Անահիտ Չալիկյան

Գալարվում էր հեռու խավարում ձմեռվա բուքը սահմռկեցուցիչ,

Իջել էր նիհր իմ հին քաղաքի տների դիմաց ընկած քարերին,

Շունն էր կաղկանձում ու կռվում ասես

Երկնքում լողորդ սկավառակի հետ,

Րոպեներն անձայն սահում էին գնում ,

Ննջում էին ամենքն, արթուն ...