Թեմայից դուրս, բայց հետաքրքիր կամ կարևոր գրառումներ

[StrangeLittleGirl]

Բյուր, քո ծանոթ թմբլիկ հեծանվորդուհիներից հարցրա՝ ինչքա՞ն շաքար (ածխաջրեր) են ուտում ճամփին։ Թե՞ կպնդես, որ 100 կմ սեփական մարմնի ճարպը վառելով քշում են առանց որևէ ընդմիջման։ Ճարպը որպես էներգիա օգտագործելու համար պիտի fat adapted լինեն, այսինք պիտի կետոի վրա նստած լինեն, հակառակ պարագայում carb adapted մարդը ավելի շուտ սպիտակուցները, այսինքն՝ մկանները կվառի, քան թե վրայի ճարպը։ Դու կենսաբանությանը մոտ լինելով, պիտի իմանաս դրա մասին։ Ճարպը ոչ մեկին ձեռք չի տալիս մեր սննդի հասանելիության դարում, ճարպը մենակ ձեռք կտա, երբ ուզենաս գնալ Անտարկտիդայի կենտրոնը նվաճելու։

Կենսաբանություն 101. որպես էներգիայի աղբյուր սկզբում օգտագործվում են ածխաջրերը։ Երբ դրանք սպառվում են, անցնում են ճարպերին։ Ու մենակ ճարպերի բացակայության դեպքում (այսինքն կախեկտիկ նիհար անձ) են անցնում մկանային զանգվածի։ Առողջ, սպորտով զբաղվող ու նորմալ սնվող անձը անկախ նրանից կետո ա անում, թե բուրգերներով ա սնվում, երբեք մկանը (ու որեւէ այլ սպիտակուց) ճարպից առաջ չի վառում։ Դա տեղի ա ունենում մենակ էն ժամանակ, երբ ճարպ ընդհանրապես չկա։ Ու այո, էվոլյուցիոն տեսանկյունից էլ ճարպակալումը հենց մեխանիզմ ա սովին դիմադրելու, որ գործը չհասնի մկան վառելուն երկար սոված մնալուց հետո։ Բայց մեր դարում մարդիկ երկար սոված չեն մնում, չեն շարժվում, դրա համար էլ ճարպը կուտակվում ու կուտակվում ա։
Ու այո, 100 կմ քշում են առանց դադարի։

[enna]

Դե Հայաստանը մենակ Երևանի կենտրոնը չի. չեմ պատկերացնում, որ մարզերում ճարպակալումն ընդհանրապես թեմա լինի:

Իսկ Երևանն էս տարի իմ աչքին իսկապես ճարպակալած էր (խոսքը մի թեթև ավելորդ քաշի մասին չի, այլ հենց ճարպակալման): Էս քանակությամբ ճարպակալված մարդ չեմ հիշում, որ նախկինում երբևէ տեսած լինեի, ընդ որում՝ թե կին, թե տղամարդ, թե ահել, թե ջահել: Էն որ ահավոր չափի փորեր են ու մարմնի լայնություններ: Ու որ կողմ, որ ժամին նայես, համատարած ուտում են, բայց դե էլի՝ խոսքը Երևանի կենտրոնի մասին է:

Որպես մարզում ու համ էլ Երևանում ապրած մարդ որոշ նյուանսներ կան։ Մարզերում հատկապես ձմեռային ամիսներին մարդիկ հացաբուլկեղենով են փորձում քաղց հագեցնեն /որը ամբողջահատիկի ալյուրից չի կարծում եմ/ ու հատկապես քառասունն անց մարդիկ են փորով։ Պատճառներից կարա լինի ստրեսի բարձր մակարդակը, որովհետև տարիքի հետ հոգսերը շատանում են, իսկ միջոցները քչանում կամ մնում են նույնը։ Երևանում էլ էդ կա՝ հաշվի առնելով թե ամեն քայլափոխին ինչքան փուռ կա։ Դրանից բացի Հայաստանում մշակութային տեսանկյունից ուտելիքը մենակ սովը հագեցնելու միջոց չի, այլ շատ առիթների ծայրահեղ կարևոր ատրիբուտն ա. մարդիկ իրանց տխրությունը, ուրախությունը, հանգիստը ասոցացնում են ուտելիքի հետ։ Շատ դեպքերում ոչ թե հենց տոնի շուրջ են հավաքվում, այլ տոնը զուտ առիթ ա ուտելու համար։ Վերջին տարիներին Երևանում երկու ուղղությամբ զարգացում էլ կա՝ մի կողմից որոշ մարդիկ սկսել են իրենց արտաքինի մասին ավելի շատ հոգ տանել ու խնամված լինել, մյուս խումբն էլ սկսել ա ավել միջոցներ ունենալ ու ուտելիքի վրա ավելի շատ ծախսել։ Նաև մարդիկ ավելի շատ հետաքրքրություններ են սկսել ունենալ ու կամաց-կամաց քչանում ա ուտելիքի շուրջ պաշտամունքային վերաբերմունքը, ամեն դեպքում նման օրինաչափություն եմ տեսնում։

[Վիշապ]

Կենսաբանություն 101. որպես էներգիայի աղբյուր սկզբում օգտագործվում են ածխաջրերը։ Երբ դրանք սպառվում են, անցնում են ճարպերին։ Ու մենակ ճարպերի բացակայության դեպքում (այսինքն կախեկտիկ նիհար անձ) են անցնում մկանային զանգվածի։ Առողջ, սպորտով զբաղվող ու նորմալ սնվող անձը անկախ նրանից կետո ա անում, թե բուրգերներով ա սնվում, երբեք մկանը (ու որեւէ այլ սպիտակուց) ճարպից առաջ չի վառում։ Դա տեղի ա ունենում մենակ էն ժամանակ, երբ ճարպ ընդհանրապես չկա։ Ու այո, էվոլյուցիոն տեսանկյունից էլ ճարպակալումը հենց մեխանիզմ ա սովին դիմադրելու, որ գործը չհասնի մկան վառելուն երկար սոված մնալուց հետո։ Բայց մեր դարում մարդիկ երկար սոված չեն մնում, չեն շարժվում, դրա համար էլ ճարպը կուտակվում ու կուտակվում ա։
Ու այո, 100 կմ քշում են առանց դադարի։

Բյուր ջան դու բարի ցանկություններդ ու գեղեցիկ հեքիաթները վստահ տոնով շարադրում ես որպես իրականություն Ամեն ինչ էդքան պարզ լիներ, նիհարելն էլ հեշտ կլիներ, չաղ մարդիկ էլ չէին սովածանա իրենց վրայի էներգիան հաշվի առնելով։
Չեմ հավատում քո բարձր BMI -ով, շաբաթը երեք անգամ առանց դադարի ու շաքարի century անող ծտերի առասպելին։ Աշխարհում մատների վրա հաշված endurance ատլետներ կան, որ կետոյի կամ ճարպի վրա են նստած, ու էլի ընթացքում պիտի refuel անեն, որովհետև ճարպը դանդաղ էներգիա է, ու առհասարակ ծիծաղելի է հատուկ ավելորդ քաշ endurance-ի համար պահելը, էդպիսի բան չկա աշխարհում։

[ivy]

Քո աշխատանքում կա նաև ֆինանսական գործարք, որը գուցե (դու ավելի լավ կիմանաս, իհարկե) էլի օգնում ա հասկանալ, թե ինչի ա ինտենսիվ ներդրումը արդարացված։
Իմ հոգեբանի հետ հարաբերություններում, օրինակ, էն փաստը, որ ես վճարում եմ, հասկանալի ա դարձնում թե ինչի ա նորմալ էդ լրիվ օտար մարդու հետ շատ արագ մոտենալը ու էլի բավականին արագ հեռանալը։

Սրա հետ կապված մի թեմայի մասին եմ ուզում խոսել, որն ինձ ահագին մտածմունքների մեջ է գցում։

Նախ, չէ, ես ֆինանսական գործարք չունեմ իմ կլիենտների հետ։
Մի քիչ բացատրեմ, թե ինչի մասին է խոսքը։
«Հոգեբանն» ու «հոգեթերապևտը» տարբեր կատեգորիաներ են։
Ես հոգեբան եմ և ունեմ Գերմանիայում հոգեթերապիայով զբաղվելու պետական թույլատրություն, որն ինձ թույլ կտար իմ անհատ-ձեռներեցական աշխատավայրում «վճարող» կլիենտներ ընդունել ու հոգեթերապիա անել, բայց ես դա չեմ անում, այլ աշխատում եմ որպես հոգեբան՝ պետականորեն ֆինասնավորվող աշխատավայրում, այսինքն՝ ստանում եմ աշխատավարձ, իսկ կլինետների համար ամեն ինչ անվճար է՝ սկսած ամեն տեսակի դիագնոստիկայից, վերջացրած՝ հոգեբանական կոնսուլտացիաներով (թերապևտիկ էլեմենտներով)։
Ես կարող եմ ամեն պահի բացել իմ անհատական աշխատավայրը ու հոգեթերապիայով զբաղվել, բայց «վճարելու» պահն ինձ հետ է պահում․ չեմ կարողանում էդ բարիերն անցնել, որ մարդիկ ինձ վճարելու են։
Դրա համար հիմա ես անցնում եմ ապրոբացիայի ճանապարհով՝ բժշկական համակարգ մտնելու համար, որի դեպքում բժշկական ապահովագրությունը կփակի իմ կողմից արվող հոգեթերապիայի ծախսերը․ նորից միայն նրա համար, որ կլիենտները (էս դեպքում՝ արդեն պացիենտները) ինձ չվճարեն։
Ապրոբացիան շատ երկար ու դժվար ճանապարհ է, հոգեբուժական կլինիկաներում պրակտիկա եմ անցնում (աշխատանքիս զուգահեռ), իրիկուններն ու շաբաթավարտին սեմինարների եմ գնում ու էլի լիքը բաներ, ու ես ամենը մոտ 5 տարի է տևելու։
Մենակ նրա համար, որ հոգեթերապիայով զբաղվելիս բժշկական ապահովագրությունը փակի իմ աշխատանքի ծախսերը, և մարդիկ ինքնուրույն չվճարեն (իսկ էստեղ բոլորն ունեն բժշկական ապահովագրություն, այսինքն՝ տեսականորեն բոլորը կարող են օգտվել ծառայությունից)։

Մի խոսքով, սրա փոխարեն կարող եմ ամեն պահի իմ հոգեթերապևտիկ "Praxis"-ը բացել ու վճարող կլիենտների հետ աշխատել։ Բայց դե դրա փոխարեն աշխատում եմ որպես հոգեբան՝ աշխատավարձով ու կլինետների համար անվճար ծառայություններով, և հետն էլ դե ապրոբացիան եմ անում, որ մի օր հոգեթերապևտ աշխատելիս, ապահովագրությունները պացիենտների ծախսերը փակեն։

Ու էստեղ իրականում լիքը թեմաներ կան, որ ինձ հուզում են, թե ինչու ես չեմ կարողանում անցնել անհատական վճարման համակարգին՝ էս ամենի փոխարեն։
Վախը, որ չե՞մ ունենա բավականաչափ կլիենտներ, որ կարողանամ դրանով ապրել։
Ինքնավստահության ու ինքնարժեքի հա՞րցն է (ո՞վ պիտի ինձ մի ժամվա համար 120-180 եվրո վճարի)։ Կամ եթե անգամ պատրաստ են վճարել, կարո՞ղ եմ ես ինձ թույլ տալ էդքան գումար գանձել, «արժե՞մ» ես էդքան՝ որպես հոգեթարպևտ, իմ սեփական տեսակետից։
Չնայած հարցը նույնիսկ գումարի չափը չի․ չեմ կարող պատկերացնել մարդկանցից ընդհանրապես որևէ գումար վերցնել՝ իմ ծառայությունների համար։

Մյուս հարցն էն է, որ ես սովորաբար ավելի հաճույքով աշխատում եմ սոցիալապես ծանր պայմաններում գտնվող մարդկանց հետ, սրանք իմ հիմնական կլիենտներն են, ու իրենք էդքան էլ վճարունակ չեն։
Ինձ ռիսկային խմբերը՝ իրենց բոլոր պորբլեմներով, շատ ձգում են (սա էլ է խորանալու թեմա), իսկ ավելի «էլիտար» թեմաները (ասենք՝ «3 տարեկան երեխաս չի գտնում իր տեղն ընտանիքում») ինձ էդքան էլ հետաքրքիր չեն․ էս թեմաներով մարդիկ իմ սովորական կլինետները չեն, իսկ իրենք հենց վճարունակներն են։

Ու երևի նաև էն է հետ պահում, որ ես իմ հոգու խորքում մի ձև համոզված եմ, որ ես գերմանացիների համար (մեծամասամբ) էդքան էլ հարմար հոգեթերապևտ չեմ․ համ իրենք են կասկածանքով ինձ նայում (կամ ինձ էդպես է թվում), համ իրենց թեմաներն են ինձ համար հիմնականում քիչ հետաքրքիր։
Գուցե ինչ-որ տեղ նաև թերարժեքության բարդույթ ունեմ գերմանացի կլինետների հանդեպ․ նախ, որովհետև ընդհանուր գիտեմ, թե միգրացիոն արմատներով մարդկանց հանդեպ ինչ վերաբերմունք է էստեղ տարածված։ Մի ձև ահավոր լարվում եմ իրենց հետ աշխատելիս՝ կարծես պիտի փորձեմ իրենց հակառակում համոզել։
Էսպիսի լիքը խառը թեմաներ։

Էնքան եմ մտածել էս ամենի մասին՝ առանց հստակ լուծումներ գտնելու, որ վերջը որոշեցի ինքս գնալ հոգեթերապևտի մոտ, որը հենց անհատական վճարման համակարգում էլ աշխատում է (50 րոպեի համար 120 եվրո եմ վճարելու)։
Գնամ ասեմ՝ կոլեգա, ո՞նց է, որ դու քեզ սա թույլ ես տալիս, իսկ ես՝ ոչ․ ո՞րն է իմ խնդիրը

Եթե էստեղ ինչ-որ կարծիքներ լինեն էս հարցի վերաբերյալ, ուրախ կլինեմ, կարդալ դրանք։

[Ուլուանա]

Ինձ թվում ա` քեզ հուզող հարցի պատասխանը տեքստումդ կա: )))

[Վիշապ]

Եթե շահերի բախումը հաշվի չառնենք (շահերի բախում ամեն տեղ էլ կա, բոլորն էլ մշտական հաճախորդներ են ուզում), ապա կարևոր է սեփական պրոֆեսիոնալիզմը իրատեսորեն գնահատելը, եթե փոքրիշատե վստահություն կա՝ որպես մասնավոր հոգեբան հաջողությունների հասնելու, բավարարված հաճախորդների մեծ կշիռ ունենալու, ապա կարելի է գնալ էդ ճամփով, կամ գոնե փորձել, ոչ բավարար արդյունքների դեպքում հետ վերադառնալ, կարծես թե կորցնելու շատ բան չկա, եթե մեծ ֆինանսական ներդրում չես անում:
Վստահությունը ահագին կարևոր է, շատ ժամանակ ավելի ինքնավստահ մարդիկ ավելի արագ են կարիերայի սանդուղքով բարձրանում, քան ավելի հմուտ ու պրոֆեսիոնալ «համեստներն» ու «ամաչկոտները»:

[Վիշապ]

Բյուրի գրառումը մի քանի անգամ կարդացի, բայց նենց էլ չհասկացա, թե որտեղ մարդիկ ինքնասիրահարված մեծամտություն տեսան։ Հիմա որ ես ասեմ, թե զզվում եմ ջինս հագնելուց, որտև էդ անտերը ձվերս սեղմում ա, ու զարմանում եմ, թե ոնց եմ այդքան երկար ջինս հագել ջահել վախտերով՝ ախր էն վախտ էլ էր սեղմում, պիտի համարվեմ մեծամի՞տ (մեծաձու)։ Թե՞ պիտի ասեք, թե բա ինչ լավ ա աֆրիկյան մի աբորիգենների ցեղում չեմ ծնվել, որտեղ ի՜նչ ջինս՝ ձվերին աբեզալովկա օղակներ են հագցնում, մինչև չգան դնչիդ կպնեն։ Մարդն եկել ասում ա՝ մանթո եմ, թե ոնց եմ տենց ձվերս ճզմելով երկար տարիներ ջինս հագել, դուք էլ անխիղճ ձև ձվերից կախվել եք, թե բա չէ, դու տենց չպիտի ասեիր, այլ պիտի ասեիր․ «յուբկան ձվերիս վենծիլյացիան ավելի լավ ա ապահովում»։ Ստեղ են ասում՝ իջեք՝ հասանք։
․․․

Ծլնգը, որ նոր էր գրանցվել, որոշներս հույս ունեինք, որ աղջիկ ա՝ սեքսի, ինտելեկտուալ, տվող․․․ (շըթ, էս մեկը չպիտի ասեի)

[ivy]

Սեռական օրգանների ու գենդերային թեմաներով գրքային մի մեջբերում մտքիս եկավ

„That took balls.“

„Please,“ I said with a snort, „that took ovaries. Of which I have two.“

[մարդ եղած վախտ]

Սրա հետ կապված մի թեմայի մասին եմ ուզում խոսել, որն ինձ ահագին մտածմունքների մեջ է գցում։

Նախ, չէ, ես ֆինանսական գործարք չունեմ իմ կլիենտների հետ։
Մի քիչ բացատրեմ, թե ինչի մասին է խոսքը։
«Հոգեբանն» ու «հոգեթերապևտը» տարբեր կատեգորիաներ են։
……

Նախ կներես, որ ենթադրություններ արեցի աշխատանքիդ հետ կապված ։)

Հետո, շատ հետաքրքիր ա, թե ինչ կպարզես թերապևտի հետ աշխատելուց հետո ։)

Էս գրառումդ ամեն դեպքում ինչ֊որ հարցեր հիշացրեց, որոնք ահագին ժամանակ հետաքրքիր էին, չնայած էդքան էլ ուղղակի կապված չեն գրառմանդ հետ։

Հարցը էն ա, թե ի՞նչն ա առհասարակ, որի համար արժի վճարել կամ վճարվել։
Պատմականորեն փողի գաղափարը ի հայտ ա եկել ապրանքաշրջանառություն կազմակերպելու համար, բայց գնալով ծառայությունները ավելի մեծ բաժին են կազմում դրամաշրջանառության մեջ, ու պարզ չի, թե ինչը կարա ծառայություն լինի։ Ասենք՝ հաճելի ժամանակ անցկացնելու համար լիքը մարդ պատրաստ ա վճարել գումարով, բայց եթե ընկերներով հավաքվում եք, իրար հետ լավ ժամանակ եք անցկացնում, նորմալ ա՞, որ ով ինչքանի հաճույք ա ստացել, էնքանի վճարի (ասենք ստենդափի ֆորմատ vs ընկերդ զվարճալի բան ա պատմում)։ Ո՞նց ա, որ փողոցային երաժիշտը, ով իրա հավեսին որոշում ա փողոցում նվագել ու ում կատարումը քեզ իսկապես դուր ա գալիս, քեզ “պարտավորեցնում” ա իրան վճարել։ Բայց ինչի՞ ա, որ եթե կոլեգադ, ով առավոտը իրա հավեսին որոշում ա դուռը բացել ու բաց պահել քո առաջ, չի վճարվում։ Եթե կոլեգայիդ կոպեկ տաս դուռը բացելու ու պահելու համար, երևի՝ նեղանա։

Էս իրավիճակներում ինչ-որ պատճառներով վճարելը կամ անընդունելի ա կամ շատ ողջունելի, չնայած՝ ըստ էության իրավիճակները շատ տարբեր չեն։

Ու ամեն դեպքում, ոնց-որ թե երբ ինչ-որ բան ստանում ես, ապա նաև անպայման այս կամ այն ձև դրա համար վճարում ես - փողով կամ ինչ-որ չգրված հասարակական արժույթով (ասենք՝ կոլեգային ժպտում ես, ասում ես շնորհակալություն)։ Փողով վճարելը թողնում ա, որ սոցիալական հաշիվներիդ չկպնես։ Ասենք՝ ես հոգեբանիս հարցնում եմ - ո՞նց ես, ու նենց չի՝ ստում եմ, իսկապես ուզում եմ իմանամ՝ ոնց ա, բայց նաև չեմ ուզում մենք 15 րոպե քննարկենք իրա՝ ոնց լինելը։ Ես հոգեբանիցս առնում եմ հարաբերությունների միակողմանիություն ու ոնց-որ թե փողը կոմպենսացնում ա մեր հարաբերության անհամաչափությունը։ Նաև, հետաքրքիր աշխատանք ա որպես այցելու հաշտվել վճարելու անհրաժեշտության ու անխուսափելիության հետ։ (կարծեմ տենց հետազոտություններ էլ կային, որ ասում էին՝ էն այցելուները որ վճարում են, ավելի արագ են դզվում ։D )

Գերմանական ֆորմատում էլ, երբ բժշկական ապահովագրությունն ա վճարում հոգեբանի ծառայությունների համար ու այցելուն իրա ձեռքով փող չի տալիս, հետաքրքիր ա՝ հարաբերությունները ինչքանով նման կամ տարբեր են զարգանում։ Կարող ա մոտս ստոկհոլմ սինդրոմ ա, բայց ինձ թվում ա այցելուին էլ օգտակար ա էդ պրոցեսում ինչ-որ բան վճարել (չնայած մեր մեջ ասած 120-180 եվրոն էլ մի ժամի համար տնաքանդություն ա թվում, գոնե իմ բյուջեի համար):

Ամեն դեպքում, վերջին 5 տարում հսկայական քանակությամբ փող եմ վճարել հոգեթերապևտիս, բայց համարում եմ, որ էդ կյանքիս ամենաարդարացված ներդրումներից մեկն ա (եթե ոչ ամենա-ն)։ Նենց որ, եթե համարում ես, որ պոտենցիալ այցելուներիդ ՛կլպելու՛ ես, ապա կարա պատահի, որ իրականում իրանց շանս ես տալիս անել իրանց կյանքի ամենալավ ներդրումը։

[ivy]

Հետո, շատ հետաքրքիր ա, թե ինչ կպարզես թերապևտի հետ աշխատելուց հետո ։)

Էսօր գնացել էի հետը ծանոթանալու։ 20-րոպեանոց ծանոթությունն անվճար էր, մինչև մոտը թերապևտիկ ժամ վերցնելը։

15 րոպե մնացի․ մի ձև հասկացա, որ ես ինձ արդեն էնքան եմ քրքրել (ոնց որ Անուկն էր վերևում գրել՝ «քեզ հուզող հարցի պատասխանը տեքստումդ կա»), որ օտար մարդուց երևի գոնե մի քանի ամիս կպահանջվի՝ հասնելու նրան, ինչին ինքս արդեն հասել եմ՝ «ինձ հետ աշխատելով»։ Ու հասնելուց էլ հլը հարց է՝ դրանից ավելին կկարողանա՞ տալ, թե չէ։
Հանդիպումից էն զգացումը մնաց, որ ես (առնվազն) ինքս ինձ համար լավ մասնագետ եմ և ուրիշ մասնագետի կարիք ոնց որ թե չունեմ։
էն որ նստած ես մոտը ու ուզում ես իրեն մասնագիտորեն օգնել՝ քեզ հետ աշխատելու համար։

Բացի դրանից, հատուկ էնպիսի մեկին էի ընտրել, որը նույնպես ուրիշ երկրից էր (Նորվեգիայից), որ ինձ հուզող թեմաներն ավելի լավ հասկանա։ Պարզվեց՝ 2-3 տարի առաջ էր եկել Գերմանիա, գերմաներեն էլ լավ չգիտեր (մի կերպ էշը ցեխից հանում էր), ու իր կեցվածքից զգացվում էր, որ ինքն էլ ունի անվստահության խնդիրներ։ Հետաքրքիր էր դա ուրիշի մոտ տեսնել
Բայց դե ամեն դեպքում դա իրեն հետ չէր պահել մասնավոր վճարման համակարգում հոգեթերապևտ աշխատելուց։

Ու որ նստած մտածում ես՝ իսկ դու քո կատարյալին մոտ գերմաներենով դեռ դարդ ես անում, թե արդյոք դա հարմար լեզու է գերմանացի կլիենտների համար, անգամ երբ ծառայություններդ անվճար են․ մի հատ շուրջդ նայիր, այ կոմպլեքսավորված ախմախ։

Մի խոսքով, 15-րոպեանոց ծանոթությունն ինձ լրիվ հերիք էր

[ivy]

Մի քանի օր առաջ չէի հասցնում ակումբային գրառումները կարդալ (էդպես էլ ժամանակ չգտա կարդալու), իսկ հիմա քար լռություն է։
Հետաքրքիր դինամիկա ունի Ակումբը

[Բարեկամ]

Մի քանի օր առաջ չէի հասցնում ակումբային գրառումները կարդալ (էդպես էլ ժամանակ չգտա կարդալու), իսկ հիմա քար լռություն է։
Հետաքրքիր դինամիկա ունի Ակումբը

Հիմա հանգիստ catch up կանես, մինչև նորերը հայտնվեն

Հ․Գ․ Սաղ նրանից ա, որ Վիշապը չգիտես ինչու կորավ

[ivy]

2021-ի գրառումս ու դրան հաջորդած քննարկումը
Իսկ թե ինչեր եղան հետո՝ պատմվածքի կամ կինոյի նյութ։
Ու ամեն անգամ մտածում ես՝ սրանով վերջացավ։ Բայց դե չէ, էլի կա։
Խաղի անունը՝ «մոտենում ենք սահմանին, բայց չենք անցնում»։
Ուրբաթ օրն էլ դեռ։ Ու արդեն վերջ։
Սիրուն բացիկ եմ գրել՝ լավ մաղթանքներով։ Հրավերը չէի կարող մերժել։ Բայց դե հերիք եղավ։ Էս «անմեղ» խաղերը վատ են ազդում վրաս։ Ուրիշ խաղեր էլ բացառված են։ Մնում է հեռու մնալ։ Վերջին տարիներին լավ սերտած վարքաձև։ Հեռու մնալ՝ մինչև հանգչի։ Խելոք աղջիկ։

[ivy]

Արի մի քիչ թեմայից շեղվենք։

Նայի քո նախանձելը զարմանալի ա։ Դա ընտրություն ա։ Կարող ա ոչ բոլորի մոտ, կարող ա մարդիկ կան որ դիֆոլթով էդ ամուր համոզմունքները կան ու իրանք ապրում են տենց։ Բայց նաև մարդիկ կան, որ էդ ամուր համոզմունքները ընտրում են, որովհետև՝ քո գրած պատճառներով։ Էդ լապտերները ունենալը անրաժեշտություն ա, առանց դրա դժվար ա ֆունկցիոնալ մարդ լինել։ Ենթադրում եմ, որ եթե նախանձում ես, ուրեմն դու դիֆոլթով չունես ու ոչ էլ ընտրել ես։ Ի՞նչն ա քեզ խանգառում, որ դու էլ ընտրես։ Վախենում ես, որ սխալ համոզմունք կընտրե՞ս։

By the way, եթե շատ անձնական հարց ա, հանգիստ ասա իդի նաֆիգ ու մի պատասխանի - no offense։

Էստեղ բերեմ «թեմայից շեղվելը»։

Նախանձելը էդքան էլ ճիշտ բառ չէր, դրա համար դիմացից «մի քիչ»-ն էի ավելացրել։
Համապատասխան բառ չեմ գտնում, էսպես նկարագրեմ՝ մտածում եմ, որ իրենց ահագին լավ է, որ ունեն էդ հստակ համոզմունքները, բայց գիտեմ, որ ինձ հետ դա կապ չունի։
Կարծում եմ, ընտրության հարց չի, այլ էության։

Ես ամեն ինչում կասկածում եմ։ Էնպես չի, որ չունեմ արժեքներ, որոնցով առաջնորդվում եմ, բայց որ ասեմ՝ էս քաոսի մեջ հստակ բանաձևեր եմ գտել, մեծ սուտ կլինի։
Աշխատանքային օրինակ բերեմ։
Շեֆս ուղնուծուծով վարքային թերապևտ է ու համոզված է, որ հոգեկան ամեն խնդիր վարքային հոգեթերապիայով հնարավոր է լուծել (աջուձախ էլ հայհոյում է «շառլատան» հոգեվերլուծողներին)։ Ավելին, ինձ մի անգամ բառացիորեն ասեց․ «Ես ամեն ինչ գիտեմ»։ Իր մոտ կլիենտը դեռ չմտած՝ ինքը լուծումները հանում շարում է սեղանին։ Ու սա ապշեցնող է, որ մարդն ամբողջ աշխարհն ու կյանքը մինչև վերջին չռթիկը դասավորել է դարակներով։
Ինձ մոտ էդպես չի․ ամեն կլիենտ նոր դեպք է, ու ես ոչ մեկի համար պատրաստի լուծում չունեմ, որ ռեցեպտը գրեմ, ուղարկեմ․ ինչ թերապիայով էլ որ առաջնորդվեմ։
Սիստեմիկ թերապիայի դասերի էլ որ գնում էի, նրանք էլ լրիվ համոզված էին, որ մարդու ամեն պրոբլեմ կարելի է բացատրել իր ընտանեկան համակարգով։ Իսկ ես դրանում հեչ համոզված չեն։ Լիքը բաներ գալիս են ընտանիքից, բայց մարդ միայն իր ընտանիքը չի։ Բայց արի սիստեմիկներին մի բառ ասա քո կասկածների մասին։ Ինչ խնդիր բերես, հանում են ապուպապից սկսած սաղ ընտանեկան համակարգը քանդրտում, միջից դրա պատճառը հանում։ Ու էստեղ հակառակը չես համոզի։ Էդպես է ու վերջ։
Ու էսպես լիքը ուրիշ օրինակներ։
Հենց թեկուզ Ակումբի քննարկումները որ նայենք, էլի լիքը նման օրինակներ կտեսնենք, թե մարդիկ ոնց են համոզված տարբեր հարցերում, որ հենց էդ է որ կա։
Ու դա իրականում լավ է իրենց համար, կարծում եմ։

[Վիշապ]

Էստեղ բերեմ «թեմայից շեղվելը»։

Նախանձելը էդքան էլ ճիշտ բառ չէր, դրա համար դիմացից «մի քիչ»-ն էի ավելացրել։
Համապատասխան բառ չեմ գտնում, էսպես նկարագրեմ՝ մտածում եմ, որ իրենց ահագին լավ է, որ ունեն էդ հստակ համոզմունքները, բայց գիտեմ, որ ինձ հետ դա կապ չունի։
Կարծում եմ, ընտրության հարց չի, այլ էության։

Ես ամեն ինչում կասկածում եմ։ Էնպես չի, որ չունեմ արժեքներ, որոնցով առաջնորդվում եմ, բայց որ ասեմ՝ էս քաոսի մեջ հստակ բանաձևեր եմ գտել, մեծ սուտ կլինի։
Աշխատանքային օրինակ բերեմ։
Շեֆս ուղնուծուծով վարքային թերապևտ է ու համոզված է, որ հոգեկան ամեն խնդիր վարքային հոգեթերապիայով հնարավոր է լուծել (աջուձախ էլ հայհոյում է «շառլատան» հոգեվերլուծողներին)։ Ավելին, ինձ մի անգամ բառացիորեն ասեց․ «Ես ամեն ինչ գիտեմ»։ Իր մոտ կլիենտը դեռ չմտած՝ ինքը լուծումները հանում շարում է սեղանին։ Ու սա ապշեցնող է, որ մարդն ամբողջ աշխարհն ու կյանքը մինչև վերջին չռթիկը դասավորել է դարակներով։
Ինձ մոտ էդպես չի․ ամեն կլիենտ նոր դեպք է, ու ես ոչ մեկի համար պատրաստի լուծում չունեմ, որ ռեցեպտը գրեմ, ուղարկեմ․ ինչ թերապիայով էլ որ առաջնորդվեմ։
Սիստեմիկ թերապիայի դասերի էլ որ գնում էի, նրանք էլ լրիվ համոզված էին, որ մարդու ամեն պրոբլեմ կարելի է բացատրել իր ընտանեկան համակարգով։ Իսկ ես դրանում հեչ համոզված չեն։ Լիքը բաներ գալիս են ընտանիքից, բայց մարդ միայն իր ընտանիքը չի։ Բայց արի սիստեմիկներին մի բառ ասա քո կասկածների մասին։ Ինչ խնդիր բերես, հանում են ապուպապից սկսած սաղ ընտանեկան համակարգը քանդրտում, միջից դրա պատճառը հանում։ Ու էստեղ հակառակը չես համոզի։ Էդպես է ու վերջ։
Ու էսպես լիքը ուրիշ օրինակներ։
Հենց թեկուզ Ակումբի քննարկումները որ նայենք, էլի լիքը նման օրինակներ կտեսնենք, թե մարդիկ ոնց են համոզված տարբեր հարցերում, որ հենց էդ է որ կա։
Ու դա իրականում լավ է իրենց համար, կարծում եմ։

Այվի ջան, հոգեթերապիան ճշգրիտ գիտության վրա հիմնված դիսցիպլին չի, ու բնականաբար ահագին սուբյեկտիվություն է պարունակում, ու պարզ է՝ դրանից բխող համոզմունքներ ու կասկածներ։ Բայց ես հոգեթերապևտ չեմ, ես ինժեներ եմ։ Իմ ոլորտում էլ ահագին մանևրելու տեղ կա, բայց արդյունքները ապացուցվում են փաստերով՝ նախագիծը աշխատող չիպ ա դառնում ու կոմպյուտերդ, կամ հեռախոսդ իսկապես կարողանում է միանալ ու ֆունկցիաներ իրականացնել, այսինքն օբյեկտիվությունների մեծ տարբերություն կա։ Կարճ ասած համոզմունքները կարող են լինել քչից շատից օբյեկտիվորեն հիմնավորված, կարող են նաև լինել զգայական, այսինքն տարբեր մարդկանց «կյանքի լապտերները» իրարից ահագին տարբերվող ճանապարհների վրա են։