Թեմայից դուրս, բայց հետաքրքիր կամ կարևոր գրառումներ

[Adam]

Ախպեր չէ չոտկի, առանց սարկազմ, դու ի՞նչ ես հասկանում դրա տակ։ Լուրջ էլի տերմին ես օգտագործում բա բացատրի

Ինտելեկտուալ խաղը կայանում ա դերասանի ընդհանուր բագաժի մեջ և հետևյալ էլեմենտների հետ ա կապված.

կենցաղայնության բացակայություն
ընդհանուր էրուդիցիա
կարդացածություն
ինֆորմացվածություն
և մաքուր հայերեն խոսք: (տվյալ դեպքում՝ Ֆրունզիկի պահով՝ նա մաքուր հայերեն խոսք չուներ):

Ակցենտի հետ չշփոթել !!!

Matthew McConaughey-ն էլ ակցենտ ունի , ինչպես Ֆրունզը հայերենում: Բայց Մաթիուն ինտելեկտով ավելի բարձր ա Ֆրունզից: Ստեղ խոսքի ու խոսքի delivery-ի մեջ ա գաղտնիքը: Դժվար ա բացատրել, սա կարա հնչի լրիվ սուբյեկտիվ, բայց հավատա, որ կա՛ տենց բան: Ոնց որ Նիկուլինին բերես համեմատես Սմակտունովսկու հետ: Նիկուլինը տիպաժ էր, Սմակտունովսկին՝ դերասան:

Կամ նույն Արման Կոտիկյանը, որ արևմտահայերեն էր խոսում … մեկ ա ՝ ինտելեկտը թափվում էր վրայից: Նենց չի, որ կարաս ասես՝ Ֆրունզինը մենակ ակցենտ էր ու վերջ: Չէ՛, մենակ ակցենտ չէր: Ֆրունզը կենցաղային էր: Ու հաստատ ինտելեկտով զիջում էր շատ շատերին:

Ֆրունզը չէ՛ էլի, այ ախպեր: Չէ՛ ու չէ՛ !!!

հ.գ. հիմա քեզ ես ո՞նց բացատրեմ, թե որն ա ինտելեկտը …

դա մենակ դերասանության մեջ չի:
Հասարակ բան ա.

Վարդան Պետրոսյա՞ն, թե՞ Լևոն Հարությունյան:

Ո՞վ ա իրանցից ավելի ինտելեկտով իր խոսքում ու պահվածքում: ??

Ու ինչի՞ ա տենց:

Լիքը ֆակտորներ կան, որ չի լինում բացատրել, կամ էլ ե՛ս չեմ կարողանում բացատրել:

[Adam]

Հասարակ մի օրինակ բերեմ.

մի հատ Խորենի էս վիդեոն նայի.

https://youtu.be/nwoe30EWZBU

(1:52 -ից սկսի)

Մի հատ ֆրազա ա ասում ընդամենը.

- «Լիլիթ, ես քո մորը չեմ սիրել: Անկեղծ, մեծ սիրով չեմ սիրել»:

Էդ հասարակ ֆրազան նենց ա ապրում, ու շուրթերից հայերեն լեզուն նենց ա գեղեցկացնում, որ ջանդ փշաքաղվում ա:

Ես էդ պահին իրեն հավատում եմ: Ինքը կոնկրետ էդ պահին, իմ համար, չի խաղում: Ես տպավորություն եմ ստանում, որ ինչ-որ Լիլիթ իր հորից թաքնված տեսախցիկով հարցազրույց ա վերցնում ռեալ կյանքում:

Այ դա ա իսկական դերասանության վարպետության հզորությունը:

Հիմա Մհեր Մկրտչյանից մի հատ տող ասա կամ բառակապակցություն, որտեղ մենք մոռանում ենք, որ ինքը խաղում ա:

[Adam]

Կամ՝ (կրկնվում եմ) Կիլյան Մըրֆիի էս վերջին խաղը …
Դու ի՛նքդ ես գնացել նայել ֆիլմը …

Էդ ի՞նչ արեց …
ես էշացել էի ուղղակի ու մինչև հիմա մտքիցս դուրս չի գալիս:

Էդ ինչ միմիկա էր … էդ ինչ նուրբ դիմախաղ էր … էդ ինչ էր վաբշե …

դերասանական խաղի մի նոր բանալի էր ինձ համար:

Ու ինքը որպես դերասան որևէ բանով աչքի չէր ընկել իմ համար դրանից առաջ: Ոչ էլ Peaky Blinders-ն էի հետևողականորել նայել, որ ծանոթ լինեի իրեն:

Բոլորին ծալեց դրեց մի կողմ: Կողքը նույնիսկ Մետ Դեյմընը արդեն չէր երևում:

Դարձավ կուռքերիցս մեկը: Ուղղակիորեն !

[Բարեկամ]

Բարեկամ ջան, ես վերջին շրջանում հազվադեպ եմ ինչ որ բանի մասին կարծիք արտահայտում ու կան եզակի թեաներ, որոնց մասին խոսում եմ, իսկ երբ խոսում եմ իմ կարծիքը չեմ արտահայտում այլ ներկայացնում եմ ճշմարտությունը։
Հիմա, ես քո ասածից հասկացա, որ դու Ուիլյամսի կերպարին չես ըմբռնել, քանի որ եթե էդ կինոյից քո համար ինքը որպես ինտելեկտուալ է մնացել, էլ ի՞նչ ասեմ։
Իրա կերպարը ամբողջ ժամանակ խոսում է էմոցիաների արտահյտման, պահը զգալու ու վայելելու մասին, երբեմն ոչ ադեկվատ արարքները, որոնք դուրս են ընդհանուր ըմբռնումից, իրա մեջ կա թախիծ, կա մեծ ափսոսանք։ Դու հեչ Մհեր Մկրտչյանը ձայնը լսե՞լ ես, պատկերացնու՞մ ես ինքը ոնց կներկայացներ էդ ամենը, ինչքան սիրուն կբացատրեր պահը զգալու կարևորությւոնը, իր ձայնով ինչքան լավ ցույց կտար կերպարի ափսոսանքը։
Մեռած պոետների մեջ պոեզիան է համարվում էս ամենը ցույց տալու միջոցը, Հայ դերասան լինելը էս դեպքում, ոչ թե կվնասեր այլ հակառակը կօգներ, քանի որ ինչ-ինչ բայց մենք հանճարեղ պոետներ ենք ունեցել ու մենք շատ լավ ենք զգում ու ընկալում պոեզիան։ Իսկ զգացմունքները համամարդկային են, առանձին ազգի մենաշնորհ չեն, անգամ լիքը դեպքերում արտահյտման ձեն է անգամ նույնը։
Իսկ դու հարցին սենց շատ ուղիղ ես նայում յանի, դե պարզ է հայկական-սովետական մշակույթի տակ ծնված մեծացած դերասանին ուրիշ իրականություն ուղարկելուց լիքը դետալներ կլինեն, որ չեն բռնի, էդ կապված է համ ժամանակների, համ մշակույթի ու հազար հատ ուրիշ ֆակտրների հետ։

Յոհաննես ջան, ես կինոգետ լինելուց շատ հեռու եմ, բայց ինձ թույլ եմ տալիս նկատել, որ ուսուցչի դերը, կոնկրետ մեռած պոետների ուսուցչի դերը, քո նշած հատկանիիշներով հանդերձ, մնում է ինտելեկտուալ կերպարի դեր՝ առաջին հերթին։ Խոսքը նույնիսկ իմաստուն կերպարի մասին չի, այլ հենց ինտելեկտուալ՝ իր ոչ ադեկվատ, ավելի ճիշտ՝ ստանդարտից դուրս դրսևորումներով, ու հե՛նց այդ դրսևորումներով, որովհետև դրանք նույնպես ինտելեկտի արտահայտություն են այն մեռած պոետների համատեքստում։ Ու այն, որ Ֆրունզիկը դրամատիկ մեծ դերասան է, ով խորը զգողականությամբ արտահայտել գիտե թե՛ թախիծը, թե՛ ափսոսանքը, պարտադիր չի նշանակում, որ նրան կարելի է տեսնել պոետների ուսուցչի դերում։ Ինչ վերաբերում է մշակույթին, որը ձևավորում է դերասանին, թերևս դու ճիշտ ես, ծնված լիներ Ֆրունզիկը արևմտյան մշակույթում, կձևավորվեր ուրիշ Ֆրունզիկ, ուրիշ դերասան՝ հոլիվուդյան դերերին լավ էլ համապատասխան, որովհետև դերասանական տաղանդի կայծն ուներ իր մեջ՝ բնատուր, բայց դերասանական արվեստը, ինչպես առհասարակ ամեն արվեստ, չի կարող հեռանալ ազգայինից, դառնալ կոսմոպոլիտ, որովհետև այն սերտորեն կապված է ազգայինի ու մշակույթի հետ՝ սնվելով ու աճելով նրանից։

[Adam]

Մի քանի օր առաջ գրի առա էս թեմայի շուրջ նոր (կամ ոչ էնքան նոր) մտքերս, որոնց ուզում եմ հետևել։

- Արժի «զենքերը վայր դնել»
Այլ կերպ ասած՝ դադարել զայրանալ, նյարդայնանալ բաներից, որոնք փոխել չեմ կարող։ Ընդունել իրերն ու մարդկանց, ինչպես որ կան՝ առանց ֆիքսվելու դրանց/իրենց վրա, ավելի շատ կենտրոնանալ էն ամենի վրա, ինչը դուր է գալիս ու հաճույքով եմ անում:
Դադարել ընդվզել, քննադատել, փորձել փոխել, իրերի ու երևույթների դեմ դուրս գալ, բացասական կարծիք բարձրաձայնել, էն դեպքում, երբ ուրիշների մի բանին էլ չի:
Արժի զենքերը վայր դնել ու հանգիստ ապրել։ Աշխարհն էնպիսին է, ինչպիսին որ կա, ես դա փոխել չեմ կարող, մենակ գլխացավանք կամ դեռ ավելի մեծ վնասներ եմ ինձ հասցնում՝ գլուխս հա պատին հարվածելով։

- Օքեյ է մարդկանցից հրաժարվել, երբ ոչ միայն վատ տրամադրված չեմ իրենց հանդեպ, այլ անգամ շատ ջերմ եմ վերաբերվում: Վերաբերմունքն էնքան կարևոր չի, ինչքան թողած ազդեցությունը: Եթե մարդիկ լավ չեն ինձ ու իմ կյանքի համար, ուրեմն արժի մեկընդիշտ բաց թողնել / հեռու մնալ:
Ու նաև օքեյ է տխրել դրա պատճառով, բայց դա չպիտի ազդի որոշման վրա։

- Ոչ ոք ավելի կարևոր չի, քան մյուսները, ու ընդհանուր վերցրած՝ ոչ ոք էլ կարևոր չի: Ես ընդամենը մեկն եմ միլիարդների մեջ: Չարժի սեփական եսին, կարծիքին, տեսակետին հատուկ կարևորությամբ վերաբերվել: Իմ լինել-չլինելուց աշխարհում բան չի փոխվում:

- Ինչն է էս ամենի իմաստը, ինչու ենք ապրում, ինչ ենք մենք, հավանաբար երբեք էլ չիմանամ, էնպես որ արժի ուղղակի ապրել՝ առանց անվերջ խորանալու հարցերի անծայրածիր անդունդի մեջ: Ու դադարել անընդհատ ամեն ինչում իմաստ փնտրելուց (և էդպես էլ չգտնելուց):

- Օքեյ է լինել էնպիսին, ինչպիսին կամ: Չպիտի ատեմ ինձ՝ ավելին / ուրիշ լինել չկարողանալու համար: Ընդհանապես, ես դեռ (հավանաբար) երկար ժամանակ ինքս ինձ հետ եմ անցկացնելու, պիտի լեզու գտնեմ ինձ հետ ու համերաշխության գամ:

- Գրելը մնում է ինձ համար ամենալավ թերապևտիկ միջոցներից մեկը։ Բայց նաև ընթերցանությունն է թերապևտիկ ազդեցություն թողնում։ Ու խոսքը մասնագիտական գրականության մասին չի, այլ գեղարվեստականի։ Ինչքան էլ հոգնած լինեմ, արժի օրական գոնե մի քանի էջ կարդալ ու հատկապես էն գրողներից, որոնք հմուտ «պատմողներ» են, որոնք նարատիվի մեջ են խորասուզում էնպիսի սահունությամբ, որ լրիվ հայտնվում ես իրենց պատկերած աշխարհում՝ քոնինից կտրվելով, ու դուրս ես գալիս էնտեղից՝ գլխումդ պտտվող-տանջող մտքերից ազատված․ դրանով իսկ կարդալը թերապևտիկ սեանսի է վերածվում։ Սա պիտի հա հիշել ու ամեն օր կարդալ։

Նենց հոգուցս խոսացիր:

Ստորագրում եմ ամեն մի տառի տակ:

Մի բան նոր մտքովս անցավ. գիտե՞ս երբ եմ խաղաղվում ու էս ամեն ինչին սկսում վերաբերվել որպես roller coaster ride ?

Երբ գիտակցում եմ, որ ընդամենը 40-ից 50 տարի հետո (մի քիչ ավել, մի քիչ պակաս) մեր մասին ոչ ոք ոչ հիշելու ա, ոչ իմանալու են մեր անունները ու ոչ էլ նույնիսկ ինչ-որ մեկը իմանալու ա, որ մենք երբևիցե գոյություն ենք ունեցել:

Հենց դա հիշում եմ՝ սկսում եմ մաքսիմալնի ձևով ապրել կյանքի հոսքով ու ներկայի տված-չտվածով:

Ամեն ինչի մեջ հումոր ու ծիծաղ ա պետք մտցնել:

[ivy]

Նենց հոգուցս խոսացիր:

Ստորագրում եմ ամեն մի տառի տակ:

Մի բան նոր մտքովս անցավ. գիտե՞ս երբ եմ խաղաղվում ու էս ամեն ինչին սկսում վերաբերվել որպես roller coaster ride ?

Երբ գիտակցում եմ, որ ընդամենը 40-ից 50 տարի հետո (մի քիչ ավել, մի քիչ պակաս) մեր մասին ոչ ոք ոչ հիշելու ա, ոչ իմանալու են մեր անունները ու ոչ էլ նույնիսկ ինչ-որ մեկը իմանալու ա, որ մենք երբևիցե գոյություն ենք ունեցել:

Հենց դա հիշում եմ՝ սկսում եմ մաքսիմալնի ձևով ապրել կյանքի հոսքով ու ներկայի տված-չտվածով:

Ամեն ինչի մեջ հումոր ու ծիծաղ ա պետք մտցնել:

Ադամ ջան, «Կենցաղային թերապիան» օրագրային թեմա չի, էնտեղ էլ կարող ես գրել-քննարկել

[մարդ եղած վախտ]

Ես էլ քեզ եմ սիրում։
Բուլիինգ չի ջան, պատահական ծաղր է, քո իրականության մեջ բառերի իմաստներն էլ են լղոզվել։
Ու անմեղ ծաղր է, եթե համեմատենք օբյեկտիվ իրականության ընկալման ու տրամաբանության հետ խնդիր ունեցողների կողմից ամենատարբեր տիպի զանգվածային հսկողության առաջարկների տված վնասը, որոնք աստիճանաբար իրականություն են դառնում, որովհետև մարդկանց մեծամասնությունը մոլորության ու թմբիրի մեջ է։

որ ասում ես պատահական, այսինքն՝ քո կամքից անկախ ա՞ ստացվում․ շփոթված էիր, մատդ պատահաբար կպա՞վ, որ գրեցիր "ոչ ավանդական սեռական կողմնորոշում ունեցողները, նաև թեթևսոլիկ, մակերեսային, կարճատև ֆիզիկական կապերով զբաղվողները", թե համարում ես, օրինակ, ինձ ու ինձ ներառող խմբերի վրա բոցվելուց դու ես որոշում անմեղ էր թե չէ․ բուլիինգը հենց էդ ա, բարեկամս․

ընդ որում էս արձագանքդ էլ անուն ունի, Վիշապ ջան, անգլերենում կոչվում ա gaslighting (բա հայերենու՞մ, կրակ տա՞լ)։ Էդ էն ա, երբ մեկին ինչ֊որ ձև թիրախավորում ես, ծաղրում ես, վիրավորում ես, կամ ուրիշ մի բան, հետո ասում ես ֊ "էդ քո խեղաթյուրված ընկալումն ա", "հա լավ, էդ ի՞նչ մի նեղվելու/վիրավորվելու/... բան ա", "բա գիտե՞ս քո արածը ինձ ինչքան հուզեց, իմ ասածը/արածը հլը մի բան էլ քիչ ա", "ինձ հասցրիր" ու էս տիպի, կարաս շարունակես․․․