Alphaone (26.09.2013)
Դայանա ջան, համաձայն եմ, բայց ամեն դեպքում վիրավորելը թե կյանքում, թե ակումբում բացառություն ա, իսկ նորմալ պահվածքը, հուսով եմ, օրինաչափություն: Էս միտքը պետք ա էդ կոնտեքստում ընկալել, ոչ թե քննարկումից դուրս, ես ընդամենը նկատի ունեի, որ պետք ա նախ մյուսներին էլ չափել էնպես, ինչպես դու ես: Դե իհարկե միշտ էլ բացառություններ լինում են: Ես էլ եմ ստացել վիրավորական վարկանիշ էլ, վիրավորական գրառումների էլ եմ բախվել, վիրավորվել էլ եմ: Իմ մասնակցությունից դուրս քննարկումներ էլ եմ կարդացել, որտեղ իմ մասին մեղմ ասած լավ չէին արտահայտվում: Էլ չեմ ասում, որ պատկառելի տարիք ունեցող ակումբցիներ կան, որ գրառում անելիս երբեք չեն մտածում, թե դիմացինը տվյալ պահին ինչ հոգեվիճակում կարա լինի: Ու դա կյանքում էլ ա տենց: Իմ անմիջական ղեկավարուհին գործի տեղը դեմքիս մենակ ժպտում ա, բայց հեռախոսով խոսալուց հետո քանի անգամ զգացել եմ, որ հաստատ անջատելուց հետո իմ մասին շատ անշնորք կերպով ա արտահայտվում, որովհետև մեկ-մեկ լինում ա, իրան թվաց՝ անջատեց, բայց անջատած չի լինում: Բայց ախր դա օրինաչափություն չի, չէ՞, էս կյանքում, քննարկումը միտված էր նրան, որ հատուկ վիրավորանք մի ման եկեք գրառումներում, ու իմ գրառումը խնդրում եմ էդ համատեքստում հասկանալ:
Վերջին խմբագրող՝ Շինարար: 26.09.2013, 19:18:
արդեն too much hypocrisy ու այն մարդկանց կատարմամբ, որոնք վիրավորելու լոմկա ունեն (քեզ նկատի չունեմ)
Վիրտուալ vs. Ռեալ
Վիրտուալը տարբերվում ա իրականից, ամեն մարդու համար յուրովի, բայց տարբերվում ա, հատկապես էն մարդկան համար, որոնք իրականում իրար չեն ճանաչում: Ու հա, ես կոնկետ էս ֆորումում կարող եմ լինել այնպես, արտահայտվել այնպես, ինչպես իրականում չէի արտահայտվի: Ամեն մարդ ստեղ գտվելու իր մոտիվները ունի, բայց ես հենց դրա համար եմ այստեղ ավելի քան հինգ տարի, իմ ընկերները ռեալ կյանքում են, ակումբցիներից ես մենակ մի մարդու եմ ռեալում հանդիպել: Միշտ աշխատել եմ հնարավորինս քիչ մարդու հետ ծանոթանալ ստեղ, հինգ տարվա մեջ շատ սահմանափակ թվով նամակագրություն եմ ունեցել, բայց ես կհամարձակվեմ ասել, որ ճանաչում եմ ակումբցիների մեծամասնությունին, ավելին քան իրանք կարող են պատկերացնել, ճանաչում եմ իրանց էն կողմը, որը հավանաբար չգիտեն նույնիսկ իրանց՝ ակումբ չմտնող ամենամտերիմ մարդիկ, ճանաչում եմ իրանց գրառումներով: Ու իրանք էլ ճանաչում են իմ «այդ կողմը» ավելի լավ քան իմ ընկերներից շատերը: Ծանոթություններից չեմ խուսափում, նրա համար որ ինձ հետաքրքիր մարդիկ չկա, ընդհակառակը՝ կա ակումբցիների մի ամբողջ ցուցակ, որոնց շատ կուզենայի ճանաչել իրական կյանքում... բայց էտ դեպքում շփման ձևը կփոխվեր, մտքի եղածը ոչ միշտ կարրտահայտվեր: Շատերը կարող են ասել, որ իրանք նույնն են և՛ իրականում, և՛ ռեալում... և՛ ծանոթների հետ, և՛ անծանոթների... միշտ իրենց կարծիքը ասում են, առանց այն հարմարացնելու դիմացինի տարիքի, սեռի, ստատուսի, պաշտոնի, հեղինակության, ազգության, մտերմության աստիճանի և այլնի հետ... չեմ հավատում, չկա տենց բան, նույնիսկ ստեղ պարզ տեսնում եմ, թե ոնց են հերթական ակումբի հանդիպումից հետո իրար հետ ծանոթացած ակումբցիների վերաբերմունքը միմյանց գրառումների նկատմամբ սուբյեկտիվորեն փոխվում՝ չնայած որ գրառումների բնույթը չի փոխվում:
Ու էս իրական հաղորդակցման ու քննադատության սահամանափակումները էլ ավելի ընդծված են Հայաստանում, որի շնոհիվ է գործում ԽԾԲ համակարգը: Գրեթե բոլոր պաշտոնները զբաղեցնում են ոչ կոմպետենտ մարդիկ ու իրանց իրականացրած տուֆտությունները ու միջակությունը չեն ստանում համապատասխան գնահատական, որովհետև իրանք «մեր լավ ախպերներն են»: Կամ այլ օրինակ, որ բացասական գնահատականը կամ feedback-ը շատ ուսանողների կողմից ունդունվում են որպես «լիչնյայա նեպրիազն»:
Իսկ ստեղ ճիշտը հիմնականում ասվում ա. ոչ թե բացարձակ ճշմարտությունը, այլ այն ինչ ամեն մեկը որպես ճիշտ է ունդունում:
Սարկազմ vs. Վիրավորանք
Որոշ մարդկանց կողմից փորձեր են իրականացվում հավասարության նշան դնել Տ՝ (սարկազմի, սատիրայի, գրոտեսկ համեմատության, քննադատւթյան) մի կողմից, և մյուս կողմից Վ՝ (վիրավորանքի, վարկաբեկման, ցեխ շպրտելու դիմացինին ստորացնելու) միջև: Գլխավոր տարբերությունը՝
-Վ-ն ուղղված է կոնկրետ անձի կամ մարդկանց խմբի, ու սրա համար պետք է իմանալ ընդամենը մի քանի բառ
-Տ-ն արտահայտված մտքի, կատարված գրառման, իրականացրած գործողության, Տ-ն կառուցվում է դրանցում առկա թերությունների, թույլ կողմերի վրա ու որպեսզի հաջողված, դիպուկ լինի, պետք է գոնե մի քանի տրամաբանական կապ ունենա:
Օրինակ՝
- Քո գրառումը վատն/անհետաքրքիր/անիմաստ/չհիմնավորված/անհողջող/հակաօրինական/ախմախ/տուֆտա ա:
- Դու վատն/անհետաքրքիր/անիմաստ/չհիմնավորված/անհողջող/հակաօրինական/ախմախ/տուֆտա ես:
Հիմա գնահատվում ու քննադատվում է առաջին հերթին արտահայտված միտքը, ոչ թե մտքի հեղինակը: Քննադատությունը կամ Տ-ն իրանց հերթին կարող են անհողջ լինել և ենթարկվել քննադատության կամ Տ-ի:
Հիմա, Վ-ն, որը այդքան սիրում է keyboard-ը, ի սկզբանե դեմ է Ակումբի կանոնադրությանը: Իսկ Տ-ն դեռ ոչ, ի՞նչ անել Տ-ի հետ, այն արգելե՞լ: Ու՞մ նկատմամբ, մյա՞յն ակումցբիների: Իսկ եթե ԱԺ-ում հերթական ախմախ օրինագծի հեղինակը ակումբցիներից մեկի հայրն է. ինպե՞ս կարող ա լավ տղու հերը ախմախ օրինագծի հեղինակ դառնալ... կամ հերթական տուֆտա գրքի/նկարի/երգի/ֆիլմի հեղինակը որոշում ա ակումբում գրանցվել... իսկ եթե որևէ եվրոպացի, ասենք հոլանդացի, հայերեն է սովորում, մտնում է Ակումբ, ու կարդում է դիվիգրեյի գրառումները (որոնք չնայած ոչ թե Տ են այլ Վ): Չէ որ սա մեր քուչի բեսետկան չէ, ու ցանկացած պահի նոր անկոչ հյուրեր կարող են գրանցվել:
Ուրեմն արգելել Տ-ն բոլոր երկոտանիների նկատմամբ, էտ դեպքում ինչ անել Քաղաքական Բաժնի թեմաների հետ, կամ South Park-ի, Pink Floyd-ի The Wall-ի ու այլ ստեղծագործություններին նվիրված թեմանների հետ: Որտե՞ղ ա «էտ նույնը դեմքիս ռեալում կասես» ձվապնդության սահմանը:
հ.գ. սեփական գրառումներին արձագանքելու վրա ՎԵՏՈ կիրառելու հետագա ապարդյուն փորձերին՝ ստեղ ինձ համար կա միայն մեկ արտաքին սահմանափակում՝ Ակումբի կանոնադրություն:
StrangeLittleGirl (26.09.2013)
Ես ինքս այնքան էլ կողմ չեմ վիրավորանքներին, բայց քո ասածին էլ կողմ լինել չեմ կարող, որովհետև եթե մենք չկարողանանք արտահայտել մեր կարծիքը,(որը ցավոք կարող է վիրավորել մեր դիմացիններին) ապա դա կլինի խոսքի ազատության խախտում: Մենք զերծ չենք վիրավորանքներից: Ինքներս էլ մեր կարծիքներով կարող ենք վիրավորել մեր դիմացիններին, (գիտակցաբար և անգիտակցաբար): Ես այն կարծիքին եմ, որ եթե մարդուն վիրավորում են(ք) դիտավորյալ և գուցե ո՛չ դիտավորյալ, ապա ինչ-որ տեղ պատասխանատու են(ք) այդ հասցրած վիրավորանքների համար: Ու ես ստեղ մի քիչ խնդիր եմ տեսնում հենց մեր ակումբում, թե՛ էն մարդու մեջ ում վիրավորում են, թե՛ էն մարդու մեջ ով վիրավորում ա:
Բարությունը միակ զգեստն է, որը երբեք չի հնանում:
Հենրի Թորո
Որ ասում եմ՝ չեմ սիրում մաֆիա խաղալ, զարմանում եք։ Էս էլ դրա խերը. մարդիկ չեղած տեղը իրար վրա ով ինչ ասես կասկածում են, մեկը մեկին մյուսի դեմ ա լարում․․․ ու տենց![]()
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Լրիվ մի կաթիլ մեղրի պատմություն: Ժող, քիչ մը հանդուրժող եղեք էլի: Ախր, ի՞նչ իմաստ ունի մի անիմաստ բանի պատճառով վիճաբանել...դատարկ տեղը է լրիվ ու էն պարագայում, երբ գրառման հեղինակը չի էլ վիրավորվել:
Why is the truth always being raped?...because its naked and beautiful.
Why is the truth always being raped?...because its naked and beautiful.
ու քանի որ, ես քեզ խոստացել եմ, որ էս թեմայից դուրս եմ գալիս, ես կատարում եմ իմ խոստումը![]()
Նարե91 (26.09.2013)
Ժող, կոնկրետ գրառումներ հիմա չմեջբերեմ, ուղղակի վիրտուալի ու ռեալի մասին գրառումս կարծես թե սխալ էր հասկացվել՝ դատելով ի պատասխան գրառումներից, դրա համար ուզում եմ մի քիչ պարզաբանել։ Հարցնելով, թե ինչ տարբերություն՝ ռեալում ա ինչ–որ բան ասվում, թե վիրտուալում, ես բոլորովին նկատի չունեի հավասարության նշան դնել վիրտուալի ու ռեալի միջև։ Հա, բոլորս էլ գիտենք, որ դրանք շատ տարբեր են մի շարք հատկություններով՝ միջավայր, հասանելիություն, արտահայտչաձևեր, հաղորդակցության հնարավորություններ և այլն։ Ուղղակի ինձ համար վիրտուալն ու ռեալը մեդալի երկու կողմերն են՝ երկուսն էլ հավասարաչափ իրական։ Այսինքն՝ դրանք երկուսն իրար հետ կազմում են մարդու ամբողջական կերպարը, այսինքն՝ մարդու որոշ հատկանիշներ, գործողություններ դրսևորվում են միայն ռեալում, որոշ հատկանիշներ՝ միայն վիրտուալում, շատ հազվադեպ կարող ա լինել և էնպես, որ երկուսը նույնական կամ համարյա նույնական լինեն։ Հետևաբար ես համարում եմ, որ երբ ինչ–որ մեկն ընդունակ ա վիրտուալում շատ կոպիտ, վիրավորական բան ասել, նույնիսկ եթե ինքը ռեալում երբեք էդպիսի բան չի անում, դա, միևնույն ա, բնորոշում ա իրեն, ցույց ա տալիս, որ ինքը նաև էդպիսին ա, դա իր բնույթի և/կամ պահվածքի մի մասն ա։ Այսինքն՝ մարդը չի կարող էդ երկու «աշխարհներից» որևէ մեկում իրեն ոչ բնորոշ պահվածք դրսևորել։ Ինչ որ դրսևորում ա՝ անկախ նրանից, թե որ մի «աշխարհում» ա դա արվում, էդ ինքն ա, իր կերպարը։ Հետևաբար անձամբ ինձ համար բացարձակապես տարբերություն չկա՝ մարդը տվյալ բանը վիրտուալում ա ասում, թե ռեալում։ Եթե վիրավորական բան ա ասում ինձ վիրտուալում, ես դրանից ոչ մի գրամ պակաս չեմ վիրավորվի, քան եթե նույնն ասեր ռեալում, որովհետև ասողը նույն մարդն ա, ու ինքը կոմպի դիմաց նստած զոմբի չի։
Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 27.09.2013, 16:39:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Այս պահին թեմայում են 3 հոգի. (0 անդամ և 3 հյուր)
Էջանիշներ