Լուսաբեր

Սեպտեմբերն եմ ուզում գա, էլի ծաղիկներով, սպիտակ բրոշկով, կիսաշրջազգեստով, հա մեկ էլ կարևոր դարձած սպիտակ նասկիները... կարոտել եմ դպրոց եմ ուզում: Առաջին դասարանիս սեպտեմբերը հիշեցի, նստել էի մի տղայի մոտ. մեծ-մեծ ականջներ ուներ Հետո դարձավ մոտ ընկերներիցս մեկը: Դպրոցում ընկերներս տղաներն էին ու մինչև օրս այդպես է Ի՞նչ մեղքս թաքցնեմ, իրենց հետ ավելի հեշտա, անկեղծ ու պարզա ամեն ինչ:
Տիկնիկայի բեմականացումներն եմ հիշում վա՜յ բա Գարնան տոնները, թաց ջնջոցներով իրար խբելներս, հոգնեցուցիչ, բայց պարտադիր դարձած հերթապահությունները դասերից հետո,դասամիջոցներին իրար հրմշտելներս, որպեսզի շուտ հասնենք ճաշարան ամեն կիսամյակի բացումը դպրոց նոր ծաղիկ տանելը / դասարանները ավելի շատ ծաղկանոցի էր նմանվում , առաջին ու միակ սերս Վալենտինի տոներին գաղտնի թերթիկները /էն ժամանակ
էտ ծրարներից չկար , ու էլի նման բարի հուշեր
Մեկ էլ մենք մի կոմունիստ ուսուցիչ ունեինք պատմության, բոլորս բողոքում էինք, զզվում էինք էտ դասի ժամերից,բայց ասեմ, որ հիմա մենակ Ը. Հակոբյանին եմ լավ հիշում,որովհետև մեզ տանջում էր ու մեր շրջանի համարյա բոլոր պատմամշակութային կոթողնեն էր տարել արշավների:Իրա շնորհիվ գիտեմ ու տեսել եմ շատ վայրեր որոնց մասին հիմա երազում են մեր զուգահեռի երեխաները:Ի դեպ էն ժամանակ ջի ջիլ էին անում մեզ որ իրենք ազատ էին ու ստիպված չէին այդքան տանջվել սարեր մագլցել և այլն:Դե հիմա էլ ձեզ ջի ջիլ

Եվ ինչի՞ էն 10-րդ դասարանում այդքան ուրախանում դպրոցն ավարտելուց Դեռ չգիտեն երևի ինչքան լավ տեղա դպրոցը ու որքան հուշեր հենց դպրոցի հետ կապված են ունենալու: Ու որքան անհոգա լինում մարդը հենց այդ տարիներին...

Ուզում եմ էլի գա էտ ժամանակները , գոնե մի պահ, գոնե էլի ուսուցիչներս տեսնեմ, իսկ նրանք հիմա այնքան են մեծացել...
Դպրոց դասարանցիներս, շապիկված գրքերս: Կարոտել եմ ...