Mankik

Բարև Ձեզ:

Իմ կարծիքով, առաջին հերթին երեխային պետք է բացատրել, որ այդ առարկան նա սովորում է ոչ թե գնահատական ստանալու համար, այլ գիտելիքներ ձեռք բերելու, հետաքրքիր նորություններ իմանալու, մտահորիզոնը զարգացնելու: Եթե Ձեր երեխան դա գիտակցի, այլևս համոզելու կարիք չի լինի, ինձ թվում է:
Նաև իմ մոտ այնպիսի տպավորություն ստեղծվեց, որ Դուք չափից շատ եք երեխայի ուշադրությունը սևեռել գնահատականի և արդյունքների վրա: Ուսուցչուհու հետ, իհարկե, կարելի է զրուցել, բայց երեխան պետք է համոզված լինի, որ իր ուժը իր գիտելիքի մեջ է, որ եթե նա գիտելիք ունի, ապա ոչ ոք չի կարող նրան ցածր գնահատել կամ «վատություն» անել: Ինչ վերաբերում է «չհանձնարարած դասին», Դուք նշում եք, որ դասարանի կեսը չի հիշել, ար այն հանձնարարված է: Բայց մյուս կեսից, հավանաբար, գոնե մի քանիսը հիշե՞լ են, ուրեմն հնարավո՞ր էր դա հիշել: Լավ կլինի, որ Ձեր երեխան էլ ձգտի միշտ լինել այդ ուշադիրների թվում:

Հաջողություն եմ մաղթում Ձեր երեխային ուսման մեջ, հուսով եմ նա կսկսի հետաքրքրվել առարկայով և հարուստ գիտելիքներ ձեռք կբերի:

Խորհուրդ կտամ ավելի քիչ միջամտել երեխայի գնահատականների հետ կապված հարցերին: Բնագիտության առարկայի դասագրքից /մյուսներին էլ է վերաբերում/ թող կարդա օրվա դասը, ու դրանից հետո տվեք այլ աղբյուրներ: Օրինակ` գիտահանրամատչելի ամսագրեր, հոդվածներ, այլևայլ նյութեր: Տվյալ դասը իր համար վերածեք մի հետաքրքիր պրոցեսի և վերջ: Միշտ հեռվից հետևեք գնահատականներին: Մի՜ շոշափեք ցավոտ հարցեր:
Ուսուցչուհու հետ երբեմն խոսեք մյուս երեխաների մասին, և նա կսկսի խոսել ... Ձեր երեխայի մասին:

Շնորհակալություն: Ճիշտ եք ասում, գնահատականի վրա պետք չէ ուշադրություն դարձնել: Դա ասվել է երեխային առաջին դասարանից, ասվում է մինչեւ հիմա: Երբեւիցե չեմ բարկացել, նախատել, կամ ամոթանք տվել: Երեխան երբ դպրոցից դուրս է գալիս միշտ ընդունում եմ գրկաբաց ու համբյուրներով: Բայց առաջին իսկ հայացքից արդեն երեւում է, թե ինչ տրամադրութամբ է նա դուրս գալիս դպրոցից:
Երեխան անպիսի մի անձնավորություն է, որը անգամ ծնված պահից ոչ միայն սեր, այլեւ գովասանք է ակնկալում : Դպրոցում իր գովասանքը աշակերտը ստանում է իր կատարած աշխատանքի դիմաց: Այն երեխաները, որոնք սովորել չեն սիրում, իրենց համար միեւնույն է թե ինչ կստանան, չեն հուզվում գանհատականներից: Սովորող ցանկացած երեխա, դուրս է գալիս դպրոցից հուզված, երբ իր աշխատանքը հարկին չի գնահատվում:

Գիտեք անգամ օրինակով եմ Նելլիին բացատրել, որ գնահատականը այնքան էլ մեծ նշանակություն չունի իր գիտելիքների աշխարհում: Դպրոցը միայն առիթ ու հնարավորություն է տվյալ գիտելիքը ստանալու համար: Օրինակ, բնագիտության դասը այդքան պարապելու շնորհիվ նա դարծել է հաճելի ու հետաքրքիր զրուցակիր շրջապատի համար: Նա իր մտքերը շարադրում ու խոսում է իր սովորած թեմաններով:
Միեւնույն է նա երեխա է, եթե երկու տարեկանը իր գովասանքների դիմաց կոնֆետ է ակնկալում, այս տարիքի երեխան էլ գնահատական է ակնկալում:
ԿԱՆ ՄԱՆԿԱՎԱՐԺՆԵՐ, ՈՐ ԻՐՈՔ ՀԱՍԿԱՆՈՒՄ ԵՆ ՍԱ: