11.06.2009, 22:59 (4593 Դիտումներ)
Էսօր մտքովս անցավ, թե ինչու՞ են մարդիկ բողոքում:
Օրինակ մարդիկ բողոքում են ճակատագրից: Բողոքում են անհաջողություններից, բողոքում են, որ ինչ-որ բան չստացվեց: Բայց ինչու՞ են վերջիվերջո բողոքում: Ի՞նչ իմանանք, որն ա սխալ, որը՝ ճիշտ:
Օրինակ. ուսանողը բողոքում ա, որ դասախոսը իրան չնշանակեց: Բողոքում ա, որ ստիպված պետք ա մի անգամ էլ գա ու վերահանձնի: Բայց ուսանողը ի՞նչ գիտի, որ դասախոսը եթե իրան նշանակեր առաջին անգամ, ապա 3 օր հետո ինքը կգնա ոչ թե վերահանձնման, այլ ձուկ բռնելու, ու էդ ժամանակ կարթը կխճճվեր մամուռների մեջ, ինքը կմտներ ջուրը, որպեսզի հաներ կարթը ու ինքն էլ կխճճվեր մամուռների մեջ, կխեխդվեր:
Ուրեմն դասախոսը փրկեց ուսանողի կյանքը, առանց դա իմանալու: Հալա մի բան էլ խեղճից բողոքում են:
Մարդը գնում ա հարցազրույցի, իրան չեն վերցնում նախանձելի աշխատանքին: Բողոքում ա: Հա բայց ինքը ի՞նչ գիտի, որ էդ աշխատանքի տեղը ջրատաքացուցիչը մի օր փչանալու էր, ու ինքը գալու էր լվացվելու: Հոսանքահարվելու էր, մեռներ: Բայց բողոքում ա: Բողոքում ա, որ կենդանի ա:
Ի՞նչ գիտենք մենք ապագայի մասին: Ինչի՞ ենք բողոքում ներկայից, որը կերտում ա ապագան, որը մեզ անհայտ ա: Ի՞նչ կարիք կա բողոքել ու հուսահատվել մի բանից, որի հետևանքները անկանխատեսելի են:
Բողոքում են, թթվում, մռայլվում, դեմքներին նայում ես չէս ուզում փողոցով երկար քայլես:
Աչքիս արտասահմանցիները կյանքում չեն բողոքում, դրա համար էլ ժպիտը դեմքներին ա, ներվերը:
Մի բողոքեք:
Նոր հիշեցի, որ Բլոգ ունեմ, որոշեցի բլոքել գրառումս