Անուկապատում

Շատ ճիշտ ես: Բրավո:
Ինքս էլ աղտոտում եմ, քանի որ...ինձ չվերաբերող մի բլոգում, մականունս մէջբերւում ու հայհոյւում եմ: Ես այդպիսիներին անպատասխան չեմ թողնի, մանաւանդ երբոր «Ակումբի» կանոնադրութիւն ասուածը չի գործադրւում այդտեղ, ու ... չգիտես ինչից դրդուած, ոմանք ...: Ուստի՝ ոչ մարդկային վերաբերմունքին մարդկային վերաբերմունք չի կարելի ցուցաբերել, մանաւանդ որ Յիսուս չեմ, ու պատրաստ չեմ անընդհատ երես ցուցնել ապտակողներին:

Պանդուխտ-ի խոսքերից

...Ուստի՝ ոչ մարդկային վերաբերմունքին մարդկային վերաբերմունք չի կարելի ցուցաբերել, մանաւանդ որ Յիսուս չեմ, ու պատրաստ չեմ անընդհատ երես ցուցնել ապտակողներին:

Համաձայն չեմ։ Ամեն վայրահաչության համանման ձևով արձագանքելու դեպքում մարդ ինքն իրեն դատապարտում է մշտապես դրանով զբաղվելուն։ Չե՞ս նկատել, որ էդպես վարվելով՝ էդպիսի գրառումները սովորաբար չեն դադարում, այլ հակառակը՝ շատ դեպքերում է՛լ ավելի են խթանվում ու շարունակվում ավելի կատաղի թափով։ Թունոտ գրառումներին նույն ձևով պատասխանելով՝ առատորեն սնում ես դրանք։ Փորձիր հանգիստ անտեսել, կտեսնես, որ արդյունքն ավելի գոհացուցիչ կլինի։ Բայց դա պետք է անել ոչ թե մի կերպ զսպված կատաղությունից կանաչելով ու ատամները կրճտացնելով, այլ իսկապես ներքուստ ինքդ քեզ հանգստացնելով։ Ես էդպես վարվելով մինչև հիմա դեռ ոչ մի անգամ չեմ փոշմանել, մինչդեռ հակառակի դեպքում, որպես կանոն, փոշմանել եմ։ Ընդամենը պետք է ազատվել «խոսքի տակ մնալու» անհեթեթ բարդույթից՝ գիտակցելով, որ ամեն լռություն խոսքի տակ մնալու նշան չէ։

Խոսքն իմ անմեղ բլոգի մասի՞ն է:

Մեկ հարց ևս. Անահիտ, չլինի՞, թե վայրահաչություն ասելով, նկատի ես ունեցել բլոգիս գրառումներից մեկը:

Մարկիզ-ի խոսքերից

Խոսքն իմ անմեղ բլոգի մասի՞ն է:

Խոսքը շատերի մասին էր, այդ թվում և քո։

Մարկիզ-ի խոսքերից

Մեկ հարց ևս. Անահիտ, չլինի՞, թե վայրահաչություն ասելով, նկատի ես ունեցել բլոգիս գրառումներից մեկը:

Եթե նկատել ես, «վայրահաչություն» բառն օգտագործել եմ Պանդուխտի հետ խոսելիս, իսկ թե իր մասին ով էր վայրահաչել կամ ասել էնպիսի բան, որն ինքը վայրահաչություն էր որակել, տեղյակ չեմ, չեմ կարդացել էդ գրառումները, բայց դե շատ կան էդպիսի գրառումներ։ Իսկ դրանց վայրահաչություն լինել–չլինելն անձամբ ինձ համար նրանով չի որոշվում, թե որքանով է համապատասխանում իրականությանը, կամ թե որքանով եմ ես համաձայն այդ մտքերին։ Արտահայտման ձևն է դա որոշում։ Նկատի ունեմ՝ ինձ համար։

Տեսնես բոլորը հերթով գալու են ու հարցնե՞ն, թե ինչքանով եմ իրենց նկատի ունեցել։

Ուլուանա-ի խոսքերից

Խոսքը շատերի մասին էր, այդ թվում և քո։

Ինչևէ, հնարավոր է, որ խոսքն իմ բլոգի մասին էլ է: Ընդհանուրի մեջ նկատի ես ունեցել նաև իմը:

Հետաքրքիրն այն է, որ Պանդուխտի գրառմանը այնպես ես պատասխանել, կարծես երկնքից իջած հրեշտակ է, որին ամեն քայլափոխի ոտքի տակ են տալիս: Այնինչ, թույլ տուր հայտնել, որ բոլգումս (որի մեջ այո թարախ էլ կա, իհարկե, ոչ այնքան շատ՝ մեկ-երկու գրառում) կատարված գրառումներից մեկին, որտեղ ընդհանրապես որևիցե մեկի մասին վատ բան չկա գրված, որևէ մեկին իրականում չեմ վիրավորել կոնկրետ, հանկարծ մեկնաբանություն է հաջորդում, որտեղ ասվում է, որ ոմն կեղծ հայրենասեր «թքում է իմ երեսին»: Մի ուրիշը լիներ, մեծ պատմություն կսարքեր, բայց ես անգամ պատասխան վիրավորանք չեմ էլ հասցրել:

Հետո հանկարծ գալիս է Դորիանը ու, փորփրելով բլոգս, նույն այդ գրառման տակ մեկնաբանություն է գրում, որին ես պատասխանում եմ (թարախ չկա Դորիանին ուղղված պատասխանիս մեջ՝ չնայած չգիտեմ ինչու Դորիանն ինձնից նեղացել է): Եվ այստեղ հայտնվում է նույն այդ անբարոյականը (իսկ ինչպես կոչել մի մարդու, ով զրուցակցի կամ թեկուզ հակառակորդի, թշնամու ծնողի մասին է վիրավորական արտահայտություն անում) ու հայհոյում և ինձ, և Դորիանին:

Եթե ժամանակ ունենաս և, իհարկե, տհաճությամբ կարդաս այդ գրառման մեջ տեղ գտած մտքերը, արտահայտությունները, կտեսնես, որ այդտեղ շատ հանգիստ երկխոսություն է ծավալվել մի քանի հոգու կողմից:

Իհարկե, ամեն ինչ սկսվեց նրանից, որ կեղծ հայրենասեր ու անբարոյական Պանդուխտը ամենայն հավանականությամբ հաճախ ունենում է հետապնդման, վերաբերման զառանցական մտքեր և գրառումս վերագրեց անձամբ իրեն:
Եվ այս մարդը ամոթի նշույլ չունի: Դու գրառում ես կատարում իմ ու մյուսների «թարախ» գրառումների մասին, իսկ այդ ... -ը
հրեշտակի թևեր առած իջնում է քո բլոգում ու անմեղ բաներ է գրում: Դե դու էլ, իհարկե, հաշվի չառնելով, որ այդ մարդը բլոգների ստեղծման օրվանից ամենահայհոյախառն, ամենավիրավորական, ամենազզվելի մեկնաբանությունների հեղինակն է, բարի խորհուրդներ ես տալիս խեղճին.
- Բա, գիտե՞ս Պանդուխտ ջան, մի պատասխանիր վայրահաչություններին:

Կոշմառ: Ու՞ր է օբյեկտիվությունը:

Մյուս կողմից էլ մտածում եմ՝ գուցե լավն էլ սա էր, թե չէ միայն Ակումբի գրառումներով, փաստորեն, դժվար էր լիարժեք պատկերացում կազմել այն մասին, թե ում մեջ ինչքան մաղձ ու ատելություն կա դիմացինի նկատմամբ։ Իսկ ես սիրում եմ մարդկանց խորությամբ ուսումնասիրել։

Լավ, պարզ է: Խորությամբ ուսումնասիրեցիր ու լիարժեք պատկերացում կազմեցիր, թե որքա՜ն մաղձոտ ու ատելությամբ լցված անձնավորություն եմ:

Շնորհակալություն: Ցտեսություն Ձեզ:

Մարկիզ-ի խոսքերից

Ինչևէ, հնարավոր է, որ խոսքն իմ բլոգի մասին էլ է: Ընդհանուրի մեջ նկատի ես ունեցել նաև իմը:

Հետաքրքիրն այն է, որ Պանդուխտի գրառմանը այնպես ես պատասխանել, կարծես երկնքից իջած հրեշտակ է, որին ամեն քայլափոխի ոտքի տակ են տալիս: Այնինչ, թույլ տուր հայտնել, որ բոլգումս (որի մեջ այո թարախ էլ կա, իհարկե, ոչ այնքան շատ՝ մեկ-երկու գրառում) կատարված գրառումներից մեկին, որտեղ ընդհանրապես որևիցե մեկի մասին վատ բան չկա գրված, որևէ մեկին իրականում չեմ վիրավորել կոնկրետ, հանկարծ մեկնաբանություն է հաջորդում, որտեղ ասվում է, որ ոմն կեղծ հայրենասեր «թքում է իմ երեսին»: Մի ուրիշը լիներ, մեծ պատմություն կսարքեր, բայց ես անգամ պատասխան վիրավորանք չեմ էլ հասցրել:

Հետո հանկարծ գալիս է Դորիանը ու, փորփրելով բլոգս, նույն այդ գրառման տակ մեկնաբանություն է գրում, որին ես պատասխանում եմ (թարախ չկա Դորիանին ուղղված պատասխանիս մեջ՝ չնայած չգիտեմ ինչու Դորիանն ինձնից նեղացել է): Եվ այստեղ հայտնվում է նույն այդ անբարոյականը (իսկ ինչպես կոչել մի մարդու, ով զրուցակցի կամ թեկուզ հակառակորդի, թշնամու ծնողի մասին է վիրավորական արտահայտություն անում) ու հայհոյում և ինձ, և Դորիանին:

Եթե ժամանակ ունենաս և, իհարկե, տհաճությամբ կարդաս այդ գրառման մեջ տեղ գտած մտքերը, արտահայտությունները, կտեսնես, որ այդտեղ շատ հանգիստ երկխոսություն է ծավալվել մի քանի հոգու կողմից:

Իհարկե, ամեն ինչ սկսվեց նրանից, որ կեղծ հայրենասեր ու անբարոյական Պանդուխտը ամենայն հավանականությամբ հաճախ ունենում է հետապնդման, վերաբերման զառանցական մտքեր և գրառումս վերագրեց անձամբ իրեն:
Եվ այս մարդը ամոթի նշույլ չունի: Դու գրառում ես կատարում իմ ու մյուսների «թարախ» գրառումների մասին, իսկ այդ ... -ը
հրեշտակի թևեր առած իջնում է քո բլոգում ու անմեղ բաներ է գրում: Դե դու էլ, իհարկե, հաշվի չառնելով, որ այդ մարդը բլոգների ստեղծման օրվանից ամենահայհոյախառն, ամենավիրավորական, ամենազզվելի մեկնաբանությունների հեղինակն է, բարի խորհուրդներ ես տալիս խեղճին.
- Բա, գիտե՞ս Պանդուխտ ջան, մի պատասխանիր վայրահաչություններին:

Կոշմառ: Ու՞ր է օբյեկտիվությունը:

Մարկիզ, իմ՝ Պանդուխտին տված պատասխանի մեջ նրա նկատմամբ որևէ վերաբերմունքի նշան չկար՝ ոչ դրական, ոչ բացասական։ Ես իմ մեկնաբանությամբ ընդամենը իմ վերաբերմունքն էի հայտնել որոշակի երևույթի նկատմամբ ընդհանրապես։ Ու համարում եմ, որ դա կիրառելի է ցանկացած մարդու դեպքում։ Ով էլ լիներ էդ պահին Պանդուխտի տեղը՝ դու կամ ցանկացած ուրիշը, նույն բանն էի ասելու, քանի որ ես դա չէի ասում՝ ելնելով տվյալ մարդու բարոյական հատկանիշներից ու արարքներից։ Ես իմ տեսակետն եմ ասել, իսկ թե այն ինչքանով ընդունելի կլինի, ինչքանով կվերաբերի տվյալ մարդուն, թող ամեն մարդ ինքը որոշի։ Ուղղակի ինքն էր գրել, իրեն էի պատասխանել։

Ես Պանդուխտի գրառումներին վաղուց եմ ծանոթ, ու շատ լավ գիտեմ, որ ոչ ինքն է հրեշտակ, ոչ էլ իրեն փնովողները։ Թե՞ ես էլ պիտի շան լափը թափեի Պանդուխտի գլխին, որ բոլորը գոհ լինեին։

Չեմ հասկանում, իրոք էդքան դժվա՞ր է ապրել առանց իրար վրա թույն թափելու։ Հնարավոր չի՞ քննադատել, բայց միաժամանակ չկծել ընդդիմախոսիդ։ Փորձեք, էլի, էսօր չստացվի, մեկ էլ տեսար՝ վաղը ստացվեց։ Բայց սենց թույնի մեջ խեղդվելով ապրել չի լինի ախր։ Ամեն անգամ էս անտեր բլոգը բացելիս նախօրոք արդեն մտածում եմ՝ տեսնես էս անգամ ո՞վ ա ում վրա թույն թափած լինելու...

Մարկիզ-ի խոսքերից

Լավ, պարզ է: Խորությամբ ուսումնասիրեցիր ու լիարժեք պատկերացում կազմեցիր, թե որքա՜ն մաղձոտ ու ատելությամբ լցված անձնավորություն եմ:

Շնորհակալություն: Ցտեսություն Ձեզ:

Խնդրեմ... Նեղացավ–գնաց։
Քեզ վիրավորելու ցանկություն բնավ չունեի, Մարկիզ, ազնիվ խոսք։ Բայց որ վերջերս գրառումներդ հաճախ են թունոտ լինում, չեմ կարող ժխտել։ Ինձ թվում է՝ ինքդ էլ գիտես, որ էդպես է։ Եթե քեզ չհարգեի, գուցե ավելի նորմալ վերաբերվեի նմանատիպ գրառումներդ։ Իրոք ցավում եմ, որ էդ ախտը քիչ–քիչ բոլորին վարակում է...

Ուլուանա ջան, կարծում եմ՝ այստեղ հարցի մի քիչ ավելի խորն է: Նույն այն մարդիկ, որոնց գրառումներում այսօր կարելի է հանդիպել այն տարրերին, որ դուր որակում ես որպես «կծողական» կամ «թունոտ» (ոչ առանց հիմքի),նախկինում այդպիսին չեն եղել: Մարկիզն էլ, ես էլ, ուրիշ շատ շատերն էլ բանավեճի ժամանակ դիմացինին վիրավորելու ցանկություն բնավ չենք ունեցել: Հիմա էլ, բնականաբար, ցանկացած նորմալ, տրամաբանական, կիրթ բանավեճ գերադասելի է ցանկացած լեզվակռվից: Սակայն այդ բանավեճերը ընթանում են անընդհատ նույն բանի մասին, անընդհատ նույն ընթացքով: Ինչքա՞ն կարելի է նույն մարդուն կրկնել նույն բանը: Փակ շրջան է ստացվում: Մեկ անգամ, երկու անգամ, երեք անգամ... Տրամաբանությամբ և կիրթ տոնով դու չե՛ս կարող դիմացինիդ հետ խոսել: Հասկացնել չես կարողանում. դա քեզ համար պարզ է դառնում նույն շրջանով արդեն քանիերորդ անգամ անցնելուց հետո: Բնականաբար՝ կհակաճառես, որ չես կարողանում ոչ միայն հասկացնել, այլև դու ինքդ հասկանալ, և, ի վերջո, ընդունիր, որ գուցե դու՛ ես սխալը: Ճիշտ կլինես: Ես պատրաստ եմ ընդունելու, որ ես սխալ եմ, սակայն միայն եթե դա ինձ ապացուցվի վերոհիշյալ տրամաբնված ու կիրթ ձևով: Միայն ուրախ կլինեմ իմ սխալ իմացածը ճիշտ գիտելիքով փոխարինելու համար: Պարզապես փորձը ցույց է տալիս, որ դա հնարավոր չէ («Ակումբի» շրջանակներում և շատ նեղ մի բաժնում, իհարկե): Քո սեփական կիրթ գրառմանն ի պատասխան չափազանց հաճախ կարդում ես մի որևէ անտրամաբանական, անձնական հարցեր շոշափող, ֆանտաստիկ միտք: Մտքի ծաղր, ոչ թե միտք: Ես բնավ էլ «մտքի գերագույն դատավոր» լինելու նկրտումներ չունեմ. քավ լիցի. բայց դե ինձ էլ այնքան տխմար չեմ համարում, որ մտածեմ, թե տվյալ կամայական գրառման մեջ իմաստուն գաղափարը կար, ուղղակի ես չտեսա: Եվ եթե անգամ ես այնքան կույր եմ, որ ի վիճակի չեմ տեսնելու դա, խնդրում եմ՝ թող ինձ դա բացատրեն առավել մատչելի լեզվով: Ես այդպես եմ վարվում. փորձում եմ հնարավոր ամեն կերպ ներկայացնել կամ հիմնավորել իմ միտքը: Բայց դե գալիս է մի պահ, որ բոլոր միջոցներդ սպառվում են, բոլոր փաստարկներդ՝ ընկնում ջուրը, ու քեզ էլ ոչ մի բան չի մնում, քան լռելը,կամ, ասենք, բլոգները վերածելու այն բանի, ինչ որ են հիմա, ըստ քեզ: Իսկ ես լռել չեմ սիրում: Կլռեմ, եթե բանավեճի ընթացքում ինձ ապացուցեն, որ ես սխալ եմ: Իսկ սեփական անսխալականության դոգմա չունեմ, իրոք: Ի վերջո՝ այն համոզմունքները, որ հիմա ունեմ, ի սկբանե չեն եղել մեջս, այլ առաջացել են նման քննարկումների ու սեփական դիտարկումներիս արդյունքում: Եվ գրում ես՝ քո համոզմունքների, իմացությունների, տվյալների վրա հիմնվելով, գրում ես դու՛, գրում են քե՛զ: Քո՝ դիմացինիդ հետ բանավեճը ինքնանպատակ չէ, այլ իր խորքում հիմնված է հենց այդ գաղափարական հակասության վրա: Տեսականորեն:

Միայն ուրախ կլինեմ, եթե քո նշած մթնոլորտը ցրվի: Սակայն քանի դեռ կան իմ նորմալ գրածին աննորմալ վերաբերմունք ցուցաբերող մարդիկ, ես չեմ լռելու: «Մյուս այտը դեմ տալու» կամ «թշնամուն սիրելու» սկզբունքը ինձ համար չէ («թշնամի» բառը խնդրում եմ դիտարկել զուտ որպես աստվածաշնչյան մեջբերում):

Էս ինչքան գրեցի ու ինչ ճոռոմ :

Ուլուանա ջան, կներես իհարկե, եթե կոպիտ հնչի, բայց այս տողերից իմ սիրտը խառնեց:

Հասկանում եմ, երբ մարդու սիրտն անտանելի խառնում է, փսխումն անխուսափելի է, բայց դրա համար զուգարան կա, չէ՞, ի՞նչ պարտադիր է հյուրասենյակում բոլորի ներկայությամբ փսխել հատակին, որ մյուսների սիրտն էլ սկսի խառնել գարշահոտից...
Թե՞ մենակ իմ սիրտն է խառնում էդ հոտից...

Անահիտ ջան, մի բան մոռացա ասել: Դու կարդու՞մ ես ակումբցիների այլ բլոգներում (օրինակ՝ LJ- ում) տեղ գտած պոստերն ու մեկնաբանությունները: Երևի կարդում ես: Հետաքրքիր է քո կարծիքը դրանց մասին (նկատի ունեմ քաղաքականությանը վերաբերվող գրառումները): Վերջիվերջո, նրանք էլ են ակումբցիներ: Գալիս են այստեղ «ուսումնասիրություններ» կատարում, գնում այնտեղ անհարկի ու զզվելի ոճաբանությամբ գրառումներ կատարում ընդդիմադիր (լևոնական) ակումբցիների մասին: Հետո էլ պատճառաբանում, թե բա գիտե՞ք՝ սա իմ բլոգն է, այստեղ ես ինչ կուզեմ, կգրեմ: Գիտե՞ս ինչն է ավելի շատ ջղայնացնում, որ այդտեղ բացարձակ ոչ մի օբյեկտիվություն չկա: Համոզված եմ՝ դու ինքդ էլ հաճախ կարդում ես այդ գրառումներն ու ամեն ինչին շատ լավ ծանոթ ես: Զզվելի է, երբ մի քանի աղջկանով (չեն էլ ամաչում) զազրախոսում են հենց իրենց «ընկերների»՝ ակումբցիների մասին, շատ լավ գիտենալով, որ իրենց այդ ընկերներն կամ պարզապես ակումբցիները (կարևոր չէ՝ ընկեր են թե ոչ) այդ օրը կամ նախորդ օրը անարդարությունների դեմ են փորձել պայքարել՝ հաստավիզ ու անգրագետ հաստավիզներից և կիսագրագետ ու ստրուկ ոստիկաններից ծեծ ուտելով: Խնդրում եմ ասա՝ դա բարոյական նորմերի մեջ տեղավորվու՞մ է: Հատկապես, երբ նրանցից շատերը հիմնականում հրեշտակի դիմակով են ման գալիս: Իսկ ինչու՞ մի անգամ չեք հարցնում նրանցից. "ի՞նչ են արել ձեզ, աղջիկներ, այդ մարդիկ, որ դուք այսօր՝ բամբասկոտ պառավների նման հավաքվել եք իրար գլխի ու ցինիկաբար կեղտոտ, հեգանական արտահայտություններով, կեղտոտ պիտակավորումներով, ձեզ փոսի մեջ ընկածներին հանողների տեղ դրած, հեգնում, ծիծաղում եք այդ մարդկանց վրա":

Հա, ի դեպ, եթե մի փոքր ուշադիր լինես, կտեսնես, որ նրանք հաճախ նաև սադրում են: Սադրանքի նպատակն այն է, որ հաջորդ ակնթարթին իրենց վիրավորվածի, ճնշվածի, անարդարության զոհ դարձածի տեղ դնեն ու նոր թափով սկսեն այստեղ- այնտեղ ակումբի ու ակումբցիների մասին զազրախոսելը:

Հիմա մեկ հարց քեզ, շատ հարգելի Անահիտ ջան. ինչու՞ պետք է ակումբի բլոգներում դադարեցվեն «թարախ» գրառումները, եթե ակումբցիներից շատերն իրենց պահվածքով անընդհատ լարվածություն են ստեղծում՝ շատ լավ գիտենալով որ պահին, երբ սադրեն, զազրախոսեն, բամբասեն… Վերջիվերջո, որքանո՞վ է էական, թե «թարախն» ու վիրավորանքը որտեղ են տեղ գտնում՝ որ բլոգում, որ ֆորումում: Միջանձնային հարցերում դա բացարձակապես կարևոր չէ: Ճիշտ չեմ ասու՞մ:

Հասկանում եմ, որ գրածս հնարավոր է, որ ընդհանրապես քեզ չհետաքրքրի (քաղաքականությամբ չես հետաքրքրվում), բայց եթե ձգտում ենք վերացնել ակումբում առկա լարվածությունը, պետք է լինել օբյեկտիվ ու տեսնել լարվածության բուն պատճառը, հիմքը:

Ի դեպ, զարմանալի է, որ քո այս գրառմանն այսքան քիչ մարդ պատասխանեց: Բա ու՞ր են մյուսները՝ ակումբից ու ակումբցիներից այստեղ- այնտեղ ամբախ- զամբախ դուրս տվողները:

Ան ջան, լրիվ համամիտ եմ հետդ, հատկապես էս տողերի հետ

Հասկանում եմ, երբ մարդու սիրտն անտանելի խառնում է, փսխումն անխուսափելի է, բայց դրա համար զուգարան կա, չէ՞, ի՞նչ պարտադիր է հյուրասենյակում բոլորի ներկայությամբ փսխել հատակին, որ մյուսների սիրտն էլ սկսի խառնել գարշահոտից...
Թե՞ մենակ իմ սիրտն է խառնում էդ հոտից...

Ապրես

Արթգեո, իսկ դու կարդու՞մ ես:

Անահիտ ջան, մի բան մոռացա ասել: Դու կարդու՞մ ես ակումբցիների այլ բլոգներում (օրինակ՝ LJ- ում) տեղ գտած պոստերն ու մեկնաբանությունները: Երևի կարդում ես:

Մարկիզ-ի խոսքերից

Անահիտ ջան, մի բան մոռացա ասել: Դու կարդու՞մ ես ակումբցիների այլ բլոգներում (օրինակ՝ LJ- ում) տեղ գտած պոստերն ու մեկնաբանությունները: Երևի կարդում ես: Հետաքրքիր է քո կարծիքը դրանց մասին (նկատի ունեմ քաղաքականությանը վերաբերվող գրառումները): Վերջիվերջո, նրանք էլ են ակումբցիներ: Գալիս են այստեղ «ուսումնասիրություններ» կատարում, գնում այնտեղ անհարկի ու զզվելի ոճաբանությամբ գրառումներ կատարում ընդդիմադիր (լևոնական) ակումբցիների մասին: Հետո էլ պատճառաբանում, թե բա գիտե՞ք՝ սա իմ բլոգն է, այստեղ ես ինչ կուզեմ, կգրեմ: Գիտե՞ս ինչն է ավելի շատ ջղայնացնում, որ այդտեղ բացարձակ ոչ մի օբյեկտիվություն չկա: Համոզված եմ՝ դու ինքդ էլ հաճախ կարդում ես այդ գրառումներն ու ամեն ինչին շատ լավ ծանոթ ես: Զզվելի է, երբ մի քանի աղջկանով (չեն էլ ամաչում) զազրախոսում են հենց իրենց «ընկերների»՝ ակումբցիների մասին, շատ լավ գիտենալով, որ իրենց այդ ընկերներն կամ պարզապես ակումբցիները (կարևոր չէ՝ ընկեր են թե ոչ) այդ օրը կամ նախորդ օրը անարդարությունների դեմ են փորձել պայքարել՝ հաստավիզ ու անգրագետ հաստավիզներից և կիսագրագետ ու ստրուկ ոստիկաններից ծեծ ուտելով: Խնդրում եմ ասա՝ դա բարոյական նորմերի մեջ տեղավորվու՞մ է: Հատկապես, երբ նրանցից շատերը հիմնականում հրեշտակի դիմակով են ման գալիս: Իսկ ինչու՞ մի անգամ չեք հարցնում նրանցից. "ի՞նչ են արել ձեզ, աղջիկներ, այդ մարդիկ, որ դուք այսօր՝ բամբասկոտ պառավների նման հավաքվել եք իրար գլխի ու ցինիկաբար կեղտոտ, հեգանական արտահայտություններով, կեղտոտ պիտակավորումներով, ձեզ փոսի մեջ ընկածներին հանողների տեղ դրած, հեգնում, ծիծաղում եք այդ մարդկանց վրա":

Հա, ի դեպ, եթե մի փոքր ուշադիր լինես, կտեսնես, որ նրանք հաճախ նաև սադրում են: Սադրանքի նպատակն այն է, որ հաջորդ ակնթարթին իրենց վիրավորվածի, ճնշվածի, անարդարության զոհ դարձածի տեղ դնեն ու նոր թափով սկսեն այստեղ- այնտեղ ակումբի ու ակումբցիների մասին զազրախոսելը:

Հիմա մեկ հարց քեզ, շատ հարգելի Անահիտ ջան. ինչու՞ պետք է ակումբի բլոգներում դադարեցվեն «թարախ» գրառումները, եթե ակումբցիներից շատերն իրենց պահվածքով անընդհատ լարվածություն են ստեղծում՝ շատ լավ գիտենալով որ պահին, երբ սադրեն, զազրախոսեն, բամբասեն… Վերջիվերջո, որքանո՞վ է էական, թե «թարախն» ու վիրավորանքը որտեղ են տեղ գտնում՝ որ բլոգում, որ ֆորումում: Միջանձնային հարցերում դա բացարձակապես կարևոր չէ: Ճիշտ չեմ ասու՞մ:

Հասկանում եմ, որ գրածս հնարավոր է, որ ընդհանրապես քեզ չհետաքրքրի (քաղաքականությամբ չես հետաքրքրվում), բայց եթե ձգտում ենք վերացնել ակումբում առկա լարվածությունը, պետք է լինել օբյեկտիվ ու տեսնել լարվածության բուն պատճառը, հիմքը:

Ի դեպ, զարմանալի է, որ քո այս գրառմանն այսքան քիչ մարդ պատասխանեց: Բա ու՞ր են մյուսները՝ ակումբից ու ակումբցիներից այստեղ- այնտեղ ամբախ- զամբախ դուրս տվողները:

Կներես, նոր տեսա, որ էլի են մեկնաբանություններ եղել... Երեկվանից չէի ստուգել՝ ենթադրելով, որ երևի թեման արդեն հանգած կլինի։

Սուրեն ջան, հիմա էդ ամենն ինձ որպես ի՞նչ ես ասում, ճիշտն ասած, չեմ հասկանում։ Քո գրածից էնպիսի տպավորություն է, կարծես ես հենց քեզ ու հենց լևոնականների դեմ եմ արել էս գրառումս, իսկ մյուսներին, որոնք ձեզ նմանատիպ՝ իմ քննադատությանն արժանացած ոճի գրառումներ են ուղղում, շոյում ու դնում եմ գլխիս։ Գրառումս ոչ պակաս ուղղված էր նաև էդ քո նշած մարդկանց, ու կարծում եմ՝ իրենք էլ են դա հասկացել։ Ախր արդեն կարծեմ ասել եմ, էլի եմ ասում, որ գրառումս հատուկ որևէ կողմին չէր ուղղված, այլ բոլոր նրանց, ովքեր ագրեսիվ, վիրավորանքներով ու հեգնական գրառումներ են անում ցանկացած ուրիշի հասցեին՝ անկախ նրանց տեսակետներից ու նրանից, թե որին եմ ես ինքս հարում, որովհետև, կներես, բայց ինձ համար ընդունելի չի՝ «ինքն արեց, ուրեմն ես էլ իրան նույնից կանեմ ու լավ կանեմ» սկզբունքը։ Եթե քեզ համար ընդունելի է, ուրեմն էստեղ են մեր մոտեցումները տարբերվում, ու երևի արժե հենց էստեղ էլ կանգ առնել, քանի որ հետագա քննարկումն ուղղակի իմաստ չի ունենա։ Հա, ես շատ միամիտ եմ, ինչպես բազմիցս դու նկատել ես, ու միամտաբար հավատում եմ, որ ագրեսիան ոչ թե ի պատասխան ագրեսիայով կարելի է վերացնել, այլ միայն հանդարտությամբ ու երբեմն էլ պարզապես չարձագանքելով, եթե դրանից ոչ միայն օգուտ չի լինում, այլև ագրեսիան ավելի է ուժգնանում։

Քաղաքական բլոգ–գրառումները մեծ մասամբ աշխատում եմ չկարդալ, բայց երբեմն կարդում եմ ու ներվայնանում, տխրում, որ Ակումբում էսպիսի անառողջ ու անհանդուրժող մթնոլորտ է առաջացել, ու բոլորն ակնկալում են, որ լռողը, «հանձնվողը» պիտի դիմացինը լինի։ Դրա համար էլ ասում եմ՝ քանի դեռ չեք ընդունել, որ չարձագանքելը ոչ միշտ է պարտվելու նշան, էս մթնոլորտը դժվար էլ վերանա։