Քամելեոնիզմ...
Ուրիշ ավելի դիպուկ բառ ուղղակի չգտա: Երբ գնում ենք Հայաստանից դուրս, ծանոթանում ենք այլ կենցաղավարության կանոնների, աշխատում ենք վարվել այնպես, ինչպես ընդունված է այդ երկրում: Ու եթե այնտեղ ծանոթ հայ է լինում, ապա իր սրբազան պարտքն է համարում մեկ առ մեկ ծանոթացնել տեղի սովորություններին, պահելաձևերին, ընդունված և շատ դեպքերում չգրված կանոններին: Եվ սկսում ենք շարժվել իրենց օրենքներով: Լավ, սա հասկանալի է, գնացել ես հյուր պետք է հյուրընկալող տան օրենքներով շարժվես...
Բայց այս օրենքը գլխիվայր շուռ է գալիս, եթե արտասահմանցին է գալիս Հայաստան... Օրինակ եթե ավստրիացի է, ապա չգիտես ինչու նորմալ համարենք որ սեղանի շուրջ նստած, կներեք արտահայտությանս, պետք է ԽՆՉԻ...Կամ կարող է կոշիկները պարբերաբար հանել հագնել: Իսկ մենք չգիտես ինչու դա նորմալ ընդունում ենք, քանի որ իրենց մոտ այդպես է: Ստացվում է, որ ցանկացած դեպքում հարմարվում ենք արտասահմանցուն: ԻՍԿ ԻՆՉՈՒ? Ինչու չենք ասում հարգելիս ՄԵԶ ՄՈՏ ընդունված չէ սեղանի մոտ քիթը մաքրել, զբաղվել կոշիկների հանել-հագնելով և այլն? Դրսից եկածին ինչու համար ենք սարքում կիսակուռք? Մեզ նման մարդ է ընդամենը, Քարահունջից լրիվ անտեղյակ և մի քանի դար առաջ ծառերից նոր իջած` ինչպես սիրում ենք բնութագրել մյուս ազգերին: Հետևաբար ինչու ենք մեզ դնում ծառից դեռ չիջածի տեղ և զբաղվում ՔԱՄԵԼԵՈՆԻԶՄՈՎ???