Apsara

Ուլուանա ջան, եթե դու չարձագանքեիր շարքը չէի շարունակի Քեզ հատուկ շնորհակալություն

Երևանի 90-ականների ամենացրտաշունչ ձմեռն էր: Հիանալի ձմեռ եր, առատ ձյուն էր եկել և մենք՝ երեխաներով զբաղվելու բան ունեինք: Չնայած մեր շենքի դիրքը այնպես էր, որ ոչ մի գլխավոր փողոց մոտակայքում չկար, չնայած այն ժամանակ ավտոմեքենաներ էլ հազվագյուտ էին հանդիպում: Այո: Բայց այդ օրը, չգիտես որտեղից հայտնված մի ավտոմեքենա վարել չիմացող մի վարորդի օգնությամբ վրաերթ կատարեց Ջեկին: ՕՕՕ ինչ էր կատարվում մեր շենքի բակում. Ջեկը այնպես վայրագին էր կաղկանձում, որ ոչ ոք չէր համարձակվումմոտենալ նրան: Նա մի կերպ քարշ եկավ մեր մուտքի նկուղ և թուլացած պարկեց, բայց դեռ գռմռում էր: Երեխաներից շատերըշուտով հեռացան, հետաքրքիր չէր, թե իչպես է սատկում մի փողոցային շուն: Ես էլ նրանց հետ սկզբից շվարած կանգնած ունկնդրում էի, հետո երբ մենակ մնացի սկսեցի մտածել, թե ինչպես օգնենք Ջեկին, ես էլ էի վախենում մոտենալ իմ բարեկամին, չէ որ ջղայնցած և հուսալքված ժամանակ չես կարող ակնկալել նրա պահվածքը:
Արագ տուն գնացինք քրոջս հետ ու պատմեցինք մայրիկիս ու հայրիկիս պատահածի մասին: Մեծերի արձագանքը ավելի սառն էր, երևի դժվար կյանքն ու հիվանդանոցում աշխատած տարիների փորձն են կոփել նրանց: Բայց նրանք սառնարյուն մնալով հանդերձ սկսեցին խորհրդակցել, թե ինչ ցավազրկող ունեն, ասեղ և ներարկիչ կա տանը, թե ոչ…
մենք հույսով լի մանկական աչքերով նայում էինք և սպասում հստակ որոշման…
Շուտով մեր մուտքի այն բոլոր մեծերը, ովքեր սիրում և կերակրում էին Ջեկին նկուղի մուտքի մոտ հավաքված էին, հայրս ցավազրկողով լի ներարկիչը ձեռքին մյուս տղամարդկանց հետ ներս մտավ, թե ինչ է կատարվել ներսում չգիտեմ: Բայց հետո մայրիկս գնաց, շոշափեց և ի ուրախություն բոլորի ասաց, որ ողնաշարը չի կոտրվել, մի քանի կողոսկրեր են կոտրվել և ոտքն է ցավացել, լուրջ ոչինչ չկա, եթե բոլորս միասին հոգ տանենք՝ կերակրենք, նրան, ջուր տանենք, ինչը ավելի կարևոր է, ապա նա իր ուժերով ոտքի կկանգնի:

Այդպես էլ եղավ, երկու շաբթ հետո մեր Ջեկը իր նույն առույգությամբ խաղում էր մեզ հետ պահպանում գողերից մեր մուտքը, հաչում Մուշեղ պապիկի սպառնալիքների վրա և ապրում