Անվերջանալի տանգո

շարունակություն

Ընկերոջ շուրթերի հպումից ինչպես միշտ մարմնով դող անցավ։
- Ի՞նչ ասաց, - Ալեքսը նստեց ու սովորության համեմատ Վիկային աթոռի հետ միասին քաշեց իրեն մոտիկ։
- Ո՞վ, - Վիկան անմարդկային փորձ արեց արցունքները զսպելու։
Ալեքսի տեղավորվելու ընթացքում իր կայացրած որոշումը սեփական մահվան դատավճիռ էր։ Բայց նաև մահվան պես հաստատ ու անխուսափելի։
- Էլ մի, Վիկ, - Ալեքսը տաք ձեռքով բռնեց աղջկա մատները։
Վիկան մյուս ձեռքը բռունցք արած եղունգները խրեց ափի մեջ ու մատուցողին նայելով ասաց.
- Դու ճիշտ էիր, Ալ, ամեն ինչ նորմալ է։ Առաջին արդյունքները սխալ էին։
- Վիկ ...
Ալեքսի ժպիտն ու աչքերի այդ պահի փայլը երբեք չէր մոռանալու..
- Ինչու՞ ես լաց լինում, ջան։
- Ուրախությունից, Ալ։
Ալեքսը ոտքի կանգնեց, Վիկայի ձեռքից բռնած պոկեց նրան աթոռից ու ամուր գրկեց։
Կողքի սեղանի մոտ նստած երկու տղան խորամանկ ժպիտով աչքով-ունքով էին անում։


- Վիկ..ցավդ տանեմ, մի արա..սպանելու ես դրանով Ալեքսին։

Երեկո էր։ Անժելան Վիկայի ձեռքը բռնած դեռ ցնցվում էր քիչ առաջվա հիստերիայից հետո։ Ընկերուհու հայտնած լուրը շանթահար էր արել նրան։
- Համ էլ, չէ որ բժիշկները կարող են սխալվել..
Վիկայի հայացքից կուչ գալով՝ լռեց։
- Նա իրավունք ունի ճիշտն իմանալ...ստորություն ես անում, - առանց հայացքը բարձրացնելու շշնջաց Անժելան։
- Անժ, չեմ կարող։ Հասկացիր։ Ես չեմ կարող Ալին ստիպել, որ կույր ման տա ամբողջ կյանքում։ Դա չէր իր ճակատագիրը։
- Ճակատագիր որոշող ե՞ս, քեզ ու՞մ տեղն ես դրել, - Անժելայի ձայնը գնալով բարձրանում էր։
- Անժ, մի գոռա, խնդրում եմ։
Անժելան ավելի շուտ Վիկայի շուրթերի շարժումից հասկացավ նրա ասածը։ Ձայնը չէր լսվում։ Նա ծնկեց գետնին ու գրկեց բազմոցին անուժ փուլ եկած իր տասներեք տարվա ընկերուհուն։
- Վիկ...ցավդ տանեմ..ցավդ տանեմ.. - ուրիշ բառեր չկային։ Էլ չկային ուրիշ բառեր։

շարունակելի