Տխուր ձիուկը
Հաղթանակ զբոսայգին մարդաշատ էր: Բոլորը վազվզում էին, ինչ որ բան էին գտնում ու զվարճանում: Դե հենց դրա համար էլ եկել էին: Ու ոչ ոքի երևի չէր հետաքրքրում, թե այգու սպիտակ ձիուկն ու պոնին ինչու են տխուր: Սկզբում ձիուկին տեսա՝ անչափ հոգնած ու տխուր կանգնած էր: Երբ նայեցի աչքերին մեղմորեն խոնարհվեց, աչքերը հառեց ներքև... կարծես ուզում էր թաքցներ իր վիշտը : Ոնց որ թե ուզում էր ասել ես քո հավեսը չուեմ մեկա դու էլ ինձ չես հասկանում: Չգիտեմ, միգուցե բոլոր ձիերն են այդպիսին, բայց ինձ թվում է ես չեմ սխալվում: Նա անչափ տխուր էր ու ճնշված: Բոլորը շուրջն ուրախանում ու զվարճանում են, իսկ ինքը կանգնած է կապված ու անազատության մեջ: Երևի երազում է իր համար վազվզել ազատ՝ սարերով ձորերով մարդկանցից հեռու... բայց բախտը չի բերել, նրան կապել են ու ստիպում են առավոտից իրիկուն սրա նրա հաճույքի համար կառք քշել...
Խեղճ կենդանի, երանի խոսել իմանար, ասեր իր սրտի եղածը: Նա երևի խոսում է, բայց իր լեզվով, խոսում է, բայց մարդը նրան չի հասկանում: Որովհետև մարդը իր նմանի հետ է խոսում, իսկ այս խեղճը հեռու է իր նմաններից և ոչ ոք չունի, որի մոտ կարող է խոսել բողոքել, կիսվել...
Մի պահ պատկերացրեցի, եթե ինձ այդպես բռնադատեին ինչ որ ինձանից մեծ քաղաքակիրթ ուժեղ արարածներ, ինչ սարսափելի կլիներ... :Ինչքան վատ է անազատության մեջ: Երբ ինձ ինչ որ հասարակ բան են ստիպում անել միանգամից ներսումս ըմբոստություն է բարձրանում «ո՛չ դուք ոտնձգություն եք անում իմ իրավունքների դեմ», միանգամից ուզում եմ մերժել, հրաժարվել , փախչել.... ու գրեթե միշտ ունեմ այդ հնարավորությունը: Իսկ այս ձիուկը չունի... նա չի կարողանում խոսել ,նրան ոչ ոք չի հասկանում...
Մարդ արարածը իսկապես, որ ամենադաժանն է բնության մեջ: