26.05.2009, 13:00 (6711 Դիտումներ)
Մի շաբաթա տեղս չեմ գտնում...
Կամաց- կամաց հիասթափություններս մարդկային փոխհարաբերություններից շատանում են, որը ես չեմ ուզում Ու դրանք վերաճելով դառնում են երկրների կամ ժողովուրդների հանդեպ հակակրանքի, առաջին հերթին հենց հայերից ու մեր երկրից ...
Մենք՝ հայերս, սիրում ենք խաբել, ու խաբեությամբ հասնել մեր ուզածին... Սրանում համոզվեցի արդեն որ երրորդ անգամ այցելածս տուրիստական կազմակերպություններ, դեսպնատան ընդուննարաններ, հյուպատոսարաններ... Մենք էլ մարդ ենք ու ցանկանում ենք ինչպես բոլորը հանգստանալ կամ թեկուզ ճամփորդել արտասահմանյան երկրներում: Բայց արի ու տես, որ չի կարելի ու միայն այն դեպքում, եթե ունես լիքը 0-ներով հաշվեհամար, սեփականություն, ստաբիլ աշխատանք, ամուսնության վկայական, լիազորագիր-նամակ տուրիստականից, երբեմն էլ տնօրենիդ անձնագրի պատճեն
Ու ինչնա՞ այս տեսակ խստացման պատճառը, այն, որ հայրենակիցներիս մի մասը այդ ձևով լքում են հայրենիքը Եվ ինչու՞մ եմ ես մեղավոր, որ հայրենակիցներիս մի զանգվածը այդպես է վարվել, խաբեությամբ լքել է սեփական երկիրը...
Իսկ ի՞նչ ձևով են այլ մարդիկ գնում ու հետ գալիս
Չգիտեմ էլ ի՞նչ մտածեմ... Կամ մենք/ես, դեռ այնքան հասուն չենք, որ այդպիսի բարդ խնդիրներ լուծենք /այսպիսի հարցերում երևի ծնողները, հարազատ բարեկամներն էլ են օգնում, ինչը մեր պարագայում չկա/, կամ էլ պետք է դիմել խաբեության
Այս պարագայում զուգահեռներ եմ անց կացնում սահմանափակ խորհրդային ժամանակաշրջանի ու հիմիկվա ազատ կոչեցյալ ապրելու միջև:
Ինչո՞վ ենք ազատ, երբ մարդ չի կարողանում հանգիստը վայելել իր ուզածով,թեկուզ ինչ եմ սա ասում, մարդիկ սկի իրենց երկրում որոշ օրերի իրենց չեն կարողանում ազատ տեղաշարժվել... Ծանոթներիցս մեկը, որը ինձնից ընդամենը 12 տարով է մեծ, պատմում է, թե ինչպես դպրոցում, իրենց դասարանցիներով հավաքվեցին ու դասղեկի հետ ընդամենը ծնողներին նազգուշացնելով գնացել էին շրջելու Մոսկվայում.
Էսքանից հետո խնդրեմ ասեք ինձ, ո՞նց չհիասթափվեմ, չթքեմ ամեն ինչի վրա ու չգնամ մեր գյուղի դաչայում հանգստանալու...