Arxangelo

Չքնաղ տեսիլք` դարձած մի վերք
Հավերժացավ սրտիս վրա:
Չքնաղ մի ձայն, չքնաղ մի երգ`
Ինձ կործանեց շատ անխնա:

Եվ հասկացա, որ էլ չկամ,
Կործանեց ինձ սերն իմ դաժան,
Մի հոյակերտ ապարանքում`
Իջեցրեց նա ինձ գերեզման:

Ու հնչեց շարականը երկնային,
Եվ իմ աղոթքը հիշեցի`
Դա քո ձայնն էր անմահական,
Եվ անունդ` սուրբ նեկտարն իմ շուրթերի:

Դու', որ քո եսը գերադասում ես բոլոր եսերից,
Դու', որ փակել ես դռները սրտիդ ու մտածում ես, որ
Արժան չէ ոչ ոք քո զգացմունքներին:
Դու', որ քայլ անգամ ալարեցիր կատարել դեպ մարդն այն,
Որը ամենից շատ աշխարհում այս` քեզ էր սիրում ու պաշտում:
Դու', որ անձնական բարեկեցությունդ ...

Փողոցով քայլում եմ լուռ ու միայնակ:
Շուրջս մարդիկ են ինչ որ տեղ շտապում:
Աչքերս անվերջ Քեզ են որոնում`
Մարդկանց մեջ փնտրում, բայց և չեն գտնում:

Ինձ թվում է, որ կտեսնեմ ես Քեզ,
Կտեսնեմ ես Քո աչքերը ժպտուն:
Ու մենք կքայլենք մինչ ուշ իրիկուն
Եվ վերջում ...

Ախր ինչու՞ ես դու այդքան սիրուն,
Ինչու՞ ես դու ինձ խելքահան անում:
Ախր ես ինչպե՞ս էլ Քեզ չսիրեմ,
Ախր ես ինչպե՞ս քո գովքը չերգեմ:

Նորից ծուխը ծխախոտիս դարձավ ինձ ընկեր,
Նորից նա մեղմիկ բարձրացավ դեպ վեր:
Իմ տեղը ծխախոտս է լուռ ու մունջ ծխում.
Այս ի՞նչ մեծ վերք ես թողել իմ սրտում:

Սիրտս ճաքճքած քո գովքն է երգում,
Բազում կես եղած նա քեզ է տենչում:
Սիրտս վիրավոր, սիրտս մահամերձ
Ծխում է նա էլ ծխախոտիս պես:

Այս անվերջ աղբակույտում մի անգին քար եմ գտել,
Բայց դե ցավոք այդ քարին ձեռքս ավաղ չի հասնում:
Համատարած այս խավարում պայծառ լույս եմ նշմարել,
Բայց այդ լույսը հեռանում ու ես լույսին չեմ հասնում:
Այս պղծված ու կործանված այս անբարո աշխարհում
Միակ մաքուր ու անարատ` նա է ճամփաս լուսավորում,
Նա` այն աղջիկն իմ սրտում: