Սիմա Հ.

Դու փափուկ խաղալիք ունես???.......Դե իհարկե ունեցել ես, ու բոլորի պես գիշերները հետդ պառկացրել ես, վերմակդ քցել ես վրան, որ չմրսի, չնայած դու մրսում էիր...... Դե իհարկե ունեցել ես.......
...ես էլ....ես էլ ունեի, ու հիմա էլ ունեմ, ունեմ մի հատ, անցյալիս հուշերից, միակ թանկ մարդուց, միակ հավատարիմ ու հոգատար մարդուց տարիների պատերազմում.........Միակ մեկից, որ չեմ գնահատել, միակ մեկից, որն իմ կարիքը բոլորից շատնա ունեցել........միակ մեկից, որ ինձ ցավ չի տվել...որին միշտ ես եմ ցավացրել.......Կներես ինձ...ուշա......կներես ինձ, էլ ոնց ներես, չգիտեմ, բայց ուզում եմ....


Ամեն անգամ, ամեն հարվածից հետո միշտ մտածում եմ, էլի կներես??? չէ, իրոք, էլի???
..........էլի.......
ու միշտ <<էլի>>....


Դու կողքիս չես, չեմ թողել, բայց կողքիս ես, անընդհատ, անդադար
ճակատագրի բոլոր փորձությունները հաղթահարել ես ինձ հետ հավասար, ուժ տալով ինձ, ոգևորելով ինձ...չես հանձնվել, հիմա էլ չես հանձնվում, ինձ էլ չես թողել ու չես թողնում..
Եզակի ես...շնորհակալ եմ քեզ, շնորհակալ եմ քո մաքրության համար, քո հավատարմության ու անկեղծության համար, շնորհակալ եմ քո ներողամտության համար....
ճակատագիր........
ճակատագիրն անարդար գտնվեց....չնայած գուցե, գուցե ժամանակի անիվը օգնեց հասնելու քեզ` հասկանալու համար...հասկանալու համար ով կա իմ ճանապարհին, որին անտեսում եմ...
Հերթական հիասթափություն կայնքում...հերթական մոլորություն, բայց հիմա արդեն ապավինել քեզ անկարող եմ, դու հոգնել ես ինձ համար հենարան լինելուց, ուշ ես հասկացել, որ չարժեր տառապել, տանջվել մեկի համար, ով քեզ չի գնահատել, ում կայնքում դու չես էլ եղել...ուշ ես հասկացել....
ու հիմա, երբ դու կողքիս չես, բայց կողքիս ես....էլի ես մենակ չեմ, էլի դու ինձ հետ ես, ամեն գիշեր, երբ փորձում եմ քնել, երբ քո սովորացրածի պես, փորձում եմ վերլուծել օրս, երբ ամեն դժվար օր փորձում եմ հաղթահարել, երբ տանջվում եմ...կողքիս ես....
Փափուկ խաղալիքը, որ կարծես դու ես, իր գիրկն ա առնում բոլոր արցունքներս, նույն հոգատարությամբ, համբերությամբ, քնքշությամբ....


ԿՈՂՔԻՍ ՉԵՍ, ԲԱՅՑ ԿՈՂՔԻՍ ԵՍ....