Այվիի գրառումներում ստեղծագործականությունն ու ծայրաստիճան ռացիոնալ ադեկվատությունն էնքան սիրուն են զուգահեռ գնում, ոնց որ երկու ծայրահեղությունից՝ «շշմածից» ու ամենահավասրակշիռ մարդուց հիբրիդ ստացած լինեն, դիտավորյալ, էն հաշվարկով, որ հանճարեղ բան ա ստացվելու: Ու ստացվել ա: Այվին կարողանում ա խրախուսել, մոտիվացնել, առաջ գնալու ուժ հաղորդել իր գրառումներով, եթե անգամ էդ գրառումն ավտոբուսի սպասող կամ մետրոյում կանգնած կամ աշխատավայրում վռազի մեջ մի բան ուտող մարդու մասին ա: Այվիի գրառումներում հոգեբանն ա նաև շատ սուր երևում, էնքան մեղմ, հանդարտ, զուսպ, բայց երբեմն սաստող ու տիրական, երբ պետք ա դիմացինին սթափեցնել, կամ ինչ-որ բան այսպիսովել՝ խոսքն ի մի բերել, ամփոփել: Լրիվ ուրիշ աշխարհ են Այվիի գրական գործերը, Այվիի անգամ ամենառեալիստական գրածում էլ ինչ-որ թեթև, ֆենտեզիոտ պատառիկ կա, որ տաքուկ գրկում ա, մեկ ուզում ես էդ գործի մի անկյունում ապահով ծվարել, նայել՝ ինչ ա կատարվում, մերթ գլխովին սուզվել էդ կախարդական աշխարհ, ճամպրուկները հավաքել, գնալ... չէ, ինչ ճամպրուկ, թոլքինյան Բիլբոյի նման առանց թաշկինակ ուզում ես վազել էդ աշխարհի հետևից: Շա՜տ առաջ, նախքան Այվիին կենդանի հանդիպելը, ես իրեն արդեն սիրում էի՝ իր գրառումների շնորհիվ, թեև էն սկզբում, հիշում եմ, Այվին ինձ հեչ չէր սիրում

Էջանիշներ