Կարամ վերջերս իմ արած մի հատ անշահախնդիր լավության դեպք պատմեմ։ Համ էլ գլուխ կգովամ։
Քայլելով հոգնած գործից գնում եմ տուն, տենամ կանգառից մի քիչ էն կողմ մի հատ բումաժնիկ, մեջը լիքը փող ու մի քանի քոմփանի բիզնես քարտ, առանց կոնկրետ մարդու անունի։ Մի հատ էլ նկար՝ երիտասարդ հայրիկը, մայրիկը ու մի երկու տարեկան բալիկը։ Քրեդիտ քարտ էլ չկար մեջը, որ բանկով գտնեի տիրոջը (շատ շուտ, մի անգամ տենց գտել եմ մի ուրիշ բումաժնիկի տիրոջ)։ Ինչ անեմ, ինչ չանեմ, էս բիզնես քրտերով սկսեցի զանգել ու հարց ու փորձ անել, էն մտքով, որ սրանք էտ բումաժնիկի տիրոջ հիմնական ինչ-որ պառտնյոռներ պիտի լինեն, կամ հենց իրա գործատուն։ Գտա տիրոջը վերջը մի ժամվա ընթացքում։ Պայմանավորվեցինք, հանդիպեցինք, վերադաձրեցի բումաժնիկը։ Ինքն էլ քո պես չէր հավատում - ասեց, որ վազել ա որ տռոլեյբուս նստի ու գրպանից քցել ա։ Մեջն էլ էտ ամսվա աշխատավարձը։ Մի 25-27 տարեկան տղա էր։ Գիտեմ, որ էտ մարդուն կյանքում չեմ էլ տեսենելու էլ, ոչ ցանկություն ունեմ, ոչ էլ ընհանուր բան հետը։
Հիմա էս անշահախնդիր լավություն չի՞։
Էջանիշներ