Chelovek84

Ճակատագիր բառը մի տեսակ մատերիալիստական չի հնչում։ Բայց մատերիալիզմի սկզբունքներից բխում է, որ համապատասխան մտավոր կարողությունների դեպքում(որը հավանաբար մարդ արարածը երբեք էլ չի ունենա) կարելի է «հաշվել» ապագան։ Մատերիալիստական սկզբունքները բացառում են «հրաշքները» և «առեղծվածները» համարելով, որ ամեն ինչ տեղի է ունենում ինչ-որ օրենքով և եթե մենք ինչ-որ բան չենք հասկանում, ապա դա տվյալ փուլում գիտության բավարար չափով զարգացած չլինելու հետևանքն է։ Դե համարենք, որ գիտությունը այնքան է զարգացել, որ կարողանում է բացատրել ամեն ինչ ցանկացած մանրամասնությամբ։ Ասենք գիտությունը կարող է հաշվել, որ ելնելով տվյալ պահին հայտնի x, y, z ... n գործոններից՝ ոմն Արմենուհին գիշերը երազում տեսնելու է «չգիտեմ ինչ» ու առավոտյան արթնանալու է 8.30-ին, զանգահարելու է ոմն Արմենին, որը տվյալ պահին հայտնի a, b, c ... n գործոններից ելնելով ըստ մեգազարգացած գիտության հաշվարկների(մեգագիտությունը այնքան է զարգացել, որ 101%-ով տիրապետում է, թե մարդու ուղեղը ինչպես է աշխատում) մեքենայի ղեկին է լինելու և զանգին պատասխանելու պատճառով ըստ մեկ այլ հաշվարկի ավտովթարի է ենթարկվելու և մահանալու է։ Ստացվեց որ, ժամանակի t պահին գոյություն ունեցող x քանակի գործոններից ելնելով՝ տիրապետելով բնության մեջ բոլոր օրենքներին(նաև մարդու գլխուղեղի օրենքներին) կարելի է հաշվել թե t+n պահին ինչ է լինելու։ Ասել է թե հաշվել ապագան t+n պահի համար։ Ստացվեց, որ մատերիալիստական աշխարհում ապագան կանխորոշված է։ Աթեիստները փաստորեն պետք է ընդունեն, որ իրենց իսկ համոզմունքներից բխում է, որ այս պահին արդեն հայտնի է ասենք 10 տարի հետո իրենք լինելու են թե չէ։ Ես այս պահին չգիտեմ թե ինչի է հավասար 1245454518*545565654654 արտահայտությունը։ Բայց չիմանալը չի նշանակում է, որ ընդհանրապես «անհայտ» է թե ինչի է հավասար 1245454518*545565654654 արտահայտությունը։ Ընդամենը ուղեղիս կարողությունները չեն ներում, որ մտքում հաշվեմ։ Կրոնի պարագայում ընդունվում է, որ աստվածները և հրեշտակները միջամտում են մեր կյանքին, այդպիսով անհնար դարձնելով հաշվարկը նույնիսկ տեսականորեն, եթե չենք տիրապետում աստվածների և հրեշտակների աշխարհի օրենքներին և ժամանակի t պահին նրանց աշխարհում գործոնների ցուցակին, որոնցից ելնելով կկարողանաինք հաշվել, թե ժամանակի t+n պահին աստվածները և հրեշտակները արդյոք որոշում կնդունեին միջամտելու մեր կյանքին և ինչպիսին կլիներ այդ միջամտությունը։ Նոր կտակարանում ի դեպ «հաշվարկի» նախադեպ կա։ Հավատացյալ քրիստոնյաները կարող են հիշել, թե ինչպես Հիսուսը «հաշվեց», որ Պետրոս առաքյալը 3 անգամ ուրանալու է իրեն՝ Հիսուսին։ Այլ օրինակներ չբերեմ։ Նոր կտակարանում օրինակների պակասություն չկա։ Հարցերն ավելի շատ են քան պատասխանները։ Ինպես միշտ։