Բլոգի մեկնաբանություններ

  1. Jarre-ի ավատար
    Արթուր Քլարքի ապագայի մի քանի կանխատեսումներ «3001: The Final Odissey» վեպից։
    • Հեռուստացույցները կկառավարվեն ոչ թե հեռակառավարման վահանակով, այլ ձայնային հրամաններով։
    • Ամբողջ աշխարհի համար կլինի Universal Time և կվերանան խճճող և շփոթության մեջ գցող ժամային գոտիները։
    • 4-րդ հազարամյակում Յուպիտերը կդառնա Երկիր մոլորակի արեգակներից մեկը, որը ջերմություն չի տա։ Այն ավելի շատ կկատարի լուսնի դեր։
  2. Թամարա-ի ավատար
    Նախ շնորհակալություն գրառման համար…Շատ էի կարդացել նման բովանդակությամբ տեքստեր, բայց սրա ազդեցությունը չգիտեմ ինչու անսպասելի մեծ եղավ:Համաձայն չեմ վերևում հնչած մեկնաբանություներից 2-ի հետ.
    Չեմ ընդունում «ավելի երջանիկ, քան…» տիպի արտահայտությունները: Երջանիկ կա՛մ լինում են, կա՛մ ոչ: Դա համեմատելի չի:
    Լրիվ երջանկություն չի լինում,լինում են երջանիկ պահեր, շատ կամ քիչ:
    Այս տիպի փաստարկները իմ կարծիքով եսասիրական, կեղծավոր և անընդունելի են:
    Ուրիշի դժբախտության հետ սեփական վիճակը համեմատելու ու դրանով մխիթարվելու, դրա վրա լավ տրամադրություն կառուցելու մեջ ի՞նչ լավ բան կարող է լինել:
    Սա ուրիշի դժբախտության հետ համեմատելով ուրախանալ չի, այլ գիտակցում,որ ավելի վատն էլ է լինում:
  3. Jarre-ի ավատար
    «A future is now»՝ Ապագան ներկան է։ Սա Արթուր Քլարքի խոսքերն են ասված 2001 թվականի հունվարի մեկին՝ 01.01.01-ին։ Խոսքը գնում է Քլարքի կուլտային դարձաց «2001 թվականի տիեզերական ոդիսականը» գիտաֆանտաստիկի վեպի մասին։ Այն ինչ Քլարքը ներկայացրեց ավելի քան կես դար առաջ ապագայի մասին, 01.01.01-ին դարձավ ներկա։

    Մի ամբողջ սերունդ 60-ական և 70-ական թվականների ոգեշնված էին և ապրում էին 2001 թվականի մասին Քլարքի պայծառ կանխատեսումների հրաշք աշխարհում։ Ահա թե ինչ է ասում այդ ժամանակները հիշող Ժան Միշել Ժառը. «Վերջին 40 տարիների ընթացքում ապագայի հանդեպ ունեցած մեր տեսակետները դարձել են շատ ավելի նեղ և կարճատես։ Երբ առաջին անգամ մարդը ոտք դրեց լուսնի վրա մեզ մոտ ծնվեցին Տիեզերքը նվաճելու դյուցազներգական գաղափարներ։ 2001 թվականը ապագան էր և ամեն բան իրականանալի էր թվում։ Բայց հիմա երբ 2001 թվականը արդեն մեր անցյալն է, հարկավոր է հայացքը շեղել ապագայից և կենտրոնանալ մեր Երկիր մոլորակի էկոլոգիայի վրա։ Մեր ապագան «բանտարկված է» Երկրի վրա, քանի որ դինոզավրներից հետո մենք հաջորդ կյանքի տեսակն ենք, որը ենթակա է ոչնչացման։ Աշխարհում տեղի ունեցող իրադարձությունները ցույց են տալիս, որ մենք մոռացել ենք այն փաստը, որ կյանքը մեր մոլորակի վրա պահպանվում է բնության շնորհիվ։ Այս առումով ես շատ եմ կարևորում աստղագիտության դերը։ Այն օգնում է «դիտել» Երկիրը տիեզերական համատեքստում»։

    Իսկ իր ստեղծագործություններից մեկում՝ «C'est la vie»-ում («Այսպիսին է կյանքը») Ժան Միշել Ժառն ապագայի և ներկայի մասին ասում է՝ «Այս ամենը գնում է դեպի անցյալ»։ Այո, կարծես թե ներկան գոյություն չունի։ Ռեալ գոյություն ունի միայն անցյալը։ Իսկ այն ինչ քեզ թվում է ներկա անգամ չես էլ կարող հաշվել թե քանի վայրկյան է այն ներկա համարվում, քանի որ շատ արագ այն դառնում է անցյալ։ Իսկ այն ինչ քեզ թվում էր ապագա, կրկին շատ շուտով դառնում է անցյալ։

    Եվ այսպես, մատուցելով հարգանքի տուրք մեծ գիտնականին՝ Արթուր Քլարքին, 01.01.01-ի Ժան Միշել Ժառը ներկայացնում է համերգ նվիրված Քլարքի «2001»-ին։

    Քլարքի տիեզերական ոդիսականը շարունակվեց։ «2001»-ից ընդամենը մի քանի տարի հետո Քլարքը ներկայացնում է «2010»-ը։ Նա խոստովանում է, որ այս վեպը գրելուն նրան ոգեշնչում է Ժան Միշելի Oxygene և հատկապես Equinoxe ալբոմները։

    Իր հերթին էլ Ժան Միշել Ժառը որպես հարգանքի տուրք այս մեծ գիտնականին, 2010 թվականի իր համաշխարհային տուրնեն անվանում է պարզապես «2010» և նվիրում այն Քլարքի «2010 թվականի տիեզերական ոդիսականը» վեպին։ Այս առումով առավել հետաքրքրական է, որ վերջին շաբաթվա ընթացքում Ժառի պաշտոնական կայքում սկսվեցին հայտնվել վիդեո հաղորդագրություններ կապված 10.10.10-ի հետ։ Վեց օր առաջվանից սկսվեցին հայտնվել այս տարօրինակ վիդեոները, որոնք հայտնում են, որ 10.10.10-ի Լոնդոնյան համերգի ժամանակ տեղի է ունենալու տարօրինակ մի բան։ Գուցե սա պարզապես համընկում չէ, որ Ժառը այս օրվա համերգը կազմակերպում է սեր Արթուր Քլարքի մայրաքաղաքում՝ Լոնդոնում։

    Մնաց 6 օր


    Մնաց 5 օր


    Մնաց 3 օր


    Մնաց 1 օր


    Ավարտելով Քլարքի և Ժառի կապը 10.10.10-ի հետ հիշեցնեմ, որ այսօր Բրիտանիայի ժամով 20:00-ին Ժան Միշել Ժառի պաշտոնական կայքում հնարավոր է ուղիղ հեռարձակմամբ դիտել 10.10.10 համերգը նվիրված 2010-ին։ Փաստ է, որ Քլարքի ներկայացրած 2010 թվականը շատ ավելի մարդասիրական և բարի է, քան այն իրականում կա այսօր։ Փաստ է, որ 2010-ի Ժառի երաժշտական մեկնաբանությունը նույնպես ավելի գեղեցիկ է ու խորը, քան իրական 2010-ը։ Սակայն հուսանք, որ խոսքի և ձայնի այս գեղեցիկ «ներկայացումներում» պարփակված պատգմաները կազդեն առնվազն ոմանց աշխարհահայացքի վրա։
  4. Jarre-ի ավատար
    Այսօր իմ բլոգի համար շատ կարևոր օր է։ ԻՐ օրն է՝ 2010-ի օրը՝ 10-ի օրը՝ 10.10.10

    Այսպիսի օր մեկ էլ կգա հազար տարի հետո։ Չէ ես ճիշտ եմ, այդ դուք եք սխալվում։ Հարյուր տարի հետո կլինի 2110 թվկանը, իսկ այս 10.10.10-ը այս հազարամյակի առաջին 10-ն է։

    Ես թվերի մեջ ոչ մի միստիկ գաղափաղ չեմ դնում, պարզապես 2010-ը իմ համար շատ խորհրդանշական տարի է մի շարք հանգամանքների բերումով։ Խորհրդանշական էր նաև Արթուր C. Քլարքի համար։

    Մանրամասները օրվա ընթացքում։

    Իսկ այժմ պարզապես բարի՛ գալուստ «2010 թվականի տիեզերեկան ոդիսական»։

    Ապագան ներկան է....

  5. Jarre-ի ավատար
    Ռամա 2-ում Արթուր Քլարքի հերոսներից մեկը ասում է մի բան, ինչը կարծես քաջ ծանոթ է բոլորիս։ Բայց իրականությունը ցույց է տալի, որ ինչ որ բանին քաջ ծանոթ լինելը և այդ բանը կիրառելը շատ տարբեր բաներ են։

    «Կյանքը ժամանց չէ։ Այն մահացու վտանգավոր գործ է։ Կյանքում կլինես հաջողակ միայն եթե ունենաս հստակ սկզբունքներ, իդեալներ, կարողանաս տիրապետել ու կառավարել ինքդ քեզ և լինես համառ ու վճռական այդ ամենը պաշտպանելու և կատարելու համար»։

    Ռամայի մասին պատմող այս և մյուս երկու վեպերի ամենագլխավոր գաղափարախոսություններից մեկը հենց այս ճշմարտությունն է. ուր ուզում ես գցի մարդ արարածին, միևնույնն է անսկզբունքային, ամեն ինչը հարաբերական համարող և էգոզիմով տառապող մարդը ի վիճակի չէ ստեղծել ավելի լավ կյանք, քան այն ինչ ստեղծել է Երկիր մոլորակի վրա....
  6. Jarre-ի ավատար
    Տրամադրությունը դա հոգեվիճակ է։

    Երբեմն ասում ենք. «տրամադրությունս գցել եմ»։ Երբեմն էլ ասում ենք. «Լավ, հավաքիր քեզ, ժամանակն է տրամադրվել (հանգստանալու կամ ինչ որ բան անելու)»։ Փաստորեն մենք ինքներս կարողանում ենք գցել մեր տրամադրությունը կամ տրամադրել ինքներս մեզ ինչ որ բան անելու։

    Մարդը ոնց որ երաժշտական գործիք լինի. կամ լարված է լինում՝ ու ամեն ինչ լավ է ընթանում, կամ էլ լարից ընկած՝ ու ամեն ինչ ֆալշ է անում՝ ոչ մի լավ բան չի կարողանում անել

    Ինչպե՞ս կարելի է նվագել լարից ընկած գործիքը։ Իսկ ինչպե՞ս կարելի է ապրել տխուր։

    Դե, երաժշտական գործիքների հետ ամեն ինչ պարզ է՝ կան հատուկ մասնագետներ, որոնք օժտված են լավ սլուխով, գալիս են, լարում են գործիքը, կարգի բերում այն և գնում։

    Բա մարդկանց համա՞ր ինչ անենք

    Հաճախ միմյանց ասում ենք. «Տրամադրությունդ մի գցիր, ոչինչ, ամեն ինչ լավ կլինի»։ Կամ ինչպես այս բլոգն է ասում՝ «Մտ՛ տխրիր»։

    Դա ասում ենք, որ ոգևորենք դիմացինին, քաջալերենք։ Բայց չգիտես ինչու, դրանից մարդու տրամադրությունը չի բարձրանում և նա շարունակում է տխրել։

    Ու որքան էլ հակասական թվա, բայց փաստ է. այսքան ջանքերը հաճախ ոչնչի հավասար են համեմատած մի աննշան մտքի կամ հուշի հետ։ Բարդ ասեցի չէ՞։ Բացատրեմ։ Երբեմն կողքից կարողա հազար հոգի մեզ ոգևորի, անի այնպիսի բաներ, որ մեր տրամադրությունը լավանա, բայց մեկա՝ ոչինչ չի օգնում։ Բայց մի քանի րոպե հետո մի շատ-շատ աննշան բան է պատահում, կամ մի շատ-շատ աննշան բան ենք հիշում՝ սենց ուղղակի, ձեռքի հետ, էլի, ու միանգամից տրամադրություններս կտրուկ բարձրանում է, աշխարհը փոխում է իր գույները՝ կարծես սկսում է ծախկել

    Այո՛, մենք ենք մեր տրամադրության տերը ու մենք կարող ենք չտխրել և լինել ուրախ
  7. Jarre-ի ավատար
    Սա Անկապ օրագրում կատարած իմ գրառումներից մեկն է։ Ուղղակի քանի որ անմիջականորեն կապված է այս բլոգի հետ, որոշեցի այստեղ էլ տեղադրել։

    Օրագրում նույնպես նշել եմ, որ սա իմ մտահղացումը չէ։ Իրականում սա ռուս երգիծաբան, դերասան, երգիչ Եվգենի Գրիշկովեցի գրած երգի փոքր ինչ՝ աննշան վերափոխված տարբերակն է։

    Գրիշկովեցին Ակումբում շատ չհավանեցին, բայց հավատացեք հետաքրքիր երևույթա։ Վերջում տեղադրում եմ կլիպը։

    Տրամադրությունդ արդեն բարձր է....

    Պատահում է, որ առավոտից նամռոտ տրամարդություն ունես։ Ու հենց այդ օրը կռվում ես ամենամոտիկ ընկերոջդ հետ։ Ու մտածում ես. «Ա, դե հերիք է ինչքան հետը ընկերություն արեցի։ Քսան տարի.... Արդեն հոգնել եմ։ Անհասկացողի մեկնա...»։ Բայց հետո երեկոյան քայլում ես ու ինքդ քեզ նախատում։ Մոտենում ես հեռախոսին, ու հենց էդ պահին զանգ է գալիս։ Վերցնում ես։ Ինքն է. «Արտ, կներես, չափերս անցա»։ Իսկ դու էլ ասում ես. «Հա, ընկեր, ճիշտ ես ասում էրկուսս էլ չափերներս անցանք, արի վաղը հանդիպենք խոսենք, կարոտել եմ քեզ»։ Դնում ես լսափողը ու տրամադրությունդ արդեն բարձր է

    Կամ գալիս է գարունը, ինչպես շուտով մեզ մոտ։ Շկաֆից հանում ես աշնանից նաֆթալին դրված քո ամենասիրած պիջակը ու հագնում ես։ Դուրս ես գալիս փողոց, ձեռքդ մտցնում ես գրպաններից մեկը ու գտնում ես անցած տարվանից մնացած հազար դրամ։ Էղածը բան չի՝ թղթի կտոր, բայց տրամադրությունդ արդեն բարձր է

    Կամ հարևանդ մեքենա է առնում, ու մի քանի շաբաթ գիշերները էդ մեքենայի սիգնալիզացիայի ձայնից չես կարողանում քնել։ Բայց մեկ էլ զգում ես, որ էս երկու գիշեր է արդեն լավ քնում ես։ Մի օր էլ է անցնում՝ էլի հանգիստ ես քնում։ Չորրորդ օրը, հինգերորդ...։ Հետո շաբաթվա վերջում հանդիպում ես էդ հարևանիդ, ու հարցնում ես՝ «Գև ջան, ո՞նց ես»։ Ինքն էլ թե. «Է՜, ապեր, մեքենաս գողացել են»։ Ու դու այդ պահին տրագիկ հայացքով, գլուխդ օրորելով՝ «Վա՜յ, ի՜նչ վատ բան է եղել....»։ Բայց հենց էդ պահին տրամադրությունդ արդեն բարձր է

    Կամ էլ քո էն վերևում նշված սիրած պիջակովդ փողոցում ման ես գալիս, մեկ էլ մյուս մայթում մի գեղեցիկ աղջիկ ես տեսնում ու ինքը քո վրա մի վայրկյանից ավել է նայում։ Դու գիտես, որ էլ կյանքում իրան չես տեսնելու, երբեք հետը չես խոսալու, բայց տրամադրություն արդեն բարձր է (դե հասկացաք, մաքուր, մանկական փոխհարաբերությունների մասին եմ խոսում)

    Կամ մտնում ես խանութ բոթաս առնելու։ Էս ես փորձում, էն մյուսը։ Մեկ էլ տեսնում ես մի փոքրիկ տղա մամային համոզում է իրեն առնել այդ բոթասից, իսկ մաման էլ, թե. «Էս քառորդ երեք հատ հինգ կունենաս կառնեմ»։ Ու հենց էդ մոմենտին, դու հասկանում ես, որ բոթաս առնելու համար դու կարիք չունես լավ սովորելու, քեզ խելոք պահելու.... Դու արդեն մեծ մարդ ես, դու ես որոշումներ կայացնում, դու կայացած մարդ ես, ունես քո կյանքը, ինչ կուզես կառնես, ունես աշխատանք, պլաններ ապագայի համար, ունես ընկերներ, էս երեկո իրենց հետ հանդեիպելու ես ժամանակ անցկացնելու և ուրախանալու, կյանքդ եռում է։ Ու մտածում ես. «Ես մեծ մարդ եմ»։ Ու տրամադրությունդ արդեն բարձր է

    Ու էդ ամեն ինչից հետո մեքենայովդ գնում ես ու մեկ էլ գայիշնիկը կանգնացնում է։ Տրամադրությունդ ընկնում է, հիշում ես էն անեկդոտը, որ երջանկությունն ու ուրախությունը հյուր են գնում ու գայիշնիկը կանգնեցնում է։ Կամ որ, Հայաստանը գնում է դեպի պայծառ ապագա ու էլի գայիշնիկը կանգնեցնում է։ Ու էդ պահին ջղայնացած հանում ես անձնագիրդ, պռավաներդ ու մեջը փող դնելով պատրաստվում ես մեկնել գայինշիկին, ու հենց էդ պահին ինքը ասում է. «Գիտեք փողոցի շարունակությունը քանդված է ու լավ կլինի էս մյուս փողոցով գնաք, որ հետո իզուր տեղը հետ չգաք»։ Ու դու ասում ես. «Օ՜, շնորհակալ եմ, ձեզ լավ օր եմ մաղթում։ Ու մեկ անգամ ևս շնորհակալություն», ու մեքենայովդ գնում ես։ Ու դու էնքա՜ն ես ամաչում, որ միանգամից վատ բան մտածեցիր էդ գայիշնիկի մասին։ Բայց տրամադրությունդ արդեն բարձր է։ Այո՛, դու ամաչում ես ու հենց էդ ամոթից էլ տրամադրությունդ բարձրանում է

    Ո՜նց եմ սիրում էս կյանքը....

  8. Jarre-ի ավատար
    Ես քեզ հասկանում եմ ու արտահայտածդ սկզբունքի հետ համաձայն եմ

    Պարզապես իմ գրած և քո մեջբերած այս մտքին կարելի է նայել տարբեր տեսանկյուններից։

    Իմ համարել է անհասկանալի ուրիշի դժբախտության հետ համեմատականներ անցկացնելով ուրախանալը։ Կամ սեփական անձը ուրիշներից բարձր դասելը։

    Բայց նաև շատ անհասկանալի է անընդհատ կյանքից դժգոհ լինելը և չնկատելը այն ամեն լավը, որ դու արդեն ունես։ Եվ ես դա այդ մտքով էի գրել. շատերը իրոք գտնվում են վատ վիճակում, իսկ եթե մենք այսօր այդ վիճակում չենք, ապա պարտավոր ենք սովորել ունեցածով բավարարվել հիշելով, որ կան մարդիկ ովքեր զրկված են ամենաանրհրաժեշտ բաներից։ Ու այստեղ ամենևին էլ խոսքը չի գնում համեմատելու մասին կամ թքած ունենալու։ Ու այդ օրինակը մեջբերելով ես ավելի շատ նկատի ուեի՝ «խնջույք ժանտախտի ժամանակ» սկզբունքը։ Այսինքն եթե մենք հիշենք, թե ինչ վիճակում են գտնվում շատերը, ավելի զուսպ ու գոհ կլինենք մեր կյանքից ու չենք ցանկանա ավելացնել այն անդունդը, որ կա Երկիր մոլորակի ծայրահեղ աղքատ և քչից շատից բավարված բնակիչների միջև։

    Արի հիշենք մեր մանկությունը, երբ մենք համարյա թե գտնվում էինք իմ նկարագրած իրավիճակում և եթե էն սև ցեխոտ հացերից տալոնով ձեռք բերեինք աշխարհը մերն էր լինում։ Երբ շաբաթվա մեջ երկու ժամ լույս էին տալիս, աշխարհով մեկ էինք լինում։ Երբ սև սպիտակ Նոյի թվի Նոկիայի էկրանից փոքր հեռուստացույցով, որը աշխատում էր հարևանի մեքենայի ակումլյատրով, ֆիլմ էինք նայում երջանկությունից մեռնում էինք....

    Իսկ այսօր՝ արա էս ինտերնետս կամացա աշխատում, վերջին էլսիդի տելեվիզր եմ ուզում, խի պիտի ես էլ սև իկրա չուտեմ և այլն, ու էդ մեր խի-երով մի հատ ողբերգություն ենք սարքում.... բայց եթե սթափ ուղեղով ես հարցին մոտենում, ապա տեսնում ես, որ չնայած իրավիճակը, կյանքը քո ուզածը չի, բայց ամեն դեպքում էդքան էլ վատ չի, ինչքան պատկերացնում ես։ Ու ինչու, չէ, այո՛ անցյալը հիշելն էլ ու համեմատականներ ացնկացնելն էլ օգնում է ավելի զուսպ լինել ակնկալիքներում։

    Բայց իհարկե, եթե նշում ես, որ այդ օրինակը քեզ մոտ այդպիսի տպավորություն է թողել, ապա մյուս անգամ երբ այն օգտագործեմ ավելի զգույշ կլինեմ և անպայման հաշվի կառնեմ դիտողությունդ, ինչի համար անկեղծորեն շնորհակալ եմ Արսեն ջան
  9. ars83-ի ավատար
    Բարև, Արթուր ջան:

    Ես այս թեմայով մի ֆորումում բանավիճած կամ, հիմա մի հատ էլ այստեղ գրեմ:

    Այս տիպի փաստարկները իմ կարծիքով եսասիրական, կեղծավոր և անընդունելի են:

    Ստորև մի փոքր վերաձևակերպած կգրեմ ամեն մի փաստարկը, որպեսզի միտքս պարզ դառնա:

    Եթե դու արթնացել ես առողջ, ուրեմն դու երջանիկ ես մեկ միլիոն մարդկանցից ովքեր չեն կարողանա ապրել մինչև այս շաբաթվա վերջ
    Լավ ա՝ էսօր էլ ապրեցինք: Ջանդամը, թե մի միլիոն մարդ մեռավ, ի՞նձ ինչ:

    Եթե դու չես տեսել պատերազմ, չես գտնվել կալանավայրում, չես ենթարկվել չարչարանքների, ուրեմն դու երջանիկ ես կես միլիոն մարդկանցից, ովքեր այս ամենը զգացել են իրենց մաշկի վրա
    Լավ ա, լավ ա, բանակից ու պատերազմից էլ պրծանք: Ուրիշները գնացին մեռան, զատո մենք ապրում ենք: Ուռաա՜

    Եթե քո սառնարանում կա կերակուր, դու հիմա հագնված ես, ապրում ես փակ տանիքի տակ և ունես անկողին, ուրեմն դու ավելի հարուստ ես, քան ութհարյուր միլիոն մարդ, որոնք մատնված են սովի
    Լավ ա, փորներս կուշտ, տեղներս տաք: Թե չէ էն ի՞նչ վիճակում են աֆրիկացիք՝ կեղտոտ, սոված: Բռռռ, մեղա-մեղա, Աստված ջան...

    Եթե դու տանը կամ բանկում ունես գումար, ուրեմն դու ծայրահեղ աղքատ չես
    Լավ ա, փող էլ ունենք կուտակած, ոնց էլ չլինի, հացի փող ա: Կարագն ու պանիրն էլ հետո: Ուրիշները էդ էլ չունեն: Գնամ, բանկից մի երկու կոպեկ փող հանեմ:

    Այդպիսի մեկը կար մի առակում, որ ասում էր «Փառք քեզ, Աստված, որ ես այս մաքսավորի նման չեմ»: Ուրիշի դժբախտության հետ սեփական վիճակը համեմատելու ու դրանով մխիթարվելու, դրա վրա լավ տրամադրություն կառուցելու մեջ ի՞նչ լավ բան կարող է լինել:

    Մի խոսքով, ես, օրինակ, այս փաստարկները կարդացի, ջղայնացա ու տրամադրությունս եղածից ավելի վատը դարձավ:

    Հ.Գ. Դու այստեղ, իհարկե, ոչ մի կապ չունես. ինձ համար նման տրամաբանությունն է անտանելի: Ու դու առաջին մարդը չես, որին այս կարծիքս եմ հայտնում:
  10. Jarre-ի ավատար
    Շատ շնորհակալ եմ Դեկադա ջան

    Հետաքրքիր է չէ՞, մենք՝ մարդիկս չենք կարող առանց իրար ապրել, բայց շատ հաճախ իրար հետ էլ չի ստացվում՝ անընդհատ խնդիրներ են առաջանում մարդկային փոխհարաբերություններում։

    Մարդիկ պետք է սովորեն նորմալ ապրել իրենց նմանների հետ։ Բայց այսօր այնքան արհեստական ստեղծած «բայց»-եր կան, որոնց ստեղծելով մենք ինքներս խանգարում ենք նորմալ մարդկային փոխհարաբերություններին և մեր անձնական երջանկությանը։

    Այսօր մարդկային փոխհարաբերությունների բոլոր մակարդակներում նկատվում է օտարացում մեկը մյուսից։ Մարդիկ ավելի հեշտ են իրարից բաժանվում, ավելի հեշտ են «թքած ունենում միմյանց վրա», ավելի հեշտ են համոզում իրենք իրենց, որ իրենցից լավը, իրենիցից ճիշտ ապրող ու հասկացողը չկա.... Ու դա համարում են շատ նորմալ, իսկ երբ ասում ես, որ կարելի է փորձել փոխել այդ մոտեցումը, միանգամից դառնում ես ծիծաղի առարկա, հետամնաց, կյանքին ռեալ չնայող ու կյանքից նենց լա՜վ հետ ընկած մեկը։

    Իսկ ես երջանիկ եմ, որ թե՛ ակումբում ու թե՛ ռեալ կյանքում ճանաչում եմ մարդկանց ովքեր փորձում են «բանական կապիկից» ավելին լինել։ Ու համաձայնվիր, որ սա էլ չտխրելու և ուրախանալու պատճառ է
  11. Դեկադա-ի ավատար
    ահագին ժամանակ է չէի մտել բլոգդ: Էս ինչքան տաքուկ անկյուն ա: Մի տեսակ գույները փափուկ են ու... ինչ որ ընտանեկան միջավայր ա ստեղծվել... էն ընտանիքները, ովքեր ունենալով դժվար օրեր միշտ առավել գնհատում են երջանիկ պահերը... այ էդպիսի տպավորություն ստացա...
  12. Jarre-ի ավատար
    Մի փոքր շեղում Ռամայից։

    Ծանոթ բան չե՞ք տեսնում տեքստում

    «There was plenty to occupy his time, even if he did nothing but sit and read. When he tired of official reports and memoranda and minutes, he would plug his foolscap-sized Newspad into the ship's information circuit and scan the latest reports from Earth. One by one he would conjure up the world's major electronic papers; he knew the codes of the more important ones by heart, and had no need to consult the list on the back of his pad. Switching to the display unit's short-term memory, he would hold the front page while he quickly searched the headlines and noted the items that interested him.

    Floyd sometimes wondered if the Newspad, and the fantastic technology behind it, was the last word in man's quest for perfect communications. Here he was, far out in space, speeding away from Earth at thousands of miles an hour, yet in a few milliseconds he could see the headlines of any newspaper he pleased. (That very word "newspaper," of course, was an anachronistic hangover into the age of electronics.) The text was updated automatically on every hour; even if one read only the English versions, one could spend an entire lifetime doing nothing but absorbing the ever-changing flow of information from the news satellites».

    Այո՛, դեռ 1960-ականներին իր «2001 թվականի Տիեզերական ոդիսականը» գրքում, Քլարքը տվել էր iPad-ի մոտավոր գաղափարը՝ այն անվանելով NewsPad



    Թերթ բառը արդեն կորցնում է իր իմաստը
    Թարմացել է 03.02.2010, 14:27 ըստ [ARG:5 UNDEFINED]
  13. Jarre-ի ավատար
    «Ռամա 1-ի հետ հանդիպումից հետո, մարդկային հոգեբանությունը ենթարկվեց արմատական փոփոխությունների։ Հպարտ մարդկությունը, մինչև վերջերս իրեն համարում էր Մեծագույն և Միակ.... Միակ իսկական ուղեղը տիեզրեքում։ Նա համոզված էր, որ ամեն ինչ ենթարկվում է իրեն և նա կարող է հոգալ իր սերունդների ապագան մինչև անասելի ժամանակները.... Այս պատկերացումը ընկած է համարյա բոլոր քչից շատից ապագայի հույս ունեցող փիլիսոփայական ուղղությունների հիմքում։ Ռամացիների գոյության փաստը փոխում է ամեն բան։ Մարդկությունը Ունիկալ չէ։ Մի գուցե ոչնչով չի տարբերվում շատ ուրիշներից...»։

    ՌԱՄԱ-2
    «Առաջին Ռաման անցավ Երկիր մոլորակը, անցավ Արեգակը և ուղղություն վերցրեց դեպի հեռավոր աստղերը։ Երկրի վրա գիտնականների մի մեծ բանակ սկսեց մշակել այն բոլոր տեղեկությունները, որ կարողացել էր հավաքել Ռամա-1-ից վերադարձած հետախուզական խումբը։

    ....Մարդկությունը սպասում էր Ռամայի վերադարձին, սակայն Տիեզերքը «դատարկ էր»։ Ոչ մեկը չէր շտապում այցելել Արեգակնային համակարգ։ Անցնում էին տարիներ։ Երկիր մոլորակի բնակիչների առջև ծառանում էին ավելի հրատապ խնդիրներ, քան Ռամայի վերադարձը։ Ռամայի՝ հիսուն կիլոմետր երկարություն ունեցող նավի, կառուցողների հանդեպ հետաքրքրությունը ժամանակի հետ համարյա անհետացավ։ Թեև շատ գիտնականներ դեռ շարունակում էին հետաքրքրվել Ռամայով, սակայն մարդկության ներկայացուցիչների մեծ մասը ստիպված էր մտածել ուրիշ խնդիրների մասին։ Այսպես, 2140-ական թվականներին աշխարհը ընկավ դաժան համաշխարհային ճգնաժամի մեջ։

    .... 2197 թվականին աշխարհն իմացավ, որ արտաքին տիեզերքից արեգակնային համակարգի ներքին մոլորակներին է մոտենում երկրորդ այլմոլորակային տիեզերական ապարատը։ ՀՏԳ-ն՝ «Համաշխարհային տիեզերական գործակալությունը» ծախսեց իր ողջ ունեցվածքը, որպեսզի ի վիճակի լինի կազմակերպելու այն էքսպեդիցիայի աշխատանքները, որը 2200 թվականի փետրվարին Վեներայի օրբիտայում պետք է հանդիպեր այս տիեզերական հյուրին։

    Մարդկությունը իր հայացքն ուղղեց դեպի աստղերը և Ռամա-1-ի այցելությունից առաջացած փիլիսոփայական հարցերը մարդկության ուշադրությունը կրկին հրավիրեցին իրենց վրա....»։
    Թարմացել է 02.02.2010, 19:08 ըստ [ARG:5 UNDEFINED]
  14. Jarre-ի ավատար
    Մարդկությանը անհամեմատ գերազանցող բանականությանը ներկայացնող Ռամա տիեզերանավը ամեն ինչով դուրս է գալիս «տիեզերանավի» մարդու պատկերացումներից։

    Այն մի վիթխարի քաղաք է, որի երկարությունը ավելի քան 48 կիլոմետր է, իսկ շրջագիծը՝ 20։

    Այդ տիեզերանավը ունի հատուկ նպատակ։ Հատուկ մարդկության ներկայացուցիչների համար նրանում կառուցված է մի մեծ քաղաք՝ արհեստական արևով, երկնքով, բուսականությամբ, որոնք դժվար է տարբերել բնականից։ Այդ քաղաքում կարող են ապրել մի քանի հազար հոգի։ Մարդկության մասին բազմաթիվ տվյալներ ունենալու շնորհիվ, Ռամացիները կարողացել են այդ քաղաքը դարձնել մարդկության ժամանակակից մեց քաղաքների՝ Նյու Յորքի, Փարիզի, Լոնդոնի.... նման։

    Բազմաթիվ մարդիկ են ոգեշնչվել Քլարքի այս ցնցող վեպից և այս տիեզերանավի շշմեցուցիչ նկարագրությունից։ Հուլիվուդյան դերասան Մորգան Ֆրիմենը այնքան էր տարված Ռամայով, որ հայտարարեց «Հանդիպում Ռամայի հետ» ֆիլմի նկարահանումների մասին։ Սակայն հետագայում ֆինանսական և տեխնիկական դժվարությունների պատճառով, պրոեկտը կանգ առավ։ Մանրամասներին կարող եք ծանոթանալ այստեղ։

    Սակայն Քլարքի ստեղծագործությունների, գիտաֆանտաստիկ ժանրի և ֆիլմերի սիրահարները ձեռքերը ծալած չնստեցին։ Այստեղ ձեզ եմ ներկայացնում երկու սիրողական կադրեր Ռամայի մասին։

    Ռաման արտաքինից.



    Ռամայի մեջ.
    Թարմացել է 02.02.2010, 18:16 ըստ [ARG:5 UNDEFINED]
  15. Jarre-ի ավատար
    Երբևէ մտածե՞լ եք անտարբերության մասին։ Երբ մեզ չեն նկատում, բանի տեղ չեն դնում դա շատ տհաճ է։ Բայց ամեն ինչ այդքան սարսափելի չէ, քանի որ կարող է լինել անտարբերության այնպիսի գլոբալ դրսևորում, որի հետ ոչինչ չի կարելի համեմատել։

    «Նրանք անցնում են մեր մոլորակի կողքով, սակայն ոչ մի ձև ցույց չեն տալիս, որ մեզ նկատել են, կամ որ ցանկանում են կապ հաստատել։ Հավանաբար նրանք երբեք էլ չեն իմանա մարդկության գոյության մասին։ Այսպիսի մեծագույն անտարբերությունը շատ ավելի վատ է նպատակադրված վիրավորանքից»։

    Բայց անհանգստանալու բան չկա։ Մենք հոգ գիտենք, որ մենք բանականության գագաթնակետն ենք ողջ տիեզերքում.... Արթուր Քլարքը այս մտածելակերպը անվանում է «մթնոլորտային շովունիզմ»՝ «Բոլոր կյանքի տեսակների ներկայացուցիչների պես, դուք էլ կարծում եք, թե ապրելու համար անհրաժեշտ պայմանները սահմանփակվում են միայն ձեր տեսակին անհրաժեշտ պայմաններով և որ դուք ամեն ինչով կյանք տեսակների մեջ լավագույնն եք»։
  16. Jarre-ի ավատար
    Արթուր Քլարքը ունի յուրահատուկ ունակություն իր ընթերցողին ամբողջությամբ վերացնելու այս աշխարհից և իր հետ միասին տանելու միջտիեզերական ճանապարհորդությունների։

    Համարյա ամեն անգամ իր վեպերը կարդալուց հետո, երբ դուրս եմ գալիս տանից, ընենց յուրահատուկ ձևով եմ ուրախանում, որ ես ապրում եմ Երկրի վրա։ Էն ամենահասարակ բաները՝ օդը, քամին, արևը.... այնքա՜ն մեծ ուրախություն են պատճառում.... Որովհետև ընթերցանության ժամանակ ուղեղդ լրիվ տեղափոխվում է արեգակնային համակարգից տասնյակ լուսատարիներ այն կողմ։ Եվ նա ամեն ինչ այնքան մանրամասնորեն է նկարագրում, որ մոռանում ես, որ սա ընդամենը վեպ է, այն էլ հորինված։

    Երբեմն մոտս նույնիսկ առաջանում է միստիկ վախ, Քլարքի պատմվածքներից և մի պահ առաջանում է այնպիսի զգացողություն, որ այն ամենը ինչին մարդկությունը մինչև այսօր հասել է իրականում կարծես թե լինի հսկայական օվկիանոսից մի կաթիլ։ Ու բացի դրանից, այն ինչ թանկ է մեզ համար, այն առանց ինչի մարդու կյանքը բացարձակ անարժեք կլինի, մի գուցե ինչ որ մի ժամանակ վերանա....

    Այսպիսի մտքերից մեկն է հետևյալ գաղափարը։ Երբ Ռամա տիեզերանավը երկրորդ անգամ է մոտենում Երկրին, մի հատուկ պատրաստված խումբ գնում է այն ուսումնասիրելու. «Ռամայի վրա գոյություն չունի գեղարվեստական արտահայտման գեթ մեկ հետք։ Հաշվի են առնված միմիայն պրակտիկությունը և ֆունկցիոնալությունը։ Մի գուցե Ռամացիները ճանաչելով Տիեզերքի գաղտնիքները այլևս չեն ոգեշնչվում երազանքներով և նպատակներով, որոնցով առաջնորդվում է մարդը»։

    Երբ խորանում եմ այս մտքի մեջ, տեսնում եմ, որ ինչ որ չափով ճշմարտություն կա այստեղ։ Արվեստի գործերից շատերը ստեղվծվում են միստիկ և դեռ չբացահայտված գաղափարների հիման վրա, չբացահայտվածը բացահայտելու համար։ Օրինակ՝ մահը, տիեզերքը, ժամանակը, անսահմանությունը և այլ նման հասկացություններ հաճախ են հիմք հանդիսանում արվեստի ինչ որ գլուխգործոցի համար։ Իսկ եթե դրանք այլևս չլինեն չբացահայտված....

    Աշխարհն առանց արվեստի.... Պատկերացնում եմ, թե ինչ սարսափելի սառնություն կտիրի աշխարհում այդ ժամանակ....
  17. Jarre-ի ավատար
    Մեջբերում Ռուֆուս-ի խոսքերից
    Արթուր ջան, օֆֆթոփիս համար կներես, բայց բլոգիդ ձևավորումը ինչ անհաջող ա, տառերը ընդհանրապես չեն երևում, ստիպված highlight եմ անում, որ կարդամ...
    Հայկ ջան, շնորհակալություն, որ տեղյակ պահեցիր այդ խնդրի մասին
    Ինչպես տեսնում ես, արդեն ամեն ինչ նորմալ է
  18. Jarre-ի ավատար
    Վերջերս ընկերներով զրուցում էինք, թե որքանով են միմյանց հետ փոխկապացված բարոյականության և տեխնոլոգիաների զարգացումը։

    Այս առումով Արթուր Քլարքը իր գրքերից մեկում հետքարքիր միտք է գրում։ Արեգակնային համակարգ է մուտք գործում այլ քաղաքակրթություն ներկայացնող մի վիթխարի տիեզերանավ։ Այն անցնում է մեր Երկիր մոլորակի կողքով, բայց ոչ մի կապ չի հաստատում մարդկության հետ։ Ամենափայլուն ուղեղները սկսում են առաջ քաշել տարբեր վարկածներ և կարծիքներ։

    Արթուր Քլարքը խոսելով իր կերտած հերոսներից մեկի միջոցով ասում է. «Այսպիսի տեխնիկա ունեցող քաղաքակրթությունը անպայման պետք է լինի բարոյապես էլ շատ զարգացած։ Հակառակ դեպքում վաղուց իրենք իրենց ոչնչացրած կլինեին, ինչպես մենք ուր որա է մեզ ոչնչացնելու էինք 20-րդ դարի վերջին»։

    Ես համաձայն եմ այս մտքի հետ, քանի որ բարոյապես թերզարգացած էակները անկարող են գործածել նորարարությունները և բարձր տեխնոլոգիաները ի նպաստ հասարակության։
    Թարմացել է 02.02.2010, 18:23 ըստ [ARG:5 UNDEFINED]
  19. Ռուֆուս-ի ավատար
    Արթուր ջան, օֆֆթոփիս համար կներես, բայց բլոգիդ ձևավորումը ինչ անհաջող ա, տառերը ընդհանրապես չեն երևում, ստիպված highlight եմ անում, որ կարդամ...
  20. Jarre-ի ավատար
    Շնորհակալություն գրառումների և կարծիքների համար։

    Ես ուղղակի գրում եմ այն ինչ զգում եմ ինքս՝ անձնական մտքերս և տեսակետներս, ուստի կներեք, եթե չեմ համապատասխանում ձեր ակնկալիքներին կամ պահանջներին, կամ չեմ գրում այն, ինչ կուզեիք դուք

    Հնչել են կարծիքներ, թե՝ «երջանիկ կամ լինում են կամ՝ ոչ»։ Շնորհակալություն դիտողության համար։ Ինչ որ չափով համաձայն եմ այս մտքի հետ, սակայն նաև մտածում եմ, որ կան հասկացություններ, որոնց հանդեպ պետք է որ միևնույն սկզբունքը կիրառվի, սակայն չգիտես ինչու մենք լինում ենք շատ ուրախ, ոչ այդքան էլ ուրախ կամ քիչ ուրախ։ Սերը նույնպես չափվում է՝ «սիրում եմ», «գիտե՞ս ես քեզ ինչքան եմ սիրում», «ես քեզ շատ եմ սիրում», «ես քեզ էլ չեմ սիրում առաջվա պես»....։ Կամ հարգանքը՝ «ես քեզ շատ-շատ եմ հարգում», «ես հարգում եմ x-ին, որպես մասնագետ», «ես նրան չեմ կարող հարգել առաջվա նման, չէ հարգում եմ, բայց առաջվա հարգանքը չի».... Ուստի կարծում եմ, որ ամեն ինչ կախված է, թե ինչ է երջանկությունը մեզ համար։ Այնպես, որ ես էլ դեռ լիովին չեմ հասկանում, թե արդյո՞ք հնարավոր է լինել երջանիկ, շատ երջանիկ կամ քիչ երջանիկ, թե՞ երջանիկ կամ լինում են կամ ոչ....

    Անցնեմ առաջ
    Մեզ շրջպատող մյուս մարդկանց պես, ես բազմաթիվ անգամներ եմ սխալվել ու ում եմ, այսինքն՝ սխալվում եմ։ Մի ժամանակ ամեն բան շատ ցավոտ էի տանում։ Երբ բախվում էի որոշումներիս ոչ ցանկալի հետևանքներին կարծես աշխարհը շուռ եկած լիներ գլխիս։

    Կամ երբ բախվում է դժվարությունների միանգամից խուճապի էի մատնվում ու իրավիճակը շտկելու փոխարեն անկապ դարդոտվում էի։

    Իսկ հիմա լրիվ այլ կերպ եմ նայում այդ ամենին։ Ես մտածում եմ, որ յուրաքանչյուր իրավիճակ, յուրաքանչյուր դժվարություն, դժբախտություն, փորձություն և խնդիր դա մի մեծ կրթական համակարգի մի մասն է։ Այդ ամեն ինչից հնարավոր է քաղել դրական բաներ՝ չնայած դրանց պատճառած վշտին ու ցավին։ Ու երբ այս ամենին նայում ես որպես դպրոցի, խաղի, որից պիտի ամեն գնով ելք գտնես, ավելի հեշտ է լինում պայքարել։

    Այս միտքը ինձ միշտ օգնում է չտխրել և ցանկացած իրավիճակից փորձել ելք գտնել և շարունակել ապրել, քանի դեռ կա դրա հնարավորությունը։ Ապրել որքան հնարավոր է ուրախ և երջանիկ։ Պետք չի շտապել մեռնել, մեկա դա անխուսափելի է՝ կհասցնենք իր ժամանակին.... Իսկ հիմա՝ Մի՛ տխրի։