Շինարար-ի խոսքերից
Բյուր, ինձ թվում ա՝ քննադատական մտածողությունը իհարկե ձեռք բերովի (ավելի շուտ զարգացնովի) հատկանիշ ա, բայց էդքան էլ հենց անմիջականորեն PhD անելու հետ կապված չի, PhD անելիս ի՞նչ ես շատ անում, ապրես, կարդում ես, դիտում եմ, զննում ես, շփվում, քննարկում ես, լսում ես, համաձայնում ես կամ հակադարձում ես, այսինքն՝ առանց PhDի էլ էդ պրոցնեսներին մասնակցելով դու զարգացնում ես քո վերլուծելու ունակությունները, ասենք երբ դու յոթերդ գիրքն ես կարդում, անկախ քեզնից համեմատում ես նախորդ կարդացածներիդ հետ, գնահատում, վերլուծում, վերամիմաստավորում, հիշում ես քո կյանքից կամ շրջապատից դրվագներ, զուգահեռներ ես տանում, զրուցում ես ընկերոջդ հետ, մի բան ա պատմում, անկախ քեզնից համեմատում ես, մի բան էլ դու հիշում և այլն: PhD-ն ինչպես յուրաքանչյուր կրթություն և պրակտիկա մարդուն ավելի խելացի ա դարձնում իր նախորդ վիճակից, բայց միևնույն ժամանակ դա չի նշանակում, որ PhD արածները ավելի խելացի են, քան իրանց շրջապատի ոչ PhD արածները, որովհետև մյուսն էլ տարիների լրագրողի, խմբագրի, թարգմանչի, շինարարի (նի պաբայուս էտոգո սլովա) գործունեության կենսափորձն ունի:
Քանի դեռ մենք ակտիվ գործունեության մեջ ենք՝ պատրաստ տեսնելու, սովորելու, հասկանալու, զարգանալու, մենք բոլորս էլ աճում ենք: PhD-ն ուղղակի ինչ-որ նեղ ոլորտում քեզ բոլորից ավելի լավ գիտակ ա սարքում, որովհետև ըստ էության դու ես գտնում, համակարգում, հայտնաբերում եթե կուզես ու ամփոփում էդ ոլորտը: Ինչ-որ նորություն ես ասում, որ ինքդ ես գտել, մինչ էդ ոչ մեկ չգիտեր, կամ ենթադրում էր, բայց չէր համակարգել ու հիմնավորել: Ու հա, դա հետագայում դառում ա շարունակական նոր ասելիքներ բերելու առումով, որովհետև խոսքը խոսք ա բերում, միտքը միտք ա ծնում: նույն կերպ գրողը երբ նոր գիրք ա գրում, դա է ա նորություն, երաժիշտը երաժշտություն ա գրում, դա էլ նորություն, ընկերդ զրույցի ժամանակ մի հետաքրքիր միտք ասում, դա էլ ա նորություն, ընկերդ անելանելի վիճակից ելք ա գտնում, դա էլ ա նորություն, որը մարդկանց ավելի հարուստ, ավելի խելացի, ավելի հնարամիտ ու ավելի լավն ա դարձնում: Յա տակ դումայու:
Մեջբերել
Էջանիշներ