Գրառում տղամարդկանց մասին (հատուկ Մեֆի համար)
Ընդհանրապես, շատ տխուր բան ա օտար երկրներում տղամարդկանց օգնության ձեռք մեկնելը կամ ընդհանրապես նրանց հետ շփվելը: Ֆրանսիացի կոլեգաս, որը Դանիայում հայտնվել է մի յոթ-ութ տարի առաջ, ասում էր, որ ինչ-որ պահից սկսած դադարեցրեց տղաների հետ շփումը, որովհետև կարծում էին, թե կպցնում է: Հիմա հասկանում եմ՝ ինչ նկատի ուներ:
Էս վերջերս սկսեցի էքսպատների խմբերում հայտնվել, գնալ զանազան հանդիպումների ու սկսեցի գժվել: Էդ էքսպատ տղաներից շատերը սկսել են գրել ու տեղ-մեղ հրավիրել: Շատ քաղաքավարի կերպով մերժում եմ՝ պատճառաբանելով, որ ժամանակ չունեմ: Իսկ ամենադաժան դեպքը մի պակիստանցի տղա էր, որը տեսել էր ֆեյսբուքում, որ տուն եմ ման գալիս, ինձ լիքը կոնտակտներ տվել այնպիսի տանտերերի, որոնք մենակ աղջիկ են ուզում: Սկսեց դարդերը պատմել, լսեցի, ու մեկ էլ զգում եմ՝ արդեն համը հանում է: Պարտադիր ամեն օր բարի լույս ու բարի գիշեր է ասում, սկսում է հարցեր տալ, որոնց պատասխանը պարտադիր չի՝ իմանա: Հիմա էլ սկսել է նենց մտերմիկ, կենցաղային կատակներ անել: Աչքիս ես էլ հետևեմ կոլեգայիս օրինակին ու ընդհանրապես թարգեմ տղամարդկանց հետ շփումը:
Բայց հանուն արդարության պիտի ասեմ, որ ահավոր սիրում եմ ակադեմիայում տղամարդկանց հետ աշխատել: Մինչև հիմա ինչքան խնդիր ունեցել եմ, կին պրոֆեսորների հետ է եղել (մեկն էլ էսօր էղավ, մինչև հիմա ուշքի չեմ գալիս): Իսկ տղամարդիկ, լինեն ղեկավար, թե ուղղակի համակուրսեցի, շատ հետաքրքիր են ու համագործակցող: Մի տեսակ հավես է իրենց հետ աշխատելը:
Էջանիշներ