Արևի շողը պատուհանից ներս էր մտել ու մոր կողքին պառկած գառնուկի դունչը խուտուտ էր տալիս: Գառնուկն անսովոր լույսից փակել էր աչքերն ու վայելում էր արևի ջերմությունը: Նման տաքություն միայն մորը հպվելիս էր զգում: Գոմում միշտ ցուրտ էր ու, որքան հիշում է, մորը հպված, սեղմված էր լինում: Հիմա տաք էր, ու պառկել էր կիսաթաց հատակին, վայելում էր փոքրիկ շողի փոքրիկ ջերմությունը:
Աչքերը բացեց մայունի ձայներից ու հրմշտոցից: Ակամայից ինքն էլ խառնվեց բոլորին ու, չհասկանալով, թե ուր է գնում, դուրս եկավ գոմից: Առաջին անգամ էր դրսում: Զարմանքից չորս կողմն էր նայում: Այնքան լուսավոր ու այնքան տաք էր: Ա~յ քեզ, իսկ ինքն այդ թաց ու սառը տեղն է ապրում: Կարծես խենթ քամի մտավ ռունգը, այն խուտուտ տվեց ու ստիպեց այս ու այն կողմ ցատկի: Ի~նչ հաճելի էր, ազատ տարածք, լույս ու ջերմություն: Իր խենթությանը միացան իրենց գոմից էլի մի քանի գառներ: Թռչկոտում էին ու ուրախ մայում: Չէր հասկանում, թե ինչի են այս մարդիկ իրեն ստիպում գնալ ուրիշ ուղղությամբ: Չէ, չի ենթարկվի, ինքը թռչկոտել ու խաղալ է ուղում: Բայց մեջքին իջած մահակի հարվածն այքան ցավոտ էր, որ ստիպված հնազադվեց: Մի քանի գառների հետ իրեն էլ առանձնացրեցին բոլորից ու ստիպեցին մտնել մի ինչ- որ ճաղապատ տարածք: Լավ էր, որ գոնե արև կար ու տաք էր, բայց հատակը նորից թաց էր: Ներսում էլի գառներ կային, որոնք ոչ մի ուշադրություն չէին դարձնում ո՛չ արևին, ո՛չ էլ իրենց ներս գալուն: Ինչ զարմանալի է: Ինչպե՞ս կարելի է չուրախանալ այն ամենով, ինչ տեսավ այսօր: Այս ու այն կողմ էր նայում, երբ ռունգին հասավ անծանոթ, բայց հաճելի բույր: Նայեց ու տեսավ ճաղերից այն կողմ թարմ կանաչ: Ներսի մի քանի գառներ ձգվել ու հաճույքով ուտում էին այդ կանաչը: Դեռ երբեք ինքը չէր համտեսել: Մոր կաթից ու չոր խոտից բացի ոչինչ չէր կերել: Արագ- արագ մոտեցավ, վիզը ձգեց դեպի խոտը, որ համտեսի, բայց զգաց ոտքից դեպի ետ քաշող մարդու ձեռքը: Խոտը համտեսելու ցանկությունը այքան մեծ էր, որ փորձում էր ազատվել մարդու ձեռքից ու հասնել ցանկանածին, բայց…
Չէ, ուժերը չհերիքեցին, ու ստիպված տեղի տվեց: Այս ու՞ր են քարշ տալիս իրեն, հիմա ու՞ր են տանում: Չէ, չի ուզում, գոնե այստեղ թողնեն: Բայց նորից տեղի տվեց, քանի որ գլխին իջած հարվածը շատ ուժեղ էր, անգամ աչքերը արցունքով լցվեցին: Ստիպված թույլ տվեց, որ իրեն քարշ տալով տանեն, միայ թե հիմա ոչ արև , ոչ կանաչ խոտ, ոչ էլ թռվռալ էր ուզում: Ուզում էր, որ մայրը կողքին լիներ, որ հպվի ու զգա նրա տաքությունը, և զգաց, թե ինչքան է կարոտել մորն ու մայեց, կանչեց նրան: Չէ, չկար մայրը, իրեն պատասխանող չկար ու նորից լռեց: Չէր հասկանում, թե ինչ է կատարվում , ինչ են ուզում իրենից: Քարշ տվեցին ու պառկացրին սառն ու կոշտ հատակին: Ոտքերն այնքան ոժեղ էին սեղմում, որ ցավին չդիմանալով, նորից կանչեց մորը, նորից մայեց: Հետո այդ մայունը դարձավ լացխառը խռխռոց, երբ կոկորդին զգաց սուր ու անդիմադրելի ցավ: Ուզում էր գողալ` ես արև ու լույս չեմ ուզում, ես մեր թաց գոմն ու իմ մայրիկին եմ ուզում, բայց..
…Չգիտես արևից, ավելորդ քաշից, թե կատարած ծանր աշխատանքից էր, որ տղամարդու ճարպոտ դեմքից հոսում էր աղի քրտինքը, լցվում աչքերի մեջ , ստիպում այն կկոցել, ու այդ ճարպոտ մսագունդը այս էլ քանի անգամ ձեռքերը օճառով մանրակրկիտ լվանում էր ու փորձում կիսափակ աչքերով ստուգել, մաքուր է, թե ոչ: Վերջում էլ , համոզվելու համար, որ մաքուր է, մոտեցրեց մսոտ քտին ու հոտ քաշեց ու փնթփնթաց.
_Էս ոչխարի հոտն էլ մարդու ձեռքերին որ կպչում է, էլ պրծում չկա, դրա համար էլ ոչխարի մորթը չեմ սիրում…
Մեջբերել
Re. Արևի գինը
Միայն Սիրուն է երաժշտությունը զիջում, բայց և Սերն էլ մեղեդի է...
Ես և Դու՝ Մի Ենք՝ Մի-Մի Աշխարհ Ենք, Հավերժի Ճամփորդներ...
Re. Արևի գինը
Էջանիշներ