Անուկապատում

Նենց եմ քեզ հասկանում…
Բայց անընդհատ կառչելով անցյալից ներկան դառնացնում ենք: Պետք է պնդանալ ու ավելի ուժեղ լինել: Գիտեմ ինչքան դժվար է…

Ան ջան, տարածությունն էնքան հարաբերական է, հեռավորությունն էնքան խաբուսիկ: Իրար կողքի լինելով կարող են իրարից էնքան հեռու լինել, ինչքան որ իրականում մոտ ես ծնողներիդ, եղբորդ, քրոջդ... ինձ

Գիտեմ, հիմար ու ստանդարտ խոսքեր են թվալու, բայց քո հետ ենք, մի տխրի Մի օր ֆիզիկապես էլ իրար մոտ կլինենք

Արշակ ձյաձյա, էս Անուկի վրա բարկացի էլի?

Ան էնքան սրտեր կան, որ քո սրտի կողքն են, մի տխրի,

Դրա համար եմ ասում, որ հայրենիքից հեռու ապրել չեմ ուզում (չնայած՝ չեմ բացառում): Իսկ ինձ ծաղրում են, թե՝ կեղծ հայրենասեր եմ: Երեք ամսում, ԱՄՆ ում լինելով, էդ բոլոր զգացումներն ունեցել եմ:
Իսկապես մի՛ տխրի, ինչքան էլ որ դժվար լինի:

Amina-ի խոսքերից

Նենց եմ քեզ հասկանում…
Բայց անընդհատ կառչելով անցյալից ներկան դառնացնում ենք: Պետք է պնդանալ ու ավելի ուժեղ լինել: Գիտեմ ինչքան դժվար է…

Գիտես, Հայաստանից հեռանալուց հետո ես մի տեսակ չեմ զգում, չեմ ընկալում ներկան։ Ընդհանրապես ժամանակի զգացողությունը կարծես կորցրած լինեմ։ Ոնց որ ժամանակն իմ մեկնումի պահից կանգ առած լինի ինչ–որ տեղ՝ Հայաստանում, ու հիմա ես ապրելիս լինեմ ժամանակից դուրս...

Շնորհակալ եմ, էրեխեք ջան։
Լուրջ, զգացված եմ շատ։