Թեմայից դուրս, բայց հետաքրքիր կամ կարևոր գրառումներ

[Վիշապ]

...
Կատեգորիաներից ու սուբյեկտիվ ընկալումներից զատ կա ազդեցության շրջանակի հարց։ Ես կարող եմ որոշել ինչ եմ ուտում/ինչի վրա եմ փող ծախսում, բայց անհետացող կենդանիներին ճակատագրի վրա փաստացի զրո լծակ ունեմ։ Ու առհասարակ էդ երկուսը արգումենտները իրար հետ ի՞նչ կապ ունեն։ Յեմենում էլ սով ա։ Էդ պահով ի՞նչ անենք։
...

Օբյեկտիվ չես։ Մարդիկս բնությանն ու կենդանիներին մեր տված վնասը նվազեցնելու համար կարող ենք ծնունդները սահմանափակել, կամ սերունդ չտալ, կամ ինքնասպան լինել։

Հետազոտել ասելով երևի նկատի ունես գուգլում ու յութուբում որոնումները հա՞։ Ըտեղ երևի ոչ մեթոդների շուրջ կհամաձայնվենք, ոչ արդյունքների։

Բան չասի։ Դեպքերի մեծամասնությունում կարելի է ասել օրինակ հավատքով ապրողներն ու գիտությամբ ապրողները շատ մեծ կյանքի որակի տարբերություն վայթե չեն զգում, ու երկու դպքում էլ տարբեր տեսակի պրոբլեմների կարող են կոճկվել կարող են և չկոճկվել ու այս երկուսի միջև դեբատները ապարդյուն են դարեր շարունակ։

Բայց ես իմ փորձից կարող եմ վկայել, որ երկարամյա քրոնիկ սինուսիտիս ոչ մի սինթետիկ ու բուսական բան չօգնեց, բայց որը վերջնական բուժվեց անասունի երկիկամի հավելումով, ասեմ որ ահագին որոնել եմ մինչև histamine intolerance–ին ու երիկամների միջև կապին հասնելը։ Իհարկե դրանից անմիջականորեն չի բխում, որ մենք մսակերներ ենք, ու միսը կամ օրգանները ճիշտ ուտելիք են, բայց ես սուբյեկտիվորեն գրողի ծոցը կուղարկեմ ինձ լաբարատորիաներում սինթեզված սնունդ ու բուժիչ մեթոդներ առաջարկողներին, ոչ թե գիտական փաստարկներով, այլ զուտ ուղղակի հավես չկա։ Կարծում եմ պակաս ուժ ունեցող հիմնավորում չի, ինչքան որ անհետացող կենդանիների ճակատագերի վրա զրո լծակներից խոսող բուսակերի սինթետիկ միս ուտելու զգտումը։

Չնայած ես դեմ չեմ, որ մի քանի հազար տարի մարդիկ փորձեն ասենք պլաստիկով սնվել, ի վերջո ինչ–որ շանս կարող է կա, որ օրգանիզմներն ադապտացվեն ու մկաններ ու նեյրոններ սինթեզեն պլաստիկից։ Բայց ինչպես հարազատս էր ասում` ինչ լավ ա, որ աշխարհում մեռնել կա։

[մարդ եղած վախտ]

Օբյեկտիվ չես։ Մարդիկս բնությանն ու կենդանիներին մեր տված վնասը նվազեցնելու համար կարող ենք ծնունդները սահմանափակել, կամ սերունդ չտալ, կամ ինքնասպան լինել։

Վիշապ ջան, ես ուզում եմ դեռ որ ինքնասպան չլինեմ, գուցե երեխա ունենամ, գուցե նորմալ, տանելի, ու կարող ա պատահի հաճելի կյանք ունենամ, բայց նաև էդ ընթացքում ուզում եմ իմ չափով կենդանիների մորթին չնպաստեմ կամ քիչ նպաստեմ, կամ վայրի բնությանը իմ չափով չվնասեմ, օրինակ երբ հնարավոր ա ինքնաթիռի փոխարեն գնացք նստելով, կոնսյումերիզմի տակ չընկնելով, ու լիքը մանր որոշումներով։ Ես ուզում եմ իմ՝ մի կենդանու կյանքը ինչ֊որ բալանսի բերեմ մնացած մարդկանց ու մոլորակի հետ։ Էդ քո պատկերացրած բալանսի հետ կարա չբռնի, նորմալ ա։

Ես կյանքս ռադիկալ կերպով չեմ փոխում (ասենք վերջացնելով) ու կողքիններիս կյանքն էլ փոխել չեմ պատրաստվում էդ մի նպատակին նպաստելու համար, բայց կարիք չկա ենթադրություններ անել տարբեր թեմաներով իմ վերաբերմունքի վերաբերյալ ու առավել ևս արժերկել։

Բայց ես իմ փորձից կարող եմ վկայել, որ երկարամյա քրոնիկ սինուսիտիս ոչ մի սինթետիկ ու բուսական բան չօգնեց, բայց որը վերջնական բուժվեց անասունի երկիկամի հավելումով, ասեմ որ ահագին որոնել եմ մինչև histamine intolerance–ին ու երիկամների միջև կապին հասնելը։

Էլի ասեմ, ես մենակ ուրախ եմ, որ դու քո խնդիրները լուծել ես։

բայց ես սուբյեկտիվորեն գրողի ծոցը կուղարկեմ ինձ լաբարատորիաներում սինթեզված սնունդ ու բուժիչ մեթոդներ առաջարկողներին, ոչ թե գիտական փաստարկներով, այլ զուտ ուղղակի հավես չկա։

Վիշապ ջան, էս թեմայում քո հետ ունեցած բոլոր խոսակցություններից էս թերևս քեզնից լսած ամենաանկեղծ նախադասությունն էր։ Դու ունես քո հավատալիքները ու համոզմունքները էս թեմայով, խնդիր չկա, իմ գործը չի քեզ challenge անելը, բայց նաև պետք ա խնդրեմ, որ իրանց մատուցելուց գիտական լավաշով չփաթաթես։ Այսինքն կարաս և փաթաթես, բայց էդ դեպքում ես փաս, բարեկամ, աշխարհում ավելի իմաստալից խոսակցություններ կան։

[Վիշապ]

Վիշապ ջան, ես ուզում եմ դեռ որ ինքնասպան չլինեմ, գուցե երեխա ունենամ, գուցե նորմալ, տանելի, ու կարող ա պատահի հաճելի կյանք ունենամ, բայց նաև էդ ընթացքում ուզում եմ իմ չափով կենդանիների մորթին չնպաստեմ կամ քիչ նպաստեմ, կամ վայրի բնությանը իմ չափով չվնասեմ, օրինակ երբ հնարավոր ա ինքնաթիռի փոխարեն գնացք նստելով, կոնսյումերիզմի տակ չընկնելով, ու լիքը մանր որոշումներով։ Ես ուզում եմ իմ՝ մի կենդանու կյանքը ինչ֊որ բալանսի բերեմ մնացած մարդկանց ու մոլորակի հետ։ Էդ քո պատկերացրած բալանսի հետ կարա չբռնի, նորմալ ա։

Ես կյանքս ռադիկալ կերպով չեմ փոխում (ասենք վերջացնելով) ու կողքիններիս կյանքն էլ փոխել չեմ պատրաստվում էդ մի նպատակին նպաստելու համար, բայց կարիք չկա ենթադրություններ անել տարբեր թեմաներով իմ վերաբերմունքի վերաբերյալ ու առավել ևս արժերկել։

Դե ասենք ես էլ իմ կյանքի թաթալաբազ տարիներին առանձնապես կենդանական սնունդ չէի ուտում, ու ուտում էի առավել հեշտ կամ հասանալի «բուսական» բաներ, տեսնես ո՞նց չէի ֆայմում, որ հենց դա էր բալանսն ու մոլորակի փրկությունը։

Վիշապ ջան, էս թեմայում քո հետ ունեցած բոլոր խոսակցություններից էս թերևս քեզնից լսած ամենաանկեղծ նախադասությունն էր։

Նույնը չէի ասի քո էս մի գրածի մասին։ Եթե անկեղծությունից խոսենք, ապա մոլորակն ու կենդանիներին դիետայով ու այլ մեղմիկ զոհաբերություններով փրկողները իմ իմացած ամենաանկեղծ մարդկանցից չեն։ Ես էլ կաշվից բաճկոն չեմ առնում, ու մեքենայիս սալոնը արհեստական կաշի ա, կոշիկներս, կահույքը սաղ արհեստական են, որ մի քիչ էլ խորանամ, կպարզվի ես Հիսուս Քրիստոսն եմ։

[Ուլուանա]

Ես հիմնականում հետաքրքրությամբ եմ կարդում Վիշապի կյանքի-դասերը։

Ես էլ եմ հետաքրքրությամբ կարդում: Իհարկե, դա չի նշանակում, թե իր ասած ամեն ինչին համաձայնում եմ, բայց կարդալն ամեն դեպքում հետաքրքիր ա, ոնց էլ չլինի` ինչ-որ նոր բաներ եմ իմանում, մտածում դրանց մասին, երբեմն` ուսումնասիրում: Ու ընդհանրապես միշտ զարմացել եմ, որ շատ մարդիկ նեղվում, վրդովվում են, երբ իրենց խորհուրդ կամ դասեր են տալիս, հատկապես երբ դրա համար հատուկ թույլտվություն չի ստացել խորհուրդ տվողը: Իմ կարծիքով, խորհուրդ տալը կարծիք հայտնելու պես բան ա, որը ցանկացած մարդու իրավունքն ա, քանի դեռ որևէ մեկին չի վիրավորում, նսեմացնում կամ վնասում: Խորհուրդը լավագույն դեպքում կարելի ա ընդունել ու հետևել դրան, վատագույն դեպքում ` չընդունել ու չօգտվել դրանից, ուղղակի անտեսել: Ինձ որ խորհուրդ են տալիս, ես տենց էլ անում եմ, երբեք չեմ մտածել` դու ո՞վ ես, որ ինձ խորհուրդ տաս, կամ` ես խորհուրդ չեմ հարցրել, որ ինձ խորհուրդ ես տալիս: Ի վերջո, մարդը միշտ չի, որ գիտակցում ա, որ խորհրդի կարիք ունի. կարող ա շատ էլ կարիք ունենա, բայց տեղյակ չլինի: Ենթադրում եմ, որ խորհուրդ տալն ընկալվում ա որպես դիմացինի` իրեն քեզնից բարձր դասել, իրենց քեզնից ավելի շատ իմացող համարել: Բայց մի՞թե հնարավոր չի, որ, ինչքան էլ դու գիտակ ու ամենագետ լինես, դիմացինդ ինչ-որ բան իմանա, որը դու չգիտես, կամ ուղղակի ինչ-որ բան ֆայմի, ուրիշ տեսանկյունից մոտենա, որը դու չէիր ֆայմել, էդ տեսանկյունից չէիր նայել: Ինչի՞ ա խորհուրդ տալու համար հատուկ հարաբերություններ, հատուկ կարգավիճակ կամ հատուկ թույլտվություն ու հրավեր պետք: Ես, օրինակ, շատ գոհ ու շնորհակալ եմ բոլոր էն մարդկանց, որոնք ինձ երբևէ խորհուրդներ են տվել. դուրս չի եկել` անտեսել եմ, շատ դեպքերում էլ, նույնիսկ եթե վերամբարձ ու հատուկ ինձ նսեմացնելու տոնով են տվել, էդ պահին թեկուզ ինձ վատ եմ զգացել, բայց ամեն դեպքում մտածել եմ դրա մասին, ու ճիշտն ասած` հիմա որ մտածում եմ, կյանքումս ստացած ամենաարժեքավոր դասերի մի զգալի մասը հենց նման ձևերով եմ ստացել, թեկուզև դիմացինի նպատակն ինձ օգնելը չի եղել:

[մարդ եղած վախտ]

Ես էլ տանել չեմ կարողանում, որ որոշում են ինձ խորհուրդներ տալ, երբ ես էդ մարդուց խորհուրդ չեմ հարցրել։

Ենթադրում եմ, որ խորհուրդ տալն ընկալվում ա որպես դիմացինի` իրեն քեզնից բարձր դասել, իրենց քեզնից ավելի շատ իմացող համարել: Բայց մի՞թե հնարավոր չի, որ, ինչքան էլ դու գիտակ ու ամենագետ լինես, դիմացինդ ինչ-որ բան իմանա, որը դու չգիտես, կամ ուղղակի ինչ-որ բան ֆայմի, ուրիշ տեսանկյունից մոտենա, որը դու չէիր ֆայմել, էդ տեսանկյունից չէիր նայել:

Հենց էդ վերաբերմունքն ա ինձ հունից հանում, երբ մեկը ինքն իրան սկսում ա բարձր դասել ու մեր “հավասարությունը” ինքնագոչ խախտում ա։ Էդ խորհուրդ տալու պրոցեսը ինչ֊որ պահի դադարում ա խոսակցություն լինել, որտև խորհուրդ տվողը ինչ֊որ պահից սկսում ա չլսել ու մենակ խոսալ։ Էդ դառնում ա, ոնց որ դու ուզես մեկին հյուր գնաս իրա հետ զրուցելու, իսկ ինքը քո համար հեռուստացույց միացնի ու դուրս գա սենյակից։ Իհարկե հեռուստացույցով դու կարող ա հետաքրքիր բաներ լսես, սովորես, բայց դրա համար չէիր գնացել հյուր, գնացել էլ իրա հետ խոսելու համար։ Էդ պրոցեսում իմ համար լիքը անհարգալից վերաբերմունք կա։

Իմ շրջապատում լիքը գիտակ ու բանիմաց մարդ կա, ու էն մարդիկ ում ես իրոք գիտակ ու բանիմաց եմ համարում, նաև հասկանում են, թե ինչքան բազմազան են մարդիկ, իրավիճակները ու ինչքան տարբեր են լուծումները։ Էդ մարդիկ, ում ես հետաքրքրված եմ տենց միակողմանի լսել (ի միջի այլոց իրանք խոսակցությունը էդ հեռուստացույց վիճակին չեն տանում), իրանց “խորհուրդները” ձևակերպում են ասենք սենց․․․ ես հայտնվել եմ սենց իրավիճակում, որը ինչ֊որ չափով կարող ա մոտ ա քո իրավիճակին, կարող ա չէ․ ես էդ իրավիճակում սենց եմ արել, սենց արդյունք եմ ստացել, դու տես քո դեպքում ինչ ես անում։ Էդ մարդիկ նաև սովորաբար հետաքրքրված են իմանալ, թե իմ մասնավոր իրավիճակը ինչի մասին ա, ու ինձ չեն մոտենում նենց, իբր իրանք էդ խնդիրը արդեն լուծել են մի տաս տարի առաջ ու էդ խնդիրը իմ դեբիլության արդյունքն ա, իրանք հեսա մեծահոգաբար կլուսավորեն ինձ՝ միամիտ մոլորյալիս։

Առհասարակ ավելի խելացի մարդու հետ օգտակար փոխանակությունը ես կբնութագրեի ոչ թե ֊ ինձ իմաստունը խորհուրդ տվեց, այլ ես խոսակցություն ունեցա խելացի մարդու հետ։

Էդ խորհուրդ տալու պրոցեսում էգոյի խնդիրների մասին էլ դե չեմ խոսում։

[ivy]

Ու ընդհանրապես միշտ զարմացել եմ, որ շատ մարդիկ նեղվում, վրդովվում են, երբ իրենց խորհուրդ կամ դասեր են տալիս, հատկապես երբ դրա համար հատուկ թույլտվություն չի ստացել խորհուրդ տվողը: Իմ կարծիքով, խորհուրդ տալը կարծիք հայտնելու պես բան ա, որը ցանկացած մարդու իրավունքն ա, քանի դեռ որևէ մեկին չի վիրավորում, նսեմացնում կամ վնասում: Խորհուրդը լավագույն դեպքում կարելի ա ընդունել ու հետևել դրան, վատագույն դեպքում ` չընդունել ու չօգտվել դրանից, ուղղակի անտեսել:

Հետաքրքիր է, ընկերս էլ լրիվ նույն բաներն է ասում խորհուրդ տալու մասին, բայց ես էս տեսակետը չեմ կիսում։

Ինձ համար կարծիք հայտնելն ու խորհուրդ տալը էապես տարբեր բաներ եմ։
Կարծիք հա էլ կարող են հայտնել, բայց երբ ինձ առանց իմ ցանկության խորհուրդ են տալիս, ահագին վրդովվում եմ։

Ինձ թվում է, անտեղի խորհուրդ տվողները (հատկապես սեփական օրինակի վրա հիմնված) հաճախ միայն մի նպատակ ունեն՝ ցույց տալու իրենց «խելոքությունը» ու էդ հարցերում իրենց հաջողությունը՝ հենց նույն խելոքության շնորհիվ։ Փաստորեն քեզ օգտագործում են՝ իրենց քողարկված ինքնագովեստի համար։ Ուզում են իրենց մասին խոսել, թող հանգիստ խոսեն (բոլորս էլ դա անում ենք), բայց թող չքողարկեն դա «խորհուրդ տալու» տակ, երբ դրա կարիքը չունես, ու երբ իրականում իրենց ամենայն հավանականությամբ լրիվ միևնույն է՝ կհետևես էդ խորհրդին, թե չէ․ էստեղ շեշտը սեփական իմաստության վրա է։

Էդպիսի դեպքերում (իրական կյանքում) սովորաբար ուղիղ ասում եմ, որ ինձ իրենց խորհուրդը պետք չի, եթե պետք լիներ, կդիմեի խորհուրդ ստանալու խնդրանքով։
Իսկ Ակումբում սովորաբար բան չեմ ասում․ մի ձև ժամանակի հետ սովորել եմ կողքով անտարբեր անցնել։

[Ուլուանա]

Ես էլ տանել չեմ կարողանում, որ որոշում են ինձ խորհուրդներ տալ, երբ ես էդ մարդուց խորհուրդ չեմ հարցրել։



Հենց էդ վերաբերմունքն ա ինձ հունից հանում, երբ մեկը ինքն իրան սկսում ա բարձր դասել ու մեր “հավասարությունը” ինքնագոչ խախտում ա։ Էդ խորհուրդ տալու պրոցեսը ինչ֊որ պահի դադարում ա խոսակցություն լինել, որտև խորհուրդ տվողը ինչ֊որ պահից սկսում ա չլսել ու մենակ խոսալ։

Հա, էդ դեպքում հեչ հաճելի չի, ինչ խոսք: Խորհուրդ տալու տոնը կարևոր ա: Ես իրականում ընդհանուր էի խոսում խորհուրդներ տալու մասին, չնայած կոնկրետ իրավիճակը հիմք հանդիսացավ դրա համար: Նկատի ունեմ` խորհուրդ տալու երևույթն ինքն իրանով ես լրիվ նորմալ եմ համարում, նույնիսկ եթե հատուկ չեն հարցրել, եթե դրա ընթացքում չի նսեմացվում դիմացինը: Բայց նկատել եմ, որ շատ մարդիկ` անկախ խորհրդի տոնից, խորհուրդ տվողի վերաբերմունքից և այլն` ծանր են տանում զուտ էն հանգամանքը, որ դիմացինն իրան իրավունք ա վերապահել խորհուրդ տալու: Համենայնեպս, ինձ ցանկացած մարդ իրավունք ունի խորհուրդ տալու, եթե վերամբարձ տոնով ու ինձ նսեմացնելու նպատակով չի անում, ես չեմ նեղվում, նույնիսկ եթե ինքս խորհուրդ չեմ հարցրել: Բայց, իհարկե, եթե մարդուն ճանաչում եմ ու արդեն գիտեմ, որ ծանր ա տանում, էդ մարդուն կաշխատեմ ինք խորհուրդ չտալ կամ հատուկ զգուշություն կցուցաբերեմ որևէ խորհուրդ տալու դեպքում, չնայած սենց թե նենց նման հարցերում զգույշ եմ, համենանդեպս, դեռ բողքներ չեն եղել կարծեմ: )

[Ուլուանա]

Հետաքրքիր է, ընկերս էլ լրիվ նույն բաներն է ասում խորհուրդ տալու մասին, բայց ես էս տեսակետը չեմ կիսում։

Ինձ համար կարծիք հայտնելն ու խորհուրդ տալը էապես տարբեր բաներ եմ։
Կարծիք հա էլ կարող են հայտնել, բայց երբ ինձ առանց իմ ցանկության խորհուրդ են տալիս, ահագին վրդովվում եմ։

Ինձ թվում է, անտեղի խորհուրդ տվողները (հատկապես սեփական օրինակի վրա հիմնված) հաճախ միայն մի նպատակ ունեն՝ ցույց տալու իրենց «խելոքությունը» ու էդ հարցերում իրենց հաջողությունը՝ հենց նույն խելոքության շնորհիվ։ Փաստորեն քեզ օգտագործում են՝ իրենց քողարկված ինքնագովեստի համար։ Ուզում են իրենց մասին խոսել, թող հանգիստ խոսեն (բոլորս էլ դա անում ենք), բայց թող չքողարկեն դա «խորհուրդ տալու» տակ, երբ դրա կարիքը չունես, ու երբ իրականում իրենց ամենայն հավանականությամբ լրիվ միևնույն է՝ կհետևես էդ խորհրդին, թե չէ․ էստեղ շեշտը սեփական իմաստության վրա է։

Էդպիսի դեպքերում (իրական կյանքում) սովորաբար ուղիղ ասում եմ, որ ինձ իրենց խորհուրդը պետք չի, եթե պետք լիներ, կդիմեի խորհուրդ ստանալու խնդրանքով։
Իսկ Ակումբում սովորաբար բան չեմ ասում․ մի ձև ժամանակի հետ սովորել եմ կողքով անտարբեր անցնել։

Բայց ինչի՞ ես ի սկզբանե բացառում, որ մարդը կարող ա իսկապես օգնելու նպատակով խորհուրդ տալ, ոչ թե իր իմաստնությունն ի ցույց դնելու, ու գուցե խորհուրդն իսկապես օգտակար լինի, նույնիսկ եթե ինքդ չես հարցրել: Չի կարո՞ղ նենց լինել, որ ուղղակի մտքովդ չի անցել, որ տվյալ մարդը կարող ա քեզ հուզող հարցի հետ կապված համապատասխան փորձ կամ գիտելիք ունենալ, որը քեզ կօգնի: Ինչի՞ ա առանց հատուկ խնդրանքի տրված խորհուրդը ավտոմատ ընկալվում որպես բացասական միտումով արված: Ախր շատ դեպքերում հեչ տենց չի:

[ivy]

Բայց ինչի՞ ես ի սկզբանե բացառում, որ մարդը կարող ա իսկապես օգնելու նպատակով խորհուրդ տալ, ոչ թե իր իմաստնությունն ի ցույց դնելու, ու գուցե խորհուրդն իսկապես օգտակար լինի, նույնիսկ եթե ինքդ չես հարցրել: Չի կարո՞ղ նենց լինել, որ ուղղակի մտքովդ չի անցել, որ տվյալ մարդը կարող ա քեզ հուզող հարցի հետ կապված համապատասխան փորձ կամ գիտելիք ունենալ, որը քեզ կօգնի: Ինչի՞ ա առանց հատուկ խնդրանքի տրված խորհուրդը ավտոմատ ընկալվում որպես բացասական միտումով արված: Ախր շատ դեպքերում հեչ տենց չի:

Չեմ բացառում. գրել եմ՝ «հաճախ», ու որ «ինձ թվում է», այսինքն՝ հաստատ համոզված չեմ, ու խոսքը ոչ բոլոր դեպքերի մասին է:
Բայց էսքանը արդեն հերիք է, որ դա ինձ տհաճ լինի, և ասեմ, որ չանեն:

Բացի դրանից, եթե խորհուրդ չեմ հարցրել, ուրեմն իսկապես չունեմ դրա կարիքը կոնկրետ մարդուց, եթե անգամ բարի նպատակներով է մոտեցում ցուցաբերում:

[Ուլուանա]

Չեմ բացառում. գրել եմ՝ «հաճախ», ու որ «ինձ թվում է», այսինքն՝ հաստատ համոզված չեմ, ու խոսքը ոչ բոլոր դեպքերի մասին է:
Բայց էսքանը արդեն հերիք է, որ դա ինձ տհաճ լինի, և ասեմ, որ չանեն:

Բացի դրանից, եթե խորհուրդ չեմ հարցրել, ուրեմն իսկապես չունեմ դրա կարիքը կոնկրետ մարդուց, եթե անգամ բարի նպատակներով է մոտեցում ցուցաբերում:

Լավ, կաշխատեմ քեզ առանց հրավերի խորհուրդներ չտալ : Հուսով եմ`նախկինում էլ չեմ տվել ու ներվայնացրել :

[մարդ եղած վախտ]

Նկատի ունեմ` խորհուրդ տալու երևույթն ինքն իրանով ես լրիվ նորմալ եմ համարում, նույնիսկ եթե հատուկ չեն հարցրել, եթե դրա ընթացքում չի նսեմացվում դիմացինը:

Դե խորհուրդ տալն էլ լիքը երանգներ ունի։ Կարծիքը կամ առաջարկությունն էլ կարող են խորհուրդ տալու երանգներից լինել ու հաճախ իրանց մեջ էդ նսեմացման բաղադրիչը չկա։ Ամեն դեպքում խորհուրդ տալ ասելուց առաջինը պատկերացնում եմ հիերարխիա, հետո նոր կարծիք կամ առաջարկություն։

Բայց, իհարկե, եթե մարդուն ճանաչում եմ ու արդեն գիտեմ, որ ծանր ա տանում, էդ մարդուն կաշխատեմ ինք խորհուրդ չտալ կամ հատուկ զգուշություն կցուցաբերեմ որևէ խորհուրդ տալու դեպքում, չնայած սենց թե նենց նման հարցերում զգույշ եմ, համենանդեպս, դեռ բողքներ չեն եղել կարծեմ: )

Ես երբ զգում եմ հեսա հեսա պետք ա մի բան ասեմ, էլ չեմ կարող մեջս պահել, վերջին ճիգով գոնե հարցնում եմ ֊ "էս թեմայով բաներ ունեմ ասելու, ասե՞մ"։ Սովորաբար ասում են հա ։D

[One_Way_Ticket]

Ինձ թվում է, անտեղի խորհուրդ տվողները (հատկապես սեփական օրինակի վրա հիմնված) հաճախ միայն մի նպատակ ունեն՝ ցույց տալու իրենց «խելոքությունը» ու էդ հարցերում իրենց հաջողությունը՝ հենց նույն խելոքության շնորհիվ։ Փաստորեն քեզ օգտագործում են՝ իրենց քողարկված ինքնագովեստի համար։ Ուզում են իրենց մասին խոսել, թող հանգիստ խոսեն (բոլորս էլ դա անում ենք), բայց թող չքողարկեն դա «խորհուրդ տալու» տակ, երբ դրա կարիքը չունես, ու երբ իրականում իրենց ամենայն հավանականությամբ լրիվ միևնույն է՝ կհետևես էդ խորհրդին, թե չէ․ էստեղ շեշտը սեփական իմաստության վրա է։

Էս մտքի հետ համաձայն եմ, բայց մի քիչ էլ կզարգացնեմ։ Չհարցրած խորհուրդները իրականում ուղղված են ոչ թե քեզ, այլ ինչ-որ վերացական կերպարի, որը կարող է լինել օրինակ հենց խորհուրդ տվողը՝ երիտասարդ ժամանակ։ Կարծես մարդն իր երիտասարդության սխալներն է փորձում շտկել։ Քո դրության մանրամասնությունների մեջ խորանալու, խորհուրդը կոնկրետ քեզ ադապտացնելու նա առանձնապես ցանկություն չունի։ Եթե պարզվի, որ դու իր պատկերացրած կերպարից չափազանց տարբերվում ես, ապա խորհուրդը կկորցնի իր սկզբնական նպատակը։

[Վիշապ]

Քանի որ վայթե նվաստիս ամբարտավան երանգներով տված դասերն ու խորհուրդներն են կարծես թե առարկան, ապա նախ ներողություն այն մարդկանցից, որոնք հոգեպես ազդվել են կարդալով իմ խայտառակ բռի տոնով արված գրառումները։
Երկրորդ՝ իմ կարծիքով ես փորձում եմ հնարավորինս օբյեկտիվ խորհուրդներ տալ ու մտածում եմ, որ օգտակար կարող է լինել, ներքին մղում է, ոչ մի շահադիտական բան չկա, հավատացնում եմ
Իսկ իքնզինքիս խելացիությունն ու իմաստությունը դրսևորելու վերաբերյալ, իմ քնքույշ բարեկամներ, կարծում եք 22 տարվա մասնագիտական փորձ ու լիք շրջապատ ունեցող 47 տարեկան անձս ուրիշ էլ դարդ ու ճար չունի, եկել է ակումբում մի քանի համեստ ընթերցողների մո՞տ է դրսևորում ու ինքնահաստատվում։
Ափսոս, հազար ափսոս էն ժամանակն ու տառապանքը, որ մի կերպ հայերեն գրելով փորձում եմ ինֆորմացիայով կիսվել, այ այսպիսի երախտագետ ազգ ենք, թուուուու՜

[One_Way_Ticket]

Քանի որ վայթե նվաստիս ամբարտավան երանգներով տված դասերն ու խորհուրդներն են կարծես թե առարկան, ապա նախ ներողություն այն մարդկանցից, որոնք հոգեպես ազդվել են կարդալով իմ խայտառակ բռի տոնով արված գրառումները։
Երկրորդ՝ իմ կարծիքով ես փորձում եմ հնարավորինս օբյեկտիվ խորհուրդներ տալ ու մտածում եմ, որ օգտակար կարող է լինել, ներքին մղում է, ոչ մի շահադիտական բան չկա, հավատացնում եմ
Իսկ իքնզինքիս խելացիությունն ու իմաստությունը դրսևորելու վերաբերյալ, իմ քնքույշ բարեկամներ, կարծում եք 22 տարվա մասնագիտական փորձ ու լիք շրջապատ ունեցող 47 տարեկան անձս ուրիշ էլ դարդ ու ճար չունի, եկել է ակումբում մի քանի համեստ ընթերցողների մո՞տ է դրսևորում ու ինքնահաստատվում։
Ափսոս, հազար ափսոս էն ժամանակն ու տառապանքը, որ մի կերպ հայերեն գրելով փորձում եմ ինֆորմացիայով կիսվել, այ այսպիսի երախտագետ ազգ ենք, թուուուու՜

Վիշապ ախպեր, ասենք մսի օգտակարության հարցում ինձ համոզելու կարիք չկա, ես ինքս վաղուց դրանում համոզված եմ։
Բայց վերցնենք մեկ այլ թեմա, զենք կրելու իրավունքը, որտեղ մեր տեսակետները տարբերվում են։ Մի անգամ մի հատ վիդեո տվեցիր, ձեռի հետ էլ ասիր "բայց եթե մինչև հիմա չես համոզվել, դժվար էլ համոզվես": Ես էլ նստեցի, open minded նայեցի, ակնկալելով լուրջ արգումենտներ, էն էլ առավելապես էմոցիաներ էին, ա-լյա "տղամարդը պիտի ինքն իր ընտանիքին կարողանա պաշտպանել": Միակ օբյեկտիվ արգումենտն այն էր, որ անզեն մարդն իր սեփական կառավարության դեմ էլ է անզեն, ու որպես օրինակ բերում էր Կանադայում ու Ավստրալիայում կովիդային խայտառակ սափմանափակումները։ Լավ արգումենտ է ու տրամաբանական, բայց էլի վիճելու թեմա կա։ Ասենք, եթե զենքն է լուծումը, ինչու Եվրոպայի ամենազինված երկրներից մեկում՝ Ավստրիայում, կովիդային սահմանափակումներն ամենադիկտատորականն էին։ Կամ նույն ԱՄՆ դեմոկրատ նահանգներում։ Կարելի էր էս հարցերը քննարկել, բայց որ գլխանց հարցը տենց դրիր, որ "էլ դժվար թե համոզվեմ", որոշեցի իմ կարծիքն ինձ պահել, անցնել առաջ։ Եթե նպատակդ օբյեկտիվ խորհուրդ տալն է, երևի էնքան էլ լավ չի ստացվում։ Շատ-շատ կարող է մարդը ժամանակի հետ ինքնուրույն գա էդ մտքին ու հիշի, ասի՝ Վիշապը ճիշտ էր։

[Վիշապ]

․․․
Բայց վերցնենք մեկ այլ թեմա, զենք կրելու իրավունքը, որտեղ մեր տեսակետները տարբերվում են։ Մի անգամ մի հատ վիդեո տվեցիր, ձեռի հետ էլ ասիր "բայց եթե մինչև հիմա չես համոզվել, դժվար էլ համոզվես": Ես էլ նստեցի, open minded նայեցի, ակնկալելով լուրջ արգումենտներ, էն էլ առավելապես էմոցիաներ էին, ա-լյա "տղամարդը պիտի ինքն իր ընտանիքին կարողանա պաշտպանել": Միակ օբյեկտիվ արգումենտն այն էր, որ անզեն մարդն իր սեփական կառավարության դեմ էլ է անզեն, ու որպես օրինակ բերում էր Կանադայում ու Ավստրալիայում կովիդային խայտառակ սափմանափակումները։ Լավ արգումենտ է ու տրամաբանական, բայց էլի վիճելու թեմա կա։ Ասենք, եթե զենքն է լուծումը, ինչու Եվրոպայի ամենազինված երկրներից մեկում՝ Ավստրիայում, կովիդային սահմանափակումներն ամենադիկտատորականն էին։ Կամ նույն ԱՄՆ դեմոկրատ նահանգներում։ Կարելի էր էս հարցերը քննարկել, բայց որ գլխանց հարցը տենց դրիր, որ "էլ դժվար թե համոզվեմ", որոշեցի իմ կարծիքն ինձ պահել, անցնել առաջ։ Եթե նպատակդ օբյեկտիվ խորհուրդ տալն է, երևի էնքան էլ լավ չի ստացվում։ Շատ-շատ կարող է մարդը ժամանակի հետ ինքնուրույն գա էդ մտքին ու հիշի, ասի՝ Վիշապը ճիշտ էր։

One_Way_Ticket ջան, ես տեսնում ու զգում եմ, որ լավ չի ստացվում, որ լավ ստացվեր, կգնայի Ֆեյսբուք, կամ Թվիթթեր, համաշխարհային աստղ կդառնայի, ջահել աղջիկների հետ կֆռֆռայի, լիմուզիններով, ջակուզիով բանով :Ճ
Ես ընդամենը կիսվում եմ իմ ոչ պոպուլյար կարծիքներով ու հայացքներով, չեմ ասում հալած կարագի տեղ ընդունելու համար, մտածել տրամաբանելն ավելի լավ է: Մեկ ուրիշը նույն բաներն ասեր, ես շատ երջանիկ կլինեի։ Կամ էն զենքի թեմայում մեկը գար մարդավարի դաս կարդար գլխներիս։

Զենքի մասով կարծես բոլոր հարցերին պատասխանել էի, բայց մարդիկ սովորաբար գերադասում են քաղցր սուտը դառը ճշմարտության փոխարեն, կամ դժոխք տանող հեշտ ճանապարհը՝ դրախտ տանող տանջալից ճանապարհի փոխարեն :
Իրականում հենց հիմա Հայաստանում իմ տվյալներով նկատելի շարժ կա քաղաքացիական զինվածության մասով, չնայած մեր հոգնած պետությունը համապատասխան օրենքի ընդունուման ժամկետը սարքել է այս տարվա ապրիլը, նախապես քարոզված հունվարի փոխարեն (մի քիչ դեմագոգիա ։Ճ):
Փորձեմ մի հատ էլ կարճ ասել. Խնդիրն այն է, որ երբեմն ու վերջերս վայթե ավելի հաճախ՝ բանակը ի վիճակի չի լինում երկիրը պաշտպանել, կամ ոստիկանությունն էլ ի վիճակի չի լինում ներքին կարգը պաշտպանել ու անձնական զենքը երբեմն պետք է գալիս ու հաճախ էլ ուղղակի իր գոյությամբ զսպիչ հանգամանք է, այ էդքան պարզ:
Օկկամի ածելու տրամաբանությամբ պետք չի ընկնել գիտահետազոտական ու վիճակագրական բաղերը ու հավանականություններ ու սցենարներ չափել, եթե ինչ-ինչ ռիսկեր կան, ու հնարավորություն կա, ապա պետք է զինվել ու զենքին տիրապետել իմանալ, եթե ստրկացվելու, կամ տանջալից սպանվելու հավես չկա։
Հա, եթե հոգեբանորեն զենք օգտագործելու պատրաստ չեք, մի առեք, ոնց որ ասենք կենդանու մսի հետ խնդիր ունեք՝ մի կերեք։