Anulik.Sh

Ես քո ջերմ շունչը զգում եմ, Սե՛ր իմ…
Զգում եմ այնժամ,
Երբ մատներիցս կարոտ է կաթում…
Երբ մենակության գարշելի հոտն է քիթս ծակծկում…
Ու այդժամ, Սե՛ր իմ,
Ուզում եմ պոկել հատակը հոգուս,
Այն թախծոտ հոգուս,
Որ չունի պատեր, նույնիսկ առաստաղ,
Միայն մի հատակ, այն էլ մոգական,
Հատակ՝ հորինված միմիայն որպես թախծիս ապաստան…
Իմ արցունքներից մանում եմ կարոտ,
Սրտիս է հասնում արցունքներիցս պոկված մի որոտ,
Որից տեղի է տալիս իմ հոգուց վախը վեհերոտ…
Արիանում եմ ու կրկին վառվում,
Ինչպես մոմերը դատարկ սենյակում,
Ուր չկա մի շունչ՝ նրանց հանգցնի…
Իսկ քո ջերմ շունչը
Խթանում է իմ այրումն ամեն օր…
Հոգուդ ամառվա տոթից խեղդվում է իմ աշուն-սիրտը…
Քո արևներից գոլորշանում է աշնան անձրևը…
Եվ գուցե մի օր ամառ հաստատվի հոգուս եզերքում.
Եզերքում, քանզի խորությանս մեջ
Այն կկործանվի իմ սառնությունից,
Որը ծնվել է ստից, կեղծիքից…
Ինձ դավաճանող վառ ԱՄԱՌՆԵՐԻՑ