Սլիմ

Տատիկս մահամերձ էր... բոլորն էլ գիտեին , որ մի շաբաթվա կյանք ունի, ամեն կերպ փորձում էին ուրախացնել նրան, կատարել բոլոր ցանկությունները: Նա էլ գիտեր որ երկար չի մնացել իրեն.... Մի օր մենակ էինք, կանչեց ինձ , ամուր բռնեց ձեռքս ու շշնջաց.
-Մեռնել չեմ ուզում,- չգիտեի ինչ պատասխամել ...

Էսօր իմացա որ հարազատիս պապան շատ վատ հիվանդությամբ հիվանդա` ուռուցք ունի: Զանգեց , համրյա լացելով ասեց, ես էլ չգիտեի ինչ ասել... ասել "մի նեղվիր" ամենահիմար բանը կլինի, մարդու հերը մահվան շեմինա, ես ասում եմ մի մտածի , մի նեղվի, ավելորդ հարցուփորձը կազդեր երևի իրա վրա, իսկ ...

Ինչքան շատ են հիասթափությունները մեր կյանքում, ինչքան շատա սուտը ու կեղծիքը: Ասումա որ մենք անիծված ենք ու ներվային շարժումով վառումա հերթական սիգարետը: Ոնց եմ ուզում էտ պահին ուժեղ լինեմ, ոնց եմ ուզում գլուխը սեղմեմ կրծքիս ու պաշտպանեմ ցավացնող մտքերից... ինքը պիտի միշտ գոհ ...

Հանդիպեցինք... Երկուսս էլ կարոտել էինք իրար, բայց սառը բարևեցինք ու սկսեցինք քայլել: Ոնց էի ուզում գրկել, զգալ ջերմությունը ինձ արդեն հարազատ մարմնի, բայց վիրավորված էի... ոնց ասեցիր? - փողոցային զզվում եմ քո անցյալից: Փողոցային չեմ, էտ գիտեմ, անցյալ, արտառոց անցյալ էլ չունեմ, ինչ ...