Բլթ
Էս քանի օրա կոկորդիս ցավից մեռնում եմ, ձենս համարյա կտրվելա...
Իսկ ես,գոնե կոկորդս բուժեմ, օգտվում եմ իրավիճակից ու զանգում ընկերներիս գժվացնում...
Մաքսիմալիստ էլ դառանք, ամեն ինչից պոկում ենք մաքսիմումը, մի քանի տարի առաջ տենց չէր, աշխատում էի բավարարվել ունեցածովս... Հիմա ագահ եմ դառել ավելի,քան կայի... Ու գնալով դառնում եմ, բայց մեծ մասամբ ոչ թե իմ համար, այլ ուրիշների... Էդ երևի մենակ իմ մոտա, չգիտեմ էլ ճիշտա, թե չէ:
Լավ խի եմ մտածում, կարևորը սեսիան կեսա ընկել,թե չէ ագահություն,եսիմ ինչ... Կարևորը սեսիանա