Սուտ է, երբ ասում են, թե ցավը ժամանակի ընթացքում բթանում է: Սուտ է, երբ ասում են, թե ցավը անցողիկ կատեգորիա է: Ցավը միշտ նույնն է մնում, մարդն է ավելի ուժեղ դառնում դրան դիմանալու համար: Ուզում եմ ուժեղ լինել:
Ռիբ, ուժեղ լինելու համար բավականա ունենաս ուժեղ կամքի ուժ ու մեծ ցանկություն երևի էլի
Բել, իսկ ես հավատում եմ, որ ժամանակը բուժում է վերքերը: Ուղղակի այդ վերքերի տեղերում երբեմն խորը սպիներ են մնում: Ես ինքս կորստի մեծ ցավ եմ ապրել՝ կարծելով, որ այդ ցավը ինձ երբեք չի լքի: Բայց ժամանակի հետ զգում եմ, որ ցավը մեղմանում է, մնում է կյանքի անբեկանելի կամքին ենթարկվելու և համակերպվելու գիտակցությունը: Ճիշտ է, երբեմն նույնիսկ ինքս ինձնից ամաչում եմ, որ ցավը նույն խորությամբ չեմ զգում, բայց ինչ արած, կյանքը կյանք է, նա մեզ սովորեցնում է ապրել, ինչքան էլ դժվար լինի...
կան բաներ որ ցանկանում ես մոռանալ , երբեք չմտածել նրա մասին ու մոռանալ հնարավորինս շուտ: հարցը այն չէ դու ունես կամքի ուժ թե ոչ հարցը նրանում է թե արդյոք կարող ես մոռանալ հանել մեջիցդ են ամենը ինչը քեզ ցավ է պատճառում : չե ետքան ել հեշտ չի մոռանալ ցավը : համաձայն եմ որ ցավը բթացնոււմ է մարդու ուղեղը ու ստիպում որ դիմանաս այն ամենին ինչին չես սպասում :