ԷսԷլՋի, քանի, որ դու մի բան ես ասում, ես մեկ այլը, հարցի շուրջ ավելի հիմնավոր կարծիք կազմելու համար մեզ երրորդ կողմի միջամտություն է անհրաժեշտ: Իսկ մինչ այդ զվարճացիր՝ փիղը նույն ինքը մրջյունն է:
ԷսԷլՋի, քանի, որ դու մի բան ես ասում, ես մեկ այլը, հարցի շուրջ ավելի հիմնավոր կարծիք կազմելու համար մեզ երրորդ կողմի միջամտություն է անհրաժեշտ: Իսկ մինչ այդ զվարճացիր՝ փիղը նույն ինքը մրջյունն է:
Վերջին խմբագրող՝ Peace: 07.06.2012, 00:04:
Ամեն ինչի շատը լավ չէ:
Հըմ:Peace-ի խոսքերից
փիղը նույն ինքը մրջյունն է:
Էս որ տեսա, ֆիլմից մի հատված հիշեցի: Երբ երեսունն անց կանայք խոսելու ժամանակ ամեն մեկն իր հերթին ասում էր, որ 29 տարեկան է, ու էնպես էր ստացվում, որ շրջապատում բոլոր կանայք 29 տարեկան են:
Հիմա Լիլ ջան ոնց որ թե քեզ մոտ էլ է սկսել «29-ի սինդրոմը»
impression (10.06.2012), Kita (10.06.2012), Quyr Qery (20.07.2012)
հա բաբա գիտես հեշտ բան ա՞ լինել երեսուներկուսի շեմին
շատ վատ ա՞ վիճակս
Find what you love and let it kill you. (c) Bukowski
Իմինից վատ չի լինի. երեսուներկուսիս քառասունինը րոպե մնաց:հա բա
շատ վատ ա՞ վիճակս
29 ե՜մ ես:
CactuSoul (14.06.2012), impression (10.06.2012), Quyr Qery (20.07.2012)
Էն կրկնվող պատմությունը փակելու տեղը արժեր զվարճալի բաժին տեղափոխել
Հ.Գ. հետո ընդեղ փակել
Ժողովուրդ, ինչ-որ մեկը Way-ից (հիմա՝ E-la Via) տեղեկություն ունի՞: Երկու ամսից ավել է ոչ Ակումբում կա, ոչ ֆեյսբուքում: Անհանգիստ եմ:
անա ուլիծելա, նո աբեշչալա վեռնուտցա…
"... Ես ոչ մի արժեք չեմ տալիս այն ազգությանը, որ արտաքին սահմաններով է պահպանում իր ինքնությունը, եւ որ գլխավորն է՝ մի ինքնություն, որ կարիք էլ չկա պահպանելու:
Ահա թե ինչու՛, ես կարծում եմ, որ բացի արտաքին արգելքները հաղթահարելուց, ամեն մի՝ ազգ կազմելու ցանկություն ու կամք ունեցող ժողովուրդ անդադար պիտի ստեղծի այն արժեքները, որոնք նրա ինքնության առհավատչյաներն են:
Ֆրանսիացիների նման կուլտուրապես կազմակերպված ու զորեղ եւ քաղաքականապես ապահով մի ժողովուրդ ամեն կերպ աշխատում է պահպանել իր ինքնության գլխավոր նշանը – իր լեզուն, եւ դրա համար ամենուրեք հիմնում է իր ալիանսները: Մինչդեռ մենք, մի Մոսկվայում, ուր բազմահազար ու հարուստ գաղութ ունենք, չունենք գեթ մի փոքրիկ ընկերություն, մի հիմնարկություն, որի նպատակը լիներ հայոց լեզվի պահպանումն ու տարածումը ոչ թե օտարների, այլ մերայինների՝ հայերի մեջ:
Մինչեւ այժմ մենք չունենք ոչ մի հիմնարկություն կամ ընկերություն, որ նպատակ ունենար, օրինակ՝ հայ նկարչությունը խրախուսելու, հավաքելու ի մի հայ նկարիչներին, որոնք այժմ արդեն ոչ միայն բնազդով, այլ գիտակցությամբ հայ են իրենց արվեստի մեջ:
Չեմ ասում գրականության, մամուլի, դպրոցի մասին. դա հասկանալի է ինքնըստինքյան: Ահա այդ առօրյա կուլտուրական աշխատանքի առջեւ ներկա պայմաններում էլ չկան արգելքներ, արտաքին խոչընդոտներ, մինչդեռ դրանք գերագույն կարեւորություն են ներկայացնում ազգային ապագան կառուցելու տեսակետից:
Չպետք է ծույլերի հոգեբանությամբ հույսներս դնենք լոկ արտաքին հրաշքների վրա. չպետք է մեզ կերակրենք այն հավատով, որ մի արտաքին փոփոխություն, մի դյութական ձեռք մեզ ազգ կդարձնի: Չպետք է կամենանք մեր հույսը եւ ապագան նյութական Հայաստան գաղափարի վրա հիմնել, այլ պիտի տենչանք ու աշխատենք Հոգեւոր Հայաստանի համար:
Հակառակ դեպքում մենք կնմանվենք մեր տգետ հայ բուրժուային, որ առատ ձեռքով նվիրում է իր ոսկին դպրոցական շենքեր կառուցելու, առանց երբեւիցե մտածելու՝ թե ինչպիսի՞, ի՞նչ դպրոց է լինելու այդ շենքի մեջ, թե վերջապես դպրո՞ց է լինելու դա… Ով լոկ շենքերի մասին է մտածում, նա «չգիտի ինչ է անում»:
Նայեցեք՝ մեր Հայրենիքում դուք կգտնեք շատ ու շատ շքեղ ու հոյակապ դպրոցական շենքեր (որոնց ճակատին անշուշտ ոսկետառ փորագրված է պանծալի բարերարի անունը). սակայն կգտնե՞ք արդյոք մի դպրոց, որ օրինակելի լիներ, կանգնած լիներ իր բարձրության վրա…
Չկամենանք շքեղ շենքերի հայրենիք դարձնել մեր Հայրենիքը, հոգու եւ մտքի՛ հպարտությամբ ճոխացնենք նրան:
«Շենքերի հայրենասիրությունը» – դա՛ է ահա մեր լիբերալ-ազգասեր-բուրժուա-ինտելիգենցիայի հայրենասիրությունը:
Ահա այդ արտաքին սահմաններով առանձնացած խավարի մեջ դեգերող, բայց օտարների աչքին թոզ փչելու համար պատեհ դեպքերի համար արտաքին շքեղ ու հոյակապ շենքերով ճոխ Հայաստանն է նրանց բաղձանքի առարկան... "
Վահան Տերյան. 1914թ.
Հարյուր տարի: Կարծես երեկ գրված լինի: Ծիծաղելի կլիներ, եթե էսքան ցավացնող չլիներ:
կարդում էի ու մտածում, թե ո՞ւմ գլուխն ա պայծառացել, պարզվեց 100-ամյա վաղեմության պայծառացում ա, մերօրյա խնդիրների ․մասին…
Էլ բեթար
Մովսես Խորենացի, Պատմություն Հայոց. Ողբ
Ողբում եմ քեզ, հայոց աշխարհ, ողբում եմ քեզ, բոլոր հյուսիսային ազգերի մեջ վեհագույնդ, որովհետև վերացան թագավորդ ու քահանադ, խորհրդականդ ու ուսուցանողդ, վրդովվեց խաղաղությունը, արմատացավ անկարգությունը, խախտվեց ուղղափառությունը, հիմնավորվեց տգիտությամբ չարափառությունը։
Խղճում եմ քեզ, Հայաստանյայց եկեղեցիդ բեմիդ բարեկարգությունից անշքացած քաջ հովվից և հովվակցից զրկված։ Այլևս չեմ տեսնում քո բանավոր հոտը դալար տեղում և հանգիստ ջրերի մոտ սնվելիս և ոչ էլ փարախի մեջ հավաքված՝ գայլերից զգուշանալու համար, այլ ցիրուցան եղած անապատներում և գահավեժ տեղերում:
Այսպիսի վշտով խեղդվում եմ, մեր հոր կարոտով մաշվում։ Ո՞ւր է այն քաղցր աչքերի հանդարտությունը ուղիղների համար և ահավորությունը շեղվածների համար, ո՞ւր է այն զվարթ շրթունքների ժպիտը լավ աշակերտներին հանդիպելիս, ո՞ւր է այն բարյացակամ սիրտը, որ հետևողներ է գրավում, ո՞ւր է երկայն ճանապարհները հեշտացնող հույսը, նեղություններից հանգստացողը, կորավ ժողովուրդը, ծածկվեց նավահանգիստը, լքեց օգնականը, լռեց խրախուսիչ ձայնը։
Ո՞վ այսուհետև պետք է հարգի մեր ուսումը, ո՞վ պետք է ուրախանա իր՝ աշակերտիս առաջադիմությամբ, ո՞վ հայրական զվարճությունը պիտի արտահայտի՝ մասամբ իր որդուց հաղթվելով։ Ո՞վ պետք է զսպի առողջ վարդապետությանը հակառակ դուրս եկողների հանդգնությունը, որոնք ամեն բանով քանդված ու քայքայված շատ ուսուցիչներ են փոփոխում և բազմաթիվ գրքեր, ինչպես ասաց հայրերից մեկը, ամեն խոսքի առթիվ նրանք հավասարապես նեղանում են, և մարդկանց համար չար օրինակ են դարձնում մեզ ծաղրելն ու արհամարհելը, իբրև անհաստատ և որևէ պիտանի արվեստից զուրկ: Ո՜վ պետք է նրանց պապանձեցնի սաստելով և մեզ սփոփի գովելով և չափ դնի խոսքի և լռության:
Ուսուցիչները տխմար ու ինքնահավան, իրենք իրենցից պատիվ գտած և ոչ աստծուց կոչված, փողով ընտրված և ոչ սուրբ հոգով, ոսկեսեր, նախանձոտ, թողած հեզությունը, որի մեջ աստված է բնակվում, և գայլ դարձած գիշատում են իրենց հոտերը։
Կրոնավորները կեղծավոր, ցուցամոլ, սնափառ, պատվամոլ, քան թե աստվածասեր։
Վիճակավորները հպարտ, դատարկապորտ, դատարկախոս, ծույլ, գիտություններն ու վարդապետական գրվածքներն ատող, առևտուր և կատակերգություններ սիրող։
Աշակերտները սովորելու մեջ ծույլ, սովորեցնելու մեջ փութաջան, որոնք դեռ չսովորած՝ աստվածաբան են։
Աշխարհականները ամբարտավան, ստահակ, մեծախոս, աշխատանքից խուսափող, արբեցող, վնասակար, ժառանգությունից փախչող։
Զինվորականները անարի, պարծենկոտ, զենք ատող, ծույլ, ցանկասեր, թուլամորթ, կողոպտիչ, գինեմոլ, ելուզակ, ավազակներին համաբարո։
Իշխանները ապստամբ, գողերին գողակից, կաշառակեր, կծծի, ժլատ, ագահ, հափշտակող, երկիր ավերող, աղտեղասեր, ստրուկներին համախոհ։
Դատավորները տմարդի, ստախոս, խաբող, կաշառակեր, իրավունքը չպաշտպանող, անկայուն, ընդդիմացող։
Եվ առհասարակ սերն ու ամոթը ամենքից վերացած։
Որովհետև (մեզ) տիրեցին խստասիրտ ու չար թագավորներ, որոնք ծանր, դժվարակիր բեռներ են բարձում, անտանելի հրամաններ են տալիս, կառավարիչները կարգ չեն պահպանում, անողորմ են, սիրելիները դավաճանված են, թշնամիները զորացած, հավատը ծախսվում է այս ունայն կյանքի համար։ Ավազակներ են գալիս անհատնում և շատ կողմերից, տները թալանվում են, ստացվածքները հափշտակվում, գլխավոր մարդիկ կապվում են, հայտնի անձեր բանտարկվում են, դեպի օտարություն են աքսորվում ազնվականները, անթիվ նեղություններ են կրում ռամիկները, առնվում են քաղաքներ, քանդվում են ամրոցներ, ավերվում են ավաններ, հրդեհվում են շինություններ, անվերջ սովեր և հիվանդություններ և բազմատեսակ համաճարակներ։
Աստվածապաշտությունը մոռացված է, և կա դժոխքի ակնկալություն։
Սրանից թող փրկի Քրիստոս աստված մեզ և բոլորին, որոնք ճշմարտությամբ երկրպագում են նրան։ Նրան փա՜ռք բոլոր արարածներից, ամեն։
13-ը դեկտեմբերի, 2009թ.
DIXIcarpe noctem
ազգային ժողովի մեծամասնությունը հանրապետականներն են, մեր երկիրը ղեկավարվումա նրանց օրենսդրական քվեարկումներով ու անցկացրած օրենքներով.
նրանք մեծամասնություն են, բայց նրանք ճիշտ են մտածում? Ճիշտ ա նրանց արածն ու եղածը?
Ազգային ժողովի մեծամասնությունը «ընտրվել» ա մարդկանց ձայները գնելու, ընտրությունները կեղծելու շնորհիվ: ԱԺ-ի պատգամվորների մի մասը հայտնի են որպես կամակատարներ, ովքեր քվեարկում են այնպես, ինչպես հրահանգում են: Ես համեմատությունդ տեղին չեմ համարում ու հարցնում. անալո՞գ ես անցկացնում, կարծում ես, որ ակումբցիները կամակատարներ ու ինչ-որ մեկի ասածով քվեարկողներ են ու այդքանի մեջից դու ու էլի մի քանի՞սն են ազնիվ, ովքեր ասում են այն ինչ մտածում են, քվեարկում այնպես, ի՞նչ մտածում են:ազգային ժողովի մեծամասնությունը հանրապետականներն են, մեր երկիրը ղեկավարվումա նրանց օրենսդրական քվեարկումներով ու անցկացրած օրենքներով.
նրանք մեծամասնություն են, բայց նրանք ճիշտ են մտածում? Ճիշտ ա նրանց արածն ու եղածը?
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Մի ծայրահեղականացրու, կարողա ստեղ ինձանից մեղավոր մարդ չլինի էլ անգամ, հարցը դա չի, անալոգ չեմ անցկացնում, կոպիտ օրինակ եմ բերում նրա համար, որ ոչ միշտա, որ մեծամասնությունը ճիշտա, քանզի դու շեշտդ դրել էիր դրա վրա:
Ակումբցիներից շատերն չեմ էլ ճանաչում, որ կարծեմ կամ չկարծեմ ու իմ ասածի կոնտեքստում դա չէր առհասարակ:
Այդ դեպքում ես ավարտում եմ խոսակցությունը, քանի որ նախորդ գրառումներիս ավելացնելու բան չունեմ:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Աթեիստ (11.07.2012)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ