Սլիմ
Ես անմեղ չեմ, երկնքից չեմ, երկրային եմ
04.07.2009, 13:21 (4653 Դիտումներ)
Հանդիպեցինք... Երկուսս էլ կարոտել էինք իրար, բայց սառը բարևեցինք ու սկսեցինք քայլել: Ոնց էի ուզում գրկել, զգալ ջերմությունը ինձ արդեն հարազատ մարմնի, բայց վիրավորված էի... ոնց ասեցիր? - փողոցային զզվում եմ քո անցյալից: Փողոցային չեմ, էտ գիտեմ, անցյալ, արտառոց անցյալ էլ չունեմ, ինչ անցյալ եթե իմ առաջինն ես եղել, հասկանում եմ որ վախենում ես, հասկանում եմ որ տարիքդա խոսում, հասկանում եմ ամեն ինչ, դրա համար էլ լռում եմ:
Ինչքան հեգնանք ու ատելություն կար խոսքերիդ, շարժուձևիդ ու շպրտածդ հայացքների մեջ: Խոսքերդ մեխվել էին ուղեղիս մեջ, ինչքան ես ինձ ցավացնում, ինչքան ցինիզմ կա քո մեջ: Հասկանում եմ էտ ամեն ինչը, բայց էլի սիրում եմ, չգիտեմ ինքնասիրությունս որտեղ կորցրեցի, չգիտեմ ինչի եմ ինքս իմ հետ անմարդկային վարվում, միշտ ատել եմ ցանկացած տիպի թուլություն, հիմա ոնց որ կախվածություն ունենամ քեզանից: Նստած դիմացս նայում ես կողքի սեղանի աղջիկներին, հետո աչքերիս, ինչ ես ուզում տեսնել, արցունքներ? Հոգնել եմ լացելուց, էլ արցունք չի մնացել: Հետո էլ ասում ես հասկացի չեմ կարա քո հետ մնամ, ինձ էնպիսի աղջիկա պետք, որ տղաներից մենակ ինձ ճանաչիԼացեմ , խնդամ, չգիտեմ, ուզում էի շուտ դուրս գալ, լիքը մարդ կար, այ դէ թքած ով կար, լացեցի, գլուխս կորցրեցի, քեզ էի կորցնում: Արագ քայլերով սկսեցի հեռանալ քեզանից, երբ շրջվեցի հետևիցս սկսեցիր գալ, մեխանիկորեն հավանաբար, հետո ձեռքս բռնեցիր, հետո պինդ գրկեցիր, սրբեցիր արցունքներս ու ասեցիր որ սիրում ես... Հետո հասկացա, երբ շրջվեցի թևերս տեսար ու հասկացար որ ես քո փչացած հրեշտակն եմ, որ առանց ինձ աշխահդ ոչ դժոխք, ոչ էլ դրախտ, ուղակի աշխարհ կլինի.
Նայել անձնագիրը
Նշել այս բլոգն ընթերցված
