Թեմայից դուրս, բայց հետաքրքիր կամ կարևոր գրառումներ

[Վիշապ]

Հա, ես էլ մատրիքսը նկատի ունեի, ու իմ հարցը հետևյալն էր․ ինչու՞ ես նախընտրում կարմիր կոճակը։

Պատմեմ Եզոպոսի առակներից մեկը.

Մի անգամ Զևսի հրամանով Պրոմեթևսը մարդկանց նկարագրեց երկու ուղի՝ մեկը ազատության, իսկ մյուսը՝ ստրկության։
Ազատության ուղին սկզբում կոշտ էր, նեղ, զառիթափ և անջուր, խորխորատներով ու փորձություններով լի, բայց վերջում՝ հարթ զբոսայգիների, ջրառատ ու կանաչ պուրակների միջով դեպի այնտեղ, որտեղ տառապանքներն ավարտվում են հանգստով:
Ստրկության ուղին սկզբում հարթավայր էր, անկերևորեն հաճելի, ծաղկուն և ուրախացնող, բայց վերջում՝ նեղ, խորդուբորդ ու ավարտվում անդունդով։

Իսկ դու ո՞րը կընտրեիր։

[Բարեկամ]

Պատմեմ Եզոպոսի առակներից մեկը.

Իսկ դու ո՞րը կընտրեիր։

Էդ որ ասում ա՝ վերջում, էդ վերջն ի՞նչ տևողություն ունի՝ հավերժությու՞ն։

[Բարեկամ]

Շաքարեղենի դոֆամինային էֆեկտը ուժեղ է ու կարճատև, ճարպերի դոֆամինային էֆեկտը թույլից միջին է, բայց երկարատև:
Եթե ժամանակաամպլիտուդային մակերես նկարենք մեր երևակայության մեջ, ապա իմ կարծիքով երջանկության գումարային չափով ճարպայինը կրում է շաքարայինին, բայց ամպլիտուդային չափով զիջում է: Բայց կտրուկ ամպլիտուդները թանկ են նստում, միշտ կարելի է համեմատել նարկոտիկների հետ:
Մարդկանց մեծամասնությունը երբեք իրենց ծեր, կամ մեռնելուց առաջ չեն պատկերացնում, այ որ շանս ունենան մի հատ ծերանան ու նորից հետ գան, ինձ թվում է, միանգամից «նաչինկայով կարկանդակի» սինդրոմից կբուժվեն:

Վիշապ, Բուլգակովի "Վարպետը և Մարգարիտայից" .
– Да, человек смертен, но это было бы еще полбеды. Плохо то, что он иногда внезапно смертен, вот в чем фокус! И вообще не может сказать, что он будет делать в сегодняшний вечер.
Իսկ դու նախընտրում ես քեզ [դոֆամինային ուժեղ էֆեկտներից զրկելով] նախապատրաստել համեմատաբար թեթև ծերության, որը լավագույն դեպքում կտևի ինչ-որ մի անորոշ, բայց հաստատ ոչ կյանքի չափ երկար, ժամանակահատված։ Բան չունեմ ասելու՝ էս "տխմար ու ձանձրալի" կյանքը երկարացնելու ինչպիսի նախանձելի մոտիվացիա և կամքի ուժ։ Գուցե դու բնույթով ուղղակի լատենտ մազոխիստ ես

[Վիշապ]

Էդ որ ասում ա՝ վերջում, էդ վերջն ի՞նչ տևողություն ունի՝ հավերժությու՞ն։

Վերջը տևողություն չունի, վերջում ժամանակը դադարում է:
Եթե սնունդի հետ համեմատենք, ապա ես իմ սկուտեղի մեջ միշտ ամենահամեղ կտորները թողնում եմ վերջում:
Վերջը միշտ ավելի կարևոր է սկզբից:
Բոլոր ծրագրերում կարևորագույնը վերջն է, ելքը՝ exit, միկրոսխեմաներում՝ $finish:
Ընթացքում էլ միշտ ներկան ավելի կարևոր է անցյալից։ Դեմնցիայով հիվանդ մարդու համար իր անցյալը կորցնում է ողջ իմաստը։

[Բարեկամ]

Վերջը տևողություն չունի, վերջում ժամանակը դադարում է:
Եթե սնունդի հետ համեմատենք, ապա ես իմ սկուտեղի մեջ միշտ ամենահամեղ կտորները թողնում եմ վերջում:
Վերջը միշտ ավելի կարևոր է սկզբից:
Բոլոր ծրագրերում կարևորագույնը վերջն է, ելքը՝ exit, միկրոսխեմաներում՝ $finish:
Ընթացքում էլ միշտ ներկան ավելի կարևոր է անցյալից։ Դեմնցիայով հիվանդ մարդու համար իր անցյալը կորցնում է ողջ իմաստը։

Դե, սա արդեն տեղափոխվում ենք փիլիսոփայության հարթություն։
Բայց գիտես, խելոք մարդիկ ասում են կարևորը ՆԵՐԿԱՆ ա ("ապրիր ներկայով"), ու էդտեղ ես հստակ տեսնում եմ Ադամին՝ նաչինկայով կարկանդակը կծելիս։
Իսկ դու նախընտրում ես ապրել ապագայի ներկայի համար։ Տարբերակ ա, բայց ընդամենը՝ նախընտրություն։

Բայց ես ավելի հակված եմ մտածելու, որ լավագույն վերջին հասնելը կյանքը քեզ համար ավելի իմաստալից է դարձնում, քան պահի կարճատև հաճույքը վայելելը, ընդ որում էդ վերջը աչքի առաջ ունենալն է հենց քո ներկայի հաճույքը, ապագայի հանդեպ էդ anticipation-նն ա հենց քո դոֆամինային պոռթկումը ներկայի մեջ, ինչպես ափսեյիդ միջի համեղ կտորներին սպասելը՝ դրանց հաստատ ներկայությունը անընդհատ աչքիդ առաջ ունենալով։ Ի դեպ, ես էլ եմ միշտ լավ բաները վերջում թողնում, ու երևի նույն զգայատրամաբանությամբ։

[Վիշապ]

Վիշապ, Բուլգակովի "Վարպետը և Մարգարիտայից" .
– Да, человек смертен, но это было бы еще полбеды. Плохо то, что он иногда внезапно смертен, вот в чем фокус! И вообще не может сказать, что он будет делать в сегодняшний вечер.
Իսկ դու նախընտրում ես քեզ [դոֆամինային ուժեղ էֆեկտներից զրկելով] նախապատրաստել համեմատաբար թեթև ծերության, որը լավագույն դեպքում կտևի ինչ-որ մի անորոշ, բայց հաստատ ոչ կյանքի չափ երկար, ժամանակահատված։ Բան չունեմ ասելու՝ էս "տխմար ու ձանձրալի" կյանքը երկարացնելու ինչպիսի նախանձելի մոտիվացիա և կամքի ուժ։ Գուցե դու բնույթով ուղղակի լատենտ մազոխիստ ես

Բարեկամ ջան, դու էս պահին «նաչինկայով կարկանդակի» սինդրոմ ունեցող մեկն ես, որ հատկապես ածխաջրային ուտեստները բրդում ա առաջ որպես կյանքի անհրաժեշտ համուհոտ:
Վազն արի, ես քո կրուասաններին չեմ կպնում: Նույն կերպ ծխելն էլ ա համուհոտ, ես ժամանակին սիրում էի ծխել, շատ կայֆ էր, բայց հետո էլ կայֆ չէր:
Տորթեր էի լիքը սիրում, կայֆ էր, բայց հիմա էլ կայֆ չի: Հիմա կայֆ ա, երբ նորմալ քնում եմ, ու բուձիլնիկից շուտ զարթնում եմ, ու մարզանք եմ անում, ու դատարկ կոֆե խմում:
Ցավոք սրտի, մեր օրգանիզմները հավերժ կայֆերի համար դիզայն արած չեն, եթե քո օրգանիզմը ավել ա ձգում, ապա վայելիր բոլոր «համուհոտերն» ինչքան կարող ես:
Եթե քեզ իմ survival-ը մազոխիզմ ա թվում, ուրեմն դու ապացուցում ես իմ թեզը մարդկանց իրականության զգացումը կորցրած լինելու մասին:

[Բարեկամ]

Բարեկամ ջան, դու էս պահին «նաչինկայով կարկանդակի» սինդրոմ ունեցող մեկն ես, որ հատկապես ածխաջրային ուտեստները բրդում ա առաջ որպես կյանքի անհրաժեշտ համուհոտ:
Վազն արի, ես քո կրուասաններին չեմ կպնում: Նույն կերպ ծխելն էլ ա համուհոտ, ես ժամանակին սիրում էի ծխել, շատ կայֆ էր, բայց հետո էլ կայֆ չէր:
Տորթեր էի լիքը սիրում, կայֆ էր, բայց հիմա էլ կայֆ չի: Հիմա կայֆ ա, երբ նորմալ քնում եմ, ու բուձիլնիկից շուտ զարթնում եմ, ու մարզանք եմ անում, ու դատարկ կոֆե խմում:
Ցավոք սրտի, մեր օրգանիզմները հավերժ կայֆերի համար դիզայն արած չեն, եթե քո օրգանիզմը ավել ա ձգում, ապա վայելիր բոլոր «համուհոտերն» ինչքան կարող ես:
Եթե քեզ իմ survival-ը մազոխիզմ ա թվում, ուրեմն դու ապացուցում ես իմ թեզը մարդկանց իրականության զգացումը կորցրած լինելու մասին:

Մազոխիզմը մաքուր կատակ էր, թեթև նայիր։ Իսկ իրականության զգացումը կորցնելու հետ կապված՝ նորից կարող ենք վերադառնալ մատրիցայի դիլեմային։

[Adam]

Բայց ի՞նչ վերջ, եթե էդ վերջը նոր ափսեի (6 ժամ հետո) ու իր նոր ուտելիքների սկիզբն ա:
Հենց էդ ա՝ Էզոպի IQ-ն էնքանով ա ցածր եղել, որ ինքը էս հավերժության մեջ դրել սկիզբ ու վերջ ա մարդկանց քարոզել իր ապուշ առակներով (թերևս աղվեսի դունչն ու խաղողինը վատը չի):

Սկզբի ու վերջի մասին , կամ ընդհանրապես՝ տիեզերքի ու ''եղելության'' հավերժության պարադոքսների մասին մի գիտափիլիսոփայի խորհուրդ կտամ լսել. Etienne Klein (ֆրանսիացի ա , ինտերվյուները հնարավոր ա ճարել նաև անգլերեն սուբտիտրերով): Այ իրան լսելուց՝ տեսնում ես, որ սկիզբ, վերջ, դժողք , դրախտ, էսօր չարչարվի որ վաղը վայելես կամ էսօր վայելի որ վաղը չարչարվես նմանատիպ հետամնաց առակասածների բարբաջանքներին ծալած ունի: Իրան լսելով՝ դու ուզում ես կամ ինքնասպան լինես, կամ ապրես միմիայն ներկա պահի համար:

Նայեք, խենթ ու խելառ, բայց հավես տիպ ա ահավոր, ում ասածներն ու բացատրածները ոչ միշտ ես հասկանում , բայց զգում ես 11-րդ զգայարանովդ:

[One_Way_Ticket]

Եթե խոսքը զուտ ֆիզիկական կայֆերի մասին է, ապա դրանք իրոք ապագայի վրա ազդեցություն չեն թողնում։ Ճ-րդ անգամ տանը մենակով նստած նաչինկայով կարկանդակ ուտելը կարճաժամկետ կայֆ է, համաձայն եմ։
Բայց ուտելիքը հաճախ ասոցիատիվ հիշողություն է թողնում։ Հետագայում չեռեզ էդ ուտելիք վերապրում ես կյանքիդ ինչ-որ դրվագ։ Եթե ամեն տեղ միայն միս ու ձու ես ուտում, ապա զրկում ես քեզ ավելիից, քան պարզապես կարճաժամկետ կայֆն է։

[Վիշապ]

Եթե խոսքը զուտ ֆիզիկական կայֆերի մասին է, ապա դրանք իրոք ապագայի վրա ազդեցություն չեն թողնում։ Ճ-րդ անգամ տանը մենակով նստած նաչինկայով կարկանդակ ուտելը կարճաժամկետ կայֆ է, համաձայն եմ։
Բայց ուտելիքը հաճախ ասոցիատիվ հիշողություն է թողնում։ Հետագայում չեռեզ էդ ուտելիք վերապրում ես կյանքիդ ինչ-որ դրվագ։ Եթե ամեն տեղ միայն միս ու ձու ես ուտում, ապա զրկում ես քեզ ավելիից, քան պարզապես կարճաժամկետ կայֆն է։

Դե եթե մարդ ուրիշ լուրջ բան չունի կյանքում, մնում է ուտելիքները պաշտամունք սարքել, դրանք գրանցել ասոցիատիվ հիշողությունում ու ժամանակ առա ժամանակ հիշել ու երջանկանալ։
Նույն կերպ կարելի է ասոցիատիվ հիշողություն սարքել խմելու, ծխելու, պոռնոն նայելու, մաստուրբացիայի ու բոլոր մնացած դիշովի կայֆերի դրվագները, որ ընդամենը դոֆամինի դատարկ իմպուլսներ են առաջացրել։ Եթե ձեր կյանքի ինչ-ինչ էական դրվագներում ուտելիքի ֆակտորը հանեք, ապա դրվագը նույն արժեքը չի ունենա, ուրեմն խղճալի է դրությունը, դա նշանակում է, որ տվյալ իրադարձության նշանակալի մասը ուտելիքն է եղել։
Առաջարկում եմ հաջորդ անգամ մի ինչ-որ սեքսի օբյեկտի հետ հանդիպելիս մսային բան ուտել հացաբուկլեղենի տեղը, որ միսը մնա ասոցիատիվ հիշողությունում կոռժիկի փոխարեն։

[One_Way_Ticket]

Դե եթե մարդ ուրիշ լուրջ բան չունի կյանքում, մնում է ուտելիքները պաշտամունք սարքել, դրանք գրանցել ասոցիատիվ հիշողությունում ու ժամանակ առա ժամանակ հիշել ու երջանկանալ։
Նույն կերպ կարելի է ասոցիատիվ հիշողություն սարքել խմելու, ծխելու, պոռնոն նայելու, մաստուրբացիայի ու բոլոր մնացած դիշովի կայֆերի դրվագները, որ ընդամենը դոֆամինի դատարկ իմպուլսներ են առաջացրել։ Եթե ձեր կյանքի ինչ-ինչ էական դրվագներում ուտելիքի ֆակտորը հանեք, ապա դրվագը նույն արժեքը չի ունենա, ուրեմն խղճալի է դրությունը, դա նշանակում է, որ տվյալ իրադարձության նշանակալի մասը ուտելիքն է եղել։
Առաջարկում եմ հաջորդ անգամ մի ինչ-որ սեքսի օբյեկտի հետ հանդիպելիս մսային բան ուտել հացաբուկլեղենի տեղը, որ միսը մնա ասոցիատիվ հիշողությունում կոռժիկի փոխարեն։

Դու շփոթում ես ասոցիացիան պատճառի հետ։ Ես չեմ ասում, որ ուտելիքը եթե հանես, կյանքի էդ դրվագն արժեքը կկորցնի (Ադամը ոնց որ հենց տենց էլ ասում էր, բայց ես Ադամը չեմ)։ Ոնց որ լսողականը հանես, էլի չի կորի։ Անտառն, ասենք, վիզուալ էլ է սիրուն, բայց ծիտիկների ծլվլոցը զբոսանքին լրացուցիչ երանգ է տալիս ու դաջվում է հիշողության մեջ։ Քո ասածը նման է նրան, որ ամեն տեղ գնալիս նաուշնիկներով Բեթհովեն լսես։ Դե կակոյ-նիբուծ ծիտիկը հո Բեթհովենից լավ չի նվագելու։ Իսկ ում որ ինչ-որ հազվագյուտ թռչնի ծլվլոց հիշեցնում է իր մանկության տնակը անտառում, նա խղճալի դրության մեջ է։ Շտապ պիտի անցնի դասական երաժշտություն լսելուն։

[Վիշապ]

Դու շփոթում ես ասոցիացիան պատճառի հետ։ Ես չեմ ասում, որ ուտելիքը եթե հանես, կյանքի էդ դրվագն արժեքը կկորցնի (Ադամը ոնց որ հենց տենց էլ ասում էր, բայց ես Ադամը չեմ)։ Ոնց որ լսողականը հանես, էլի չի կորի։ Անտառն, ասենք, վիզուալ էլ է սիրուն, բայց ծիտիկների ծլվլոցը զբոսանքին լրացուցիչ երանգ է տալիս ու դաջվում է հիշողության մեջ։ Քո ասածը նման է նրան, որ ամեն տեղ գնալիս նաուշնիկներով Բեթհովեն լսես։ Դե կակոյ-նիբուծ ծիտիկը հո Բեթհովենից լավ չի նվագելու։ Իսկ ում որ ինչ-որ հազվագյուտ թռչնի ծլվլոց հիշեցնում է իր մանկության տնակը անտառում, նա խղճալի դրության մեջ է։ Շտապ պիտի անցնի դասական երաժշտություն լսելուն։

Ախպեր, եթե մի էնպիսի դրվագ կամ իրավիճակ է, որ պիտի պարտադիր տիռամիսու ուտվցվի, վրայից էլ պաղպաղակ, ապա վայելեք էդ մի անգամը առանց խղճի խայթ զգալու։ Բայց նման դեպքերը ամեն օր չեն, ու ամեն օր եթե տիռամիսու ուտես, ապա տիռամիսուն ասոցիատիվ հիշողության տեղը կարող է սկսի սրտխառնոց ու մարսողության խանգարումներ առաջացնել, վերջում էլ լյարդի տրանսպլանտ սկսեք ման գալ։
Ասածս էն ա, որ հանուն մի երկու դեպքի չարժի կոռժիկեղենը աստվածացնել։
Կարնիվոր արեք էլի, անտերը

[Վիշապ]

Համ էլ բլին, ինչ հանճարեղ մանիպուլյացիա էր արեցիր, փաստորեն նաչինկայով կարկանդակը կյանքի մի այնպիսի բնական ատրիբուտ է, ինչպիսին ծիտիկների ծլվլոցն է անտառում։
Դուք լրիվ նառկաման եք
Էդ նույն ծխողի փիլիսոփայությունն է՝ ընգեր, բա առավոտ չհելնե՞ս բալկոն, մի հատ ծխես դառը կոֆեյով ու բելօչկա կանֆետով։ Ու կոֆեն պըտի ֆռթցնես, էդ լուրջ լրացնող ասոցիատիվ մոմենտ ա էդ մնացած էկոսիտեմի մեջ։

[One_Way_Ticket]

Համ էլ բլին, ինչ հանճարեղ մանիպուլյացիա էր արեցիր, փաստորեն նաչինկայով կարկանդակը կյանքի մի այնպիսի բնական ատրիբուտ է, ինչպիսին ծիտիկների ծլվլոցն է անտառում։

Ես զգում էի, որ դու դրան կկպնես, պարզապես էլ հավես չունեի օրինակս փոխելու։ Բայց դե որ արդեն ասել եմ Ա, պիտի ասեմ Բ, ահա ավելի մոտ օրինակ։ Մի տեղ լսածդ երգը որ տարիներ հետո հանկարծ նորից ես լսում, ինչ-որ անիրական զգացում է առաջանում, կարծես ժամանակի մեջ հետ գնացիր։ Ու էստեղ բացարձակապես կարևոր չէ էդ երաժշտության գեղարվեստական արժեքը։ Հետո որ շատ ես լսում, արդեն դառնում է պարզապես երգ։ Հիմա քո միսն է, որ ասում ես ամեն տեղ խցկեք, թող մսի հետ ասոցիացվի։ Ցավոք սրտի, տենց դա չի աշխատում։

Հիմա իհարկե առաջվա պես չէ, երգի մի քանի բառ կգուգլես, անունը կգտնես, մի տեղից կքաշես, կլսես։ Նույնը ուտելիքը, ժամանակին մանդարինը նոր տարու հետ էր ասոցիացվում, իսկ հիմա պարզապես միրգ է, որ շատ ուզես, ամառվա շոգին էլ կճարես։ Այնուամենայնիվ, ասոցիատիվ հիշողության երևույթը դա չի չեղարկում։

[Վիշապ]

Ես զգում էի, որ դու դրան կկպնես, պարզապես էլ հավես չունեի օրինակս փոխելու։ Բայց դե որ արդեն ասել եմ Ա, պիտի ասեմ Բ, ահա ավելի մոտ օրինակ։ Մի տեղ լսածդ երգը որ տարիներ հետո հանկարծ նորից ես լսում, ինչ-որ անիրական զգացում է առաջանում, կարծես ժամանակի մեջ հետ գնացիր։ Ու էստեղ բացարձակապես կարևոր չէ էդ երաժշտության գեղարվեստական արժեքը։ Հետո որ շատ ես լսում, արդեն դառնում է պարզապես երգ։ Հիմա քո միսն է, որ ասում ես ամեն տեղ խցկեք, թող մսի հետ ասոցիացվի։ Ցավոք սրտի, տենց դա չի աշխատում։

Հիմա իհարկե առաջվա պես չէ, երգի մի քանի բառ կգուգլես, անունը կգտնես, մի տեղից կքաշես, կլսես։ Նույնը ուտելիքը, ժամանակին մանդարինը նոր տարու հետ էր ասոցիացվում, իսկ հիմա պարզապես միրգ է, որ շատ ուզես, ամառվա շոգին էլ կճարես։ Այնուամենայնիվ, ասոցիատիվ հիշողության երևույթը դա չի չեղարկում։

Չարժի հանուն ինչ-որ ասոցիատիվ հիշողությունների առողջությունը քայքայել:
Եթե էմոցիաներիս զոռ տամ, ապա մերս հոյակապ խմորեղեն էր սարքում, ուրեմն ժամանակ առ ժամանակ պիտի պծիչյե մալակո ուտեմ ու հիշեմ մանկությունս, կամ էլ պրյանիկ ուտեմ ու հիշեմ մեր դպրոցի բուֆետչիկ Սուսանին, կամ՝ մալաչա տանձ ուտեմ, ու հիշեմ մեր տան այգին, բա առաջին ծխածս Camel սիգարեթները, բա առաջին պոռնոն․․․ Move on, անցեք առաջ, չմո բաների վրա եք կենտրոնացել։ Եթե առողջական խնդիր չկա և/կամ թքած ունեք, ապա ինչ ուզում եք կերեք ու ասոցացրեք։
Էսքան առարկությունների մեջ իմ մոտ միայն ամրապնդվեց, որ նաչինկայով կարկանդակի սինդրոմը մոշնի բան ա, ու էս պահին շաքարն ու ֆասթֆուդն ա լուրջ կանտրոլ անում սաղ մարդկությանը իր սաղ ֆիզիկական ու հոգևոր կայֆերով։ Ոռի ա։