Քայլող հիշողություն

Առավոտ-գիշերով դուրս եկանք տանից:Ամբողջ գիշեր աչք չփակեցի:Մղձավանջի պես ինչ-որ պատկերներ էի տեսնում աչքերս բաց:Երազ էր ,թե հաջորդ օրվա տագնապը,խտացված թարթիչներիս տակ?:Փետրվար ամիսն էր:Երևանի ցուրտը հավաքած վերարկուիս տակ դեպի մեքենան էի շարժվում,ենթագիտակցաբար աշխատելով երկարացնել ինձ մեքենայից բաժանող ճանապարհը:Ինչպես հասանք օդանավակայան ինքս էլ չհասկացա:Ոչինչ չեմ հիշում,մորս եմ հիշում ,թաց ժպիտի տակից հեկեկոցն էր կուլ տալիս,մեկ-մեկ էլ գլխաշորի ծայրով թաքուն արցունքներն էր սրբում արագ-արագ,որ չնկատեմ,չմտահոգվեմ:Մայրս փոքրիկ,մայր խեղճ...Մորս էլ չտեսա,վերջին հիշողությանս մեջ էդ թաց ժպիտն է մնացել,որ հակադրվում,հոխորտում էր, լուռ բղավելով"Մի գնա":
Հասանք Հունաստան:Լեգենդներ,առասպելներ էին պատմում հույների մասին,իբր ամեն զատիկի ու ծննդյան տոներին փողոց են հանում հին կահույքը,նորը գնելով:Մեզ իհարկե նման նվերներ ճակատագիրը չէր նախատեսում:Քրոջս տված դոշակին էինք քնում:Օտարության մեջ չգիտեինք մնալու ենք,թե ՀԱՅՐԵՆԻՔԻ կանչով հետ ենք գնալու:Ոչ հունարեն գիտեինք,ոչ էլ մեր տունն էինք հեշտությամբ գտնում:Օտարների մեջ օտար ,ավելի շուտ անտեսանելի,անգո,անբովանդակ էինք զգում մեզ:
Մի օր էլ Երևանի կարոտից մաշված,տրորված,հոգեբանորեն ընկճված տուն ենք վերադառնում:Մթնշաղ էր ,գարնանային մի պարզ երեկո:Տուն հասնելու համար ներքևից վերև ենք բարձրանում դիքով, մեր դատարկված մարմինը զոռով քարշ տալով,մեկ էլ...Այ քեզ հաջողություն:Փողոցի անկյունում մի նոր,խելքը գլխին,կուկլա բազմոց են գցել:Ես նայում եմ ամուսնուս,ամուսինս`ինձ:Առանց երկար-բարակ մտածելու վերցնում ենք էս բազմոցն ու թև առած տուն ենք հասնում:Հաջորդ օրը առավոտյան անցնում ենք քրոջս հետ նույն փողոցով ու ուրախ-ուրախ ցույց եմ տալիս "էն"տեղը...Քույրս ծիծաղը ատամների տակ բացատրում է,որ կահույքի վերանորոգման արհեստանոց է կողքինը:Աչքիս արաջ է գալիս"Մենք ենք,մեր սարերը"ֆիլմում Սոս Սարգսյանը,ձերքերը բերանին հավաքած"Գողությու~ն ենք արել,գողությու~ն"....