Թեմայից դուրս, բայց հետաքրքիր կամ կարևոր գրառումներ

[Ուլուանա]

Ինձ թվում ա՝ նման դեպքերում ավելի լավ ա ընդհանրապես չգնալ, քան գնալ ու անհարմարավետ զգալ, ուրիշների աչքն էլ ծակել «սխալ տեղում հայտնվածի» ակնհայտ կերպարով։ Կարծում եմ՝ շուտ գնալը հանցագործություն չի, եթե էդ աստիճանի վատ ա զգում մարդ իրեն, բայց, ասենք, Ռուբիի դեպքում կեդերով, բանդանայով և այլ աչք ծակող ոչ քեֆային հանդերձանքով գնալը մի տեսակ ընդգծված բողոքի ու ընդդիմության ա նման, էլի (ոնց որ ասի՝ դուք ինձ զոռով բերեցիք ստեղ, ես էլ այ սենց կգամ, դե գնացեք)։ Չեմ ասում՝ պարտադիր երեկոյան զգեստով գնար, բայց կարելի էր մի քիչ ավելի չեզոք ու աննկատ հագնվել, էնքան, որ ուղղակի աչք չծակեր էդ միջավայրում։ Էդ դեպքում, կարծում եմ, ոչ առանձնապես իր ներկայությունը կնկատվեր էնտեղ, ոչ էլ ժամանակից շուտ հեռանալը։

[Sagittarius]

Իհարկե ոչ:

դե ուրեմն տեղ ոչ թե տարիքն ա գործոն, այլ հարազատ, մոտիկ լինելը:

[Smokie]

դե ուրեմն տեղ ոչ թե տարիքն ա գործոն, այլ հարազատ, մոտիկ լինելը:

Բնականաբար: Նույն կերպ կարող էր լինել և քրոջ ու եղբոր դեպքում: Ուղղակի տվյալ պահին խոսքը գնում էր ծնողների ու տատիկ-պապիկների մասին: Ու ընդհանրապես առաջին հերթին հենց նրանք են հարգանքի արժանի ու ծնունդին չմասնակցելը՝ թող կոպիտ չհնչի, բայց իմ կարծիքով անշնորհակալ քայլ է:

[Աթեիստ]

Չէ Աթեիստ ջան, ես ընդհանրապես ի նկատի չունեի երկար ապրելը: «մեծերին հարգել» ասելով, ես կարող եմ ի նկատի ունենալ, թե՛ քառասունամյա մարդուն, թե՛ վաթսուն-յոթանասունամյա պապիկ-տատիկներին, թե՛ քեզ, թե էլի շատ-շատերի:
Անձամբ ես ինձ թույլ չէի տա հորս, կամ մորս ծնունդին ներկա չլինել, իրենց կողքին չլինել անկախ հանգամանքներից: Ես դա միանշանակ սխալ եմ համարում:

Այսինքն դու հարգում ես ցանկացածի, ով քեզնից շուտ ա ծնվե՞լ։ Ո՞ր արժանիքի համար։

Ես բիբար/բադրջան չեմ ուտում։ Եթե իմ «ազգականը» պետք ա իրան լավ զգա ինձ ուտել ստիպելու փաստից, փող գրողի ծոցը գնա նման ազգականը։ Նման ազգականին երբեք բարեկամ չեմ անվանի։
Նույնը վերաբերում ա երաժշտական «ճաշակի» թելադրմանը։
Եթե ինչ-որ մեկը ուզում ա լավ զգա համ թաթուլ լսելով, համ իմ ներկայությունից, ես իրան դնում եմ ընտրության առաջ՝ կամ - կամ։
Եթե էդ պահին թաթուլն ավելի տեղին ա, ուրեմն ես ըտեղ անելիք չունեմ (Չ տառով)։

Ծնողների ծնունդին ըստ քեզ ավելի լավ ա թթված դեմքով ու ականջակալներով նստեմ, մենակ թե էդ աթոռը զբաղեցրած լինի՞, թե՞ համ էլ ենթադրվում ա կեղծավորություն անել, ու «խելքս գնում ա էս մուղամի համար» խաղալ։

[Smokie]

Այսինքն դու հարգում ես ցանկացածի, ով քեզնից շուտ ա ծնվե՞լ։ Ո՞ր արժանիքի համար։

Ոչ թե հարգում եմ, այլ աշխատում եմ անհամաձայնության դեպքում հնարավորինս մեղմ լինել, չվիրավորել, եթե տարեկիցներիս, կամ ինձանից մի-երկու տարով մեծի հետ մի հարցում համաձայն չեմ, էդ դեպքում մի քիչ ավելի համարձակ կլինեմ, բայց ինչ վերաբերվում է ձյաձյաներին, ապա ես իրավունք չունեմ որևէ կերպ վիրավորելու: Կարող եմ չհարգել մարդուն, բայց ոչ բացեիբաց: Ի՞նչ կշահեմ, եթե ասեմ իրեն ողջ ճշմարտությունը, որը միանգամայն սուբյեկտիվ ա: Ու ընդհանրապես, էդ մարդն էլ էնտեղ կանգնած հենց իմ կարծիքին ա՞ սպասում:

Ես բիբար/բադրջան չեմ ուտում։ Եթե իմ «ազգականը» պետք ա իրան լավ զգա ինձ ուտել ստիպելու փաստից, փող գրողի ծոցը գնա նման ազգականը։ Նման ազգականին երբեք բարեկամ չեմ անվանի։
Նույնը վերաբերում ա երաժշտական «ճաշակի» թելադրմանը։
Եթե ինչ-որ մեկը ուզում ա լավ զգա համ թաթուլ լսելով, համ իմ ներկայությունից, ես իրան դնում եմ ընտրության առաջ՝ կամ - կամ։
Եթե էդ պահին թաթուլն ավելի տեղին ա, ուրեմն ես ըտեղ անելիք չունեմ (Չ տառով)։

Ասենք գրողի ծոցն ուղարկելը, կամ ընտրության առաջ կանգնեցնելը ես համարում եմ ծայրահեղություն: Եթե ես ասեի կամ - կամ, որոշ չափով կթելադրեի երաժշտական ճաշակ: Ես էդպես եմ գտնում: Դիմացինի վրա վերջնականապես խաչ քաշելը ինձ համար պատասխանատու պահ ա, չեմ ասում, որ նման բան ընդհանրապես չէի անի, բայց սա հաստատ էդ դեպքերից չի ու ես չեմ գտնում, որ դրա անհրաժեշտությունն էստեղ կա:

Ծնողների ծնունդին ըստ քեզ ավելի լավ ա թթված դեմքով ու ականջակալներով նստեմ, մենակ թե էդ աթոռը զբաղեցրած լինի՞, թե՞ համ էլ ենթադրվում ա կեղծավորություն անել, ու «խելքս գնում ա էս մուղամի համար» խաղալ։

Ես ոչ թթված դեմք ցույց կտայի, ոչ էլ առանձին ականջակալներով կնստեի: Դա էլ եմ անհարգալից եմ համարում: Ես չեմ գտնում, որ անճաշակ երաժշտությունը կստիպեր ինձ էդ օրով դեմքս թթվեցնել: Ես դրա փոխարեն կաշխատեի հնարավորինս դրական բաներ մտածել, օրինակ՝ «ինչ լավ ա, որ նման ծնողներ ունեմ ու որ իրենք միշտ կողքիս են»:

[մարդագայլուկ]

Եթե գիտեմ, որ ռաբիզ կամ մուղամ ա լինելու, խփեն չեմ գնա: Էդ երաժշտությունից հետո (ներող, ուրիշ հարմար բառ չգտա) ինձ գոնե մի շաբաթ պետք ա լինում «ապաքինվելու» համար, պլյուս էդ ամեն ինչի մեջ ես ինձ ահավոր ապուշ եմ զգում: Դրա համար հրավերները սիրուն ձևերով մերժում եմ, համ էլ լիքը մարդիկ արդեն սովորել են, որ ինձ նման տեղեր հրավիրել մեղմ ասած պետք չի:

[Smokie]

Ինչ լավ ա, որ ես որևէ ռեստորանային ծնունդի ներկա չեմ եղել: Ինձ համար էլ իհարկե տհաճ կլիներ, եթե անգամ հրավեր լիներ ու նման երաժշտական ձևավորում, գուցե նախապես հրաժարվեի գնալ՝ որևէ պատճառաբանություն հորինելով, բայց ներկա գտնվելու դեպքում հաստատ դիմացինի տրամադրությունը չէի փչացնի: Դեռևս էդքաա՜ն ծայրահեղ աստիճանի բողոքելու առիթ չեմ ունեցել եզակի լսածս ռեստորանյաին ռաբիզից ու բնականաբար չեմ էլ ուզում հետաքրքրվել:

[StrangeLittleGirl]

Ժող, կարդում եմ ձեր գրառումներն ու անկեղծորեն զարմանում: Նենց չի, որ մուղամի համար գժվում եմ, բայց ինձ համար նման տոնակատարություններին մի քանի ժամ դիմանալն էնքան էլ լուրջ խնդիր չի:

[Smokie]

Ժող, կարդում եմ ձեր գրառումներն ու անկեղծորեն զարմանում: Նենց չի, որ մուղամի համար գժվում եմ, բայց ինձ համար նման տոնակատարություններին մի քանի ժամ դիմանալն էնքան էլ լուրջ խնդիր չի:

Բյուր ջան, բայց ասենք հաճախ որ հեռուստացույցով ալիքը փոխելուց էդ անորակ մուղամն եմ բռնցնում, մի քանի վայրկյան էլ չեմ կարում վրեն պահել: Նույնն էլ եթե Youtube-ում նմանատիպ վիդեո տեսնեի, շատ-շատ նայելու փորձ անեի, ինչն էլ կանեի մեծամասնության վրայով թռնելով, բաց թողելով:

[Նաիրուհի]

Ժող, կարդում եմ ձեր գրառումներն ու անկեղծորեն զարմանում: Նենց չի, որ մուղամի համար գժվում եմ, բայց ինձ համար նման տոնակատարություններին մի քանի ժամ դիմանալն էնքան էլ լուրջ խնդիր չի:

ես որ անջատվում եմ, էլ բան չեմ էլ լսում։ Ինչ մուղամ ուզում է միացնեն, հաստատ կարող եմ ռեստորանատիպ տեղերում անջատվել ու չնկատել, որ բան է միացրած, եթե ձայնն էնքան բարձր չլինի, որ ներքին օրգաններս վիբրացիայի ենթարկվեն։ Դե ես երաժշտական տենց նուրբ ճաշակ չունեմ էլ։
Բայց միաժամանակ եթե չամուռ բարեկամներ են լինոււմ, որոնց դեռ պետք է գրկիկ-պաչիկ անել ու զեկուցել վերջին երեք տարվա կյանքդ, շատ հանգիստ կարելի է դուրս գալ տվյալ միջավայրից։ Կրկնակի զոհ գնալ չարժի, էլի։

[Աթեիստ]

Ժող, կարդում եմ ձեր գրառումներն ու անկեղծորեն զարմանում: Նենց չի, որ մուղամի համար գժվում եմ, բայց ինձ համար նման տոնակատարություններին մի քանի ժամ դիմանալն էնքան էլ լուրջ խնդիր չի:

Իրար հետևից քանի՞ «ջան ախպերս»-ի դիմանաս։ Ես որ 3-րդից հետո կթքեմ, կգնամ։

Ի դեպ, Սմոք ջան, մի «միջոցառումից» թողնել գնալը չի նշանակում ազգականիդ վրա խաչ քաշել, նշանակում է խաչ քաշել էդ միջոցառման վրա։ Տարբերությունն, ինձ թվում ա, ակնհայտ ա։
Ու ես չեմ կարա ուրախ քեֆի օրը նույնքան ուրախ կամ անտարբեր դեմք ընդունեմ, երբ էդ պահին «օտար ամայի ճամփեքին» ա կլկլացնում։

Կամ չեմ կարա չհայհոյեմ են երգչին, որը «ծնողների կենաց» լսելուց հետո սկսում ա «իմ հիվանդ մայրը» զռռալ։ Մերդ հիվանդ ա, գնա խմանի, մեր տոնն էլ մի փչացրա, տավար։

Սմոք, մարդիկ որ էդ օրը ռաբիզ են միացնում, ինձ վնաս տալու համար չեն միացնում, որ դա անձնականացնեմ. իրանք դրանից հաճույք են ստանում։ Բայց ո՞ր մի նորմալ ազգականը կստիպի, որ ես, որ դրանից հաճույք չեմ ստանում, նույնն անեմ։ Եթե պտի էդքան բանը չհասկանա (եթե նույնիսկ նմանները եղել են, չեն արտահայտվել), ուրեմն թող գնա կորի տենց ազգականը։ Էսօր իրա սիրած մուղամն ա պարտադրում, վաղն էլ իրա ծխախոտը դեմ կտա։

[Աթեիստ]

ես որ անջատվում եմ, էլ բան չեմ էլ լսում։ Ինչ մուղամ ուզում է միացնեն, հաստատ կարող եմ ռեստորանատիպ տեղերում անջատվել ու չնկատել, որ բան է միացրած, եթե ձայնն էնքան բարձր չլինի, որ ներքին օրգաններս վիբրացիայի ենթարկվեն։ Դե ես երաժշտական տենց նուրբ ճաշակ չունեմ էլ։
Բայց միաժամանակ եթե չամուռ բարեկամներ են լինոււմ, որոնց դեռ պետք է գրկիկ-պաչիկ անել ու զեկուցել վերջին երեք տարվա կյանքդ, շատ հանգիստ կարելի է դուրս գալ տվյալ միջավայրից։ Կրկնակի զոհ գնալ չարժի, էլի։

Լիլ ջան, էն անգամ որ Լենինականում էի, ես ուրախ կլինեի շփվել բարեկամներիս հետ, բայց որ նվագող\երգողը տավար ա, էդ էլ չի ստացվում։
Դուրսը ցուրտ էր, ներսում անընդհատ, մի հատ էլ գրեմ, ԱՆԸՆԴՀԱՏ ու շատ բարձր «երաժշտություն»։
Ես պատրաստ էի դիմանալ մինչև երգը վերջանա, որ խոսեմ են բարեկամներիս հետ, ում տարիներով չեմ տեսել։ Նորմալ հարսանիքներին որ օրինակ խորոված են բերում, ասում են, դե հիմի ուտելու ժամանակն ա, պարող չկա, կարելի ա դադարել գլուխ դոմփելը։ Միացնում են ֆոնային հանգիստ մի երաժշտություն, ու համ կեր, համ շփվի։ Էդ հարսանիքին երաժիշտները լավ գրգռված էին. 5 վարկյանից ավել դադար չտվեցին։

[Smokie]

Իրար հետևից քանի՞ «ջան ախպերս»-ի դիմանաս։ Ես որ 3-րդից հետո կթքեմ, կգնամ։

Ի դեպ, Սմոք ջան, մի «միջոցառումից» թողնել գնալը չի նշանակում ազգականիդ վրա խաչ քաշել, նշանակում է խաչ քաշել էդ միջոցառման վրա։ Տարբերությունն, ինձ թվում ա, ակնհայտ ա։

Դե հա, չի նշանակում, բայց ասենք քո նշած պահերում գրողի ծոցն ուղարկելը, կամ «գնա կորի»ն ես համարում եմ չափազանցություն:

Ու ես չեմ կարա ուրախ քեֆի օրը նույնքան ուրախ կամ անտարբեր դեմք ընդունեմ, երբ էդ պահին «օտար ամայի ճամփեքին» ա կլկլացնում։

Կամ չեմ կարա չհայհոյեմ են երգչին, որը «ծնողների կենաց» լսելուց հետո սկսում ա «իմ հիվանդ մայրը» զռռալ։ Մերդ հիվանդ ա, գնա խմանի, մեր տոնն էլ մի փչացրա, տավար։

Միանշանակ ճիշտ ես Արտ ջան, էդ բառիս բուն իմաստով անտակտություն ա, էշություն, ընդհանրապես խելքին մոտ չի, էնպիսի տպավորություն ա, որ ձեռ են առնում: Չգիտեմ էլ ո՞նց կոչեմ դա:

Սմոք, մարդիկ որ էդ օրը ռաբիզ են միացնում, ինձ վնաս տալու համար չեն միացնում, որ դա անձնականացնեմ. իրանք դրանից հաճույք են ստանում։ Բայց ո՞ր մի նորմալ ազգականը կստիպի, որ ես, որ դրանից հաճույք չեմ ստանում, նույնն անեմ։ Եթե պտի էդքան բանը չհասկանա (եթե նույնիսկ նմանները եղել են, չեն արտահայտվել), ուրեմն թող գնա կորի տենց ազգականը։ Էսօր իրա սիրած մուղամն ա պարտադրում, վաղն էլ իրա ծխախոտը դեմ կտա։

Անձամբ ես էդ չհասկացողի շատ չամռվելու դեպքում հենց էդպես էլ կասեի իրեն, որ չեմ սիրում նմանատիպ երգեր ու մտադիր չեմ դրանց տակ ուրախանալ: Եթե դրանից հետո ինքը որոշի նեղանալ, դա արդեն իր գործն ա, ուրեմն ինքը ընդհանրապես խելք չունի, եթե չի հասկանում, որ դա ընդամենը ճաշակ ա: Ինձ էլ իհարկե նման ընկեր պետք չի, հավանաբար ոչ էլ կդարդոտեմ, բայց անձամբ ես նեղանալու առաջին քայլը չեմ անի, որովհետև դրա համար որևէ պատճառ առայժմ չեմ տեսնում:

[StrangeLittleGirl]

Մի տղա կա, հեռու բարեկամ, տարել են բանակ, ընկել ա Եղնիկներ: Սաղ վախեցած են, նիհար, համեստ, կարելի ա ասել նաև՝ խեղճ տղա ա,ընտանիքն էլ լավ չի ապրում, սաղ վախեցած են , բացի իրա մամայից: Ու ի՞նչ ասի իրա մաման, որ լավ լինի՝ "Է, դե հա, վախենալու ա, բայց ոչ մի անգամ Ղարաբաղ չեմ գնացել, առիթ ա էլի, մի հատ գնամ տեսնեմ, հի-հի-հի"



Բարեկամների էդ նույն գծից մի աղջիկ կա, աղիների հետ կապված խնդիր ունի,18 տարեկան ա: Անընդնհատ բերում են Երևան, անալիզ բան ա հանձնում, նոպաներ ա ունենում: Դիետա են նշանակել ու մի հատ դեղ՝ յուղի նման բան, որ հացից առաջ պետք ա խմի միշտ: Ու ինքը չի խմել ոչ մի անգամ: Ասում են, այ աղջիկ, ինչի՞ չես խմում, ասում ա՝ է՜, տեսքը լավը չի: Ոչ էլ դիետա ա պահում, ինչ ուզում ուտում ա: Ասենք, իմանաս, որ էդ քեզ անհրաժեշտ ա ու չանե՞ս, որովհետև դեղի տեսքը լավը չի:

Նայում էի իրան էսօր, ու մտածում՝ ինչի՞ էլի էս գենը իմ մեջ դոմինանտ վիճակում չի: Անդարդ, անխելք, անջատված , բայց իրանց նման երջանիկ կապրեի: Հերիք չի աշխատանք/հանգիստ -ն ա պլանավորած ինձ մոտ, մոտակա 2 տարվա գործերս, ընդհանուր նպատակներս (ինչ պիտի անեմ, ինչ չանեմ, ինչ եմ ուզում, ինչ չեմ ուզում), մի հատ էլ նաև սննդակարգ, սպորտ, յոգա: Ախր, ո՞նց կարա էլի մարդ տենց ապրի, իրանց նման: Ու , առհասարակ, ես էլ շփոթվեցի, թե արդեն որն ա ճիշտ,որը՝ սխալ: Մարդ թողնի ամեն ինչ ու անջատված գոյատևի:

Հետո սկսել եմ ջոկել, որ ,իրոք, խելքն ինչքան քիչ ա (խելք ասած մենակ գիտելիք, ինտելեկտը չէ), մարդ էնքան երջանիկ ա:

Happiness in intelligent people is the rarest thing I know. (c) Հեմինգուեյ ձյա, «Եդեմի պարտեզից»

[Նոյեմ]

Լավ, ես էլ իմ պատմությունը գրեմ:

Ես 14 տարեկանում, մեր հարևան տատիկի ասած, ռոքիստ էի Դեռահասական տարբերվելու ձև էր երևի Քեֆերին սաղին հայտարարում էի, որ ռաբիսից զզվում եմ, չեմ պատրաստվում իրանց նման պարել: Հիմա ռաբիսի նկատմամբ վերաբերմունքս չի փոխվել, բայց էլ կարիք չունեմ ու հավես ուշադրությունները գրավել, սաղի նման եմ լինում՝ շորիկ էլ եմ հագնում, բարձրակրունկ էլ, մեկ-մեկ պարում էլ եմ:

Մի խոսքով՝ պետք ա թեթև տանել, 1-2 ժամ ա էլի, պարում ենք, հաց ուտում, գալիս տուն: