Մերժվելն, ամեն դեպքում, ցավալի է, անձամբ այդ զգացումը չեմ ապրել, բայց շատ լավ պատկերացնում եմ, թե մարդն ինչ կարող է զգալ այդ դեպքում, թե ոնց կարող է աշխարհը կարծես փուլ գալ գլխիդ, բայց ախր ինչու՞ եք սպասում ինչ-որ հատուկ պատճառաբանությունների։ Իսկի սերը պատճառ չի ունենում, էլ ուր մնաց, թե սիրո բացակայությունը պատճառ ունենա...Djavaxhq-ի խոսքերից
Ընդհանրապես տղաները հաճախ են իրենց մերժող աղջիկներից լրջորեն բացատրություն պահանջում իրենց չսիրելու համար։ Բայց դա ախր անհեթեթություն է, ո՞նց կարելի է մարդուն բացատրել, թե ինչու իրեն չես սիրում։ Ասենք, եթե աղջիկն ասի՝ քեզ չեմ սիրում, որովհետև քո քիթն ինձ դուր չի գալիս, կամ՝ որովհետև քայլվածքդ չեմ հավանում... դուք ձեզ բավարարված կզգա՞ք։Կամ մոտավորապես ի՞նչ պատճառաբանություն եք ակնկալում, ի՞նչ բացատրության դեպքում դուք ձեզ բավարարված կզգաք, այ դա ոչ մի կերպ չեմ պատկերացնում, լուրջ։ Երբ մարդը չի սիրում, ուղղակի չի սիրում ու վերջ, և հիմնականում մարդ ինքն էլ չի կարող բացատրել, թե ինչու չի սիրում, որովհետև ինչ-որ կոնկրետ պատճառ չկա։ Սիրտը բացատրություններ չի տալիս։ Երբ մարդուն ուղղակի որպես մարդու չես սիրում, կարող ես բացատրել, թե ինչու, որովհետև այդ դեպքում շատ բան տրամաբանությունից է կախված։ Օրինակ, կարող է քեզ ինչ-որ մեկը շատ դուր գալ որպես մարդ, որովհետև ունի այսինչ, այնինչ արժանիքները, որոնք քեզ համար շատ կարևոր ու գնահատելի են, բայց նույնիսկ այդ գծերի առկայությունը կարող է բավարար չլինել, որպեսզի նա քեզ հետաքրքրի նաև որպես հակառակ սեռի ներկայացուցիչ, և այդտեղ դժվար է որևէ պատճառ գտնել, այնպես որ չսիրելու համար բացատրություն պահանջելը կամ նույնիսկ ակնկալելը սխալ է։
Բացի դրանից, իմացեք, որ մերժվելու դեպքում բացատրություն պահանջելով՝ աղջկան ավելի եք վանում ձեզանից, քանի որ դա ցանկացած մարդու նյարդայնացնում է, և եթե մինչ այդ նա գոնե ինչ-որ համակրանք էլ ուներ ձեր հանդեպ, դրանից հետո կարող է այդ համակրանքն էլ անհետանա... Այնպես որ նույնիսկ մերժումը հարկավոր է արժանապատվորեն տանել։
Էջանիշներ