Թեմայից դուրս, բայց հետաքրքիր կամ կարևոր գրառումներ

[Chuk]

Տեսա արդեն։ Վաղը կկապվեմ հետները։ Սրանք բոլորը թարգմանված էին։ Հավանաբար համակարգը թարմացրել ու չեն հետևել առաջացող խնդիրներին ((

[ivy]

Դպրոցներում տիրող խայտառակ վիճակ թեմայով.



Սենց էլ սերունդ են «կրթում»։

[Գաղթական]

Դպրոցներում տիրող խայտառակ վիճակ թեմայով.



Սենց էլ սերունդ են «կրթում»։

Կամ «կ» տառը նոր սովորող երեխուն յանի ինչա գրել, որ նա էլ կարդա հասկանա ))

[Գաղթական]

Ես չասացի, որ դու գոյություն չունես: Ես ասացի, անունդ փոխիր, դիր Տանտեր:
Իսկ եթե լուրջ, անունը շատ կարևոր է մարդու համար, - դրանից աշխարհայացքներ են ստեղծվում:

Սամ ջան, հարցազրույցիդ թեմայում գրածիդ էստեղ պատասխանեմ.

Արդեն չեմ հիշում, թե ով էր պատմողը (պիտի փնտրեմ արխիվներումս), բայց նա պատմում էր իր զրույցի մասին՝ Պաղեստինի լիդեր Յասեր Արաֆատի հետ:
ՈՒ, ի զարմանս ամենքի, վերջինս հայտարարել էր, թե իրենք լուրջ ուսումնասիրել են ու շարունակում են ուսումնասիրել հայերին՝ ամեն ինչում ընդօրինակելով նրանց:
Հայերը նրանց համար բացարձակ չափանիշ են:
Բայց միայն մի բան կա, որ իրենք չեն կիսում հայերի մոտեցումը ու խստորեն հրահանգել են իրենց հետևորդներին միշտ ու ամեն ինչում օրինակ վերցնել հայերից՝ բացի այդ մի բացառությունից:

ՈՒ դա այն է, որ հայերը Եղեռնից հետո, ցրվելով աշխարհում, ուր էլ որ հասան, հիմնեցին իրենց մշակութային կենտրոնները, դպրոցներն ու եկեղեցիները, ընդունեցին տեղի քաղաքացիությունը ու գնեցին տներ:
Էս ամենով հանդերձ՝ հայերը փաստացի, գաղթօջախների տեսքով, հիմնեցին իրենց փոքրիկ հայրենիքները բուն Հայրենիքից հեռու՝ ժամանակի հետ ավելի ու ավելի հաստատվելով նոր բնակավայրում ու հեռանալով/օտարվելով ծննդավայրից, ինչի արդյունքում նրանք ուղղակի դադարեցին պայքարել դա վերադարձնելու համար:

Առակս ի՞նչ կցուցանե..
Իրավական առումով ես բոլոր իրավունքներն ունեմ ինձ էստեղ Տանտեր կոչելու,
բայց այն օրը, երբ ի սրտե սկսեմ ինձ Տանտեր զգալ օտարության մեջ՝ կմեռնի երբևէ վերադարձի վերջին նշույլը:

[ivy]

Պատուհանի գոգին ապրող կատուները ։)

Մեկն էլ ավելացավ, բայց իրեն գորգի վրա դեռ ավելի ա դուր գալիս ։)

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

[Freeman]

Ժող, ինձ թվում ա Ծլնգը Varzorի ֆեյքն ա

[StrangeLittleGirl]

Ժող, ինձ թվում ա Ծլնգը Varzorի ֆեյքն ա

Ծլնգը ֆեյք չի Կարող ա Varzor֊ն էր Ծլնգի ֆեյքը։

[Gayl]

Ժող, ինձ թվում ա Ծլնգը Varzorի ֆեյքն ա

Բայց խի ես էդպիսի բան մտածում?

[Freeman]

Բայց խի ես էդպիսի բան մտածում?

Մեկ էլ Վարզորն էր էնքան երկար գրառում անում, որ կեսից սկրոլ էիր անում վերև, տեսնեիր ով ա գրել ։Դ

[StrangeLittleGirl]

Ակումբցի ստեղծագործողներին կարող ա հետաքրքրի։

https://champord.am/esseneri-mrcuyt-...-400hazardram/

ԷՍՍԵՆԵՐԻ ՄՐՑՈւՅԹ, ՄՐՑԱՆԱԿԸ՝ 400 ՀԱԶԱՐ ԴՐԱՄ

Գրականության նկատմամբ սիրո՝ «պետական մակարդակով» խրախուսումը շարունակվում է։ Այս անգամ երիտասարդները հնարավորություն ունեն մասնակցելու էսսեների մրցույթի, որի շնորհիվ կարող են գումարային մրցանակներ ստանալ, որի մի մասով պետք է նոր գրքեր գնեն ու նվիրեն սիրելի գրադարանին։ Ծրագրի նպատակը հենց գրադարանների նկատմամբ ուշադրության մեծացումն է ու դրանց՝ տարատեսակ ծրագրերում ներգրավումը, ինչն իսկապես հրաշալի է, քանի որ էլ ավելի լավ երկիր ունենալու համար մեզ պետք են էլ ավելի կիրթ մարդիկ, իսկ գրքերն ուղիղ կապ ունեն մարդու կրթության, ճաշակի ընկալման հետ։
Ահա ՀՀ մշակույթի նախարարության տարածած հաղորդագրությունը՝
ՀՀ մշակույթի նախարարությունը և «Մարդ կարդացող/Homօ Լegens»` ընթերցանության խրախուսման նախագիծը հայտարարում են «Մեր գրադարանը» խորագրով էսսեների մրցույթ:
Մրցույթի նպատակները՝

• Գրադարանների նկատմամբ պատասխանատվության մեծացում,
• Ընթերցանության խրախուսման ծրագրերում ներգրավելու նպատակով ակտիվ, ընթերցասեր մարդկանց հայտնաբերում,
• Գրադարանները նոր հրատարակված գրքերով համալրելու հնարավորություն,
• Գրադարաններից օգտվողների թվի աճ,
• Գրադարանավարների աշխատանքի ներկայացում և արժևորում,
• Էսսեներում ներկայացված գաղափարները հաշվի առնելով` գրադարանների զարգացման նոր ծրագրերի մշակում:

Էսսեների թեմատիկ-պայմանական վերնագրերն են՝

• «Գրադարան՝ իմ սեր»
• «Իմ երազանքի գրադարանը»
• «Կյանքը գրադարանի պատուհանից»
• «Գրադարանավարի խորհրդով»
• Մրցույթի պայմանները

Մրցույթի լեզուն հայերենն է:
Ուղարկվող էսսեի առավելագույն ծավալը չպետք է գերազանցի 700 բառը: Նշված ծավալը գերազանցող էսսեները չեն դիտարկվի:
Էսսեները կընդունվեն մինչև ս.թ. հոկտեմբերի 5-ը: Հաղթողների անունները կհրապարակվեն ս.թ. հոկտեմբերի 20-ին: Պարգևատրման արարողության մասին կհայտարարվի լրացուցիչ:
Այն էսսեները, որոնք բովանդակությամբ և ծավալով կհամապատասխանեն մրցույթի պայմաններին, կհրապարակվեն «Մարդ կարդացող/Homօ Լegens» նախագծի ֆեյսբուքյան էջում:
Էսսեները պետք է ուղարկել [email protected] էլ. հասցեին՝ որպես նամակի նյութ (subject) նշելով՝ «Մեր գրադարանը»:
Մրցանակներ
Հինգ լավագույն էսսեների հեղինակները պարգևատրվելու են 80-400 հազար դրամ մրցանակներով (1-ին տեղ՝ 400 000 դր., 2-րդ տեղ՝ 300 000 դր., 3-րդ տեղ՝ 200 000 դր., 4-րդ տեղ՝ 100 000, 5-րդ տեղ՝ 80 000 դր.` ներառյալ հարկերը, տուրքերը և պարտադիր այլ վճարները):
Մրցանակակիրները ստացած գումարի 60 տոկոսով պետք է ձեռք բերեն նոր հրատարակված գրքեր և նվիրեն իրենց սիրելի գրադարանին:
Էսսեների գնահատումը
Էսսենները կընթերցի և կգնահատի գրադարանավարներից, գրողներից, գրականագետներից կազմված ժյուրին:

Ա դե լավ էլի շարադրության փոխարեն անունը էսսե դնելով բովանդակությունը չի փոխվի, եթե շարադրության վերնագիր են դնում։ Գրադարան իմ սեր, չեմիչէ պոզեր

[StrangeLittleGirl]

Ստեղ մասնավոր դպրոցում դաս եմ տալիս համալսարանին զուգահեռ։ Մամաս դժգոհ ա։ Ասում ա համալսարանից հետքայլ ա։ Ինչ նկրտումներ են։ Մի ամիս առաջ մտածում էի մատուցող եթե ստացվի լավ ա որովհետև բարմեն դժվար ինձ վստահեն

Շին, չխփես, բայց ուզում եմ քննարկել էս պահը
Հետաքրքիր ա ընդհանրապես, որ Հայաստանում դպրոցում դաս տալը պրիստիժ չի համարվում, ինչը, կարծում եմ, մեր կրթական համակարգի՝ հետույքային լինելու հիմնական պատճառներից մեկն ա։
Ու հետաքրքիր ա, որ Դանիայում ճիշտ հակառակն ա. դպրոցում (հատկապես ավագ դպրոցում) դաս տալն ավելի պրիստիժնի ա, քան համալսարանում։ Ասենք, PhD ուսանողներն ավարտելուց հետո իրանց ճղում են ավագ դպրոց ընկնելու համար, չնայած որ համալսարանում կան դասաժամեր, ու ղեկավարությունը մեծ հաճույքով կփաթաթի նորավարտ PhD֊ների վզին։

[Ծլնգ]

Շին, չխփես, բայց ուզում եմ քննարկել էս պահը
Հետաքրքիր ա ընդհանրապես, որ Հայաստանում դպրոցում դաս տալը պրիստիժ չի համարվում, ինչը, կարծում եմ, մեր կրթական համակարգի՝ հետույքային լինելու հիմնական պատճառներից մեկն ա։
Ու հետաքրքիր ա, որ Դանիայում ճիշտ հակառակն ա. դպրոցում (հատկապես ավագ դպրոցում) դաս տալն ավելի պրիստիժնի ա, քան համալսարանում։ Ասենք, PhD ուսանողներն ավարտելուց հետո իրանց ճղում են ավագ դպրոց ընկնելու համար, չնայած որ համալսարանում կան դասաժամեր, ու ղեկավարությունը մեծ հաճույքով կփաթաթի նորավարտ PhD֊ների վզին։

Բյուր, Հայաստանում (ու շատ այլ տեղեր) մերիտոկրատիկ մասնագիտություններում, որտեղ պաշտոնը գրեթե ուղիղ համեմատական է կրթության ու գիտելիքների չափին ու որակին, կա հստակ դասակարգում՝ դասախող > ավագ դպրոցի ուսուցիչ > միջնակարգ դպրոցի ուսուցիչ > տարրական դպրոցի ուսուցիչ > մանկապարտեզի դայակ։ Ու եթե որակում ունես այս շղթայի որևէ մի օղակում լինելու, բայց այդ օղակից ավելի «ցածր» օղակում ես, ապա ի լռելայն համարվելու ա հետքայլ։ Դե Հայաստանում էլ պրեստիժը ավելի մոլուցքային ա քան ավելի ազատ ու սոցիալիստական հասարակություններում (մենք հլը «нет бумажки - ты букашка, есть бумажка - человек» գիտակցությունից շատ չենք հեռացել)։

Իսկ համալսարանում դասաժամեր (հավանաբար ոչ լրիվ դրույքի մասին է խոսքը, առանց որևէ լուրջ հեռանկարի) vs. ավագ դպրոցում դասավանդել (հավանաբար ստաբիլ գործ կամ դրա ստույգ հեռանկարով)․․․ կարծում եմ այնքան էլ անտրամաբանական չի ընտրությունը, ինչքան էլ մեկը մյուսից պրեստիժնի համարվի, մանավանդ եթե վարձատվության մեջ ահռելի տարբերություններ չկան։ Իսկ Հայաստանում, կոպիտ ասած, ոչ մեկն ա մի զադ, ոչ էլ մյուսը ներկա պահին, բայց դասախոսությունը ավելի քիչ մազալու բան ա, ու ավելի հեշտ ա կողքից մի ուրիշ բան կպցնելն էլ (մասնավոր պարապողները և այլն, մանավանդ պրեստիժը նկատի ունենալով)։

[Շինարար]

Շին, չխփես, բայց ուզում եմ քննարկել էս պահը
Հետաքրքիր ա ընդհանրապես, որ Հայաստանում դպրոցում դաս տալը պրիստիժ չի համարվում, ինչը, կարծում եմ, մեր կրթական համակարգի՝ հետույքային լինելու հիմնական պատճառներից մեկն ա։
Ու հետաքրքիր ա, որ Դանիայում ճիշտ հակառակն ա. դպրոցում (հատկապես ավագ դպրոցում) դաս տալն ավելի պրիստիժնի ա, քան համալսարանում։ Ասենք, PhD ուսանողներն ավարտելուց հետո իրանց ճղում են ավագ դպրոց ընկնելու համար, չնայած որ համալսարանում կան դասաժամեր, ու ղեկավարությունը մեծ հաճույքով կփաթաթի նորավարտ PhD֊ների վզին։

Նու դու որպես երդվյալ սոցիալիստ պետք ա օրենքով քննադատեիր որ մասնավոր դպրոցում դաս եմ տալիս ։)) Ես ուղղակի իհարկե նախ փողի համար ժամի համար տասը ֆունտ ավել են տալիս քան համալսարանը բայց նաև համալսարանում սենց թե նենց սաղ փհդներն էլ դաս են տալիս բայց կյանքում մտքովս չէր անցնի որ կգնամ Շոտլանդիայում դպրոցում դաս կտամ։ Շատը դրա համար եմ ոգևորվել։

[StrangeLittleGirl]

Բյուր, Հայաստանում (ու շատ այլ տեղեր) մերիտոկրատիկ մասնագիտություններում, որտեղ պաշտոնը գրեթե ուղիղ համեմատական է կրթության ու գիտելիքների չափին ու որակին, կա հստակ դասակարգում՝ դասախող > ավագ դպրոցի ուսուցիչ > միջնակարգ դպրոցի ուսուցիչ > տարրական դպրոցի ուսուցիչ > մանկապարտեզի դայակ։ Ու եթե որակում ունես այս շղթայի որևէ մի օղակում լինելու, բայց այդ օղակից ավելի «ցածր» օղակում ես, ապա ի լռելայն համարվելու ա հետքայլ։ Դե Հայաստանում էլ պրեստիժը ավելի մոլուցքային ա քան ավելի ազատ ու սոցիալիստական հասարակություններում (մենք հլը «нет бумажки - ты букашка, есть бумажка - человек» գիտակցությունից շատ չենք հեռացել)։

Իսկ համալսարանում դասաժամեր (հավանաբար ոչ լրիվ դրույքի մասին է խոսքը, առանց որևէ լուրջ հեռանկարի) vs. ավագ դպրոցում դասավանդել (հավանաբար ստաբիլ գործ կամ դրա ստույգ հեռանկարով)․․․ կարծում եմ այնքան էլ անտրամաբանական չի ընտրությունը, ինչքան էլ մեկը մյուսից պրեստիժնի համարվի, մանավանդ եթե վարձատվության մեջ ահռելի տարբերություններ չկան։ Իսկ Հայաստանում, կոպիտ ասած, ոչ մեկն ա մի զադ, ոչ էլ մյուսը ներկա պահին, բայց դասախոսությունը ավելի քիչ մազալու բան ա, ու ավելի հեշտ ա կողքից մի ուրիշ բան կպցնելն էլ (մասնավոր պարապողները և այլն, մանավանդ պրեստիժը նկատի ունենալով)։

Նեա, մեզ մոտ դասավանդումը մերիտոկրատիկ մասնագիտություն չի, ու դպրոց մտնելը չի համարվում հետ քայլ։ Էլի եմ ասում. դպրոցում դաս տալու համար իրար ուտոցի ա գնում, ու դա մենակ համալսարանից դուրս էկած մարդիկ չեն։ Բազմիցս հանդիպել եմ նաև մասնավոր ընկերություններում բավական բարձր վարձատրվող, հարմարավետ աշխատանք ունեցող մարդկանց, որոնք ձևեր էին փնտրում դպրոց մտնելու համար, չնայած որ դպրոցի աշխատավարձը համեմատաբար ցածր էր լինելու։ Ու դա նաև քաղաքական ուժերն են շատ լավ գիտակցում. քանի որ էսպիսի մրցակցություն ա դպրոց մտնելու համար, դպրոցներում դասավանդում են լավագույնները (շատ հաճախ շատ ավելի լավն են, քան համալսարանների պրոֆեսորները, մանավանդ որ համալսարանների պրոֆեսորները սովորաբար իրենց պաշտոնը ստանում են ոչ գիտելիքներին ու հմտություններին համապատասխան)։ Ու քանի որ էն քաղաքական ուժերը, որոնց պետք ա դեբիլ հասարակություն ունենալ, ահագին տուժում են սրանից, աշխատում են ուսուցիչների կյանքը հնարավորինս անտանելի սարքել։ Օրինակ մի քանի տարի առաջ աշխատանքային ժամային ռեժիմն էնպես էին փոխել, որ ոչ մի իրեն հարգող ուսուցիչ չէր համաձայնի նման պայմանների։ Ու դա արել էին բավական գեշ, հակաժողովրդավարական ձևով, արհմիությունների վրայով անցնելով։ Բնականաբար, դրա արդյունքում ավելի պակաս մարդիկ պիտի ուզենան դպրոցում աշխատել, ու դա կմնա մենակ նրանց, ովքեր ուրիշ տեղ չեն կարա գնան։

Հետո, մեզ մոտ նաև կապ չունի, թե դու ինչ դիպլոմ ունես, կապ ունեն իրական գիտելիքները, ինչի արդյունքում բակալավրիատի ուսանողը կարա բակալավրիատում դաս տա, մագիստրոսի աստիճան չունեցողը կարա մագիստրատուրայում դաս տա։ Անցյալ շաբաթ էլ հենց մի դասընթաց էր մեզ մոտ պոստդոկների համար, որը մագիստրոս էր դասավանդում։

Ինչ խոսք, համալսարանում դասավանդելն էլ ա էստեղ պրիստժնի համարվում։ Ընդհանրապես, գիտելիք փոխանցելը պրիստիժ ա, բայց դպրոցներին ոչինչ չի հասնի։ Հա, մի բան էլ էստեղ դպրոցում դասավանդելու համար պիտի առնվազն երկու առարկայի որակավորում ունենաս, իսկ դա արդեն բավական բարդացնում ա գործը, ու երևի պատճառներից մեկը հենց դա ա, որ դպրոցում դաս տալը ավելի պրիստիժնի ա, քան համալսարանում։ Այ, դասավանդման համար ամենաոչպրիստիժնի տեղը մասնագիտացված քոլեջներն են, որոնք համալսարանի ու ավագ դպրոցի արանքում են։ Ու չնայած նման տեղերում PhD ունեցողի համար մշտական աշխատանք գտնելն իսկական գտած բան ա, շատերը խուսափում են՝ մնալով համալսարանում կամ գնալով դպրոց կամ ընդհանրապես լրիվ ուրիշ գործ ճարում պետական կամ մասնավոր սեկտորում։

[StrangeLittleGirl]

Նու դու որպես երդվյալ սոցիալիստ պետք ա օրենքով քննադատեիր որ մասնավոր դպրոցում դաս եմ տալիս ։)) Ես ուղղակի իհարկե նախ փողի համար ժամի համար տասը ֆունտ ավել են տալիս քան համալսարանը բայց նաև համալսարանում սենց թե նենց սաղ փհդներն էլ դաս են տալիս բայց կյանքում մտքովս չէր անցնի որ կգնամ Շոտլանդիայում դպրոցում դաս կտամ։ Շատը դրա համար եմ ոգևորվել։

Մասնավոր դպրոցները ես էնքան էլ չեմ քննադատում այսինքն, դրանց գոյության փաստն ինձ անհանգստացնում ա, բայց տվյալ երկրի իրավիճակից ա կախված։ Ասենք Հայաստանի պես երկրում ոչ մասնավոր դպրոցներից շատերը գազանանոց են ու անառողջ կարգերով, որտեղ գիտելիքի նկատմամբ ամեն տեսակի հետաքրքրություն սպանում են։ Բայց Դանիայում մարդ պիտի ծայրահեղ հարուստ/ծայրահեղ աջ կամ քաղքենի լինի, որ երեխային մասնավոր դպրոց տանի, որովհետև որակական առումով տարբերություն չկա (կամ նույնիսկ պետական դպրոցները որոշ մասնավորներից լավն են)։