Tirim-tim
Թթվածնի պակասը
16.12.2011, 16:16 (3518 Դիտումներ)
Ինչո՞ւ գրեցիր, ինչո՞ւ հարցրեցիր թե ինչպես եմ: Հիմա էլ շնչել չեմ կարող, թվում ա, թե օդ չկա, ոնց որ տոպրակ քաշած լինես գլխիս ու չգիտեմ ինչ անեմ: Հայելում հայացքս տեսա, մռայլությունիցս վախեցա: Կարևորը հասցրեցիր ինձ խեղդել ու էլի հետ քաշվել: Հա, էլի ես հասցրել նման կերպ վարվել: Ու ցավալին նա է, որ հետ քաշվելուցդ հետո սկսում եմ պատճառն իմ մեջ փնտրել. մտքերս շատ անկապ են, շատ եմ խոսում, շատ եմ ծիծաղում, կամ էլ հակառակը` երևի ճափից դուրս լռակյաց ու լուրջ եմ: Հա, մեկ էլ տեսար արտաքինիցս ա, կուրծքս փոքր ա, բոյս կարճ ա: Բայց չէ, պատճառը ինձանում չի, շատ-շատերն են հիացել խելքովս, արտաքինովս էլ: Նույնիսկ դպրոցի ամենա համարվող տղան էր ուզում հետս ծանոթանա: Հետո ինչ որ ես էլ եմ դրանից զարմացել:
Զզվում եմ ինձանից, երբ տասներեք տարեկանի եմ նմանվում: Կամ կաս, կամ չկաս: Առայժմ կարող ես ինքդ ընտրել տարբերակներից մեկնումեկը: Շուտով ընտրությունը մենակ իմը կլինի, ավելի ճիշտ ընտրություն արդեն դժվար թե լինի. դու ուղղակի չես լինի: Վերջին տարիներին սովորել եմ շատից քչից շնչառությունս կառավարել: Հիմա գրելուց էլ օդը հետ է գալիս թոքերս: Շնչում եմ, արտաշնչում, շնչում, արտաշնչում: Իսկ դու հաշվիր ժամանակը. տաս, ինը, ութ, ...
Հ.Գ. Չեմ հիշում քանի տարեկան էի սա գրելուց ու ում մասին է խոսքը:
Պիտակներ:
ոչ մի
- Կատեգորիաներ
- Առանց կատեգորիայի
Նայել անձնագիրը
Նշել այս բլոգն ընթերցված
