Թեմայից դուրս, բայց հետաքրքիր կամ կարևոր գրառումներ

[Adam]

Ախպեր չէ չոտկի, առանց սարկազմ, դու ի՞նչ ես հասկանում դրա տակ։ Լուրջ էլի տերմին ես օգտագործում բա բացատրի

Ինտելեկտուալ խաղը կայանում ա դերասանի ընդհանուր բագաժի մեջ և հետևյալ էլեմենտների հետ ա կապված.

կենցաղայնության բացակայություն
ընդհանուր էրուդիցիա
կարդացածություն
ինֆորմացվածություն
և մաքուր հայերեն խոսք: (տվյալ դեպքում՝ Ֆրունզիկի պահով՝ նա մաքուր հայերեն խոսք չուներ):

Ակցենտի հետ չշփոթել !!!

Matthew McConaughey-ն էլ ակցենտ ունի , ինչպես Ֆրունզը հայերենում: Բայց Մաթիուն ինտելեկտով ավելի բարձր ա Ֆրունզից: Ստեղ խոսքի ու խոսքի delivery-ի մեջ ա գաղտնիքը: Դժվար ա բացատրել, սա կարա հնչի լրիվ սուբյեկտիվ, բայց հավատա, որ կա՛ տենց բան: Ոնց որ Նիկուլինին բերես համեմատես Սմակտունովսկու հետ: Նիկուլինը տիպաժ էր, Սմակտունովսկին՝ դերասան:

Կամ նույն Արման Կոտիկյանը, որ արևմտահայերեն էր խոսում … մեկ ա ՝ ինտելեկտը թափվում էր վրայից: Նենց չի, որ կարաս ասես՝ Ֆրունզինը մենակ ակցենտ էր ու վերջ: Չէ՛, մենակ ակցենտ չէր: Ֆրունզը կենցաղային էր: Ու հաստատ ինտելեկտով զիջում էր շատ շատերին:

Ֆրունզը չէ՛ էլի, այ ախպեր: Չէ՛ ու չէ՛ !!!

հ.գ. հիմա քեզ ես ո՞նց բացատրեմ, թե որն ա ինտելեկտը …

դա մենակ դերասանության մեջ չի:
Հասարակ բան ա.

Վարդան Պետրոսյա՞ն, թե՞ Լևոն Հարությունյան:

Ո՞վ ա իրանցից ավելի ինտելեկտով իր խոսքում ու պահվածքում: ??

Ու ինչի՞ ա տենց:

Լիքը ֆակտորներ կան, որ չի լինում բացատրել, կամ էլ ե՛ս չեմ կարողանում բացատրել:

[Adam]

Հասարակ մի օրինակ բերեմ.

մի հատ Խորենի էս վիդեոն նայի.

https://youtu.be/nwoe30EWZBU

(1:52 -ից սկսի)

Մի հատ ֆրազա ա ասում ընդամենը.

- «Լիլիթ, ես քո մորը չեմ սիրել: Անկեղծ, մեծ սիրով չեմ սիրել»:

Էդ հասարակ ֆրազան նենց ա ապրում, ու շուրթերից հայերեն լեզուն նենց ա գեղեցկացնում, որ ջանդ փշաքաղվում ա:

Ես էդ պահին իրեն հավատում եմ: Ինքը կոնկրետ էդ պահին, իմ համար, չի խաղում: Ես տպավորություն եմ ստանում, որ ինչ-որ Լիլիթ իր հորից թաքնված տեսախցիկով հարցազրույց ա վերցնում ռեալ կյանքում:

Այ դա ա իսկական դերասանության վարպետության հզորությունը:

Հիմա Մհեր Մկրտչյանից մի հատ տող ասա կամ բառակապակցություն, որտեղ մենք մոռանում ենք, որ ինքը խաղում ա:

[Adam]

Կամ՝ (կրկնվում եմ) Կիլյան Մըրֆիի էս վերջին խաղը …
Դու ի՛նքդ ես գնացել նայել ֆիլմը …

Էդ ի՞նչ արեց …
ես էշացել էի ուղղակի ու մինչև հիմա մտքիցս դուրս չի գալիս:

Էդ ինչ միմիկա էր … էդ ինչ նուրբ դիմախաղ էր … էդ ինչ էր վաբշե …

դերասանական խաղի մի նոր բանալի էր ինձ համար:

Ու ինքը որպես դերասան որևէ բանով աչքի չէր ընկել իմ համար դրանից առաջ: Ոչ էլ Peaky Blinders-ն էի հետևողականորել նայել, որ ծանոթ լինեի իրեն:

Բոլորին ծալեց դրեց մի կողմ: Կողքը նույնիսկ Մետ Դեյմընը արդեն չէր երևում:

Դարձավ կուռքերիցս մեկը: Ուղղակիորեն !

[Բարեկամ]

Բարեկամ ջան, ես վերջին շրջանում հազվադեպ եմ ինչ որ բանի մասին կարծիք արտահայտում ու կան եզակի թեաներ, որոնց մասին խոսում եմ, իսկ երբ խոսում եմ իմ կարծիքը չեմ արտահայտում այլ ներկայացնում եմ ճշմարտությունը։
Հիմա, ես քո ասածից հասկացա, որ դու Ուիլյամսի կերպարին չես ըմբռնել, քանի որ եթե էդ կինոյից քո համար ինքը որպես ինտելեկտուալ է մնացել, էլ ի՞նչ ասեմ։
Իրա կերպարը ամբողջ ժամանակ խոսում է էմոցիաների արտահյտման, պահը զգալու ու վայելելու մասին, երբեմն ոչ ադեկվատ արարքները, որոնք դուրս են ընդհանուր ըմբռնումից, իրա մեջ կա թախիծ, կա մեծ ափսոսանք։ Դու հեչ Մհեր Մկրտչյանը ձայնը լսե՞լ ես, պատկերացնու՞մ ես ինքը ոնց կներկայացներ էդ ամենը, ինչքան սիրուն կբացատրեր պահը զգալու կարևորությւոնը, իր ձայնով ինչքան լավ ցույց կտար կերպարի ափսոսանքը։
Մեռած պոետների մեջ պոեզիան է համարվում էս ամենը ցույց տալու միջոցը, Հայ դերասան լինելը էս դեպքում, ոչ թե կվնասեր այլ հակառակը կօգներ, քանի որ ինչ-ինչ բայց մենք հանճարեղ պոետներ ենք ունեցել ու մենք շատ լավ ենք զգում ու ընկալում պոեզիան։ Իսկ զգացմունքները համամարդկային են, առանձին ազգի մենաշնորհ չեն, անգամ լիքը դեպքերում արտահյտման ձեն է անգամ նույնը։
Իսկ դու հարցին սենց շատ ուղիղ ես նայում յանի, դե պարզ է հայկական-սովետական մշակույթի տակ ծնված մեծացած դերասանին ուրիշ իրականություն ուղարկելուց լիքը դետալներ կլինեն, որ չեն բռնի, էդ կապված է համ ժամանակների, համ մշակույթի ու հազար հատ ուրիշ ֆակտրների հետ։

Յոհաննես ջան, ես կինոգետ լինելուց շատ հեռու եմ, բայց ինձ թույլ եմ տալիս նկատել, որ ուսուցչի դերը, կոնկրետ մեռած պոետների ուսուցչի դերը, քո նշած հատկանիիշներով հանդերձ, մնում է ինտելեկտուալ կերպարի դեր՝ առաջին հերթին։ Խոսքը նույնիսկ իմաստուն կերպարի մասին չի, այլ հենց ինտելեկտուալ՝ իր ոչ ադեկվատ, ավելի ճիշտ՝ ստանդարտից դուրս դրսևորումներով, ու հե՛նց այդ դրսևորումներով, որովհետև դրանք նույնպես ինտելեկտի արտահայտություն են այն մեռած պոետների համատեքստում։ Ու այն, որ Ֆրունզիկը դրամատիկ մեծ դերասան է, ով խորը զգողականությամբ արտահայտել գիտե թե՛ թախիծը, թե՛ ափսոսանքը, պարտադիր չի նշանակում, որ նրան կարելի է տեսնել պոետների ուսուցչի դերում։ Ինչ վերաբերում է մշակույթին, որը ձևավորում է դերասանին, թերևս դու ճիշտ ես, ծնված լիներ Ֆրունզիկը արևմտյան մշակույթում, կձևավորվեր ուրիշ Ֆրունզիկ, ուրիշ դերասան՝ հոլիվուդյան դերերին լավ էլ համապատասխան, որովհետև դերասանական տաղանդի կայծն ուներ իր մեջ՝ բնատուր, բայց դերասանական արվեստը, ինչպես առհասարակ ամեն արվեստ, չի կարող հեռանալ ազգայինից, դառնալ կոսմոպոլիտ, որովհետև այն սերտորեն կապված է ազգայինի ու մշակույթի հետ՝ սնվելով ու աճելով նրանից։

[Adam]

Մի քանի օր առաջ գրի առա էս թեմայի շուրջ նոր (կամ ոչ էնքան նոր) մտքերս, որոնց ուզում եմ հետևել։

- Արժի «զենքերը վայր դնել»
Այլ կերպ ասած՝ դադարել զայրանալ, նյարդայնանալ բաներից, որոնք փոխել չեմ կարող։ Ընդունել իրերն ու մարդկանց, ինչպես որ կան՝ առանց ֆիքսվելու դրանց/իրենց վրա, ավելի շատ կենտրոնանալ էն ամենի վրա, ինչը դուր է գալիս ու հաճույքով եմ անում:
Դադարել ընդվզել, քննադատել, փորձել փոխել, իրերի ու երևույթների դեմ դուրս գալ, բացասական կարծիք բարձրաձայնել, էն դեպքում, երբ ուրիշների մի բանին էլ չի:
Արժի զենքերը վայր դնել ու հանգիստ ապրել։ Աշխարհն էնպիսին է, ինչպիսին որ կա, ես դա փոխել չեմ կարող, մենակ գլխացավանք կամ դեռ ավելի մեծ վնասներ եմ ինձ հասցնում՝ գլուխս հա պատին հարվածելով։

- Օքեյ է մարդկանցից հրաժարվել, երբ ոչ միայն վատ տրամադրված չեմ իրենց հանդեպ, այլ անգամ շատ ջերմ եմ վերաբերվում: Վերաբերմունքն էնքան կարևոր չի, ինչքան թողած ազդեցությունը: Եթե մարդիկ լավ չեն ինձ ու իմ կյանքի համար, ուրեմն արժի մեկընդիշտ բաց թողնել / հեռու մնալ:
Ու նաև օքեյ է տխրել դրա պատճառով, բայց դա չպիտի ազդի որոշման վրա։

- Ոչ ոք ավելի կարևոր չի, քան մյուսները, ու ընդհանուր վերցրած՝ ոչ ոք էլ կարևոր չի: Ես ընդամենը մեկն եմ միլիարդների մեջ: Չարժի սեփական եսին, կարծիքին, տեսակետին հատուկ կարևորությամբ վերաբերվել: Իմ լինել-չլինելուց աշխարհում բան չի փոխվում:

- Ինչն է էս ամենի իմաստը, ինչու ենք ապրում, ինչ ենք մենք, հավանաբար երբեք էլ չիմանամ, էնպես որ արժի ուղղակի ապրել՝ առանց անվերջ խորանալու հարցերի անծայրածիր անդունդի մեջ: Ու դադարել անընդհատ ամեն ինչում իմաստ փնտրելուց (և էդպես էլ չգտնելուց):

- Օքեյ է լինել էնպիսին, ինչպիսին կամ: Չպիտի ատեմ ինձ՝ ավելին / ուրիշ լինել չկարողանալու համար: Ընդհանապես, ես դեռ (հավանաբար) երկար ժամանակ ինքս ինձ հետ եմ անցկացնելու, պիտի լեզու գտնեմ ինձ հետ ու համերաշխության գամ:

- Գրելը մնում է ինձ համար ամենալավ թերապևտիկ միջոցներից մեկը։ Բայց նաև ընթերցանությունն է թերապևտիկ ազդեցություն թողնում։ Ու խոսքը մասնագիտական գրականության մասին չի, այլ գեղարվեստականի։ Ինչքան էլ հոգնած լինեմ, արժի օրական գոնե մի քանի էջ կարդալ ու հատկապես էն գրողներից, որոնք հմուտ «պատմողներ» են, որոնք նարատիվի մեջ են խորասուզում էնպիսի սահունությամբ, որ լրիվ հայտնվում ես իրենց պատկերած աշխարհում՝ քոնինից կտրվելով, ու դուրս ես գալիս էնտեղից՝ գլխումդ պտտվող-տանջող մտքերից ազատված․ դրանով իսկ կարդալը թերապևտիկ սեանսի է վերածվում։ Սա պիտի հա հիշել ու ամեն օր կարդալ։

Նենց հոգուցս խոսացիր:

Ստորագրում եմ ամեն մի տառի տակ:

Մի բան նոր մտքովս անցավ. գիտե՞ս երբ եմ խաղաղվում ու էս ամեն ինչին սկսում վերաբերվել որպես roller coaster ride ?

Երբ գիտակցում եմ, որ ընդամենը 40-ից 50 տարի հետո (մի քիչ ավել, մի քիչ պակաս) մեր մասին ոչ ոք ոչ հիշելու ա, ոչ իմանալու են մեր անունները ու ոչ էլ նույնիսկ ինչ-որ մեկը իմանալու ա, որ մենք երբևիցե գոյություն ենք ունեցել:

Հենց դա հիշում եմ՝ սկսում եմ մաքսիմալնի ձևով ապրել կյանքի հոսքով ու ներկայի տված-չտվածով:

Ամեն ինչի մեջ հումոր ու ծիծաղ ա պետք մտցնել:

[ivy]

Նենց հոգուցս խոսացիր:

Ստորագրում եմ ամեն մի տառի տակ:

Մի բան նոր մտքովս անցավ. գիտե՞ս երբ եմ խաղաղվում ու էս ամեն ինչին սկսում վերաբերվել որպես roller coaster ride ?

Երբ գիտակցում եմ, որ ընդամենը 40-ից 50 տարի հետո (մի քիչ ավել, մի քիչ պակաս) մեր մասին ոչ ոք ոչ հիշելու ա, ոչ իմանալու են մեր անունները ու ոչ էլ նույնիսկ ինչ-որ մեկը իմանալու ա, որ մենք երբևիցե գոյություն ենք ունեցել:

Հենց դա հիշում եմ՝ սկսում եմ մաքսիմալնի ձևով ապրել կյանքի հոսքով ու ներկայի տված-չտվածով:

Ամեն ինչի մեջ հումոր ու ծիծաղ ա պետք մտցնել:

Ադամ ջան, «Կենցաղային թերապիան» օրագրային թեմա չի, էնտեղ էլ կարող ես գրել-քննարկել

[մարդ եղած վախտ]

Ես էլ քեզ եմ սիրում։
Բուլիինգ չի ջան, պատահական ծաղր է, քո իրականության մեջ բառերի իմաստներն էլ են լղոզվել։
Ու անմեղ ծաղր է, եթե համեմատենք օբյեկտիվ իրականության ընկալման ու տրամաբանության հետ խնդիր ունեցողների կողմից ամենատարբեր տիպի զանգվածային հսկողության առաջարկների տված վնասը, որոնք աստիճանաբար իրականություն են դառնում, որովհետև մարդկանց մեծամասնությունը մոլորության ու թմբիրի մեջ է։

որ ասում ես պատահական, այսինքն՝ քո կամքից անկախ ա՞ ստացվում․ շփոթված էիր, մատդ պատահաբար կպա՞վ, որ գրեցիր "ոչ ավանդական սեռական կողմնորոշում ունեցողները, նաև թեթևսոլիկ, մակերեսային, կարճատև ֆիզիկական կապերով զբաղվողները", թե համարում ես, օրինակ, ինձ ու ինձ ներառող խմբերի վրա բոցվելուց դու ես որոշում անմեղ էր թե չէ․ բուլիինգը հենց էդ ա, բարեկամս․

ընդ որում էս արձագանքդ էլ անուն ունի, Վիշապ ջան, անգլերենում կոչվում ա gaslighting (բա հայերենու՞մ, կրակ տա՞լ)։ Էդ էն ա, երբ մեկին ինչ֊որ ձև թիրախավորում ես, ծաղրում ես, վիրավորում ես, կամ ուրիշ մի բան, հետո ասում ես ֊ "էդ քո խեղաթյուրված ընկալումն ա", "հա լավ, էդ ի՞նչ մի նեղվելու/վիրավորվելու/... բան ա", "բա գիտե՞ս քո արածը ինձ ինչքան հուզեց, իմ ասածը/արածը հլը մի բան էլ քիչ ա", "ինձ հասցրիր" ու էս տիպի, կարաս շարունակես․․․

[erexa]

Լիքը կարելի է խորանալ հայերիս կարճատեսության ու պատմական սխալների շուրջ, բայց կարճ կապեմ․
Հայերս, Ղարաբաղը վերցնելու տարածքային ու անվտանգության խնդիրը լուծելու համար, անոռուգլխության ու ռուսների փեշերից կախվելու փոխարեն պիտի եվրեյների ճամփով գնայինք ու պետություն-ազգ-բանակ կոնցեպտով ինտեգրեինք բանակը, քաղաքացիական կյանքը, բիզնեսը, կրթությունը, սեքսն ու գինին սաղ իրար հետ։ Այսինքն օրինակ մեր հայ նազանի աղջիկները իսրայելցիների նման պիտի շոփինգի գնային ավտոմատները ուսներին, որ ցանկացած ժամանակ օսմանները հարձակվեին, ապա միանգամից շոփինգից անցնեին կռվի։ Մոտավորապես այդպիսին պիտի լիներ կոնցեպտն ու իմպլեմենտացիան, որ մենք կարողանայինք մեզ պատմականորեն ու արդար պատկանող սրբազան հողերը կայուն ու երկարաժամկետ պահել ու զարգանալ ու հպարտ-հպարտ ֆռֆռալ ու լոպազանալ։

Բայց իրականում մենք խաղաղասեր, թաթալաբազ ու անհավես ազգ ենք։ Սույն փաստը հաշվի առնելով, մեր երկրորդ տարբերակը պիտի լիներ հարևանների հետ մերձենալն ու ինտեգրվելը, ինչն էլ քչից շատից, լավից վատից կատարվում էր մինչև Ղարաբաղյան շարժումն սկսելն ու համը հելնելը։

է՜հ Վիշապ ջան, հրեաները 10 դար առաջ են, մտածում, իսկ մենք ալարում ենք, վաղվա օրվա մասին էլ մտածել:

[Ուլուանա]

Աղջկաս խելքն էլ էր գնում էդ Բինիբու-ների համար, ամեն առիթով կարելի էր դրանցից նվիրել, և նա երջանիկ էր։ Ճամփորդելիս, երբ ոչինչ հասցրած չէի լինում իր համար գնած լինել, ցանկացած օդանավակայանից կարելի էր դրանցից վերցնել, և հարցը լուծված էր
Ընդ որում, ամեն մի կերպարին անհատական վերաբերմունք ուներ, ընտրում էր, թե կոնկրետ որ մեկին էր այսինչ օրը այսինչ տեղը իր հետ տանելու։
Իր կոլեկցիան պահել է, հիմա արդեն՝ ավտոտնակ իջեցված արխիվային տուփերում

Ապրես, որ պատմեցիր ֆիլմի մասին․ հենց իր հետ էլ հավեսով կնայենք։ Հուսով եմ՝ Նեթֆլիքսում կա։

Կարծեմ, Apple TV-ով եմ նայել, ոչ թե Netflix-ով։
Ի դեպ, մենք էլ էինք հենց օդանավակայաններից ձեռք բերում, սովորական խանութներում աչքովս չէր ընկնում։ Ֆիլմը նայելուց հետո հասկացա, որ դա ի սկզբանե իրենց մարկետինգային ստրատեգիան է եղել՝ արհեստականորեն ստեղծված "limited edition" ու քիչ հասանելիություն, որին մինչ օրս էլ հավատարիմ են։
Ու դրա հետևանքով էլ 90-ականներին էդ քիչ հասանելի խաղալիքները հավաքելու խելագար տենդենց է առաջացել, որի մասին էլ հենց ֆիլմն է։

Իմ էրեխեքն էլ են շատ սիրում էդ, ինչպես իրենք են անվանում, «պուպուշ աչուկներով» կենդանիներին : Բայց մեզ մոտ համարյա ցանկացած խանութում դրանցից կան լիքը` «Միդոլարանոցից» սկսած, դեղատներով վերջացրած:
Կինոն ինձ էլ հետաքրքրեց, կնայենք:

[enna]

Պիգմալիոնի կամ Ռոզենթալի էֆֆեկտի մասին վաղուց գիտեմ, բայց ինձ վրա վերջերս եմ սկսել նկատել։ Ակումբում գրելիս ինձ բռնացնում եմ, որ մտքիս ձևակերպումներն ու շեշտադրումները փոփոխվում են ըստ նրա, թե ով կլինի կարդացողը կամ էդ թեմայում ովքեր են ակտիվ, հաճախ նույնիսկ տվյալ մարդկանց ոճով եմ սկսում գրել։ Նույնը խմբային չատերում եմ նկատել ու առօրյա կյանքում էլ։ Երբ երկար եմ մնում տենց միջավայրներում դիսասոցացիայի կարգի զգացում եմ ունենում։
Թվում ա՝ միջավայրն իր ձևն ա թելադրում։ Սրա կողմնակի էֆֆեկտը նա ա, որ էն միջավայրներում, որտեղ իմ մասին սահմանափակ պատկերացում ունեն, սկսում եմ սահմանափակված էլ ներկայանալ, մտքերս էլ սկսում են սահմանափակ լինել, ինտելեկտուալ «առաստաղ ա» հայտնվում։ Էդ տիպի օրինակ են մանկության ընկերները, ում հետ երկար ժամանակ չես շփվել ու հանկարծ հանդիպում ես՝ ոնց որ հետ գնաս ու լինես հին ժամանակների նման, որը ներկայի հետ կապ չունի։ Նմանատիպ ազդեցություն նկատել եմ նաև ընկերներիս կողքին, օրինակ երբ երկար դադարից հետո մեկը սկսում ա ինտենսիվ ժամանակ անց կացնել ծնողների հետ, վարքագիծը փոխվում ա ու ծնողների հետ շփումի հաճախականության քչացումից հետո նորից «վերականգնվում»։
Ստացվում ա՝ դիմացինների սպասումները փոխում են մեր ներքին պատկերացումները մեր մասին ու արդյունքում վարքագիծը, հնարավոր ա նաև ցանկությունները։ Սրա հետևանք կարա լինի, որ մարդ չի կարողանում առաջ շարժվել, որովհետև միջավայրը պատկերացումներ ա թելադրում, օրինակ հայ հասարակության մեջ նկատել եմ՝ մեկի մոտ ինչ-որ խնդիր են նկատում ու արժեզրկում մնացած բոլոր դրական հատկանիշները, նաև խնդիրը համարվում ա փոփոխման ոչ ենթակա, այսինքն մի անհաջող դեպքը կարա սահմանի, թե մարդը ով կլինի ամբողջ կյանքի ընթացքում, ոչ թե մարդը շանս չունի հաղթահարելու, այլ միջավայրը «հույսը կտրել ա» էդ մարդուց։ Լինում ա, երբ դեպքը մոռացվում ա, իսկ զգացողություններն ու վերաբերմունքը շարունակում են մնալ ու տարածվել երեխաների վրա էլ։
Ստացվում ա մարդկանց գլխների նառատիվը իրական որոշից գործոն ա։
Հետաքրքիր ա՝ ուրիշ մարդկանց մոտ ոնց ա արտահայտվում կամ արտահայտվում ա, թե չէ։

[ivy]

Խաղանք Հայկու:

Հայկուն ճապոնական չափածոյի ձեւ է հետեւյալ կանոններով`
- ունի ընդամենը 3 տող,
- որոնք անհանգ պիտի լինեն,
- առաջին տողը պետք է ունենա 5 վանկ,
- երկրորդը` 7 վանկ.
- երրորդը էլի 5 վանկ:

Խաղը հետեւյալում է. ամեն մի հաջորդ մասնակից պետք է հորինի նոր հայկու իր նախորդի հորինած հայկուի վերջին տողը օգտագործելով որպես իր հայկուի առաջին տող:

Օրինակ, ես կգրեմ այսպիսի հայկու.

Թե ինչ կդառնաս
Ինչին որ ձգտում ես դու
Այս աշխարհից չէ

Իմ հաջորդը պետք է հորինի նորը, սկսելով`
Այս աշխարհից չէ………………………………
…………………...

Հանկարծ չմոռանաք Հայկուի կանոնները: Եթե գրվածը խախտում է կանոններից թեկուզ մեկը, դա արդեն հայկու չէ, եւ հաջորդ մասնակցին խնդրվում է չշարունակել դա, այլ շարունակել դրա նախորդ ճիշտ հայկուն:

ՀԳ. ‘Մասնակցիր Հայկուին’ տարածված խաղ է գրական ֆորումներում: Փորձենք հայերեն:

Սրբիչ ուրիշից
Կեղտը անցյալից
Հոտը քո ոռից

Յոհաննես, Հայկուի կանոնները խախտում ես. երկրորդ տողը պիտի յոթ վանկ ունենա

[Յոհաննես]

Յոհաննես, Հայկուի կանոնները խախտում ես. երկրորդ տողը պիտի յոթ վանկ ունենա

Հետո էլ կասեն խի՞ գրառում չես անում։
Բարեկամ էդ կանոնները փոխի ։դ

[Freeman]

Հետո էլ կասեն խի՞ գրառում չես անում։
Բարեկամ էդ կանոնները փոխի ։դ

Հետո էլ կասեն
խի՞ գրառում չես անում
փոխի կանոնը

[Ուլուանա]

Չսիրեցի էդ հայկուները: Հենց սկզբից էլ մի տեսակ անիմաստ ու անկապ ոտանավոր ա թվացել` անռիթմ, անբարեհունչ ու անտաղանդ : Կներեք, բայց վաղուց էի ուզում ասել:

[մարդ եղած վախտ]

Իսկ ինձ համար հաիկու-հաիկու խաղալը ակումբային ամենահավես պահերից էր ապագայում էլ հավեսով կմիանամ