Ի՞նչ անել երբ հույսը մեռնում է, երբ դու տեսնում ես, որ այն անձնավորությունը, ով ամբողջ կյանքը քեզ է նվիրել, ով ամեն ինչ արել է, որ դու երջանիկ լինես, ոչ մի բանից չզրկվես, ում կյանքիցտ ավելի ես սիրում մահանում է, դու անկարող ես ինչ որ բան անել, ու չես ել ուզում համակերպվես դրա հետ:
Մնում է համակերպվել,հիշել միշտ այդ մարդուն,և միշտ հիշել,որ կյանքը շարունակվում է ....
Roger (c)
Ինչքան էլ դժվար լինի շարունակել ապրել քանի որ կյանքը շարունակում է իր հունով հոսելԵս եմ-ի խոսքերից
Vivir como hoy es el ultimo dia !!!!
Իրոք շատ ցավալի է, բայց ամեն դեպքում կյանքը շարունակվում է, մի տխրիր ու շարունակիր ապրել: Գիտեմ, որ շատ դժվար է, բայց պետք է հաղթահարես այդ դժվարությունը, իրոք շատ եմ ցավում:
Մի լացի նրա համար, որ դա վերջացել է, այլ ժպտա` որ դա եղել է:
Երևի թե աշխարհում եղած ամենադաժան բաներից մեկը դա հարազատի մահն է
Բայց մի խորհուրդ կարող եմ տալ միայն, որ եթե այդ անձնավորությունը ամեն ինչ արել է քո երջանկության համար, իր ողջ կյանքն է նվիրել հանուն քո բարօրության, ապա նա հաստատ չի ցանկանա տեսնել քո հուսահատ վիճակըԲնական է, որ որոշ ժամանակ պիտի թևաթափ լինես, կյանքը դառնա անիմաստ, բայց հետո ինքդ էլ աստիճանաբար կհասկանաս, որ կյանքը շարունակվում է, իսկ այդ անձնավորությանը դու միայն ֆիզիկապես ես կորցրել, քանզի նրա մասին բազում վառ հուշեր առհավետ մնալու են քո սրտում, ինչպես սերը նրա հանդեպ:
True wisdom comes to each of us when we realize how little we understand about life, ourselves, and the world around us
Socrates
Re. Ի՞նչ անել...
Մդաա....: Դժվար ու տխուր բանա էլի կորուստը՝ այն էլ մոտիկ մարդու...
Իսկ հետաքրքիր է, ի՞նչն է մեզ ստիպում, որպեսզի մենք այդպես տխրենք... Ի՞նչի համար ենք տխրում...
Я должен освободиться от моих жизненных тормузов... А ну ка кишш от сюда!...ՔՈՒԻԶ
Չգիտեմ, միգուցե ավելի ճշգրիտ բացատրություն կա, բայց փորձեմ ինքնուրույն մեկնաբանել տխրության պատճառները:Մդաա....
Իսկ հետաքրքիր է, ի՞նչն է մեզ ստիպում, որպեսզի մենք այդպես տխրենք... Ի՞նչի համար ենք տխրում...
Նախ այդ անձնավորության ֆիզիկական կորուստը, այսինքն երբ գիտակցում ես, որ այլևս նրան չես տեսնի, չես լսի ձայնը, երբ շատ ուժեղ կզգաս նրա ու նրա խորհրդի կարիքը, կուզենաս փաթաթվել նրան, ամուր գրկել, զգալ հոգու ողջ ջերմությունն ու հասկանալ, որ պաշտպանված ես, սիրված ես, որ…բայց, ցավոք, նա կողքիդ չի լինի, ու այդ մտքից տխրությունդ կկրկնապատկվի
Նաև կտխրես, ավելին՝ կատես ինքդ քո՝ այդքան անուժ ու անզոր լինելը, որ ոչնչով չես կարող նրան պահել կենդանի, օգնել մի բանով…Ու խռովում ես ինքդ քեզանից ու ողջ աշխարհից
Միայն ժամանակ անց ես հասկանում , որ կյանքն ունի մի օրինաչափություն, որին չես կարող հակազդել. ամեն ինչ իր վերջն է ունենում…
True wisdom comes to each of us when we realize how little we understand about life, ourselves, and the world around us
Socrates
Ես, ճիշտն ասած, հենց այս մեկնաբանությանն էի սպասում...Չգիտեմ, միգուցե ավելի ճշգրիտ բացատրություն կա, բայց փորձեմ ինքնուրույն մեկնաբանել տխրության պատճառները:
Նախ այդ անձնավորության ֆիզիկական կորուստը, այսինքն երբ գիտակցում ես, որ այլևս նրան չես տեսնի, չես լսի ձայնը, երբ շատ ուժեղ կզգաս նրա ու նրա խորհրդի կարիքը, կուզենաս փաթաթվել նրան, ամուր գրկել, զգալ հոգու ողջ ջերմությունն ու հասկանալ, որ պաշտպանված ես, սիրված ես, որ…բայց, ցավոք, նա կողքիդ չի լինի, ու այդ մտքից տխրությունդ կկրկնապատկվի
Նաև կտխրես, ավելին՝ կատես ինքդ քո՝ այդքան անուժ ու անզոր լինելը, որ ոչնչով չես կարող նրան պահել կենդանի, օգնել մի բանով…Ու խռովում ես ինքդ քեզանից ու ողջ աշխարհից
Միայն ժամանակ անց ես հասկանում , որ կյանքն ունի մի օրինաչափություն, որին չես կարող հակազդել. ամեն ինչ իր վերջն է ունենում…
Բայց մի րոպե՝ բոլորն էլ ասում են, որ գիտակցում են, որ վաղ թե ուշ դա պատահելու է, բայց միևնույնն է նորից տխրում են...
Էհ, մարդիկս, ինչ էմոցիոնալ էակներ ենք մենք... Հենց սա է մեզ տարբերում աշխարհի մնացած երևույթներից...
Я должен освободиться от моих жизненных тормузов... А ну ка кишш от сюда!...
ստիպված պետք ա համակերպվել
մեկ ա տխրելը օգուտ չի տա
Re. Ի՞նչ անել...
Այսպես, թե այնպես համակերպվում են...
Я должен освободиться от моих жизненных тормузов... А ну ка кишш от сюда!...
Սիրելի "Ես եմ" իսկապես բարդ իրավիճակ է, իսկ կողքից խորհուրդ տալը բավակնին հեշտ է: Ես քեզ խորհուրդ կտամ որքան կարող ես երջանիկ դարձնել նրա կյանքի րոպենները և ապրել ամեն մի պահը քանի դեռ նա քո կողքին է, իսկ երբ նա էլ չի լինի միևնույնն է նա կապրի այնքնա ժամանկ քանի դեռ նա քո սրտում է ու վերևից պահապան հրեշտակի պես կհետևի քեզ: Հիմա իննչքան էլ ասեն համակերպվի դու չես ընդունի, դժվար է համակերպվել հարազատի կորստի հետ, մի շտապիր ժամանակը քիչ քիչ իրենը կասի: Դու իմացիր մի բան կյանքում ինչ էլ որ լինի պետք է առաջ նայել: Ուզենք թե չուզենք մեր սիրելիները հեռանում են մեզանից, բայց նրանք մնում են մեզ հետ մեր սրտում ու ուժ են տալիս առաջ շարժվելու: Սա կյանքի դժվարին պահ է որը դու պետք է հաղթահարես, դրա առջև բոլորն են կանգնում ու ուժ գտնում իրենց մեջ վերապրելու այդ: Ինձանից քեզ խորհուրդ մի փակվիր ինքդ քո մեջ, աշխատիր լինել ընկերական շրջապատում, արտահայտվիր, կիսվիր քո զգացմունքներով հարազատ մեկի հետ, ու կարևորը միշտ ժպտա՝ քո սիրելին քո ժպիտի կարիքն ունի:
P.S. Իսկ եթե խոսելու ցանկություն կունեաս իմ ICQ-ը համարն է 190819734
Time is a great teacher, but unfortunately it kills all its pupils
Հեհ, շատ լավ ծանոթ բան ա: Ասում են՝ մարդը կենդանի ա, քանի դեռ կենդանի են նրա մասին հիշողությունները, քանի դեռ նա կենդանի ա քո հոգում, քեզ համար: ՍՈՒՏ Ա ՍԱՂ:
Համակերպվե՞լ: Ի՞նչ համակերպվել էէէ: Ինչքան էլ ժամանակ անցնի, անհնար ա համակերպվել... Մեկ ա պահ ա գալիս, որ էդ մարդը քեզ բոլորից ավելի շատ ա պետք, որ բոլորից շատ ես նրա կարիքը զգում: Բայց էլ բան չի մնում, մենակ փորձել ՀԱՄԱԿԵՐՊՎԵԼ:
Держи меня за руку долго, пожалуйста,
Крепко держи меня, я не пожалуюсь...
Ծնողների մահը և ընդհանրապես մահը ամենացավալի երևույթն է աշխարհում ... այն ինչ ունի սկիզբ ունի նաև վերջ, մենք բոլորս ենք մահկանացու. մեր պապի պապերը ինչպես որ նրանց պապերը ողբացել են իրենց ծնողների մահը , ինչպես որ մեր պապերը նրանցը .. բայց անտրոպոլոգիան ցույց է տալիս, որ սերնդափոխանակությունը դա կենսարար անհրաժեշտություն է ... մահը պետք է դիտել որպես ցավալի բայց անհրաժեշտ փաստ ....ոչ մի մարդ չէր ցանկանա լինել հավերժ եթե զգար հավերժականության համը ... և դա էլ մարդուն հենց տարբերում է Ասծուց , կյանքը քաղցր է և իմաստավոր երբ այն վերջավոր է ...
Մարդկային տեսանկյունից ... երբ տեսնում ես որ քո հարազատը աչքերիտ առաջ օրեց օր մահանում է ... գտնում եմ որ յուրաքանչյուր մարդու պարտքն է .. գոնե այդ ճանապարը դարձնել "երջանիկ մահ" ... եթե մեր հարազատը պետք է մահանա ապա թող դա լինի "հանգիստ մահ" , թող որ նրա երազանքները կիսատ չմնան , այլ փոխակերպվեն մեր մեջ, կիսատ գործերը շարունակվեն մեր բազկի հզորությամբ և ազգապահպան սերնդափոխանակությունը թող արտահայտվի այդ անգամ էլ մեր միջոցով ... թող որ նա անհանգստանալու ոչինչ չունենա , իսկ կյանքի վերջին պահերը անց կացնի այնպես ինչպես կյանքում իրենին հասած մի մարդ , թող որ երբեք հույսը չկտրի իր հարազատներին տեսնելու մի այլ հնարավորությունից .. որովհետև աստված մեզ տվել է 2 մեծ պահապան հրեշտակներ ,որոնց անուններն են ... Սպասել և Հուսալ
Ցանկացած մահվան երևույթ էլ ցավալի է: Բայց կարող եմ ասել, որ կա մահվան մի դեպք, որը ամենամեծ ցավը կարող է առաջացնել, դա ծնողի զավակ կորցնելն է, երբ ծնողն ավելի երկար է ապրում, քան իր զավակը (մորաքույրս 10 տարի առաջ ավտովթարի արդյունքում կորցրեց իր 18-ամյա դստերը, իսկ անցյալ տարի՝ 23-ամյա որդուն ու հարսին, էլի ավտովթարի արդյունքում): Այս դեպքում հաստատապես կարող եմ ասել, որ ոչ մի հույս ու սպասելիք չի մնում:
Համամիտ եմ, որ պետք է երջանիկ դարձնել կյանքի վերջին օրերը ու դրանով մահվան սպասելիքը ավելի աննկատ ու ավելի անցավ կլինի:
Հ.Գ. Մարդիկ, ապրեք ձեր կյանքի բոլոր օրերն այնպես, ասես դա ճակատագրով ձեզ հատկացված կյանքի վերջին րոպեներն են: Վայելեք կյանքը, քանզի չգիտեք, թե դեռ ինչքան կկարողանաք ապրել…
Հարազատ մարդու մահը... Ինչ կարող ես անել, եթե ոչ՝ աղոթել Աստծուն, աղոթել ու աղոթել: Անել ամեն ինչ, որ նրա հիշատակը վառ մնա առնվազն այնքան ժամանակ, քանի դեռ քո մեջ մի կաթիլ արյուն կա: Մի բան էլ ասեմ, մենք շատ հաճախ առաջին հերթին մտածում ենք ոչ թե հենց մահացողների, այլ մեր մասին: Ինչ արած, այդպիսին է մարդկային էությունը: Եվ այդպիսի պահին մարդ ընդունակ է ցանկացած քայլի: Պետք է սարի պես կանգնած լինես խոր վիշտ ապրող և քո կարիքն ունեցող մարդու կողքին, միայն դա կարող է նրան ինչ-որ ձևով ինչ-որ վիճակից ինչ-որ չափով հանել: Դե ինչ է մնում ավելացնել, ով որ հարազատ մարդ է կորցրել, նրանց մեծ կամքի ուժ եմ ցանկանում և թող Աստված միշտ լինի նրա հետ:
Лучше Гор могут быть только Горы.
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ