Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
տեղին դիտարկում էր
իմիջայլոց ես շփվել եմ նաև այնպիսի չինացիների հետ /համալսարան ավարտած իրենց երկրում/, որ չգիտեն որ աշխարհում Փարիզ քաղաք կա: Նրանց որ մոտեցնում էի քարտեզին, ոնց որ Եվրոպան առաջին անգամ էին տեսնում: Իսկ Հայաստանի մասին բացարձակապես ուղեղներում չէր տեղավորվում, որ մի 3 միլիոնանոց պետություն կա աշխարհում:
սականյն նունն էր նաև հակառակ պարագայում: Ես բացարձակապես անտեղյակ էի /և եմ/ Չինաստանից ու իրենց կուլտուրայից ու ամեն ինչից: քանի լեզուներով են խոսում և ինչ կա չկա… մի խոսքով իրակաանում Եվրոպան ու Ասիան /հեռավոր ասիան/ իրարից անվերջ հեռու են գոնե քաղաքակրթական առումով
Ամենագլխավոր թեմայից ներս ու կարևոր:
Ես ձեզ սիրում եմ:
Թե ում, ինքը գիտի:
Թեմայից դուրս է, բայց կարևոր է այս գրառումին իմ պատասխանը:
Թքած ունեմ բոլոր արիացիների, այդ թվում Հիտլերի ու Մուսոլինիի կրոնական ու մյուս գաղափարական հայացքների վրա ու իմ մտածելակերպի ու սկզբունքների վրա դրանք ոչ մի ազդեցություն չեն թողել:
Ես արիացի չեմ, այդ բառի այն իմաստով որը դու օգտագործել ես, արիների հետ ոչ մի կապ չունեմ ու դա ընդամենը ակումբում իմ մականունն է, ինչպես քոնը dvgray է:
Կրոնական ու ընդհանրապես այլ գաղափարական առաջնորդներ չունեմ ու առաջնորդ ու կուռք ունենալը համարում եմ թուլություն, քանի որ պետք է ոչ թե մարդկանցով առաջնորդվել այլ գաղափարներով, որովհետև անսխալական մարդ չի լինում:
Կրոնական հայացքներ չունեմ, բոլոր կրոնները համարում եմ հակասական տեսություններ, իսկ հակասական տեսությունները իրենցից լուրջ բան չեն ներկայացնում տրամաբանության տեսակետից: Այսքանից երևի արդեն հասկացար, որ աթեիստ եմ:![]()
Վերջին խմբագրող՝ Արիացի: 22.11.2009, 19:32:
dvgray (22.11.2009)
Արժե նայել:
http://www.kartez.do.am/
…Արդեն նայի~վ դարձած նայադների նման,
Նայադների նման քնքուշ ձայնով`
Խոստանալով գարո’ւն ու գարնանային հմայք –
Այն ո՞վ է ինձ կանչում, այն ո՞վ…
Ինչպես Ուլիս` տրված կարոտներիս կայմին`
Նայադների չքնաղ երգի’ն գերի`
Ամբողջովին տրված իմ հուշերի ձայնին,
Ես մոտեցա կրկի’ն այն ափերին…
Մի՞թե կրկին իբրև վերադարձող Ուլիս`
Մի անհնար, չքնաղ երազի մե’ջ –
Պիտի տեսնեմ կղզի’ն այն, ուր սիրով լի`
Ինձ հանդիպեց մի օր – իմ Նավզիկեն…
Նո’ւյն նայադներն ահա – և կախարդիչ նույն երգը, –
Բայց ավելի’ անհուն ու հմայիչ…
Եվ մոտենում է նո’ւյն կախարդական եզերքը`
Բայց… ինչու՞ է թվում նա ամայի…
Նո’ւյնն են ափերը լուրթ, – և պտույտի ելած
Նո’ւյն աղջիկներն ահա, – և Նավզիկեն…
Բայց նա նայեց անթարթ և աչքերում ցոլաց
Անդառնալի անցածը – երազի պես…
Եվ սուզվելով, ինչպես մի վարդագույն մարջան
Տարիների կարմիր ավազի մե’ջ`
Անվերադարձ անցավ և զառանցանք դարձավ –
Մանկությա~ն պես անցած – իմ Նավզիկեն…
....
Նայադների~ նման, նայադների~ նման, –
Կարոտների կանչով կանչում ես ինձ,
Եվ կանչելու ես ինձ, քանի կյանքում ես կամ,
Խոստանալով ինձ սեր, տալով – կսկիծ…
Եվ կկանչեն նրանք, մինչև անշընչացած`
Վայրկյաններիս վերջին երազի մեջ`
Ինձ համբուրե իբրև իր Ուլիսին տենչած`
Վերջին շնչիս կառչած իմ Նավզիկեն…
...
...
Ծով (29.11.2009)
Philosopher (29.11.2009), Ծով (29.11.2009)
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Любовь - история в жизни женщины и эпизод в жизни мужчины.
Այս պահին թեմայում են 4 հոգի. (0 անդամ և 4 հյուր)
Էջանիշներ