդություններ, դրանք բոլորն էլ վերագրվում են մարմնին ու մարմնի ֆիզիոլոգիային։
Վայթե լուրջ ակադեմիական գիտելիքներ պետք չեն հասկանալու կատարվելիքը, պետք է մի փոքր տրամաբանություն․
Մարդուս զգայարանները, ներառյալ՝ էմոցիաները, միտքը, ընկալումներն ու հակազդեցությունները բոլորը ֆիզիոլագիական ծագումով կարելի է բացատրել, այսինքն օրինակ մեկի խինդն ու ծիծաղը, կամ մեկ ուրիշի ողբն ու տխրությունը լրիվ էնդոկրինանյարդաբանական պրոցեսներ են, հիմնված հորմոնների միջոցով օրգանների միջև ինֆորմացիոն փոխանակության վրա, կարելի է ասենք որոնել «Physiology of Emotion» տիպի հոդվածներ ու կարդալ ու ամենակարևորը՝ մտածել:
Հորմոնները կենսաքիմիական միացություններ են, այսինքն ֆիզիկական հասկացություն են, վերացական չեն, դրանք ամիններ, ստերոիդներ, պրոտեիններ, սպիտակցուային մոլեկուլներ են, շոշափելի, նյութական:
Օրգանիզմի վրա երկու խոշոր ազդակներ կան՝ սթրեսը ու սնունդը, մնացածը հավայի ֆինտուֆլուշկա են: Դրական սթրեսով էլ կարելի է լիքը հարցեր լուծել, բայց դրական սթրեսը շատ ավելի դժվար է կայուն ապահովելը, քան սննդի հարցերը լուծելը, մասնավորապես վնասակար, կամ հավայի պարունակությունով սննդի փոխարեն մարդու օրգանիզմին անհրաժեշտ սննդանյութերի անցնելը:
Էջանիշներ