Օձերի այգին

Տավար, հայվան, ոչխար, խելք հավաքի, այ դեգենեռատ, ամեն նկարից որ տենց վատանալ, էլ ու՞մ ես պետք, այ սենտիմենտալ քաք: Հանգիստ լռվի տեղդ, քանի մարդ չես սպանել:
Ինքը մեղք չունի: Ամեն մարդ իրավունք ունի հիմար, անողնաշար ու դավաճան լինել: Պարզապես իրերը պետք ա անվանել իրանց անուններով, խաչ քաշել էդ մարդու վրա ու շարունակել ապրել: Եթե էլի խառնվի կյանքիդ, կզգուշացնես: Եթե չլսի, կոչնչացնես, էնպես կանես, ցավից խելագարվի:
Որովհետև ինքը չի սովորել քեզանից վախենալ: Ու դա իրա վրա կարա թանկ նստի:
Ապրում եմ իմ համար, իրա հետ գործ չունեմ, ու առ քեզ մռութիդ: Ես ամեն ինչ արեցի, որ դու քեզ իմ հետ կապված չզգաս, որ երջանիկ լինես քո դատարկագուխ չորսաչքանու հետ: Հիմա՞ ինչ ես ուզում ինձանից:
Էն, ինչ ես ունեմ, դու չես կարող խլել. չափազանց ողորմելի ես դրա համար:
Իսկ դու ոչ մի բան չունես, որ քո սեփականն անվանես: Ու երբեք չես ունեցել: Դու չկաս: Կա ծուռ հայելի, որն իր մեջ ողորմելիորեն նմանակում է նրան, ով կողքդ է:
Դու չկաս, աղջիկ: Էն, ինչ ես սիրում էի քո մեջ, իմն էր: Փաստորեն, ես միայն ինքս ինձ եմ սիրել: Երկար ժամանակ: Իսկ դու դատարկ էիր:
Կորիր իմ կյանքից: