Թեմայից դուրս, բայց հետաքրքիր կամ կարևոր գրառումներ

[StrangeLittleGirl]

Արշ, մի՞թե ես գրել եմ, որ որևէ պարագայում չեմ արտագաղթի: Շատ գրագետ հայերենով էր օրագրային գրառումս

Ավելի հստակեցնեմ: Ասում եմ, որ որոշ մարդկանցից ու որոշ երևույթներից հիասթափությունս չի կարող պատճառ դառնալ լքել են տեղն ու էն մարդկանց, ինչը/ում սիրում եմ:

Իհարկե՛, եթե իմ առաջ դրված լինի իմ, կնոջ, ծնողիս, երեխիս, եղբորս կյանքը ու իմանամ, որ նման խնդիրը կարող եմ լուծել արտագաղթով, դեբիլ չեմ, էդ դեպքում կարտագաղթեմ: Հազար ու մի ուրիշ պատճառ վաղը կարող ա ծագի, որը ստիպի ինձ արտագաղթել: Բայց մի անասուն լրագրող, նախարար, նախագահ, հարևան, խնամի, անգամ ազգական կամ ուրիշ մեկը, եթե ինչ-որ պատճառով հայտնվում ա իմ շրջապատում ու ինձ տհաճ ա դառնում, բոլորովին բավարար չի, որ իրա պատճառով ես էդ լավ շրջապատս փոխեմ: Եթե ես էդ միջավայրը սիրում եմ, էնտեղ ստանալիք ու տալիք ունեմ, լոկալ ինչ-որ տհաճ բանը չի կարող իմ գնալու պատճառ դառնա, ես կամ կհամակերպվեմ, կամ կպայքարեմ կոնկրետ էդ տհաճությունը վերացնելու համար, ոչ թե ուղղակի կդնեմ ու կփախնեմ էդ միջավայրից, սաղ լուտտանքները միջավայրի մյուս մարդկանց վրա թափելով


Սրանից ավելի ասելիք չունեմ, սա պիտի որ նախորդ գրածովս էլ հասկանալի լիներ: Եթե մեկ ա ինչ-որ մեկը չհասկանա կամ չհամայնվի, Աստված իր հետ, շատ խորանալ չեմ ուզում

Արտ, մի բան ասեմ էլի։

Իհարկե սիրուն ես գրել, ու ընդհանրապես ես հիանում եմ քեզնով, որ մեկ ա մնում ես Հայաստանում ու մեկ ա չես գնալու, բայց ակումբը մի քիչ համեմատելի չի արտագաղթի հետ։ Ի վերջո, եթե ապրում ես մի պետությունում, կարաս փակվես մի անկյունում, քո շրջապատի հետ ու աշխատես էնպես անել, որ քեզ վրա արտաքին քաղաքական դաշտը չազդի (ինչը, ի դեպ, ոնց հասկանում եմ, դու էլ, Հայաստանում մնացած շատ ընկերներս էլ անում են քչից-շատից): Բայց ակումբի դեպքը մի քիչ ուրիշ ա։ Ավելի շուտ ոնց որ էդ ամբողջ քաղաքական կեղտը լցվի քո տուն կամ քո էն փակ տարածքը, որը փորձում էիր մաքուր պահել էդպիսի բաներից։ Ու դրանից ա, որ շատերն ի վերջո չեն դիմանում, գնում են։ Երևի պետք ա բանաձև գտնել թույլ չտալու, որ ամեն ինչ էդքան վատ ազդի մարդու վրա։ Բայց մեկը ես էս տասնմեկ տարիների ընթացքում դեռ չեմ գտել տենց բանաձև։

[Chuk]

Արտ, մի բան ասեմ էլի։

Իհարկե սիրուն ես գրել, ու ընդհանրապես ես հիանում եմ քեզնով, որ մեկ ա մնում ես Հայաստանում ու մեկ ա չես գնալու, բայց ակումբը մի քիչ համեմատելի չի արտագաղթի հետ։ Ի վերջո, եթե ապրում ես մի պետությունում, կարաս փակվես մի անկյունում, քո շրջապատի հետ ու աշխատես էնպես անել, որ քեզ վրա արտաքին քաղաքական դաշտը չազդի (ինչը, ի դեպ, ոնց հասկանում եմ, դու էլ, Հայաստանում մնացած շատ ընկերներս էլ անում են քչից-շատից): Բայց ակումբի դեպքը մի քիչ ուրիշ ա։ Ավելի շուտ ոնց որ էդ ամբողջ քաղաքական կեղտը լցվի քո տուն կամ քո էն փակ տարածքը, որը փորձում էիր մաքուր պահել էդպիսի բաներից։ Ու դրանից ա, որ շատերն ի վերջո չեն դիմանում, գնում են։ Երևի պետք ա բանաձև գտնել թույլ չտալու, որ ամեն ինչ էդքան վատ ազդի մարդու վրա։ Բայց մեկը ես էս տասնմեկ տարիների ընթացքում դեռ չեմ գտել տենց բանաձև։

Բյուր ջան, ուզում ես տասը բան ասա, ես էլ չեմ շարունակում
Բայց ասեմ, որ տպավորություն ա, որ ասելիքս չի ընկալվել:

[StrangeLittleGirl]

Բյուր ջան, ուզում ես տասը բան ասա, ես էլ չեմ շարունակում
Բայց ասեմ, որ տպավորություն ա, որ ասելիքս չի ընկալվել:

Չէ, ընկալել եմ ասելիքդ, արխային։

[Գաղթական]

Չուկի գրածը չէ,
բայց ուրիշների մոտ ոչ հազվադեպ եմ նկատել, թե իբր «իրանք դժվարությունից փախան, իսկ մենք մնացինք, որ պայքարենք»..
Ընդ որում էդ գրողի պայքարի միակ ձևը կարող է հենց էդ ստատուսը լինել..

[Chuk]

Մի հատ էլ հստակեցնեմ, թյուրըմբռնումից խուսափելու համար, որ իմ գրածը ոչ թե արտագաղթել-չարտագաղթելու, այլ կոնկրետ նշածս պատճառով արտագաղթելու մասին ա, ոչ թե ակումբում մնալ-չմնալու, այլ կոնկրետ նշված պատճառաբանությամբ չմնալու մասին ա։

[Ծլնգ]

Չուկը պայքար ա ուզում․․․ լավ․․․ պայքարեմ քիչ մը․․․

Քանի մանրապատումները թրենդի են, մի անտաղանդ մանրապատում էլ ինձանից, վերնագիրը․ «Քաղցրը որ երկար ես ծամում դառնահամ ա գալիս»։ Բայց մինչև մանրապատումին անցնելը ․․․․․

Ծլնգը ՀԿ-ա, NGO UNICEF-ոտ։ Այսինքն իմ գաղափարական հակառակորդն ա։ Մենակ իրանք կարան քսան էջի վրա, մի քանի հազար բառով, որոնց կեսը խառը յանի գիտական տերմիններ են, դեմքի խելոք արտահայտությամբ, հղումներով, ֆութնոթերով ու էնդնոթերով տեքստ գրեն ոչ մի բանի մասին ու իտոգում հիմնական հարցը մնա բաց․ what is the point your are trying to make? Կամ ավելի վատ, հայտարարեն, որ աշխարհը պետք ա ոտից գլուխ փոխել։ Ուզում էիր ասեիր որ ուզում ես հեռանալ Ակումբից, էտ կարելի ա մի տողով անել, կամ ընդհանրապես ոչ մի բան էլ չգրել, որոշ ժամանակ անց պարզ կդառնար, որ գրառումներից որևէ մեկը վերջինն էր։ Բայց չէէէէ, the point needs to make noise ... այսինք, մի թազա թեմա, մի քանի էջ գրառում, լիրիկական զեղումներ, լաց ու կոց, աջ ու ձախ մեղանդրանքներ ․․․

Ենթադրություններ, ենթադրություններ, ենթադրություններ, որոնք որպես փաստ են ներկայացվում՝ «the point needs to make noise...» և այլն․․․։ Շատ ազնիվ մոտեցում ա, երբ ինքդ նույնիսկ անկարող ես հասկանալ իմ մի մանրապատումի իմաստը։ Իսկ այդ մանրապատման բուն իմաստը հենց այն էր, որ կարկատաններով կանանց պիրյոդ բրթելը (դիվերսիթի կվոտաներ, հայրերին հավասար դեկրետներ և այլն) հաճախ կչարաշահվեն «սպիտակամորթ տղամարդու» կողմից իր քյարի համար, քանի աշխարհը շարունակում է մնալ «սպիտակամորթ տղամարդու համար կառուցված»։ Ու իմ այդ աշխարհը ոտից գլուխ փոխելը ուղղորդել էի «ես բնույթով հեղափոխական» չեմ կոնտեքստով, որից պիտի ակնհայտ լիներ, որ իմ ասածը ռադիկալ մարքսիզմին մեկ օրում անցնելը չէր, այլ այն, որ մինչև սեքսիզմի հարցը չլուծվի, կինը հավասարաիրավ չի դառնալու։ Իսկ սեքսիզմը համակարգային խնդիր է, այսինքն «աշխարհի» գործվաքի ինտեգրալ մաս է։ Ու առանց ոտնուգլուխ աշխարհը փոխելու, սեքսիզմը չես վերացնի։ Սա, իհարկե, չի նշանակում, թե պիտի քանդենք նորից սկսենք, այլ այն, որ փոքր-փոքր ֆունդամենտալ քայլերով անելով պիտի երկար տառապենք, մինչև միլիմետր առ միլիմետր այդ սեքսիզմի հյուսվածքը աշխարհի գործվաքի մեջից հանենք։

Հա, մանրապատումս ․․․․ չեմ սիրել սեփական կյանքի օրինակներով տեսակետ ներկայացնել, բայց էս անգամ ցանկությունը հաղթեց սկզբունքին։ Ու ինչի որոշեցի, քանի որ հենց նոր BBC-ով Ֆրիթաունն էին ցույց տալիս, որտեղ նորից ջրհեղեղ էր, իսկ վերջին ջրհեղեղի ժամանակ ես Ֆրթաունում էի։

Ակումբում չգիտեմ ով գիտի, ով չէ, բայց ես in and out երկու տարի աշխատել եմ Արևմտյան Աֆրիկայում, որից մի տարին էն ժամանակ, երբ էբոլան (եթե հիշում եք սրա մասին) մոլեգնում էր։ Լիքը ոռի բան եմ տեսել, Աստված կարոտ պահի, ինքս էլ անցել եմ մի քանիսի միջով, հետո մի քանի ամիս սթրեսներ, հետո էլի վերադարձել եմ նույն տեղը, վախերիցս ազատվել եմ, ու սենց:

Ի՞նչ էինք անում: Մեր գործը հեշտ էր․ մեծ ֆինանսական փաթեթ կար էտ երկրներին աջակցելու համար, ու պետք էր ծրագրերի նախագծերը գրել, հաշվարկները անել, հիմնավորել, սաղ բյուրոկրատական սիստեմայով անցկացնել, հաստատել, ու տալ ծախսողների ձեռը: Չնայած էտ ամեն ինչը յանի emergency support ա, այսինքն պետք ա սաղ անել արագ, ու յանի բյուրոկրատիան էլ պարզեցված ա, բայց մեկա, մի քանի ամիս ամբողջ պրոցեսը քաշում ա։ Եթե սովորական պայմաններում սենց գործն արվում ա վեցից ութ ամսում, ապա արտակարգ իրավիճակներում պիտի արվի առավելագույնքը երեք ամսում։ Գործը հիմնականում գրասենյակային ա, բայց դե ուզես չուզես field visit-ներ կան, ու մեկ-մեկ քաքում ես տակդ էտ սաղ կառատինի կետերով անցնելուց, հա ջերմությունդ են չափում, հա քլորով ոտ ու գլուխդ լվում են, մի խոսքով զահլա։ Բայց սարսափելին մարդկանց վիճակն ա - տեղից երկիրը ծայրահեղ աղքատ ա, ու աղքատ երկրի մայրաքաղաքի աղքատ թաղամասերը մի աննկարագրելի խայտառակություն ա, որտեղ մարդը խոզից ոչինչով չի տարբերվում, իսկ երբ երկրում էբոլայա, ապա առաջինը տարածվում ա հենց էտ աղքատ թաղամասերում, ու եթե կառանտին ա, ապա առաջինը փակվում են հենց էտ թաղամասերը։ Դե հիմա մի պահ պատկերացրեք, թե ինչ ա կատարվում կառանտինի մեջ գտնվող էտ թաղամասերում։ Մարդիկ կան շատ են անցել տենց բաների միջով, նորմալ են տանում, ես էլ շատ նորելուկ չեմ, լիքը բան եմ տեսել, բայց մեկա, շոկը անսահման էր։

Ու էս կոնտեքստում գրվում են ծրագրեր, ինչ-որ աջակցություն, նվիրված բժիշկներ, ու լիքը բյուրոկրատներ։ Մեր ծրագիրն էլ անցնում ա սաղ փուլերով, պիտի ուր որա հաստատվի, մենք էլ ռադ լինենք, ու չի հաստատվում։ Ինչի՞։ Որովյետև բոլոր ծրագերը անցնում են ստանդարտ չեք լիստ, թե՞ արդյոք բոլոր հնարավոր կողմերից պրոբլեմը ուսումնասիրվել ա, բացատրվել ա, և այլն, և այլն, գլուխ չցավացնեմ, ու մենք քոմենթ ենք ստանում, որ gender impact assessment has not been undertaken ..... Մի չմո, իրա եվրոպական սիրուն գրասենյակում նստած, աշխարհից ու իրականությունից կտրված, առանց իրան հաշիվ տալու, որ ամեն օրը էտ երկրի ու մարդկանց համար կարևոր ա, քամակից դուրս քոմենթ ա արել։ Ու դու չես կարա իրան ասես, ի՞նչ gender impact, այ տավար, վարակը ընտրովի կանանց ու տղամարդկանց չի կպնում, ոչ էլ կառանտինն ա կանանց ու տղամարդկանց համար առանձին, կամ վաբշե, դրա վա՞խտն ա։ Հաշվի չառնես էտ քոմենթը, ծրագիրը ուղղակի չի հաստատվի, ու կլիենտը քեզանց գոհ չի լինի, մյուս անագամ գործ կունենաս։ Ասես, ռադ եղեք ձեր քոմմենթով ու քֆուր տաս, տեղում black list ես լինում, ու էլի մյուս անգամ ֆիգ գործ կունենաս։ Սաղ համակագը էտ մարդու կողմից ա։ Ոնց ֆռում ես, իրան դրանից ոչ մի բան, ու ոչ մի կերպ չես կարա որևէ մեկին ապացուցես ողջ աբսուրդը։ Վերջը, նստեցինք մի երոկւ օրում մեր գլխից դուրս gender impact assessment էլ արեցինք, բնականաբար ոչինչ, քանի որ ոչ մեկը լուրջ չէր ընդունել, բայց սաղ գիտեին, որ մեկ ա պետք ա արվի։

Ու էս իմ հանդիպած ամենաաղաղակող դեպքերից ա ու միակը չի։ Էս gender mainstreaming-ը ամեն տեղ ա։ Վախում եմ առավոտը դուռը բացեմ, gender mainstreaming-ը հելնի դեմս, չափալախ տա։ Էնքան են զզվացրել դրանով ու էնքան են ծամծմել, որ ի սկզբանե բարի նպատակներ հետապնդող կոնցեպտից դառնահամ ա գալիս արդեն։ Դրա համար, նույնիսկ շատ տոլերանտ մարդիկ սկսել են լուրջ չվերաբերվել ու հենց լսում են ակնախ իրանցից ագրեսիվ են տրամադրվում, քանի որ գիտեն՝ մեկա bullshit ա լինելու։

Վարակը միանշանակ ընտրովի է կանանց ու տղամարդկանց կպնում։ Ասեմ խի․․․ վարակի տարածման հավանականությունը ուղիղ համեմատական է վարակվածների հետ կոնտակտների քանակին, այսինքն, ինչքան շատ ես կոնտակտ ունենում վարակվածների հետ, այնքան ավելի շուտ ինքդ էլ կվարակվես։ Ու սա հասկանալու համար Էյնշտեյն պետք չի լինել։ Հիմա պարոններ ու տիկիններ «կինը ու տղամարդը հավասար չեն, քանի որ կինը տղամարդու չափ շտանգա չի կարա բարձրացնի», ի՞նչ եք կարծում, կանա՞յք են ավելի հաճախակի հիվանդ երեխաներին ու բարեկամ-ծանոթներին խնամում, թե՞ տղամարդիկ, կանա՞յք են ավելի շատ կոմունալ աշխատանքների մեջ օրվա մեծ մասը անցկացնում (գեղովի լվացք անել, ճաշ եփել, լավաշ թխել), թե՞ տղամարդիկ, կանայք են ավելի շատ փակ տարածություններում ժամանակ անցկացնում (տներ ավլել-թափել, խոհանոց-կար և այլն), թե՞ տղամարդիկ։ Դե իսկ այդ ավելի շատ հիվանդներին խնամելը, ավելի շատ մարդկանց հետ կոնտակտվելը ու ավելի քիչ օդափոխվող տարածքներում գտնվելը բոլորն էլ, բնականաբար, մեծացնում են վարակվի հետ կոնտակտի հաճախակիությունը։ Չէ՞, չգիտե՞ք․․․ բա ասում էիք թե կինն ու տղամարդը տարբեր են, տարբեր բաներ են ուզում, կինը էմպաթիկ ու սոշըլ ա, իսկ տղամարդը՝ սառնասիրտ ու իրեր սիրող միայնակ գայլ ա, էլ ֆլան-ֆստան։ Դե ասեմ՝ իմացեք, որ աղքատ երկրներում, որտեղ սովորաբար կին-տղամարդ հասարակական դերերը ավելի ավանդական են, այպիսի վտանգի գործոնները կանանց համար շատ ավելի բարձր են, քան համեմատաբար հարուստ երկրներում։ Ու կոնկրետ այդ նույն աֆրիկյան էբոլայի համաճարակի ուսումնասիրության պահով գործ եմ ունեցել և՚ վարակաբանների, և՛ էկոլոգների, և՛ բժշկական աշխարհագրագետների թմերի հետ, ու կարամ ասեմ, որ էբոլայի վարակը absolutely ընտրովի է կանանց ու տղամարդկանց կպել։

Ու ընդհրանպես, դժվար է ինտելեկտուալ անազնվության ավելի վառ օրինակ բերել, քան փողով հետազոտություն կատարող մարդու կողմից առանց խնդրի էությունը հասկանալու «բնականաբար ֆուֆլո» impact assessment-ներ գրելը։ Այ սա է պսևդոգիտությունը, որից տուժում են բոլորը․ լավ gender impact assessment-ի հիման վրա միգուցե հնարավոր լիներ ֆինանսները նպատակային ուղղել կանանց անհամեմատ ավելի բարձր վտանգի նվազեցման էֆեկտիվ գործին, ինչից կշահեին բոլորը՝ և կանայք և տղամարդիկ, քանի որ բնակչության մեջ վարակվածների թվի կամայական նվազեցումն էլ իջեցնում է վարակվածների հետ կոնտակտի հավանականությունը բոլորի համար։ Սա էլ իր հերթին կարող էր փրկել կյանքեր։ Բայց դե փողով ծանր պայմաններում հետազոտություն անողը մենակ իր կարանտիններով անցնելու դժվարություններն է հաշվի առնում ու հետագա գործ կպցնելու ցավն ա տեսնում․․․ Ու այ սենց ֆուֆլո գրած gender impact assessment-ներն էլ են Ռայի նման «ճշմարտության ջատագովներին» նյութեր տալիս gender mainstreaming-ին բոբո բան դարձնելու գործում։

[Ծլնգ]

Ուզում եմ խոսել սիրո մասին:

Որովհետև սիրում եմ Ծլնգին: Ծլնգին էլ: Բայց հիմա, կոնկրետ՝ Ծլնգին:
Բայց Ծլնգի հետ սիրո մասին խոսելուց առաջ, ուզում եմ անդրադառնալ նրա մի քանի մտքերի, որոնց հետ համաձայն չեմ, կամ, ավելի ճիշտ, ուզում եմ իմ կարծիքը հայտնել այդ նույն մտքերի վերաբերյալ:
Նախ և առաջ, շնորհակալություն տողերի համար, որ ինձ էին վերաբերվում. ազնվորեն, զգացված եմ և շատ ցավում եմ, որ այս ամենն անձամբ քեզ ասել չեմ կարող, ռեալում...

Ինձ համար մեծ տարբերություն կա "ռադիկալ հայացքներ ունենալու" և "ռադիկալ գաղափարակիր լինելու" մեջ, և այդ պատճառով ես քեզ երբեք ռադիկալ գաղափարակիր չէի անվանի: Օրինակ, քո հիշատակած բևեռային արջն ու պինգվիը հենց իրենց մեջ ինչ-որ միայն իրենց կարևոր ու հասկանալի "ռադիկալ գաղարներ կրելու" հետևանքով է (և հնարավոր է նույնիսկ, ինձ ու քեզ ոչ այնքան հետաքրքիր), որ ապրում են տարբեր բևեռներում: Բայց մի բանում ինձ ու քեզ համար նրանք իրարից ոչնչով չեն տարբերվում իրենց "ռադիկալ հայացքների" շնորհիվ. նրանք երկուսն էլ ծայրամասային են (բևեռը որպես ծայրամաս դիտարկելու դեպքում), իսկ ավելի ճիշտ, մեր զրույցին համապատասխանեցնելու համար, նրանց անվանենք ծայրահեղական:

"Մնացածներից իրեն բարձր դասելը":
Եթե մեկ ուրիշը լիներ քո փոխարեն, Ծլնգ ջան, երևի թե հեշտությամբ պատասխանեյի նրան մի երկու խոսքով: Բայց քեզ չգիտեմ, թե ինչպես կարճ պատասխանեմ: Ուզում եմ մի առակ հիշեցնել Հիսուսի մասին, հուսով եմ, դու ինձ կհասկանաս:
Մի շատ հարուստ, միշտ ուրիշներին օգնող, կարեկցանքով լի անձնավորություն, հարցնում է Հիսուսին, թե ի՞նչ կարող է անել՝ նրա արժանի հետևորդ դառնալու համար, ու եթե դրա համար անհրաժեշտ է հրաժարվել նույնիսկ իր հարստությունից, նա պատրաստ է նաև դրան: Հիսուս պատասխանում է. ոչ մի դեպքում այդ չանես: Հիմա դու քո տեղում ես և կամովի օգնում ու կարեկցում ես բոլորին և դրանով իսկ դու արդեն արժանի ես: Իսկ եթե բաժանես հարստությունդ ու դառնաս մեկն իմ հետևորդներից, դու միշտ հիշելու ես, թե ինչից ես հրաժարվել, և քո հիշողության մեջ արդեն քեզ մնացածներից ավելի բարձր ես դասելու, քանզի նրանք այդպես չեն վարվել:

Այս առակը հիշեցի քո հետևյալ խոսքերի շնորհիվ. "Ուր էլ ընկնում եմ, գրեթե բնազդաբար փորձում եմ կողքս շենացնել"։ Հիանալի խոսքեր են: Բայց այդ խոսքերդ հեչ բան են ցանկությանդ, բնազդիդ համեմատ... Որովհետև կարևորը ոչ թե այն է, ինչ դու ասում ես, այլ այն, ինչ անում ես: Ու եթե գնաս հիմա հետ ու մարդկանց գրառումներում տեսնես նրանց ցավը քո Ակումբը լքելու կապակցությամբ, կտեսնես նաև, որ նրանց համար էլ՝ հենց արածդ էր կարևոր, այլ ոչ թե ասածդ:

Քո հարստության (ինտելեկտի) համեմատ ես աղքատ եմ (կամ շքամուտքի մոտ նստած բամբասկոտ պառավ): Ու ես ունեմ քո օգնության կարիքը: Կարող է, քո տված մարգարիտների արժեքը չհասկանալով, ես սև խավիարի փոխարեն գնամ բադրիջանի խավիար գնեմ, բայց դու ինձ մի մեղադրիր դրանում, լա՞վ, ես ուղղակի դեռևս չգիտեմ, թե ինչ բան է սև խավիարը, էլ ուր մնաց այն սիրեմ: Ու ես, կոնկրետ այս պահին, քեզ շատ ավելի երախտապարտ եմ էժանագին բադրիջանի, քան թանկարժեք սև խավիարի համար, այնպես որ իմ մեջ քո մարգարիտների արժեքը երբեք չեմ գցել: Իսկ դու ասում ես քեզ. ինչ իմաստ ունի սրան մարգարիտ տալ, մեկ է գնալու է, իզուր բադրիջանի խավիարի վրա ծախսի, - ու թողնում ես, գնում... Հասկանում եմ, կարող է գնում ես ավելի արժանավորի փնտրելու, բայց քո գնալուց հետո ես սոված եմ մնալու, հասկանու՞մ ես...

Այ, այստեղ է, որ քո սերը իմ հանդեպ նման է ցինիզմի...

Եվ Ռայի դաժանությունը:

Ռայն էլ է քեզ պես հարուստ (ինտելեկտուալ): Բայց նրա հարստություն բաժանելը քիչ այլ տեսք ունի: Նա գալիս ու ինձ ասում է. լսիր, այ սոված: Ես ժամանակ չունեմ քեզ բադրիջանի-մադրիջանի խավիար բերելու, իմ բերածը՝ սև խավիար է: Կուտես թե չէ՝ այ դոնթ ֆաքին քեր, ուզում ես, սատկի, բայց լավ իմացիր, որ սա շատ օգտակար բան է:
Ես չեմ ասում, որ նա ճիշտ է: Բայց նա ինձ ընտրության հնարավորություն է տալիս, Ծկնգ ջան, իսկ դու՝ ոչ: Նա ինձ հնարավորություն է տալիս ընտրել. սատկե՞լ սովից, թե՞ սովորել վերջիվերջո սև խավիարին, որն իրոք շատ ավելի օգտակար է ինձ համար: Իսկ դու... դու ինձ կտրում ես նույնիսկ բադրիջանի էժան խավիարից էլ, դու ուղղակի լքում ես ինձ:

Դու գնում ես՝ ինչու՞: Որ խոզերի առջև մարգարիտներ շաղ չտա՞ս...
Ռայը՝ մնում է: Աչքիդ ընկած կա՞, թե քանի տարիներ է արդեն Ռայը մնում, մնում, մնում, ու ցաք ու ցրիվ է անում Ակումբում իր մարգարիտները... Օքեյ, դաժան է, օքեյ, ասենք թե քո մարգարիտներն էլ նրա մարգարիտներից ավելի որակյալ են: Բայց իմ ինչի՞ն են պետք քո որակյալ մարգարիտները, եթե նրանք չկան:
Արդյո՞ք էն շքամուրտքիդ կողքի պառավին պետք է քո սերը, եթե դա նրա կյանքի մասը չի կազմում: Իսկ չի կազմում, որովհետև դու նույնիսկ ոչ թե պատասխան սեր ես սպասում նրանից, այլ քո սիրո գնահատականը:
Այսինքն սերը քեզ համար՝ բիզնես, առ ու տուր է դառնում:
Եվ դու ինձ լքում ես, որովհետև ես քեզ չգնահատեցի:
Եվ ես այդպես էլ չեմ հասկանա սև խավիարի արժեքը:
Իսկ երբ մի օր աչքերս բացվի ու ես սովորեմ գնահատել սև խավիարը, կհասկանամ, թե որքան սեր է շաղ տվել իմ առջև Ռայը:
Առանց որևէ գնահատականի սպասելու: Ուղղակի իմ հանդեպ իր սիրոց դրդված: Երկար տարիների ընթացքում քեզանից բազում անգամներ ավելի քարկոծվելով ու, համոզված եմ գնալ-մնալու ապրումներով ու վճիռներով էլ: Բայց միշտ՝ մնալով: Որովհետև, եթե կա իրոք սեր, այն միշտ էլ հաղթում է:

Եթե կնոջդ էլ սիրում ես այն պատճառով, որ նա սիրում է քեզ, ուրեմն դա սեր չէ, այլ առևտուր: Որովհետև այդ դեպքում ջանում ես ոչ թե տալ, այլ վերցնել:
Եթե երխայիդ սիրում ես այն պատճառով, որ նա սիրում է քեզ, ուրեմն դա սեր չէ, այլ առևտուր: Որովհետև այդ դեպքում ջանում ես ոչ թե տալ, այլ վերցնել:
Եթե քրոջդ... եթե եղբորդ... ծնողներիդ... ընկերներիդ...
Եթե Ակումբին սիրում ես այն պատճառով, որ նա սիրում է քեզ, ուրեմն դա սեր չէ, այլ առևտուր: Որովհետև այդ դեպքում ջանում ես ոչ թե տալ, այլ վերցնել:

Նա, ով սիրում է, տալիս է անպատասխան, առանց սպասումների, առանց գնահատականի, մի խոսքով, առանց վաշխառուության:
Դու քո երեխաներին սիրում ես ոչ թե ըստ այնմ, թե ինչպես է նրանցից ամեն մեկը գնահատել քո սև խավիարը, դու նրանց բոլորին միատեսակ ես սիրում: Ու դու նրանց երբեք չես վանի քեզանից, ինչպես էլ նրան գնահատեն: Եթե իրոք սիրում ես:
Ես շատ կուզենայի, որ Ակումբին մեզնից յուրաքանչյուրը վերաբերվեր ինչպես իր երեխաներին:

Որովհետև սերը՝ առևտուր չէ: Իսկ դու ասում ես, որ սիրում ես Ակումբը:
Սիրու՞մ ես:

Կես բառով անգամ ցանկություն չեմ ունեցել քեզ վիրավորել: Բայց եթե հանկարծ՝ ... ներիր, լա՞վ: Ուղղակի ինձ համար էլ շատ ցավալի է, որ Ակումբը կորցնում է քեզ պես մեկին, որը մեծ հնարավորություններ ուներ Ակումբում մարգարիտներ սփռելու...

Էրիխ Ֆրոմը, ում ահագին սիրում եմ՝ շատը, երիտասարդ տարիքումս իրենով տարված լինելու նոստալգիայովս, ասում էր, որ սիրո երկու տեսակ կա․ սեր մոր նկատմամբ, որը բնազդային է և բնածին, և սեր մնացած բոլորի նկատմամբ, որը ձեռքբերովի է։ Ու նույնիսկ երեխայի կողմից հորը սիրելը Ֆրոմը դասում է այդ երկրորդ սիրո մեջ, քանի որ երեխան հորը սիրելը սովորում է, ոչ թե դրանով ծնվում։ Բայց տարիքիս իմաստությունից, կարծում եմ, որ Ֆրոմը մի թեթև սխալ էր․ կա նաև սիրո երրորդ դասը՝ զավակիդ նկատմամբ սերը։ Ու սա տարբերվում է թե՛ բնածին սիրոց (սեր առանց պայմանականության՝ սեր մի էակին, ով քեզ կյանք է տվել), թե՛ ձեռքբերովի սիրոց (սեր, որը սովորում ես)։ Քանի որ զավակիդ սիրել չես սովորում, այլ այդ սերը ծնվում է մեջդ միանգամից, բայց ոչ թե քո ծնունդի հետ մեկտեղ, այլ զավակիդ։ Իսկ ես հստակ գրել էի, որ Ծլնգը սովորեց սիրել Ակումբը, ինչը նշանակում է, որ ես Ակումբին զավակի նման սիրել չեմ կարող, ու գտնում եմ, որ Ակումբին զավակի նման սիրել կարող է միայն Ակումբի հիմնադիր(ներ)ը։ Ու ինչպես երևում է Չուկի «կպայքարեմ, ոչ թե կհեռանամ» դիրքորոշումից, իր մոտ իսկապես այդպիսի սեր է։ Ու այդ սերերից ոչ մեկն էլ կապ չունի հետադարձ սիրո հետ, քանի որ ինչպես ասեցիր, դա առևտուր կլիներ։ Բայց սերը զրոյացնելը, թե ինչ է չես սիրում զավակիդ նման, մի քիչ սիրուն չի, Սամ ջան, մանավանդ մի մարդու կողմից, ով զավակի քաղցր համ է տեսել․․․ «սիրուն չէի» փոխարեն հայ-հայ ա գրելու էի «անազնիվ» ա, բայց մտածեցի, որ միգուցե քո աշխարհահայացքում ինչ-որ էջ կա, որտեղ ամեն ինչն էլ ամեն մեկի զավակն է դառնում, բայց ախր այս գրառումովդ դու ինձ ես love-shaming անում, ու պիտի որ իմանայիր, որ այդպիսի գաղափարները ինձ համար խորթ են։

Թումանյանը մի չտեսնված ոտանավոր ունի՝ «Ուրագ ու Սղոց»։ Էն որ․ «Մի՛ լինի ուրագի պես, միշտ դեպի քեզ, միշտ դեպի քեզ, այլ եղիր սղոցի պես, մին դեպի քեզ, մին դեպի մեզ»։ Հիմա դու Ակումբի նկատմամբ սերիցս ես բռնել, ու ուզում ես, որ ես բահ լինեմ, միշտ դեպի քեզ (Ակումբը), միշտ դեպի քեզ, ու չես տեսնում, թե ինչքան էգոիստական է սա։ Բա իմ սուղ ժամանակային ռեսուրսների ո՞ր մասով պիտի ինձ սղոց զգամ։

Սամ ջան, ես այն նամակիս մեջ ասում եմ Ռայը քո ոտի ճկույթի եղունգի կեսը չարժի, իսկ դու ասում ես Ռայը մնում է, մնում է, մնում է, հետն էլ մարգարիտներ է շաղ տալիս դիմացդ։ Բայց որ Ռայը քեզ համար այդքան հեղինակություն է, իր խոսքի արձագանքով էլ փորձեմ քեզ պատասխանել․ երբ ինչ-որ մեկը գովում և՛ իմ մարգարիտները, և՛ Ռայինը, ապա այդ ամբողջ գովասանքը բան էլ չարժի։

[Ծլնգ]

Ծնգլին ասա... իմ հետ հո չե՞ս ծերանալու...

ծնգլն աղջիկ ա՞

Բոլորդ էլ գիտեք, թե ինչքան եմ պայքարել այս երևույթի դեմ։ Կոնկրետ Մեֆի հետ էլ, նույնիսկ մեկ անգամ իր նկատմամբ քֆուրի աստիճանի հասնելով։ Բա սենց գովում եք Ծլնգին, զղջում եք, որ էլ իր գիտակ-միտակ գրառումները չեք կարդալու, մեկիդ մտքով չանցա՞վ Մեֆին ասեք՝ ծնգլ չի, Ծլնգ ա․․․

Չնայած ի՞նչ եմ զարմանում, Չուկի թեմայում Շինարարին Գայլը բուլդոզերի տակ ա գցում, մենակ ես եմ դրա մասին բան ասում, հետո էլ Տրիբունն ա սկսում Շինարարի վրա պառադ անել, այդ ընթացքում ակտիվ քննարկումները թեմայում շարունակվում են իրենց հունով, բոլորն էլ կարդում-մասնակցում են, ոչ ոք բան չի ասում։ Ու Շինարարի դառնացած թողնել գնալուց հետո Չուկը կանգնում ասում ա․ «Շինարարի հետ լավ չվարվեցին», Բյուրն էլ մյուս կողմից ինձ ա մեղադրում, թե պոեզիայի թարգմանության թեմայում մեծամտությանս պատճառով էլ Շինարարը թողեց հեռացավ։ Կամ էդ նույն Բյուրի վրա ում հավեսը տալիս ա վրաերթ ա անում, չնայած Բյուրը, առնվազն իմ օրոք, միշտ էլ մնացել ա էթիկայի սահմաններում, շատ էլ որ մի երկու անգամ իմ կարծիքով անարդար ա եղել իմ նկատմամբ, ու մենակ Շինարարն ա ձեն հանում սրա մասին, ինչին բանի տեղ էլ չեն դնում․․․ «ծնգլը» սրանց դեմ սկի ամոթել ա հիշատակելը։

[Ծլնգ]

Երկար կյանք ունենաս հա, գցիր նոստալգիայի գիրկը )))

Քիչ մոնղոլ չեմ հանդիպել, ու ինչքան հանդիպել եմ՝ բեզբոժնի խմող են եղել:

Սիրուհի էլ եմ ունեցել..
Ամեն առավոտ արթնանալիս աղի արցունք էր թափում, որ Մոնղոլիայում մնացած ամուսնուն դավաճաումա ու երդվում էր էլ չխմել:
Հետո՝ երեկոյան, ընկերուհու հետ մարդա 5 լիտրանոց Ամստելի կամ Հայնեկընի բանկեն գրկած նորից գալիս էին մեր կացարան, ուր մեկ այլ հայի հետ էինք բնակվում:

Բայց այ ինչը իրենք չգիտեյին, որ մեկումեջ իրենց գարեջուրը մի քիչ օղով էինք բացում՝ սարքելով ռուսական Յորշ:
Գլուխները վաբշե կորցրած վախտ, մեղմ ասած, հրաշքներ էին գործում անկողնում...

Գաղթական ջան, ներող, բայց պայքարի դեմ բոլորն էլ հավասար են․․․

Mr. Annoying-ը իր օրագրային գրառման մեջ Բաբուի չխմելու պատճառներից նշել էր այն, որ Մոնղոլիայում աղջիկների խմիչքների մեջ դեղ են լցնում, որ քնացնեն։ Այդպիսի դեղերը կոչվում են «date rape drug»։ Այդ rape բառի իմաստը նրանում է, որ դեղած ու քնած կանայք ի վիճակի չեն տալ սեռական ակտի համաձայնություն, այսինքն այդպիսի կնոջ հետ սեռական ակտի մեջ մտնելը ի լռելայն բռնաբարություն է։ Ու դրան ի պատասխան դու գրում ես, որ առանց ընկերուհիների իմանալու, իրենց խմիչքների մեջ օղի էիք լցնում, որից իրենք գլուխները վաբշե կորցնում էին ու մեղմ ասած, հրաշքներ էին գործում։ Ու ընկերուհուդ առավոտյան լացի փաստով կարծես ակնարկում էիր, որ օյաղ ժամանակ, հավանաբար, սեռական ակտի համաձայնություն չէր տա։ Այս բոլորի համադրությամբ, ձեր արածը, նորմալ երկրի օրենքի տեսանկյունից, բռնաբարություն է։ Հուսով եմ սխալվում եմ, մի բան սխալ եմ հասկացել, կամ դու ես մի բան սխալ պատմել․․․ բայց էն, որ Ակումբում այպիսի գրառումը ակնթարթորեն հանրության վրդովմունքի չի արժանացել, մեկը ինձ համար, շատ ավելի զազրելի երևույթ է, քան իմ օրագրում բերված բոլոր խնդրիները իրար հետ վերցված։ Այ «կանանց հավասարության արդեն հասել ենք» պոռացողներ, բա ո՞ւր եք։

Հ․Գ․
victim blaming in 3, 2, 1...

[Ծլնգ]

Հայաստանում ինձ լիքը բան ձանձրացել ա, ահավոր շատ բաներից ու մարդկանցից հիասթափվել եմ։ Եթե ուզեմ ամենը շարադրել, հատորներ կբռնի։ Էդ ամենը ինձ երբեք մոտ չի բերել արտագաղթի մտքին։ Մնալ ու պայքարելն ա իմ իմացած տարբերակը. ուրիշ բան չգիտեմ։


Սա ա ամենը, որ ուզում էի գրել ակումբի վերջին օրերի դեպքերի մասին։ Մնացածը մոդերատորական միջամտություն ա լինելու։

Չուկ, ինչքան էլ իմաստն եղել է այն, ինչ թեմայից դրսում բացատրեցիր, այս գրառմանդ մեջ միևնույնն է համեմատում ես հայրենիքից արտագաղթը Ակումբից հեռանալու հետ, ու ստացվում է, որ հայրենիքն էլ՝ ակումբի հետ։ Ու այպիսի գրառում անող ակումբի ադմինը ինձ ա ակումբում մի քանի անգամ մեծամտության մեջ մեղադրել։ Այս անալոգիայուվ աչքիս նիքդ էլ պիտի փոխես, սարքես՝ Չուկ Նահապետ։

Հա՛, հայրենիքից էլ եմ արտագաղթել, «չեմ դիմացել», ուզեցել եմ ուսումս շարունակել մի տեղ, որտեղ, ի տարբերություն Հայաստանի, կրթությունը լույս է համարվում։ Ու չգիտեմ կդառնայի ես այն ինչ հիմա կամ, եթե մնայի Հայաստանում, բայց շատ խիստ կասկածում եմ։ Հիմա էլ Հայրենիք ամեն անգամ վերադարնալիս, Երևանում 5 օրից ավել մնալուց հետո ֆիզիկապես խեղդվում եմ։ Հիմա ես որ մնացի Հայաստանում ու պայքարելով խեղդվեցի, ո՞ւմ ա դա օգուտ՝ ի՞նձ, հայրենիքի՞ս, ո՞ւմ․․․ հիմա Ակումբում մնացի․․․ պայքարում եմ, ու «խեղդվում» եմ, ու պատկերացրու, մարդ էլ կա՝ «խեղդվում» ա պսևվդոինտելեկտուալությունից ու դրան հանդուրժողականությունից, ու քամվում եմ հետզետե՝ ժամանակի հետ դառնալով որոշ հերոսների նման կծող ու դիմացինին հոշոտող։ Ո՞վ ա դրանից շահելու։

Իսկ պայքարելը․․․ հիմա թեկուզ էս մի փոքրիկ պայքարս․․․ ո՞ւմ էր այս պայքարը պետք․ ի՞նձ, քե՞զ, թե՞՝ Ակումբին։ Կարաս չպատասխանես, ես փորձեմ քո տեղը պատասխանել․․․ հուսով եմ կտեսնես, որ պայքարելն ընդհանրապես անտեղի գաղափար է իմ հեռանալու կոնտեքստում։

Մի քանի անգամ ասել էի, որ Ակումբը վատը չեմ համարում, ու Ակումբը կա, իրեն սիրում են, ինքը առանց Ծլնգի էլ 10 տարի առոք-փառոք գոյատևել ա, ու Ծլնգից հետո էլ մի 10 էդքան էլ դեռ կապրի ու կծաղկի, աստված կամենա։ Ակումբը խնդիր չունի։ Խնդիրը Ծլնգի մոտ ա, որ ինքը Ակումբում խնդիր ա տեսնում։ Հիմա Ծլնգը հանի իր պայքարի գալբարին ու սկսի Ակումբի ասֆալտը իր սուբյեկտիվ թարազուով հարթեցնե՞լ, թեկուզ Ակումբում այդ ասֆալտը համարվում ա ցենտր ու տեղից էլ ողորկ։ Եղբայրս, Ակումբում սիրում են Տրիբունի, Մեֆի ու Ռայի հեղինակությունը, իրար էմպաթիայով են վերաբերվում, իրար հետ ծերացել պրծել են, Ծլնգը ինչի՞ դեմ պայքարի։ Էն պադյեզդի դիմացի տատիների գռեհիկ անալոգիան հիշեմ․ իրենք երջանիկ են իրենց զրույցներում, ես իրենց գնամ ասեմ․ «մի՛ բամբասեք, դա վա՞տ ա»։ Չուկ ջան, չարդ տանեմ, տո դու ես ինձ ոռի մեծամիտ համարում, ակումբի կեսն էլ Ծլնգի մեջ ծակ մորալիստ ու պռնգե-պռունգ պաթոսով լցված գիտակ ա տեսնում․․․ Լավ թեկուզ սկսեցի պայքարել, ու մի հերթական Ռայ գալիս ա, ու իր հակագրոհն ա անում, մարդիկ էլ նայում են, ու նենց էլ չեն հասկանում, թե ում պիտի ծափահարեն, էլ էդ պայքարի ՕԳԳ-ն ինչքա՞ն էր։

Ախր օրագրիս գրառումներից ո՞նց չեք տեսել, որ բզիկն իմ մեջ ա, ոչ թե Ակումբի։ Ես ինձ չեմ կարող տեսնել ակումբի մեջ, ասենք ոնց որ աթեիստը չի կարող իրեն տեսնել եկեղեցում, ոչ թե Ակումբն եմ անտեսելու քարոզ անում։ Հա, քաք կերա վաբշե ձեն հանեցի, պիտի ձենս կտրած գնայի․․․ էն ա թե որ սեռերի հավասարաիրավությանն եմ խելքս ծախել, ու մեջս մի կաթիլ տղամարդկություն էլ չէր մնացել, որ լեզուս կծեի ու լուռ հեռանայի․․․ դե կանացիության էմպաթիային էլ դեռ չէի հասել, որ բոլորիդ էս գլուխ դոմփոցիից խնայեի․․․ ներող եղեք, խնդրում եմ, ու մի թողեք, որ այս լաչառ հեռախոսի թուլություններն Ակումբին անկապ տատանումների մեջ գցեն։

Էսքանով միմիայն ուզում էի ցույց տալ, որ պայքարելու բան այստեղ չկա, մանավանդ որ, հայրենիքիցս արտագաղթի հետևանքով, պայքարելիքս վաղուց արդեն էն չի ինչ կար առյուծ վախտերովս։ Մնացածը թող լինի Չուկի մոդերատորական միջամտությամբ։

[One_Way_Ticket]

Բոլորդ էլ գիտեք, թե ինչքան եմ պայքարել այս երևույթի դեմ։ Կոնկրետ Մեֆի հետ էլ, նույնիսկ մեկ անգամ իր նկատմամբ քֆուրի աստիճանի հասնելով։ Բա սենց գովում եք Ծլնգին, զղջում եք, որ էլ իր գիտակ-միտակ գրառումները չեք կարդալու, մեկիդ մտքով չանցա՞վ Մեֆին ասեք՝ ծնգլ չի, Ծլնգ ա․․․

Մեկը ես՝ չգիտեմ: Ու ոչ էլ նկատել էի, որ Մեֆը Ծնգլ է գրել:

[boooooooom]

Գաղթական ջան, ներող, բայց պայքարի դեմ բոլորն էլ հավասար են․․․

Mr. Annoying-ը իր օրագրային գրառման մեջ Բաբուի չխմելու պատճառներից նշել էր այն, որ Մոնղոլիայում աղջիկների խմիչքների մեջ դեղ են լցնում, որ քնացնեն։ Այդպիսի դեղերը կոչվում են «date rape drug»։ Այդ rape բառի իմաստը նրանում է, որ դեղած ու քնած կանայք ի վիճակի չեն տալ սեռական ակտի համաձայնություն, այսինքն այդպիսի կնոջ հետ սեռական ակտի մեջ մտնելը ի լռելայն բռնաբարություն է։ Ու դրան ի պատասխան դու գրում ես, որ առանց ընկերուհիների իմանալու, իրենց խմիչքների մեջ օղի էիք լցնում, որից իրենք գլուխները վաբշե կորցնում էին ու մեղմ ասած, հրաշքներ էին գործում։ Ու ընկերուհուդ առավոտյան լացի փաստով կարծես ակնարկում էիր, որ օյաղ ժամանակ, հավանաբար, սեռական ակտի համաձայնություն չէր տա։ Այս բոլորի համադրությամբ, ձեր արածը, նորմալ երկրի օրենքի տեսանկյունից, բռնաբարություն է։ Հուսով եմ սխալվում եմ, մի բան սխալ եմ հասկացել, կամ դու ես մի բան սխալ պատմել․․․ բայց էն, որ Ակումբում այպիսի գրառումը ակնթարթորեն հանրության վրդովմունքի չի արժանացել, մեկը ինձ համար, շատ ավելի զազրելի երևույթ է, քան իմ օրագրում բերված բոլոր խնդրիները իրար հետ վերցված։ Այ «կանանց հավասարության արդեն հասել ենք» պոռացողներ, բա ո՞ւր եք։

Հ․Գ․
victim blaming in 3, 2, 1...

Ես էլ եմ էդ պահը վատ ընդունել, բայց դե մտածեցի "ջանմ, գործ չունեմ"։ Մեկ էլ դուրս գա, որ դա նորմալ բան ա, սաղով վրա տան, "տփեն" ...

[Շինարար]

Ծլնգ ջան, ուղղակի ի միջի այլոց ասեմ, որ դու Սամին համեմատում ես այլ մարդկանց հետ ու ասում, որ իր եղունգն էլ չարժեն, էնպես ոնց Սամն ա իրան թույլ տվել արտահայտվել կնոջ հասցեին նույն ակումբում ու երբևէ չի զղջացել, եթե հաշվի առնենք, որ նաև Սամի տարիքը ու էն փաստը, որ հրեշտակ ա խաղում ու աջուձախ մանանեխի սերմեր ա ցանում, համեմատությունդ իմ կարծիքով ամենահաջողը չի: Ես Ռայադերի պաշտպանը չեմ, ակումբում մենք կամ իրար հետ ոչ մի բան չենք քննարկում կամ բանավիճում ենք միշտ, ուղղակի հանուն արդարության ընդունենք, որ իրոք համեմատությունդ ընդհանրապես տեղին չէր:

[StrangeLittleGirl]

Ծլնգ ջան, ուղղակի ի միջի այլոց ասեմ, որ դու Սամին համեմատում ես այլ մարդկանց հետ ու ասում, որ իր եղունգն էլ չարժեն, էնպես ոնց Սամն ա իրան թույլ տվել արտահայտվել կնոջ հասցեին նույն ակումբում ու երբևէ չի զղջացել, եթե հաշվի առնենք, որ նաև Սամի տարիքը ու էն փաստը, որ հրեշտակ ա խաղում ու աջուձախ մանանեխի սերմեր ա ցանում, համեմատությունդ իմ կարծիքով ամենահաջողը չի: Ես Ռայադերի պաշտպանը չեմ, ակումբում մենք կամ իրար հետ ոչ մի բան չենք քննարկում կամ բանավիճում ենք միշտ, ուղղակի հանուն արդարության ընդունենք, որ իրոք համեմատությունդ ընդհանրապես տեղին չէր:

Շին, եթե իմ իմացած դեպքի մասին ես, զղջացել ա Համենայնդեպս, ներողություն խնդրել ա։ Ու կարծում եմ՝ Ծլնգը բավական տեղին համեմատություն ա անում։

[Հայկօ]

Ժող, կներեք, բայց Ակումբը մի տեսակ վատ սերիալ ա դառնում: ԻՄՀԿ՝ առաջ ակումբցիները քննարկում էին թեմաներ (ինչը ամենահետաքրքիր բանն էր ակումբում), իսկ հիմա ակումբցիները քննարկում են ակումբցիներին (ինչը ինձ բացարձակ հետաքրքիր չի):