Անգլո-ամերիկյան գրականության նմուշներ` բնագրով

[Դավիթ]

There is another sky
by Emily Dickinson

There is another sky,
Ever serene and fair,
And there is another sunshine,
Though it be darkness there;
Never mind faded forests, Austin,
Never mind silent fields -
Here is a little forest,
Whose leaf is ever green;
Here is a brighter garden,
Where not a frost has been;
In its unfading flowers
I hear the bright bee hum:
Prithee, my brother,
Into my garden come!

[Դավիթ]

I Knew A Woman
by Theodore Roethke

I knew a woman, lovely in her bones,
When small birds sighed, she would sigh back at them;
Ah, when she moved, she moved more ways than one:
The shapes a bright container can contain!
Of her choice virtues only gods should speak,
Or English poets who grew up on Greek
(I'd have them sing in chorus, cheek to cheek.)

How well her wishes went! She stroked my chin,
She taught me Turn, and Counter-turn, and stand;
She taught me Touch, that undulant white skin:
I nibbled meekly from her proffered hand;
She was the sickle; I, poor I, the rake,
Coming behind her for her pretty sake
(But what prodigious mowing did we make.)

Love likes a gander, and adores a goose:
Her full lips pursed, the errant note to seize;
She played it quick, she played it light and loose;
My eyes, they dazzled at her flowing knees;
Her several parts could keep a pure repose,
Or one hip quiver with a mobile nose
(She moved in circles, and those circles moved.)

Let seed be grass, and grass turn into hay:
I'm martyr to a motion not my own;
What's freedom for? To know eternity.
I swear she cast a shadow white as stone.
But who would count eternity in days?
These old bones live to learn her wanton ways:
(I measure time by how a body sways.)

[Դավիթ]

I Wandered Lonely As A Cloud
by William Wordsworth

I wandered lonely as a cloud
That floats on high o'er vales and hills,
When all at once I saw a crowd,
A host, of golden daffodils;
Beside the lake, beneath the trees,
Fluttering and dancing in the breeze.

Continuous as the stars that shine
And twinkle on the milky way,
They stretched in never-ending line
Along the margin of a bay:
Ten thousand saw I at a glance,
Tossing their heads in sprightly dance.

The waves beside them danced, but they
Out-did the sparkling leaves in glee;
A poet could not be but gay,
In such a jocund company!
I gazed—and gazed—but little thought
What wealth the show to me had brought:

For oft, when on my couch I lie
In vacant or in pensive mood,
They flash upon that inward eye
Which is the bliss of solitude;
And then my heart with pleasure fills,
And dances with the daffodils.

[StrangeLittleGirl]

There is another sky
by Emily Dickinson

There is another sky,
Ever serene and fair,
And there is another sunshine,
Though it be darkness there;
Never mind faded forests, Austin,
Never mind silent fields -
Here is a little forest,
Whose leaf is ever green;
Here is a brighter garden,
Where not a frost has been;
In its unfading flowers
I hear the bright bee hum:
Prithee, my brother,
Into my garden come!

Չգիտեմ՝ էս թեմայում քննարկումներ կարելի էր, թե չէ, բայց կմեռնեմ, եթե չարտահայտվեմ էս մեկի մասին:

Ուրեմն, Դիքինսոնի մասին գիրք էի կարդում, ձեռի հետ սկսեցի նրա գործերից էլ կարդալ: Նենց մի տեսակ դուրս չեկավ: Ոչ նրա տարօրինակ կենսագրությունը, ոչ էլ ստեղծագործությունները: Բայց այ էս մեկն իրոք հավեսն էր:

[Դավիթ]

Դե միայնակ կյանք է ունեցել և գրեթե իր բոլոր պոեզիան կապված է եղել մահի կամ մենակության հետ: Երևի թե ուրիշ կերպ չեր կարող լինել կին բանաստեղծի համար մեկ ու կես դար առաջ, պուրիտանական Ամհերստում, իր յուրահատուկ տարօրինակություններով լի: Իսկ ինչ գիրք էր իր մասին, արժի կարդալ?

[StrangeLittleGirl]

Դե միայնակ կյանք է ունեցել և գրեթե իր բոլոր պոեզիան կապված է եղել մահի կամ մենակության հետ: Երևի թե ուրիշ կերպ չեր կարող լինել կին բանաստեղծի համար մեկ ու կես դար առաջ, պուրիտանական Ամհերստում, իր յուրահատուկ տարօրինակություններով լի: Իսկ ինչ գիրք էր իր մասին, արժի կարդալ?

Կոչվում է «Սպիտակ հագուստով կինը»:

Էդ միայնությունն էլ ինքն էր ընտրել, ինքն էր որոշել սենյակից դուրս չգալ: Դե հա, մահվան մասին շատ-շատ ա գրել, բայց էդպես դուրս չի էկել:

[Դավիթ]

Դե ինքը սկսեց սպիտակ զգեստներ հագնել իր կյանքի վերջին 15 տարիներին: Ընդհանրապես, կա միտք, որ նա էպիլեպտիկ է եղել կյանքի վերջին տարիներին: Նաև, մեծանալով հզոր և կրոնական ընտանիքում, նա միշտ իրեն զգացել է լքված կամ անտեսված, իր կարելի է ասել` վաղ ֆեմինիզմի համար:

"The first half of the 1860s, after she had largely withdrawn from social life, proved to be Dickinson's most productive writing period..."

Երբեմն, միայնակությունը օգնում է ստեղծագործողին գտնել իր ասելիքը:

[Դավիթ]

Ի դեպ, սիրո մասին էլ վատ չեր գրում:

In Vain

I cannot live with you,
It would be life,
And life is over there
Behind the shelf

The sexton keeps the key to,
Putting up
Our life, his porcelain,
Like a cup

Discarded of the housewife,
Quaint or broken;
A newer Sevres pleases,
Old ones crack.

I could not die with you,
For one must wait
To shut the other's gaze down,
You could not.

And I, could I stand by
And see you freeze,
Without my right of frost,
Death's privilege?

Nor could I rise with you,
Because your face
Would put out Jesus',
That new grace

Glow plain and foreign
On my homesick eye,
Except that you, than he
Shone closer by.

They'd judge us-how?
For you served Heaven, you know,
Or sought to;
I could not,

Because you saturated sight,
And I had no more eyes
For sordid excellence
As Paradise.

And were you lost, I would be,
Though my name
Rang loudest
On the heavenly fame.

And were you saved,
And I condemned to be
Where you were not,
That self were hell to me.

So we must keep apart,
You there, I here,
With just the door ajar
That oceans are,
And prayer,
And that pale sustenance,
Despair!

[StrangeLittleGirl]

Դե ինքը սկսեց սպիտակ զգեստներ հագնել իր կյանքի վերջին 15 տարիներին: Ընդհանրապես, կա միտք, որ նա էպիլեպտիկ է եղել կյանքի վերջին տարիներին: Նաև, մեծանալով հզոր և կրոնական ընտանիքում, նա միշտ իրեն զգացել է լքված կամ անտեսված, իր կարելի է ասել` վաղ ֆեմինիզմի համար:

"The first half of the 1860s, after she had largely withdrawn from social life, proved to be Dickinson's most productive writing period..."

Երբեմն, միայնակությունը օգնում է ստեղծագործողին գտնել իր ասելիքը:

Հա, ես նրա մոտ հոգեկան հիվանդություն էի փնտրում, չէի կարողանում գտնել:

Եթե քույրը չլիներ, էս կինը գնալու էր, կորեր: Կարծեմ կտակի մեջ գրել էր, որ իր բոլոր գրածներն այրեն, չէ՞:

[Դավիթ]

Այո: Այդպես էլ արեց քույրը:

Ցվետաեվաին կարդալուց, մի փոքր Դիքինսոն է հիշեցնում:

[StrangeLittleGirl]

Did This Happen To Your Mother?
Did Your Sister Throw Up A Lot?

by Alice Walker

I love a man who is not worth

my love.

Did this happen to your mother?

Did your grandmother wake up

for no good reason

in the middle of the night?



I thought that love could be controlled.

It cannot.

Only behaviour can be controlled.

By biting your tongue purple

rather than speak.

Mauling your lips.

Obliterating his number

too thoroughly

to be able to phone.



Love has made me sick.



Did your sister throw up a lot?

Did your cousin complain

of a painful knot

in her back?

Did your aunt always

seem to have something else

troubling her mind?



I thought love would adapt itself

to my needs.

But needs grow too fast;

they come up like weeds.

Through cracks in the conversation.

Through silences in the dark.

Through everything you thought was concrete.



Such needful love has to be chopped out

or forced to wilt back,

poisoned by disapproval

from its own soil.



This is bad news, for the conservationist.



My hand shakes before this killing.

My stomach sits jumpy in my chest.

My chest is the Grand Canyon

sprawled empty

over the world.



Whoever he is, he is not worth all this.



And I will never

unclench my teeth long enough

to tell him so.

[StrangeLittleGirl]

Elm
By Sylvia Plath

For Ruth Fainlight

I know the bottom, she says. I know it with my great tap root:
It is what you fear.
I do not fear it: I have been there.

Is it the sea you hear in me,
Its dissatisfactions?
Or the voice of nothing, that was your madness?

Love is a shadow.
How you lie and cry after it
Listen: these are its hooves: it has gone off, like a horse.

All night I shall gallop thus, impetuously,
Till your head is a stone, your pillow a little turf,
Echoing, echoing.

Or shall I bring you the sound of poisons?
This is rain now, this big hush.
And this is the fruit of it: tin-white, like arsenic.

I have suffered the atrocity of sunsets.
Scorched to the root
My red filaments burn and stand, a hand of wires.

Now I break up in pieces that fly about like clubs.
A wind of such violence
Will tolerate no bystanding: I must shriek.

The moon, also, is merciless: she would drag me
Cruelly, being barren.
Her radiance scathes me. Or perhaps I have caught her.

I let her go. I let her go
Diminished and flat, as after radical surgery.
How your bad dreams possess and endow me.

I am inhabited by a cry.
Nightly it flaps out
Looking, with its hooks, for something to love.

I am terrified by this dark thing
That sleeps in me;
All day I feel its soft, feathery turnings, its malignity.

Clouds pass and disperse.
Are those the faces of love, those pale irretrievables?
Is it for such I agitate my heart?

I am incapable of more knowledge.
What is this, this face
So murderous in its strangle of branches?——

Its snaky acids hiss.
It petrifies the will. These are the isolate, slow faults
That kill, that kill, that kill.