Ընդհանրապես ես էդ չորով «Հմի ինձ հա ես ասու՞մ, թե՞ չէ» հարցադրումին դեմ եմ: «Պատասխան տուր ինձ, մատնիչ սևաչյա...» և այլն
: Ընթացքից արդեն պիտի գլխի ընկնես՝ էդ հարաբերությունների վերջը ի՞նչ ա լինելու: Եթե զգում ես, որ հույս չկա, միանգամից հրաժարվիր. գլխով բետոնից պատ ծակելը սխալ զբաղմունք ա: Էդպես հա՛մ քեզ կհարգես, հա՛մ էլ դիմացինիդ: Իսկ եթե տեսնում ես, որ դիմացինդ էլ անտարբեր չի, ձեր հարաբերությունները աստիճանաբար ու հանգիստ տար-տար-տար-հասցրու էն աստիճանին, որ մի օր ուղղակի իրան պարզ-հասարակ հարցնես. «Հա՞», ու ինքն էլ ասի «հա»
: «Մոդիկնալուց» առաջ իրար հասկանալ ա պետք, իրար հասկանալու համար՝ նորմալ շփվել իրար հետ որպես ընկերներ կամ ծանոթներ, ոչ թե որպես հարձակվող ու պաշտպանվող
:
Թե չէ ո՞նց ա լինում սովորաբար. մարշուտկի մեջ (ֆակուլտետում, դրսում, ճամբարում) մեկին տեսնում են, կայծակը խփում ա, մի ամիս կուրսվում են, մի շաբաթ քուչում ու ինստիտուտում լռվցնում, մի փունջ ծաղիկ տալիս, մի անգամ չամռվում ու ա՛ռը հա քեզ. «Դու ինձ սիրում ե՞ս, թե՞ չէ»:
Հայկօ-ի խոսքերից
Ընդհանրապես ես էդ չորով «Հմի ինձ հա ես ասու՞մ, թե՞ չէ» հարցադրումին դեմ եմ: «Պատասխան տուր ինձ, մատնիչ սևաչյա...» և այլն, Հայկ ջան ես խոսում եմ վերևի գրած տարբերակի մասին, հավատա կարա ամեն ինչ գնա նենց ոնց որ դու ես նկարագրում, բայց էտ պարզ հասարակ Հա-ն ասելուց նենց բարդ ու անհասկանալի Չէ կարաս լսես որ զարմանքից 5 օր ուշքի չգաս
Էջանիշներ