Եկեղեցին մղվում է 2-րդ պլան
Եկեղեցի մենք այսօր գնում ենք սովորույթի համաձայն, մեզնից քչերը եկեղեցում մոմ վառելուց հետո կկանգնե ու կլսեն պատարագը մինչև վերջ, կամ կաղոթեն, երբեմն էլ աղոթողները հայտնվում են ծիծաղելի դրության մեջ:
Մ.թ. 301թվականին Հայաստանը շատ դժվարություններով ընդունեց Քրիստոնեությունը որպես պետական կրոն: Այս իրողությունը մեծ հետք թողեց Հայաստանի պատմության մեջ: Հայաստանը գտնվելով աշխարհագրական անբարենպաստ պայմաններում` հարևան պետությունների առումով, բազմիցս կորցրել է իր պետականությունը, ու գրեթե միշտ պատերազմներ է մղել նվաճողների դեմ: Այդ ծանր պայմաններում` երբ չկար պետականությունը, ժողովուրդին համախմբում էր եկեղեցին, իսկ <<պետական>> գործերը վարում էր Կաթողիկոսը...
Մինչ 1991 թվականի սեպտեմբերի 21-ը Հայաստանը գտնվում էր Խորհրդային Միության կազմի` կարելի է ասել նաև տիրապետության նեքո: Ռուսները լինելով Քրիստնյա, Քրստնյա հայերին արգելում էին գնալ եկեղեցի, մոմ վառել, աղոթել: Թերևս Խորհրդային Հայաստանում հազիվ թե գտնվեր եկեղեցի որի դռները բաց էին, կամ այնտեղ կար քահանա: Բոլոր Քրիստոնեական եկեղեցիները ծառայում էին որպես զինանոցներ կամ պահեստներ, երբեմն նաև ախոռներ:
Այս փաստերը ոչ թե վկայում են ռուսների անհավատության մասին, այլ ապացուցում էն որ նրանք վախենում էին Հայկական Եկեղեցուց, այդ իսկ պատճառով Եկեղեցին մղում են 2-րդ պլան...
Եկեք չմոռանանք որ մենք քրիստոնյա ենք, ժամանակ առ ժամանակ եկեղեցի գնանք, մոմ վառենք և աղոթենք...