Դողում են շուրթերս մենակության արցունքներից, ես մոռանում եմ, որ երբևէ ցնորքներն են ստիպել, որ դողան իմ շուրթերը; Հեռանալիս դու ոչինչ չասացիր, ուղղակի ես հասկացա, որ քեզ էլ չպիտի սպասեմ, բայց...
Բայց սիրտս ժամանակ առ ժամանակ, մոռանալով ամեն ինչ ու ամեն բան, թրթռում է քո քաղցրությունից, այդ պահի դրախտային հաճույքից, իսկ միգուցե... Հույսի կաթիլ ու կորում եմ ես...
Պատուհանի առաջ կանգնած նայում եմ դուրս` չկա ոչինչ, մի ճանապարհ, որ դրոշմվել է իմ ուղեղում. ճանապարհ, որ երբևէ ինձ կբերի դեպի քեզ:
Իմ պատուհանից չի երևում ոչինչ` ոչ երկինք, ոչ աստղեր. միայն ճանապարհ, որ միգուցե ինձ կբերի դեպի քեզ:
Ես հիշում եմ ու չեմ կարող քեզ մոռանալ, ես քո գոյության մասնիկն էի. ես կայի քո շնորհիվ, ինչ անում էի քեզ համար էր, ինչ կար իմ մեջ գեղեցիկայդ պահին` քոնն էր ու քո համար էր. դու չտեսար... իսկ հիմա... հիմա ամեն ինչ այլանդակվել է` առանց քեզ, դու չկաս... Չկամ և ես:
Քո աչքերն են միայն, որ դրոշմվել են իմ հիշողության մեջ, ժպիտդ, որի շնորհիվ ես հասկանում էի, որ այս կյանքում կարելի է ապրել` միայն այդ ժպիտը տեսնելու համար:
Ես հասկանում էի և հասկանում եմ, որ կամ ես, կաս դու, բայց երկուսով մենք երբեք չենք լինի: Միևնույն է, իմաստն էր սա կյանքի: Իմ համար չլինելը հավասար էր զրոյի. կայիր դու. դա բավական էր, քեզ տեսնելը արդեն ամեն ինչ էր, սա էր իմ ապրելու միակ իմաստը` տեսնել, կլանել քո հմայքը, քո աչքերը, քո ժպիտը, քո ամեն քառակուսին, կլանել քեզ այդ վայրկյանին, դրոշմել հիշողության մեջ, հետո նահանջել, նահանջել ու հեռանալ, դու էլ չկաս. միայն հիշողությունը, այն վայրկյանը:
Ափերիս մեջ խմորում էի կարոտս... սա էլ կանցնի, կա սկիզբը` կլինի նաև վերջը: Բայց ինչի՞ վերջը... Չէ՞ որ դու ապրում ես, իսկ դա արդեն բավական էր, բավական է նաև հիմա: Մենակությունը աչքերիս մեջ ջրհեղեղ է ստեղծում, մենակությունը ինձ է քամում, ես անզոր եմ...
Խոստացել եմ ես ինքս ինձ, որ սառույցով եմ պատելու սիրտս, ու ոչ ոքի չեմ թողնելու մոտենա, դա անհնարին է` դու ես նրանում:
Ես փնտրում էի, այո', փնտրել եմ պատուհանից այն կողմ ուրիշ ճանապարհ, որ կհեռացներ ինձ քեզանից, ճանապարհ, որ կբերեր ինձ այնտեղ ուր դու չկաս; Ճանապարհը այդ ես չգտա, ճանապարհը այդ` ես չտեսա:
Քո գնալուց հետո քո անունը ես չեմ տալիս, իսկ թե հանկարծ այդ անունը արտասանում են իմ շուրթերը, տարօրինակ է այն հնչում, կարծես օտար...խուսափում եմ այդ անունից. ու ճիշտն ասած... լեզուս ծակում է քո անունը:
Իմ կարոտը քո անունն ունի, իմ մենակությունը քո անունն ունի. միթե ես սխալվեցի, երբ ասեցի, որ քո շնորհիվ ես կամ: Ոչ ես ճիշտ եմ, դու ես իմ գոյության միակ խթանը, քեզ տեսնելն է կյանքիս իմաստը:
Ի՞նչ է սա. սա իմ սիրտն է և այն փշրված է, զգու՞մ ես:
Ի՞նչ է սա. հոգուս ճիչն է, լսու՞մ ես:
Կապույտ է շուրջս, անրջային մի կապույտ, ասում են կապույտն է կարոտի գույնը, ես ոտից գլուխ կապույտ եմ հագած` կարոտդ եմ մարմնավորում իմ երազանք...
Տերևը օրորվում է պատուհանից դուրս, դողալով հպվում է ասֆալտե փողոցին, սակայն ծառն անշարժ է, ծառը դա նույնիսկ չի էլ նկատում. դու այնքան նման ես այդ ծառին, իսկ ես նման եմ այդ տերևին, որ կմոռացվեմ ու կգնամ աշնան հետ այս ցուրտ. դեռ այնքան տերևներ կտեսնես դու...
Մեջբերել
...
Shauri-ի խոսքերից
, կներեք..... կարծում եմ չի խանգարի
գեղեցիկ ես արտահայտվում ու հուզիչ
, բայց ես իմ իսկ ստեղծած տխուր աշխարհի միակ բնակիչն եմ:
Re. Այն, ինչ երբեք չի մոռացվում...
Կարոտը մարդկային ապրումներից ամենից անպտուղն է...
Էջանիշներ