Սիմա Հ.

Երազում ու թեկուզ կյանքում
Քո պատկերը իրական չի թվում
Գուցե այն հուշ դառնալով
Արդեն վաղուց ինձ չի պատկանում…

Մի գուցե հոգով քեզ կարոտում
Բայց սրտանց ներել չի ստացվում
Ու կամ էլ հիշելով թեկուզ մութ սենյակում
Միայն արցունքներն են ինձ շրջապատում

Ին՞չ ես կարծում, որ իմ սրտում
Միայն քո ձայնն է հնչում
Կամ էլ քեզ թվում է, որ կյանքում
Քեզնից բացի ուրիշին չե՞մ նկատում
Ինչ խոսք ճիշտ ես կարծում

ա՜խ… կյանքը ինձ դաժան է պատժում,
որ քեզ ատելով միևնույնն է
չեմ ժխտում՝ սիրում եմ,սիրում,
առանց քո սիրո տախծով եմ լցվում

երանի գա օրն այն ուժեղ
որ քանդի կապանքներս զորեղ
ուժ տա ապրել ապրել առանց քեզ
ու սլանալ ճամփաս դեպի վերն անտես